In de kantine van Houtrust squash is het al redelijk druk en ik maak een praatje met een paar bekenden. De routebeschrijving is een heel boekwerk, alle afstanden staan er in van 10 tot 40 km. Klokslag 7 uur vertrek ik, in mijn uppie en muziek op de oren zodat ik een goed tempo van 130 BPM kan aanhouden. Het is heerlijk weer en ik loop in mijn korte broek.
De route is elk jaar nagenoeg hetzelfde, dus het eerste stuk is geen verrassing voor mij. Langs Madurodam en het Monument Nederlands Indië, door stadsparken en zo naar de eerste rust op camping Duinhorst maar die sla ik over, 7 km vind ik net iets te weinig voor een rust. Dan door Oud Wassenaar waar ik mij vergaap aan de mooie huizen hier en langs Duinrell en het pannenkoekenhuis door langs de camping naar paviljoen de Klip. Daar ga ik wel eventjes zitten want ik ben toe aan een bakkie! Het is op 15 km en inmiddels ook een stuk warmer geworden. Net voordat een grote groep wandelaars aankomt vertrek ik weer naar de splitsing met de 30 km. Ik ga nu richting Katwijk en ik weet dat dit een lang en saai stuk is, langs een autoweg. Maar, met mijn muziek op en het tempo opgeschroefd ga ik als de brandweer en kom ik voor mijn idee snel genoeg aan bij de ingang van natuurgebied het Pan van Persijn. Heerlijk struinen door de duinen! Hier is de route aangegeven door Wandelknooppunten en dat is wel even wennen maar het gaat redelijk goed. Ik zie zelfs het punt waar ik vorig jaar met Annika verkeerd ging! Nu loop ik de goede kant uit, richting het Wassenaarse slag.
Het is nu wel erg warm aan het worden en ik transpireer behoorlijk! En af en toe is het behoorlijk zwaar omdat dit pad niet vlak is. Na de zoveelste heuvel bedwongen te hebben ga ik even op een bankje zitten om bij te komen, ik zit tegenover een gedeelte van een antitankwal, bekend van eerdere edities.
Na vijf minuten ben ik weer opgefrist en loop verder door naar het Paviljoen de Duinen wat nu helaas dicht is. Maar de brasserie De Badmeester is niet ver meer dus daar kijk ik maar naar uit, nu ben ik echt wel toe aan een rust!
Vanaf de brasserie ga ik na de rust door over het strand, je kan ook kiezen voor de duinen maar ik heb nu genoeg duin gezien en ik ben gek op het strand dus de keuze is niet moeilijk. De wind staat gunstig, wind in de rug dus het wordt 5 km genieten!
Het is ook druk met badgasten, gek is dat niet want het is eindelijk heerlijk strandweer.
Op de helft zie ik een zandophoping waar ik eventjes ga zitten om mijn schoenen uit te doen en weet je wat, ik doe ook lekker mijn sokken uit! Een heerlijke verkoeling........
Ik ben nu bijna aan het eind van de tocht maar eerst nog een stukje van het strand af richting de watertoren. Phoe......ik moet eventjes uithijgen als ik bovenaan de trap aankom!! Tussen de vele badgasten die het stand opgaan loop ik weer naar beneden om de rest van de route te lopen, de boulevard komt er ook nog aan. Bij de watertoren is ook een rust maar die sla ik over.
Op de boulevard is het enorm druk!! Veel toeristen en dagjesmensen, ik kan nauwelijks tempo houden en dat probeer ik maar niet. Op het midden van de boulevard neem ik even de tijd voor een boterham maar die smaakt mij totaal niet......en ik beloof mezelf straks iets lekkers!
Grenzend aan de boulevard van Scheveningen werd in 1982 opnieuw een vissersmonument onthuld. Het betreft een standbeeld, voorstellende een Scheveningse vissersvrouw in klederdracht. Het is geplaatst aan de zogenaamde kop van de Keizerstraat, de later zogenoemde Kalhuisplaats. De blik van de vrouw is symbolisch want deze is onafwendbaar gericht naar de zee vanwaar zij ooit een of meer van haar geliefden - haar vrijer, haar man, haar zoon of haar vader - mocht terug verwachten. Het standbeeld is vervaardigd door de beeldhouwer en edelsmid Gerard Bakker en het werd op 10 november 1982 onthuld door de toenmalige Koningin Beatrix. Sinds een aantal jaren is er een - jaarlijks - terugkerende herdenking die in de plaatselijke Oude Kerk haar aanvang krijgt en die vervolgens wordt verlegd naar het standbeeld. Ter plekke wordt het op de sokkel voorkomende gedicht van Inge Lievaart voorgedragen, waarna een kranslegging en een bloemengroet volgt. Het gedicht luidt:
DE ZEE,DIE STEEDS WEER NAM
ZAL EENMAAL WEDERGEVEN
ALLEN DIE ZIJN GEBLEVEN
AAN HEM DIE EERST ONTKWAM
DE HEER VAN WIND EN WATER
AAN CHRISTUS TRIOMFATORl
Bron: Wikipedia
Langs het beeld loop ik richting Visafslag en de haven. Bij de haven stop ik even voor een lekker Italiaans ijsje voor onderweg. Ik ben het nu wel een beetje zat maar ik heb best vlot gelopen en het is pas half vier als ik bij de finish aankom. Ik meld mij af en krijg een bootje als herinnering. Mijn negende!
In de kantine is het enorm druk en heb geen zin om te wachten op een drankje maar ga toch nog eventjes uitpuffen op een bankje naast een andere wandelaarster. Zij praat honderd uit o.a. over de Vierdaagse en over museumbezoeken. Na een half uur stap ik op om naar huis te rijden, het shanti koor begint te zingen.......
Ik heb genoten van deze dag, en de 40 km’s staan weer bijgeschreven hoewel het er niet precies 40 waren,
voor mijn gevoel wel!
klik hier voor meer foto’s
2 opmerkingen:
Super leuk geschreven weer! Jammer dat we elkaar telkens mislopen....
Super leuke reactie alleen jammer dat je naam er niet bij staat......
Een reactie posten