Pegasus of Pigasos was volgens de Griekse mythologie een gevleugeld paard.
Embleem van de Britse luchtlandingstroepen; een blauwe Pegasus,bereden door Bellerophon, tegen een paarse achtergrond.
Na de dramatische afloop van operatie Market Garden, wisten ongeveer 300 geallieerde militairen in het door de Duitsers bezette gebied ten noorden van de Rijn uit Duitse krijgsgevangenschap te blijven. Deze parachutisten (para’s) werden zoveel mogelijk opgevangen door het plaatselijke verzet. Om verschillende redenen moesten deze para’s zo snel mogelijk over de Rijn gezet worden. In samenwerking met het plaatselijke verzet, bereidden de geallieerden een massaontsnapping voor.
In de nacht van 22 op 23 oktober 1944 wisten 130 geallieerde militairen (ongeveer 120 man luchtlandingstroepen, aangevuld met vliegtuigbemanningen) en acht Nederlandse burgers vanuit bezet gebied de Rijn dichtbij Renkum over te steken. Deze operatie is later bekend geworden onder de naam: Operatie Pegasus 1. Volgens majoor Airey Neave, destijds als hoofd van de Britse Militaire Inlichtingendienst (M.I.9) belast met “escape and evasion” in West-Europa en zodoende medeverantwoordelijk voor de verschillende operaties Pegasus, was operatie Pegasus 1 de grootste ontsnapping uit bezet gebied tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Enkele maanden later (18 november) werd een poging gedaan om de resterende geallieerde militairen over de Rijn te krijgen. Ook bij deze ontsnappingspoging was het plaatselijke verzet nauw betrokken. Deze operatie liep om verschillende redenen uit op een grote mislukking. Zo waren de Duitsers meer alert en moest er een groot stuk door onbewoond gebied worden gelopen. Van de circa honderd mannen die deelnamen aan operatie Pegasus 2, bereikten er slechts 7 veilig de zuidoever van de Rijn.
Bron: Wikipedia
Een indrukwekkend verhaal!!
Andre is ook net gearriveerd en we drinken eerst nog even een bakkie thee want de wachtrij om in te schrijven is lang! Er is net een bus "groentjes" binnengekomen (leden van de wandelgroep Zoetermeer, altijd in het groen gekleed). Ineke G. komt bij ons zitten voor een bakkie, gezellig. Zij hoort ook bij de bus groentjes maar zij is vandaag niet in het groen.
Als wij ons eindelijk kunnen aanmelden krijg ik een uitgebreide routebeschrijving en een muntje overhandigd. Met dit muntje kan ik straks terug rijden in een legervoertuig. Leuk! De routebeschrijving is uitgebreid maar ik mis wel een afstandsaanduiding. Er wordt gepijld met witte plastic bordjes.
We komen nog een bekende tegen van Andre, ook een "groentje". Ik maak kennis met haar maar ben helaas haar naam vergeten. En dan kunnen we eindelijk op pad. Ik wil mijn Runkeeper app opstarten en ik krijg zowat een hartverzakking want ik denk dat mijn heuptas weg is. Ik vond mijn rugtas gordel al strak zitten.......en dan kom ik er achter dat ie gewoon om mijn heup zit. Pffff......ik lach me rot om deze verwarring!
Na een minuut op tien lopen bukt een man zich om iets te fotograferen, we komen er achter dat het een wit met rode paddestoel is, midden op het pad. We lopen verder met de gedachte dat er vast nog wel meer paddestoelen zijn maar dat valt erg tegen! Het is een lang onverhard pad over het gebied van Planken Wambuis, een mooi natuurgebied.
Dan komen we bij het uitkijkpunt de Valenberg en kunnen we de mooie wijdse natuur bekijken. In de verte zien we runderen en wilde paarden. Na ongeveer zes kilometer is er een rustpunt ingericht maar wij lopen nog even door omdat we bij de rust op 10 km willen zitten. Na een paar honderd meter worden we op de foto gezet door Wandelsportfotografie. Ik heb nog niet gekeken hoe hij is geworden.
Op de routebeschrijving staat uitgelegd waar we lopen, het blijkt een stuk van de oorspronkelijke route van de Pegasus en links van de plas lagen Duitse stellingen waar de mislukte Pegasusroute op stuk liep. Jammer dat ik dit niet gezien heb! We zijn er ongemerkt langs gelopen.
Bij de eerste rust op 10 km, bij Juffrouw Tok gaan we lekker binnen zitten voor een uitgebreide rust. Andre neemt een erwtensoep, jammer die wil ik niet en ik neem een thee en eet mijn meegebrachte eten op. De soep is wel erg gevuld: met worst! Meer worst dan soep lijkt het wel. Hier komen we veel bekenden tegen uit onze wandelvrienden-club! En ik maak kennis met een aantal onbekende wandelvrienden.
Als ik wil plassen zie ik tot mijn schrik een enorme rij! Ik heb geen zin om hierop te wachten en ga even terug naar de maisvelden. Als ik terugkom van mijn sanitaire stop zie en hoor ik op het plein een groep doedelzakspelers, gezellig! Ik zie zelfs twee heel bekende wandelvriendinnen zitten: Marja en Jolande van het logeerhuis in Nijmegen. Ik begroet ze even en ik wil weer op pad gaan. Maar het is 11.00 uur en dat betekend dat het tijd is voor een "11.00 uurtje". Overal op de wereld wordt tijdens marsen om 11.00 uur een schnapps gedronken om gevallen militairen te herdenken. Ik kom een paar bekenden tegen die deze traditie in ere houden en ik mag ook meedoen, erg lekker.
Hierna gaan we dan echt weer op pad, de Ginkelse heide over. Op deze heide zijn de Engelse para's geland in september 1944 dit wordt herdacht elke 3e of 4e zaterdag in september en er is een Airbornemonument te bezichtigen. Helaas heb ik die ook niet gezien.
Na de heide gaan we de A12 onderdoor en na de spoorlijn splitst de route zich voor de 20 km lopers, wij gaan de 30-km route lopen. Na ongeveer vijf kilometer heb ik wel even zin in een kleine pauze en we zien een leuk bankje met mooi uitzicht. Een man op de fiets die zijn honden uitlaat vraagt of er soms een wandeltocht aan de gang is, hij komt zoveel mensen tegen.........en wij beamen dat. Het bankje ziet er wat apart uit, het is een herdenkingsbankje. Er zit een gat aan het uiteinde waar een boompje in hoort maar het lijkt op iets anders en Andre kan het niet laten om een beetje te dollen. Ik maak een foto van die mafkees en ik lig weer helemaal in een deuk!
Voordat we bij de tweede rust zijn komen we Yolanda en Marcel nog tegen die met Hennie en nog een paar vrienden op pad is. We lopen een klein stukje met hen op en zetten een verloren wandelschoen die langs de weg ligt op de foto. Ik kom ook Bernard tegen die volop loopt te fotograferen. Trudy is met haar dochter Noa aan de wandel evenals Esther met haar dochter, knap van de dames, 30 km is niet niks!
De tweede rust is bij restaurant Campman en we gaan aan de tafel zitten waar Yolanda en haar wandelvrienden zitten. Ik bestel twee thee en die worden snel gebracht. Lekker, even kletsen en genieten van het zachte weer want we kunnen nog buiten zitten. Hier kom ik Lara met haar vriendin Anouk tegen en we kletsen wat. Hier ga ik zelfs twee keer naar het toilet, een keer om wat weg te brengen en een keer om wat te halen (water). Een mooi luxe en fris toilet zonder wachtrijen, kijk daar hou ik van! De sanitaire voorzieningen zijn overigens erg karig tijdens deze tocht.
Na dit aangenaam verpozen gaan we weer op pad voor de rest van de route en gaan na enige tijd het bos weer in. Er blijkt zelfs een "Engels bosje" te zijn waar men in de oorlog zich op 22/23 oktober 1944 verscholen hield voor de vluchtoperatie maar die heb ik helaas niet gezien.
We gaan weer terug de A12 onderdoor middels een tunnel die ik ken van de Edese vierdaagse. We lopen weer een momument voorbij. Dan lopen we weer een stukje over het terrein van Ederhorst, een instelling voor kinder- en jeugdpsychiatrie. Dit ken ik ook van de Edese4daagse. Na de Ederhorst is een eigen rust, hier gaan we ook eventjes zitten ook al moeten we nog maar vier kilometer tot de finish.
Het ruikt er sterk naar worst, er blijkt erwtensoep te koop te zijn maar we nemen niks, alleen even de sokken nakijken en het gewicht van de voeten is al lekker, Andre smeert even zijn voeten in en wisselt de sokken. Gelukkig zijn de twee bankjes vrij. Even later komen Trudy en Esther met hun dochters er ook aan.
Na deze rust komen we weer in de bebouwde kom van Ede, we zien een mausoleum en een veldje met rode paddestoelen. Andre gaat op zijn knieën voor een mooie foto. Even later komen we aan bij De Bosrand, een hotel en is mij ook bekend van de Edese4daagse! Hier melden we ons af, en halen een stempel voor het boekje en een Radler 0,0 als beloning. Maar dit is niet de echte finish want het mooiste komt nog! Een paar honderd meter verder staan militaire voertuigen om ons naar de finish te brengen in 's Heerenloo. Er staat een kleine wachtrij en dan kunnen we ingeladen worden! Ik moet een klein stalen trapje op (en ik denk: hoe kom ik hier straks weer af??). Erg leuk om mee te maken, zo'n tochtje in een voertuig zonder vering en wat maakt het een herrie!!! Na een minuut of tien zijn we weer bij het theehuis. Gelukkig krijg ik hulp bij het uitstappen........Hier krijgen we de beloning, een vaantje. Jammer dat het geen medaille is.
En dan zoek ik samen met Andre de auto op, zijn auto blijkt vlakbij die van mij te staan en we nemen afscheid van elkaar. Na een autorit van 1.30 uur kom ik moe maar voldaan thuis. Ik heb genoten van deze wandeldag vol natuur, historie, gezelligheid en het mooie wandelweer!
Bekijk hier de foto's
Geen opmerkingen:
Een reactie posten