Helaas heeft het vliegtuig vertraging en moeten we ineens van gate 84 naar gate 71 lopen. Maar eindelijk kunnen we daarna dan toch vertrekken. We zitten rij 25D en 25C helaas niet naast elkaar en kan ik niet naar buiten kijken maar ik zit naast twee gezellige heren die een vrienden weekendje ervan maken. Ze kletsen de oren van mijn hoofd maar dat vind ik helemaal niet erg, zo verloopt de reis vlotjes en snel. Wie weet, zitten ze op de terugreis ook naast ons??
Aangekomen op het Barcelona vliegveld moeten we lang lopen eer we bij de Aerobus halte zijn die ons naar het hotel moet brengen. En het is even zoeken waar de haltes zijn, het is zo veranderd allemaal. Er is flink verbouwd de afgelopen twee jaar, want twee jaar geleden waren we ook hier. En dan toch eindelijk vinden we de bus. Maar die rijdt net weg. Ze rijden gelukkig af en aan en de volgende bus komt er al aan. Alleen Hans zijn kaartjes kunnen niet gescand worden, dat geeft wat oponthoud, want dit lukt wel in de bus.......gelukkig!!
Het hotel is vlakbij Place de Catalunya en snel gevonden, inchecken en pfffff......eventjes niks! We relaxen wat en ‘s avonds spreken we af met Syl en Hans om bij de fonteinen wat te gaan eten. Er is altijd op vrijdag, zaterdag en zondag een lichtjes show bij de fonteinen, die willen we bekijken. Zo gezegd zo gedaan, na een hapje bij een pizzeria in de Arena, waar je een mooi uitzicht hebt op de stad, bekijken we deze show. Het is heel erg druk!!! We blijven niet tot het einde en gaan dan weer ieder naar ons hotel. Om fris en fruitig aan de start van de Caminada te kunnen beginnen.
Zaterdag 5 oktober
De start van deze tweedaagse is in een hal van een school, vlakbij halte de Sants. Vanaf ons hotel een paar haltes met de metro en het aanmelden gaat snel omdat we dat al via internet gedaan hebben ligt alles al klaar. Het is eventjes voor 8 uur en we wachten op Syl en Hans. Als de tijd begint te dringen krijg ik een app: we komen eraan maar we waren de tijd vergeten....??? Eeeuh.....oké. Precies 1 minuut voor de vertrektijd komen ze eraan en kunnen we weg. Het weerbericht is niet best: bewolkt en er kunnen buien vallen. Maar het is niet koud!
Deze dag noem ik de “trappendag” omdat we zoveel trappen moeten lopen vandaag.
Door de straten die nu nog rustig zijn, de meeste mensen liggen op een oor lopen we naar Plaça España, naar de fonteinen die nu niet aan staan.
Het is een lieflijk plein net buiten het centrum van de stad, waar veel hoofdwegen van Barcelona, zoals Gran Via en Paral.lel elkaar kruisen. Het huisvest ook de oude arena van het stierenvechten van Barcelona wat nu niets meer is dan een schil, maar wel een best mooie.
En naar de trappen omhoog, richting Palau Nacional. Gelukkig zijn dit roltrappen maar veel trappen zullen we toch echt moeten beklimmen! De heuvels van Montjuïc lopen we op en komen bussen vol Japanners tegen die uitgelaten naar het pleintje lopen waar je een mooi uitzicht hebt over de haven. Wij gaan daar net een pauze houden met een bakkie cappuccino. Hier hebben ze de gewoonte om er cacao op te doen, dat vind ik niet lekker. Syl zegt, dat je dan beter een café con leche kan nemen. De volgende keer doe ik dat wel. Een café con leche is net zoals een cappuccino hier.
Na de pauze lopen we om de ruïne van het Castell de Montjuïc heen. Hier een stukje geschiedenis van het fort:
De eerste fortificaties op de plaats van het huidige kasteel zijn gebouwd aan het einde van de jaren 40 van de 17e eeuw, tijdens de Catalaanse opstand. Dat was een boerenopstand tegen de aanwezigheid van Castiliaanse troepen in Catalonië gedurende de Dertigjarige oorlog (1618-1648) tussen Frankrijk en Spanje. Door een uitbreiding in 1694 verandert het bouwwerk in een fort, dat in 1697 een beleg van de Fransen moet weerstaan, in 1704 en 1705 aanvallen van de Engelsen en tijdens de Spaanse successieoorlog (1702 - 1714) de aanvallen van de troepen van het Huis van Bourbon.
In 1746 wordt de Markies van La Mina, Jaime de Guzmán y Spinola, benoemd tot Kapitein Generaal van Catalonië. Hij besluit dat het fort toe is aan modernisering, en geeft hiertoe opdracht aan de ingenieur Juan Martin Cermeño. Die presenteert zijn ontwerp op 12 januari 1751. De bouwwerkzaamheden beginnen in 1753 en duren tot 1799. Sindsdien heeft het fort zijn huidige vorm.
Tijdens de Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog (1808-1814) nemen de Fransen op 12 maart 1808 het fort in en zullen het als gevangenis gebruiken tot de Spanjaarden het heroveren op 27 mei 1814. Hiermee wordt het fort voor het eerst gebruikt als gevangenis, wat zo zal blijven tot het einde van het regime van Franco in 1975.
De 19e eeuw is een roerige eeuw in Spanje en in Catalonië. Barcelona kent diverse volksopstanden die met harde hand neer worden geslagen. De stad wordt meerdere keren gebombardeerd vanuit het fort: in december 1842, van september tot november 1843 en in juli 1856. In april 1894 vindt er het proces van Montjuïc plaats, waarin zes anarchisten worden veroordeeld. Ten slotte wordt een groot aantal gangmakers van de Tragische week in 1909 er opgesloten, en Francesc Ferrer i Guàrdia, die wordt gezien als hun ideologisch leider, wordt er gefusilleerd.
Tijdens de Spaanse Burgeroorlog (1936-1939) wordt het fort door de Republikeinen gebruikt om Nationalisten op te sluiten en te fusilleren. Als deze laatsten eind januari 1939 Barcelona innemen, draaien de rollen om en gebruiken zij het fort voor dezelfde doeleinden. Op 15 oktober 1940 fusilleren zij er Lluís Companys, president van de Generalitat van Catalonië. Ter nagedachtenis hieraan is er op de plek waar hij geëxecuteerd is een monument opgericht.
Onder het regime van Franco blijft het fort in gebruik als gevangenis, en dan met name voor Catalaanse dissidenten. Er vinden regelmatig executies plaats tegen de buitenmuren.
Na de ontmanteling als gevangenis in 1978, na de val van het Francoregime, wordt het fort in 2008 overgedragen aan de gemeente Barcelona. Die heeft de intentie het voor civiele doeleinden te gaan gebruiken: als expositieruimte, met een vaste expositie over de band tussen het fort en de stad Barcelona, als internationaal centrum voor de vrede, maar ook voor culturele manifestaties, en andere activiteiten.
Na de heuvels van Montjuïc dalen we naar beneden en dat is een aanslag op de bovenbenen en knieën! Straks lopen we weer heuvelop maar dat gaat grotendeels via roltrappen. Sommige roltrappen doen het niet en moeten we alsnog de benen gebruiken!
We lopen richting park Guell. Helaas niet door het park zelf want daar moet je voor betalen tegenwoordig. Negen jaar geleden, toen ik met mijn zus hier was, konden we gewoon gratis het park in.....
De organisatie van de tocht heeft twee eigen rusten waar je wat lekkers krijgt, de ene keer een muesli reepje plus chocolade en de andere keer een cakeje met een zakje nootjes. Er is ook water die je via een kruikje tot je kan nemen, maar er staan ook gewoon flessen waarmee je je eigen fles kan bijvullen. Hier krijg je ook een controle knipje. En hier staan volgens Syl ook “kliko’s”.........eeuuh dixies.
We gaan uiteraard ook nog even een broodje halen bij een plaatselijk bakkertje. Toevallig zien we er eentje die ons bekend voorkomt: vier jaar geleden waren we hier ook! Heerlijk even bijkomen met iets lekkers.
Hierna volgen we de route, die goed staat aangegeven met pijlen (blauw voor 20 km) en plastic banieren om lantarenpalen en bomen, richting de stad. Wij vergapen ons aan de mooie architectuur en de verschillende torentjes. Het grote treinstation van Barcelona, Sants lopen we voorbij en hier zie je veel zwervers liggen. Dat zie je trouwens veel in de stad, zwervers en bedelaars. Je wordt ook gewaarschuwd voor zakkenrollers en je moet geen waardevolle spullen meenemen.
En dan door het park Espanya Industrial dat begint bij het plein Plaça dels Països Catalans, vooraan het treinstation. Dit stadspark is het werk van de Baskische architect Luis Peña Ganchegui en werd aangelegd in 1985. Hier lag vroeger een grote textielfabriek genaamd La España Industrial, Sociedad Anónima Fabril y Mercantil. Opgericht door de familie Muntadas in 1847 werd deze fabriek de eerste katoenmaatschappij van Spanje. In de volksmond stond de fabriek bekend als Vapor Nou (nieuw stoom), in tegenstelling tot de andere grote fabriek van de wijk, Vapor Vell (oud stoom). La España Industrial (of Vapor Nou) stond altijd voorop als één van de modernste textielfabrieken, gewijd aan het spinnen, weven en bedrukken van katoen. In 1969 ging de fabriek dicht en werd het land verkocht.
Het eerste wat je ziet bij het naderen van het park is de grote stalen draak van de Basque kunstenaar Andrés Nagel, genaamd Drac de ferro. Dit kunstwerk symboliseert de draak van Sint Joris, een bekende legende voor de Catalanen over zijn patroonheilige. De 32 meter breed en 12 meter hoog stalen sculptuur doet ook dienst als glijbaan voor de pret van kinderen en skaters.
Het is jammer dat we niet door het park zelf lopen maar ernaast. We hebben zicht op het meer waarin een beeld staat van Neptunis de God van de zee van Manuel Fluxà. Ook Venus is van de partij. De Venus Moderna van José Pérez Pérez ligt zittend op het veld op het meertje kijkend.
Vanaf hier is het nog een klein stukje naar de finish (het is trouwens geen 20 km maar 22 km!) waar we om 15.00 uur aankomen en waar we Marieke tegenkomen, een bekende wandelaar van het forum W4W. Zij liep de 30 km route. Hier puffen we even uit, krijgen wat te eten maar ik heb geen trek in een onrijpe peer of een salade en gaan met de metro weer naar het hotel. Maar ik wil nog even een patatje eten bij Burger King dat bij ons hotel op de hoek van de straat zit. Daarna relaxen we in het hotel tot we weer trek krijgen. Het restaurant in het hotel gaat echter pas om 20.00 uur open dus zijn we genoodzaakt een restaurantje op te zoeken. Dat is niet erg, met de metro gaan we naar de haven waar we snel een leuk tentje zien. We hebben daar heerlijk gegeten!
Zondag 6 oktober
Vandaag voelen we dat we gisteren de spieren flink aan het werk hebben gezet, het gaat wat moeizamer allemaal. Na een heerlijk ontbijt in het hotel vertrekken we met de metro naar de start, Syl en Hans zien we precies op tijd aankomen. Om 8.00 uur is het nog steeds stil op straat, de weersvoorspelling is zoals gisteren. Maar toen hebben we een paar spatjes regen gehad dus hopen we dat het vandaag ook bij een paar spatjes blijft.
Na een paar minuten lopen hebben Syl en Hans trek in een ontbijtje en wij in koffie en zien een tentje met heel veel keus aan etenswaar.
Hierna lopen we de stad in via vele stoplichten en stoepjes op en af en komen we aan bij het Parc del Castell de l’Oreneta. Het park is 17 hectare groot en ligt op de grens van Barcelona en de berg Collserola. Hier bevinden zich de overblijfselen van een kasteel uit 1910 dat voor een groot deel verwoest werd tijdens de Spaanse burgeroorlog (1936-1939). De naam van het kasteel, Castell de l’Oreneta, wordt gebruikt als benaming voor het huidige park.
Het terrein was gedurende vele jaren eigendom van het Rode Kruis, dat er een ziekenhuis wou bouwen. Deze plannen werden echter nooit uitgevoerd. In de jaren 70 werd het terrein gekocht door het stadsbestuur van Barcelona en in 1978 werd het als park in gebruik genomen.
Het park is als het ware een stadsbos waar wandelwegen, rustplekken en speelzones voor kinderen zijn aangelegd. Bijzonder zijn de picknickzones op het hoogstgelegen deel van het park, waar de tafels staan onder een reusachtige johannesbroodboom en van waaruit je een bevoorrecht panoramisch zicht hebt over de stad. Hier staat ook een eet- en drinkgelegenheid waar je ondermeer kip aan het spit kunt verkrijgen.
Eén van de voornaamste attracties van het Parc del Castell de l’Oreneta is de miniatuurtrein. Deze werd in gebruik genomen in 1981 en rijdt langs een traject van 636 meter door tunnels en over bruggen. Elke zondag tussen 11 en 14 uur kunnen de bezoekers van het park hierop plaatsnemen. Daarnaast zijn er ook pony’s waar de allerkleinsten een tochtje mee kunnen maken. We horen inderdaad af en toe de stoomfluit van de trein en kunnen een glimp opvangen van de “spoorwegovergang”.
Serra de Collserola (Spaans: Sierra de Collserola) is onderdeel van de Catalaansebergketen Cordillera Litoral. Het is de scheiding tussen de stad Barcelona en de vallei Vallès Occidental. Het hoogste punt is de 512 meter hoge heuvel Tibidabo. Helaas komen we daar niet in de buurt en zien we de kathedraal in de verte opdoemen tijdens de wandeling naar boven.
Om de natuur van de Serra de Collserola te behouden werd het in 1987 een officieel park - Parc de Collserola geheten - van meer dan 8.000 hectare. Het park wordt onderhouden door de gemeente van Barcelona en de omliggende voorsteden van die stad, Cerdanyola del Vallès, Esplugues de Llobregat, Sant Cugat del Vallès en Sant Feliu de Llobregat.
Op de heuvel Vilana, 445 meter hoog, staat de Torre de Collserola, een telecommunicatiemast van 268 meter die werd gebouwd ter ere van de Olympische Zomerspelen 1992 in Barcelona en die werd ontworpen door de Britse architect Norman Foster. Deze mast zien we al heel snel in de verte om langzaam dichterbij te komen. Het is ons ijkpunt tijdens de wandeling naar boven!
Het is nu klimmen geblazen en ik heb er veel moeite mee! Ik kan merken dat mijn conditie achteruit is gegaan, mijn spieren willen wel maar de rest....pfff. Ik ben blij als ik uiteindelijk de top bereik! Het zweet gutst alle kanten uit en ik ben blij dat de temperatuur behaaglijk is. Het is ook druk met recreanten, fietsers op mountainbikes trotseren de smalle paden, waar wij af en toe in de berm moeten springen om ze voorbij te laten gaan! Ook joggers maken er gebruik van. Stoer hoor!! Het is een sportief volk die Catalanen, je ziet weinig dikke mensen.
In het park vind je niet alleen dennebomen, eiken, bezemstruiken, hulst en aardbeibomen, maar ook kruiden zoals laurier, lavendel en tijm. Daarnaast staan er vele sinaasappelbomen, mispels, amandel- en olijfbomen. De laatste jaren zijn er voornamelijk eucalyptussen, cipressen, ceders en netelbomen aangeplant.
Op de route komen we een grote villa tegen, Vila Paula. Momenteel te koop voor 6,6 miljoen (!) euro. We horen de aggregaat voor de airco loeien! Veel is niet te zien van het huis.
Aan het eind van de weg naar beneden zien we eindelijk restaurant Mireia opdoemen. Syl en Hans zitten er al maar dat weten wij niet en gaan daarom buiten op een bankje zitten. Hans heeft geen zin om in de rij te gaan staan voor een stoeltje buiten en terecht. Daarom bel ik Syl en zij zegt dat je niet hoeft te wachten als je binnen wilt zitten. Binnen is het koel en we bestellen een hapje en een drankje, patatas bravas gaat er altijd in, dit keer met een heerlijke pittige paprikasaus. Eventjes bijkomen!!!
De weg naar de finish gaat vanaf hier bergafwaarts. Dat kost ook wel moeite maar minder als de weg omhoog. Uiteindelijk komen we weer in de bebouwde kom en langs het stadion van FC Barcelona, Camp Nou, dat vanavond een thuiswedstrijd speelt. Vlakbij het stadion nemen we nog even een finish drankje want we zijn er bijna.
Op weg naar de finish komt Syl erachter dat ze haar telefoon vergeten is en loopt samen met Hans terug, wij wachten even op hen op een bankje langs de weg, is ook geen straf......ik heb het idee dat deze route meer dan 20 km is gezien de tijd die we er over doen.
Uiteindelijk melden wij ons af, krijgen een medaille en ik koop een IML paspoort. Mijn eerste stempel is een feit hoewel ik hem al 3x gelopen heb. En de Vierdaagse van Nijmegen is ook een IML, voortaan twee boekjes meenemen naar Nijmegen! En wie weet, lopen we meer IML’s.
‘s Avonds eten we een hapje in de naastgelegen pizzeria bij Gino’s. Heerlijk gegeten!
Op maandag vliegen we pas laat in de middag terug en doen nog een dagje Barcelona met de bus touristic, een dubbeldekker die drie routes door de stad rijdt. We doen ze alle drie met twee tussen stops, eentje op een leuk pleintje ten noorden van de stad, en eentje vlakbij het strand. En het is ook nog eens heerlijk zonnig weer! Nog even nagenieten........
Om 18.35 vertrekt ons vliegtuig naar Amsterdam. Ik koop nog een leuke portemonnee en een petje van FC Barcelona voor Hans en dan is het wachten op vertrek. Ik zie de twee mannen die op de heenweg naast mij zaten in de hal zitten, ook toevallig! Bovendien zitten ze nu ook weer naast ons maar dan op rij 26!
Na een probleemloze vlucht komen we aan in Amsterdam en kunnen we terug rijden met Rob die op ons staat te wachten.
Ik heb genoten van dit heerlijke wandel weekend, al viel het mij dit keer wel zwaar! Leuke routes die toch wel net even anders dan anders waren, goede verzorging onderweg, goed gepijld en leuk gezelschap wat wil je nog meer!
foto’s dag 1
foto’s dag 2
foto’s day after
1 opmerking:
Iml tochten zijn ideaal voor een minivakantie. Zo heb je nog eens een reden om ergens te wandelen. Leuk verslag. Deze iml staat hoog op de todo lijst.
Een reactie posten