Eindelijk kunnen we weer naar Amsterdam voor de Pink Ribbon Dam tot Damtocht! Na twee jaar niet nu weer zoals vanouds georganiseerd door Le Champion.
In de vroege zaterdagochtend rijden Hans en ik naar Zaandam om vanuit daar de trein te pakken naar Amsterdam Centraal. We kunnen de ingang van de garage niet goed vinden en dan stappen we ook nog in de verkeerde trein naar Amsterdam, bij Sloterdijk er weer uit om de goede trein te pakken. Dat begint al goed!
Na een discussie “nemen we koffie of niet”, zonder koffie op pad. De eerste stempel komt op de kaart en een “snack” is een appel…….nou nee dank u!
Het is heerlijk lopend door de straatjes van de Jordaan, ik geniet! We lopen de route van 20 km, de andere routes gaan de andere kant op. Deze route doe ik voor de tweede keer want je kan verschillende routes kiezen. In 2007 liep ik met Lisette de toen nog 18 km route.
Helaas is het wat buiig en bewolkt maar dat mag de pret niet drukken. Na goed 25 minuten wandelen zien we een leuk café op de hoek waar we een heerlijke cappuccino drinken, op een stoeltje buiten aan het water. Vier “roze dames” zitten naast ons, ze zijn identiek gekleed in een roze met witte stippen rok en een haarband. Ik zeg dat ze er gezellig uitzien!
En dan barst er een bui los, gelukkig zitten we onder een waterdichte parasol en wachten tot het weer overdrijft. Zo zal het de hele dag gaan, kleine maar felle buitjes die niet al te lang duren. En af en toe piept de zon er doorheen waardoor je vaak een regenboog ziet verschijnen. Ik zet de Westerkerk op foto, de toren ervan wordt ook wel “Lange Jan” genoemd door de Amsterdammers, of “het Westertje”. Anne Frank keek uit op de toren vanuit haar schuilplaats het Achterhuis en is de langste kerktoren van Amsterdam. De kerk stamt uit de 17e eeuw.
We lopen naar het IJ waar we met de pont overgezet worden naar Buikslotermeer. Op de pont is het druk met de vele wandelaars. En gedurende een lange tijd lopen we in de drukte naar het Noorderpark, een stadspark dat in 2014 is ontstaan na het samenvoegen van de aan weerszijden van het Noordhollandsch Kanaal gelegen Florapark en Volewijkspark. Na dit park krijgen we de eerste rust- en stempelpost aan het Barkpad waar gezellige muziek klinkt maar de bankjes nat van de regen zijn. Vlak voordat we er zijn, barst er een felle bui los, wij kunnen nog net schuilen onder een afdakje. Niemand gaat zitten op de natte bankjes op een enkeling na. Wij met onze matjes hebben geen last van de nattigheid en nemen even plaats, even tijd voor een krentenbolletje. Dan zie ik een bekend gezicht, of eigenlijk ziet zij mij eerst. Vanwege de regen kleding en poncho’s herken je elkaar slecht. Het is Hetty die met haar vrienden op stap is. Ik zeg hen gedag en zij lopen weer door.
Wij gaan na verloop van tijd ook weer verder, we mogen nog 13 km stappen. Het is voor mij gesneden koek, het is de 13e keer dat ik hier loop. Voor Hans is het de eerste keer en hij merkt op dat er veel dames meelopen, die zijn duidelijk in de meerderheid! Misschien vanwege het goede doel, Pink Ribbon die zich inzet voor onderzoek naar borstkanker. We doen een donatie op de Pinkzone, waar allerlei bordjes staan met teksten over borstkanker. Best confronterend, mijn beste vriendin had het en ik heb een paar vriendinnen verloren aan deze ziekte! Mijn nichtje was pas 43 toen zij stierf……
De wijk Kadoelen is ook altijd leuk om door te lopen, er staan mooie huizen en veel tuintjes zijn versierd. Sommige bewoners bieden iets lekkers aan tegen een kleine vergoeding.
Daarna lopen we naar de tweede rust- en stempelpost, Molenwijkpark. Daar is het er enorm druk en kunnen we nauwelijks een plekje vinden. De muziek draait uitbundig en om ons heen zitten vrolijke mensen, echt gezellig! We krijgen nog een snackje mee, een Snelle Jelle die ik in mijn tas doe voor later.
Hierna volgt een minder leuk stuk van de route, maar toch verrassend anders want het saaie stuk langs de snelweg is eruit, we lopen parallel eraan. Toch nog een pluspuntje.
Onze benen beginnen moe te worden en we verlangen naar een rust. De laatste rust- en stempelpost is op het industrie terrein van Zaanstad, de Vredeweg. Ook hier is het enorm druk en na wat zoeken kunnen we toch een plekje vinden. De snack is een vegan appelkoek die best lekker smaakt! Er is gratis koffie, dat pept mij op voor de laatste loodjes. Op naar Zaandam!
Over de brug naar de haven waait het enorm, ik moet mijn pet in de hand nemen want ik ben bang dat ie afwaait. Het zonnetje is tevoorschijn gekomen en de buien blijven achterwege, de binnenstad van Zaandam zit vol met wandelaars die al gefinisht zijn, de terrasjes zijn bomvol! En dan moeten we het minst leuke stuk nog lopen, met een slinger naar de finish. In mijn ogen de minst leuke meters maar ach……we hebben een leuke wandeldag achter de rug! Na de medaille in ontvangst genomen te hebben zoeken we naar een plek om te zitten. Tevergeefs…….er staan véél te weinig bankjes! Dan maar in het gras een finish biertje drinken! We proosten op de goede afloop.
De auto staat vlakbij het treinstation maar dat is nog 2 km lopen. Op ons gemak lopen we daarheen, en drinken nog een bakkie bij de gele M.
Na een goed uur karren zijn we weer thuis. Dit was weer een geweldige editie van de Pink Ribbon Dam tot Dam wandeltocht! Wel jammer dat het jaartal niet op de (grote!) medaille staat! Hier meer foto’s
