Schitterend verfilmd door Gabriele Salvatores, in 2000 bekroond met de Oscar voor beste buitenlandse film. 'Net toen ik Salvatore bijna had ingehaald hoorde ik mijn zusje schreeuwen. Ik draaide me om en zag haar verdwijnen, kopje onder in het graan dat de heuvel overdekte.'
Het is de heetste zomer van de twintigste eeuw. De setting: een kleine gemeenschap, bestaande uit vijf huizen, omringd door korenvelden. Terwijl de ouderen binnen schuilen tegen de hitte, trekken zes kinderen er op hun fietsen op uit, in de door de zon geteisterde, desolate omgeving.
Wanneer ze in een verlaten en onbewoonde boerderij op onderzoek uitgaan, stuit de negenjarige Michele Amitrano op een geheim, een geheim dat zo indrukwekkend en zo verschrikkelijk is dat hij niemand erover durft te vertellen. Om in het reine te komen met zijn ontdekking, moet Michele over morele dilemma's heen stappen en de strijd aangaan met zijn geweten.
In Ik ben niet bang slaagt Niccolò Ammaniti er op verbluffende en meeslepende wijze in zich te verplaatsen in de geest van zijn jeugdige protagonist, een kleine jongen die heen en weer geslingerd wordt tussen onschuld en medeplichtigheid. Het is een schitterende coming of age-roman, en het overtuigende bewijs van Ammaniti's meesterlijke verteltalent.
Dit kleine boekje in één ruk uitgelezen. Het was niet spannend, het verhaal las lekker weg. Ook wel interessant om te lezen hoe de schrijver zich in het kleine jongetje verplaatst. Je blijft je afvragen: "wanneer vertelt 'ie nou zijn geheim aan zijn ouders?" want het is best heftig wat hij vindt, een jongetje van zijn leeftijd geketend in een put. Het is ook leuk te lezen hoe hij met dit geheim om gaat.
Cijfer: 7,5
Geen opmerkingen:
Een reactie posten