Het plan is om het laatste stukje van de reis met de trein te doen omdat de finish in het centrum van Zandvoort is, en de parkeer kosten € 15. Gelukkig is er nog plek genoeg op de parkeerplaats in Overveen en de trein komt er meteen aan. Om 7.15 uur stappen we uit de trein om naar het startterrein te lopen bij het circuit van Zandvoort. In de tent is het al behoorlijk druk en moeten we wachten op het startsein. Gaby en Karin zijn er al, zij spotten ons. André ook eventjes gezien en kort gesproken, hij is helaas geblesseerd. In verband met zijn komende monster tocht, 80 dagen rond Nederland voor het goede doel spieren voor spieren wil hij geen risico’s lopen dus hij doet het rustig aan.
Om 8.00 uur klinkt het startsein. Omdat wij eigenlijk pas om 9.00 uur weg mogen gaan we toch en de vrijwilliger aarzelt, maar zet er toch een op mijn kaartje. Gaby had minder geluk en trof een standvastiger persoon: zij kreeg geen stempel. Maar ze ging toch lopen…… Karin loopt de 30 km want zij traint voor de Vierdaagse 4x40 km.
Na een klein ommetje komen we op het strand aan. Het waait erg hard, windkracht 7 tot 8! Gelukkig is het nog droog. Wij kunnen kiezen om de eerste km’s via de boulevard te lopen of via het strand. Strand is veel leuker dus dat doen we. Met de wind in de rug worden we voortgestuwd over het strand, dat gaat lekker soepel. Bij de eerste stempelpost krijgen we een Snelle Jelle. Gaby gaat naar het toilet maar we zien haar niet meer terugkeren. Na even gewacht te hebben lopen we door want Karin vindt het niet erg om alleen te lopen en ze zegt dat Gaby dat ook geen probleem zal vinden. Dus lopen wij samen verder tot de volgende rust bij Parnassia. Maar we moeten een hele steile duin opgang bedwingen….hijgend en steunend komen we boven en het losse zand waait overal in en over. Ik kon kon mij moeilijk staande houden…..en dat is zonder wind al een dingetje, laat staan met harde wind. Gaby zien we hier weer terug.
Hier besluiten we “even” te rusten. Maar aangezien het loeidruk is, duurt het even voordat we de koffie krijgen. Het wachten waard want hij smaakt verrukkelijk. We zoeken het toilet op maar daar staat een gigantische rij…..even niet. Maar als we buiten zijn ziet Hans een bordje met: Toiletten, verscholen achter een duin. Drie Dixie’s waar niemand voor staat, nou ja! Er zijn erg weinig toiletten onderweg.
Na Parnassia lopen we het duingebied in en genieten we van de uitzichten. Af en toe stilstaand voor een fotootje komen we de tijd wel door, het is genieten. Er zijn ook grote waterpartijen, het Vogelmeer en ‘t Wed met zandstrand waar we langs lopen en hoewel het hard waait is het aangenaam lopen met af en toe een zonnetje. Soms komen we dieren tegen zoals de Konikpaardjes. Ze laten zich gewillig op de gevoelige plaat zetten.
De route is glooiend, zoals het in de duinen gebruikelijk is maar goed te doen. Af en toe worden we ingehaald door snelle Jelles. Op een uitkijkpunt met bankjes zien we Gaby zitten en wij wachten hier ook even. Dan zie ik ineens een paar bekenden van het wandel legioen, Linda en Trudy. Een hartelijke begroeting volgt, even wat babbelen en weer door. Bij de volgende rust, een pannenkoek huis, zien we hen weer. Wij gaan hier ook even genieten van het zonnetje. We zitten hier zo fijn, uit de wind en in de zon dat we het er lekker van nemen.
Maar we gaan weer verder, uiteindelijk moeten we de finish zien te bereiken. Bij de officiële rust- en stempelpost worden we getrakteerd op een mandarijntje en een stukje pannenkoek. Heerlijk! En leuke 70- en 80-er jaren muziek schalt uit de boxen. Deze man staat hier elk jaar met zijn karretje.
Het laatste stukje gaat langs een prachtig stukje van het Nationaal Park Zuid-Kennemerland met als hoogtepunt Landgoed Duinlust. Het mooie landhuis kan je vanaf een afstandje bewonderen en je mag niet over het gras lopen, dat staat op de bordjes.
Het laatste stukje van 5 km vind ik nooit zo bijzonder, lopen langs de spoorlijn. En op elke km een bordje met hoeveel km die we nog mogen lopen maar de afstanden waarop die bordjes staan kloppen nooit. De werkelijkheid is ietsje anders maar dat geeft niets, de finish komt vanzelf in het zicht. Bij de laatste “verrassingspost” krijgen we een zoute stengel maar die vind ik te droog en geef de helft aan Hans, die weet er wel raad mee.
In het dorp vind ik de binnenkomst een lauwe bedoening, er staat geen publiek en geen muziek. Pas op het eind, op het Gasthuisplein waar de finish is, klinkt muziek. En nog vals ook, beetje jammer dit. We krijgen een medaille omgehangen, geen bloem dit keer (vorig jaar ook al niet) ik haal een stempeltje en een sticker voor in mijn wandelboekje en dan zie ik Gaby zitten en drinken we er samen een drankje op, lekker in de zon. Als wij besluiten op te stappen en in de trein naar Overveen zitten, zien we nog vele wandelaars lopen langs het spoor. De spetters beginnen te vallen als we in de auto zitten en onderweg krijgen we een paar flinke hoosbuien en windstoten te verwerken. Gelukkig zitten we droog maar het is wel eng rijden.
Wij hebben genoten van de prachtige wandeling, een van de mooiste vind ik. Le Champion en vrijwilligers bedankt voor de organisatie en tot volgend jaar!
