De 80 van de Langstraat Waalwijk

De Kennedymars van Waalwijk staat bekend om zijn goede verzorging en de route die heel gezellig is door het enthousiaste publiek. Ik heb mij weer voor de derde keer hiervoor ingeschreven....ik lijk wel gek!
Ik ben best nerveus, zaterdag de dag van de start vanavond om 20.00 uur. Niet dat ik niet bekend ben met het wandelen van 80 km maar het is toch elke keer weer anders en ik heb de afgelopen weken wat lichamelijke klachten gekregen waarvan ik hoop dat het daardoor niet al te lastig gaat worden.

Zaterdagavond rij ik samen met Hans naar Waalwijk om mijn startspullen op te halen. Er staat een tentje op het grote plein waar men dat kan regelen. Ik ben bijna aan de beurt als ik mijn nummer noem maar ik moet aan de andere kant zijn......oké. Beetje onduidelijk aangegeven maar uiteindelijk krijg ik mijn startnummer en speldjes om dit goed zichtbaar op te spelden. Op het startterrein zie ik een aantal bekenden en ga nog even naar het toilet alvorens mijn wandelmaatjes op te zoeken, want ik ga met Fred, zijn broer Ton, Rene en Claudia lopen. Zij zijn alle vier debutant op de 80, ik ben benieuwd hoe zij het gaan ervaren! Na een appje van Fred vind ik ze bij een wokrestaurant en als het bijna tijd is gaan we op pad naar de startplaats. Ik neem afscheid van Hans en ik zie hem later terug in de straat zodat hij een leuke startfoto kan maken van ons vijfjes.

Daar gaan we dan, de avond is al gevallen en het begint weldra donker te worden. We merken niets van een of ander startschot ofzo, de meute begint in beweging te komen en dan lopen we langzaam maar zeker de lange straat in. We worden om 20.08 uur gescand d.m.v. de scanmatten op de grond. De eerste kilometers maken we een rondje van 8,5 km om dan weer terug te komen in Waalwijk. Dan nog ruim 12 km tot de eerste, grote rust. Tussen de hoofdposten zijn er zogenaamde doorloop posten (het is daar niet de bedoeling dat je gaat zitten) waar vanalles aan drinken en wat te snoepen/eten is te krijgen, we worden goed verzorgd. Al neem ik dat allemaal niet omdat ik geen suiker eet. Gelukkig zie ik regelmatig komkommer en tomaat voorbij komen!! En water en soms thee zonder suiker.

Het is enorm druk en de bewoners maken er een feestje van, overal staan mensen langs de route met af en toe een vuurkorf voor het huis. Als we 20,2 km hebben afgelegd komen we bij de "grote" rust in Vlijmen, een post waar we onze tassen krijgen. Een tas met extra benodigdheden die je niet mee hoeft te nemen tijdens het lopen zoals extra sokken, schoenen en in mijn geval etenswaren. Het tassen transport is goed geregeld, bij binnenkomst neem je je genummerde tas mee, en als je weer weggaat lever je hem in bij de bus die klaarstaat. Deze tocht is over het algemeen goed georganiseerd, er zijn 700 vrijwilligers nodig geweest om dit voor elkaar te krijgen! Met ruim 2500 lopers heb je zo'n team wel nodig.....en ik ben dankbaar voor hun inzet, zonder vrijwilligers geen Kennedymars!

Wij nemen nu uitgebreid de tijd om te rusten, 20 km aaneengesloten lopen is best veel, vooral als je dat niet gewend bent! Na de rust lever ik mijn tas weer in nadat ik mijn sokken heb verwisseld en mijn schoenen, de nieuwe(re) schoenen zitten toch wat minder lekker dan mijn oudjes! Ook smeer ik mijn zitvlak weer in met een spray die ik van Ton krijg om te gebruiken. Bedankt Ton!

Na een rondje door de plaats Vlijmen, waar we nauwelijks wat van zien omdat het donker is, komen we in het plaatsje Haarsteeg. Daar is het al jaren traditie om de wandelaars te vermaken met allerlei leuke voorstellingen in de tuinen van bewoners, een beetje afgekeken van Linden ten tijde van de Vierdaagse maar net zo vermakelijk. En ook ieder jaar een ander thema, dit jaar de Olympische spelen. Yuri van Gelder wordt herhaaldelijk uitgebeeld. Ondanks dat het donker is, kunnen we het goed bekijken, foto's ervan nemen is een andere zaak. Maar ik heb het wel geprobeerd.

We lopen richting Elshout over aarde donkere wegen, gelukkig heb ik mijn lampje bij me om de omgeving aan te lichten. Stel je voor dat ik struikel onderweg! Mijn maatjes hebben ook extra verlichting bij zich en zo vermaken wij ons wel richting de volgende grote rust in Waalwijk, bij scholengemeenschap Overlaat. Dan zitten we op 35,2 km en hier kunnen we weer bij onze tas. We hebben net Drunen voor de tweede maal doorkruist maar dan vanaf de andere kant. We gaan nu ook merken dat de kilometers in de benen zitten, sommigen van ons hebben het een beetje moeilijk. Maar met wat eten en drinken peppen we elkaar weer op, hoewel de soep op is. Niet voor mij, ik heb mijn eigen etenswaren bij me maar mijn wandelmaatjes hebben wel trek! Bij de vorige rust was de soep ook op en dat valt niet in goede aarde, het lijdt zelfs tot de uitspraak: ik kap ermee!! Maar gelukkig, daar komt het niet echt van.....

De route is, vergeleken met andere jaren, iets aangepast omdat we niet meer langs De Moer komen en Loon op Zand. Wat ik erg leuk vind is dat we niet alleen langs het stadion van voetbalvereniging RKC Waalwijk lopen, maar ook erdoor! Een aparte ervaring...een suppoost aldaar geeft ons uitleg en toont trots "zijn" stadion.

Het tempo van ons groepje ligt nu een beetje uit elkaar, Claudia en Rene lopen merendeels mijn tempo, Ton en Fred blijven bij hun eigen tempo. Al lopend door Waalwijk om ons naar de volgende grote rust te begeven, staan Rene en ik even stil in de rustige wijk waar we doorheen lopen om op Claudia te wachten. Ze roept of we weten of de toiletten al in zicht zijn, ze moet erg nodig! Toevallig staat er een inwoonster van Waalwijk haar hondje uit te laten en ze mag van haar naar het toilet. Claudia blij!! En terwijl wij wachten op haar, zegt Rene: eigenlijk moet ik ook.....zal ik het vragen? Welja doe maar, wij wachten wel! Helaas duurde dat wachten mij wel erg lang, er was geen bank om op te zitten.....maar ja, als je moet dan moet je!

Het is inmiddels vroeg in de ochtend en ik verwacht elk moment de zon op te zien komen. Dat duurt even omdat er veel bewolking is maar dan, rond 6.30 uur zien we het eindelijk een beetje licht worden. Over lange, lange wegen begeven wij ons naar Waspik waar de volgende grote rust is. Tussendoor worden we weer vermaakt en toegejuicht door het publiek. De app van "de80" wordt veelvuldig gebruikt. Men roept dan ineens je naam om je toe te juichen. Erg leuk en het ontroert me soms, ik heb ook geen last van dipjes mede daardoor!

Na de eerder genoemde lange wegen zijn we aangekomen bij de rust in het sportcentrum van Waspik. We lopen over de scan matten, onze doorkomsttijden worden genoteerd, en we zijgen neer op een stoel. Poe poe! 49,5 km zit erop. Ton laat zijn voeten behandelen bij de EHBO, Fred besluit op hem te wachten en wij gaan gedrieën weer verder na deze pauze.

Door het plaatsje 's Gravenmoer lopen we naar de volgende rust in Dongen. Ik krijg een appje van Hans dat hij onderweg is en ik krijg ineens vleugels, ik laat Rene en Claudia achter en versnel mijn passen. Voor ik het weet zie ik Hans in de verte staan. Hij maakt een foto van mij en ik geef hem een knuffel, blij hem weer te zien!

Ik heb nu 63 km afgelegd en meestal heb ik bij deze afstand last van een dip. Nu merk ik daar niets van hoewel ik er flink doorheen zit! Helaas mag Hans niet mee naar binnen van de beveiliging maar er is voor hem een ommetje bedacht zodat we lekker samen buiten kunnen zitten. Ik neem het er lekker van en neem uitgebreid de tijd. Hans heeft iets lekkers voor me meegenomen en heeft in de koeltas koud water. Wat een verwennerij en ik kom een beetje bij. Claudia en Rene zijn inmiddels ook gearriveerd, zij zitten binnen want Claudia heeft het koud gekregen. Het is inderdaad wat afgekoeld vergeleken bij de vorige dag. Ik besluit alleen verder te lopen en zet een lekker muziekje op zodat de km's vanzelf onder de voeten vandaan gaan. Hoewel......vanzelf?? Ik voel mijn voet branden en zoek een plekje om mijn schoen uit te doen en de boel te inspecteren. Jawel hoor, het velletje hangt erbij dus dat wordt afplakken. Gelukkig heb ik een klein overlevingspakketje bij me en verhelp het euvel.

Langs een autoweg zie ik vreemde figuren in de verte...........wat zou dat nou weer zijn? Als we dichterbij komen zie ik dat het een huwelijks aanzoek is! Ook apart!

De route is over het algemeen verhard en over straattegels, af en toe wat asfalt maar nu kom ik een weg tegen met zand en stenen! Oké......eventjes omschakelen maar het loopt eigenlijk best makkelijk door. Ook dit keer een lang stukje zandweg!
We maken een ommetje rond en door Sprang-Capelle, het lijkt de dag van Wijchen wel!! Bij een tussenpost waar we wat te drinken kunnen pakken en eten staan ook toiletten en Hans staat hier weer om mij te steunen. Heerlijk eventjes bijkomen, ik ben er nu bijna. Als we zitten te kletsen zie ik ineens Claudia en Rene aankomen en ik besluit op hen te wachten om samen de rest van de kilometers te lopen. Claudia heeft veel last van blaren maar ze klaagt niet, wat een bikkel is het! Rene zit er ook doorheen maar ook hij klaagt niet! Samen lopen we naar de laatste grote post in Kaatsheuvel waar we op 69,9 km zitten. Poehee....nog "maar" 10 kilometer en het valt tegen hoe ver het nog is! Ineens zie ik Hans weer staan, hij loopt met ons mee naar de rust. Daar gaan we heel eventjes zitten want als we naar de tijd kijken, moeten we toch doorstappen om een beetje op tijd te zijn. Hier lijkt het bijna op de finish plek, we lopen over een rode loper!

En ineens, voor we het weten lopen we op de weg die we gisteravond ook liepen, tussen enthousiast publiek en de mooi versierde straat. De bewoners hebben echt hun best gedaan! En natuurlijk, het plaatsnaambord van Waalwijk wordt ook weer vereeuwigd op de traditionele manier hoewel de spieren nu behoorlijk stijf zijn!

De laatste bocht doemt op en we lopen dan linea recta naar de finish waar we met naam en toenaam genoemd worden, ik krijg kippenvel.....wat een heerlijk gevoel ondanks de pijn. We zoenen elkaar, Rene, Claudia en ik, blij dat we het samen geflikt hebben, de twee debutanten zijn weer een ervaring rijker en krijgen een mooie medaille plus een oorkonde. Hans maakt er foto's van, hij staat ook bij de finish om op mij te wachten. De omroeper zegt: "daar komt Rene Schuurink met twee mooie meiden aan zijn zij" en ik barst in huilen uit, van blijdschap dat het mij weer gelukt is maar wat ben ik moe!!! Nadat we mijn oorkonde, een "drietje" en onze tassen hebben opgehaald gaan we een plekje bij de finish zoeken om de twee broers binnen te zien komen. Lekker met een biertje erbij!!

Zullen ze het halen? Het wordt nijpend, nog 10 minuten!! En ja hoor, daar horen we de omroeper hun namen roepen. Al foto's makend van elkaar komen ook zij binnen. Net op tijd! Nou ja.....nog 10 minuten over!

We bieren nog gezellig even na, en genieten van onze overwinning. Ik heb deze editie als heel zwaar ervaren. Misschien door de wijzigingen in de route? Geen idee. Van de 2524 deelnemers liepen er 2135 naar de finish!
En hoe hebben de debutanten het ervaren? Once in a lifetime! Dus eens maar nooit weer!!




Alle foto's staan hierklikkerdeklik