Kennedymars RWV 25-26 april 2014 / 80 km

Met een gezonde spanning in mijn buik bereid ik me voor op een lange wandeling, 80 km oftewel een Kennedymars. Deze wandeling start vanuit het sportcafe De Fakkel in Ridderkerk en via Dordrecht weer naar Ridderkerk. Als ik daar aankom zitten mijn wandelvrienden er al, Carla en Arjan, Wil, Erik en Coert. Sommigen van hen lopen de hele tocht met me mee, anderen lopen hun eigen tocht. Later komen ook Geert, Larissa en Rob aan. Rob komt uit Katwijk, hij vraagt of hij met ons mee mag lopen. En waarom niet, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Klokslag 22.50 gaan we naar buiten waar we nog even door Mar op de foto worden gezet, en Gijs zijn praatje houdt, het is nog geen 23.00 uur als we mogen vertrekken.

De eerste verzorgingspost is bij Antilope Outdoor, waar we ook van het toilet gebruik kunnen maken en dat is een luxe die voor deze tocht heel zeldzaam is! Hier neem ik een heerlijke kop vers gezette koffie en een boterham want daar ben ik wel aan toe na 9,3 km! En ik vind het ook best koud!!

Vanaf deze post lopen we richting Kinderdijk, daar ben ik nog nooit geweest en hoewel het nog best donker is, vergaap ik me aan de schoonheid hiervan. Wat is het stil en de molens doemen voor me op in het zachte maanlicht. Ik geniet! Deze weg is erg lang, bijna 2300 meter maar erg mooi en ik vind het jammer dat het donker is nu. Ik kan me voorstellen dat buitenlanders hier lyrisch over worden!

Bij de volgende verzorgingspost neem ik weer een kop koffie en een boterham, ik heb vandaag enorme behoefte aan caffeine! En het zijn geen slappe aftreksels van automatenkoffie, nee.....vers gezet! En dat proef je.

Via straatjes door Alblasserdam en Oud-Alblas over dijken komen we bij de eerste binnenrust bij cafe de Krom. Bijna iedereen is hier al geweest, het is er stil. Ik wissel mijn shirt voor een schone, bestel wat te drinken en neem het er even van!
Hierna lopen we richting Dordrecht, waar heel wat voetstappen van mij liggen omdat ik daar best vaak wandeltochtjes gelopen heb. We komen langs de skibaan en het golfterrein en ik vermoed dat we niet het asfaltpad erlangs nemen maar het dijkje aan de andere kant. En ja hoor, de pijlen wijzen inderdaad daarheen! Mopper-de-mopper in mezelf loop ik achter Carla, en denk aan leukere dingen dan lopen over deze dijk! Rob komt me achterop gelopen en zegt enthousiast: "mooi is het hier he?" en ik sla hem nog net niet in elkaar, hahaha!! Maar daar komt natuurlijk ook weer een eind aan en als we de dijk verlaten zien we de verzorgingspost van Astrid en Julia. Eindelijk, weer eventjes vertroeteld worden.......een bakkie koffieeeeee!!!

De tweede binnenrust is al net zo rustig! Ze zijn de boel al aan het schoonmaken maar we gaan er toch even zitten voor een versnapering.
Via allerlei parkjes en straatjes door Dubbeldam en Dordrecht, we gaan hier nog even op de schommel, Larissa en ik, komen we bij de volgende verzorgingspost onder de brug bij Zwijndrecht. Hier wachten ze ook met smart op de laatste lopers, wij dus. We worden weer in de watten gelegd met een soepje en een boterham en ik geniet ervan in het zonnetje op een dekentje. Hans, die ons vanuit RWV begeleid, gaat er eventjes bij liggen, gelijk heeft hij. En ik neem een paar foto's van ons groepje, het is lekker hier in het zonnetje.

Als we weer op willen stappen, gaat de bel van de brug! Hij gaat open dus kunnen we nog even genieten van de extra tijd. Maar dan is het weer tijd om te vertrekken en ik moet mijn spieren even tot de orde roepen, jullie moeten weer aan de gang!

Na iets meer dan 5 km komen we aan bij de volgende verzorgingspost aan het Weetpunt. Dit is de "fruitpost", heerlijke fruitsalade! Maar hier krijg ik een niet zo leuke mededeling te horen, wij hebben nog maar heel weinig tijd voor de komende rusten. Dit drukt een onaangename stempel op mijn gemoedrust, ik heb het gevoel dat ik het deze keer niet ga redden! Met mijn muziek op de oren probeer ik de mineurstemming te dempen, dat lukt aardig. Maar als ik zie welke richting we op gaan, raak ik even in "paniek"! Ooooh dit gaat erg moeilijk worden! Mijn voeten doen me enorm pijn en de gedachte dat ik het niet ga halen onverdraaglijk. Ik besluit Frans te bellen om te vragen of hij me er doorheen wil praten en dat lukt. Als ik bij de verzorgingspost kom, krijg ik vijf minuten om bij te komen, meer niet. Ik neem een vla want brood krijg ik op dit moment niet weg en een paar bekertjes sinas en het huilen staat me nader dan het lachen maar roep mezelf tot de orde en ik ga weer verder.

Hierna lopen we naar de Heijnenoordtunnel! Saaier dan saai is deze weg maar ja, ik moet toch bij de finish zien te komen. Ik duik nog even de struiken in, want toiletmogelijkheden zijn er maar weinig op deze tocht. Met de muziek hard op mijn oren stuif ik mijn wandelmaatjes voorbij, ik zie ze wel bij de volgende binnenrust. Als ik de pijlen op de grond zie met: heen en terug, denk ik er aan om deze rust niet te pakken en door te lopen maar iets zegt me toch door te lopen naar deze rust. We moeten daarvoor helemaal om het terrein heen lopen, je ziet de kantine van de hockeyvereniging al heel snel liggen maar het duurt nog even voor ik er ben. Ik word op de foto gezet door Danyell.

En dan zie ik tot mijn grote verrassing Silvia staan, zij besluit een stukje met ons mee te lopen tot de finish. Ik vlieg haar in de armen, blij met deze steun! Mar is er ook en geef haar een knuffel. Ze spreken me moed in voor het volgende stukje al is het me hard te moede. Ik ben nog steeds bang het niet te halen, vanaf hier is het nog 19 km! Dat betekent nog ruim vier uur doorlopen! Pfff....waar ben ik aan begonnen? Nou ja, Silvia loopt met me mee om me door de moeilijke momenten heen te sleuren! Daar ben ik wel erg blij mee.

Ik weet ook dat er een mooi maar zwaar stuk aan zit te komen, de Grienden. Samen met Sil en Geert loop ik hier doorheen maar als ik aan het eind daarvan Gijs in het gras ziet zitten die ons de richting van het gras op dirigeert, breek ik. Want ik weet, dat dit stuk ook parallel gelopen kan worden, over asfalt!! Maar dat mag niet........boehoe!!
Op het Koedoodpad is de een-na-laatste verzorgingspost, en ik laat me hier ook weer vertroetelen er wordt vanalles aangedragen, van banaan tot krentensnee en ik neem het dankbaar aan. Bekertjes cola giet ik erin voor een beetje meer energie en ik kan er weer even tegenaan hoewel ik het op dit moment, op het 68-km punt erg moeilijk heb. Ik baal ervan dat er een foto van gemaakt wordt maar als ik die de volgende dag terugzie op Facebook vind ik hem toch wel leuk!

Hierna komen we weer langs cafe het Schaapje, ook zeer bekend bij mij van vorige wandeltochten, maak dankbaar gebruik van een Dixie langs de kant van de weg en we lopen richting het Kooiwalbos, want daar moeten we doorheen om naar de laatste verzorgingspost te gaan. Hier bel ik Frans weer om me door de laatste meters te laten slepen. Ik zie aan het eind van dit park Gerrit van RWV zwaaien en ben blij dat ik het weer gered heb. Voor mijn gevoel duurt deze rust best lang en sta als eerste van de groep op om te vertrekken want ik weet dat ik nu veel moeite heb met opstarten.......langzaam komt er weer wat "snelheid" in en maak me op voor de laatste 6,1 km!!! Het ziet er naar uit dat ik niet helemaal binnen de tijd binnen zal komen, maar van de organisatie hoorde ik net dat de prestatie van uitlopen telt en niet de snelheid waar je het op doet. Gelukkig maar, dit geeft weer moed!!

Als ik het viaduct van het knooppunt Ridderkerk zie heb ik Frans weer aan de telefoon en ik deel mijn vreugde met hem want nu duurt het echt niet lang meer! Hoewel.......???
Op de brug naar Ridderkerk komt Ger van de organisatie ons tegemoet lopen en zegt dat het vanaf de rotonde nog ongeveer 1 km naar de finish is en ik haal opgelucht adem. Ik ga het halen! Frans staat me al op te wachten en samen lopen we over de finish en mag ik mijn medaille en diploma in ontvangst nemen. Ik ga nog eventjes zitten in de kantine om deze overwinning op mezelf te vieren en drink er een biertje op die aardig binnenkomt! Ik krijg cadeautjes waar ik superblij mee ben!! Lachend neem ik afscheid van mijn wandelvrienden als ik een belletje krijg van het thuisfront, ze staan op me te wachten op de parkeerplaats.

Heel erg moe maar voldaan ga ik meteen onder de douche en duik ik mijn bed in om vervolgens het klokje rond te slapen! Mijn vierde KM is een feit en ik ben supertrots op mezelf al kostte het deze keer veel meer moeite!!
Als laatste wil ik de organisatie bedanken voor de top-verzorging! Eigenlijk te veel en te goed, want het gevaar dreigt te lang te blijven zitten omdat het altijd zo gezellig is!!!!! Maar niettemin..............BEDANKT!!!
Nog meer foto's onder het kopje foto's aan de rechterzijde.