Mijn verhaal gaat terug naar 2007, het jaar waarin ik Marina ontmoette. Via de digitale snelweg kwam ik haar op het spoor, op het toenmalige officiële forum van de Vierdaagse. Daar sprak zij haar wens uit om ooit nog eens de Vierdaagse te kunnen lopen. Als laatste wens, want ze was ziek. Ik bewonderde haar tomeloze inzet om dit te bereiken en ook de manier waarop ze haar ziekte aanvaardde, ze had uitgezaaide borstkanker. We scheelden best veel in jaren, zij 33 en ik 46. Ze had twee hele kleine kindjes en mijn kinderen waren een stuk ouder, maar we hadden genoeg raakvlakken om het samen leuk te hebben tijdens de trainingen. Want ik besloot met haar mee te trainen. Het zou ook mijn eerste, uitgelopen vierdaagse worden. Eigenlijk had ik die hoop opgegeven, ik was niet in de wieg gelegd voor lange afstanden, dacht ik. Maar Marina spoorde mij aan om toch door te zetten. Samen konden we die kilometers wel aan! En dat gebeurde ook. We hebben vier dagen enorm veel lol gehad in Nijmegen, tijdens de Vierdaagse van 2008, en met elkaar. Maar we deelden ook verdriet en pijn. Verdriet om haar ziekte, de pijn van het lopen. Dat laatste konden we delen, haar ziekte niet, maar ik kon haar daarin wel steunen.
We logeerden samen in een kerk die voor ons omgetoverd was tot logeerhuis. Ik heb daar mooie herinneringen aan. Na de laatste glorieuze wandeldag namen we afscheid, ze zou weer een traject ingaan met chemo en allerlei onderzoeken. Helaas kregen we in december van dat jaar te horen dat het een verloren zaak was, het einde was in zicht. Ik heb haar nog een paar keer thuis opgezocht, maar van wandelen kwam het niet meer.
In februari 2009 is ze overleden en op haar verjaardag, ze zou 34 geworden zijn, begraven. Elke Vierdaagse denk ik terug aan ons avontuur. De laatste twee jaar liep ik op vrijdag met een shirtje met haar foto en de tekst: ‘In loving memory Marina, walker 4ever’. Ik kreeg daar veel lieve reacties op die mij steunden in het verlies. Ik moet steeds denken aan de derde dag in 2008, waarin ik het erg moeilijk had en zij mij toesprak “en dat voor een stukkie ijzer en die kutgladiolen!’. Ik moest daar zo om lachen dat ik daar altijd aan denk als ik het moeilijk heb. Marina heeft zo’n indruk op mij gemaakt, dat ze altijd met mij meeloopt. Bij elke wandeling die ik maak, kijkt zij vanaf haar wolkje in de hemel toe en geeft mij een “schop onder de kont” als het niet lekker gaat! Door haar ben ik verslaafd geraakt aan de Vierdaagse en heb ik hem al twaalf keer uitgelopen, ik die dacht dat ik daar niet voor in de wieg was gelegd!
Ik zou dit jaar niet meedoen met de Nijmeegse, wilde een pauze inlassen en had gekozen voor de Vierdaagse van Apeldoorn maar ook dat gaat niet door! Nu lopen we maar rondjes in de eigen omgeving, soms iets verder weg. Ook leuk maar ik ga Nijmegen wel missen dit jaar!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten