KM Dordrecht-Ridderkerk-Dordrecht 29-30 april 2011

Ik heb altijd gezegd: "Mij zul je nooit bij een Kennedymars tegenkomen want dat vind ik veels te ver!" En zie daar, vandaag zit ik moe maar voldaan te wezen van een volbrachte 80 km mars! En ik ben niet eens zo heel erg stijf, dat valt reuze mee.

Het begon allemaal met een ontmoeting met Larissa, een wandelvriendin waar ik heel goed mee kan wandelen en wiewauwen (dat betekent zich gestaag voortbewegen en raaskallen). We hadden ook hetzelfde wandeltempo, en zij vertelde dat ze de KM van RWV zou gaan lopen, en toen dacht ik opeens: waarom niet? Ik weet zeker dat de verzorging TOP is en ik hoef niet alleen te lopen.

Dus ik pak mijn tas in op vrijdagmiddag 29 april met schone t-shirts, broek en sokken en nog meer spulletjes die ik onderweg nodig zou kunnen hebben en Hans brengt mij naar het startbureau in Dordrecht waar ik klokslag 10 uur aankom. Ik heb niet voor-ingeschreven dus ik meld mij aan en krijg een startkaart en een kaartje voor aan de tas die op de drie caferusten worden uitgereikt. Ik heb startnummer 91. Er blijken zich 122 mensen te hebben ingeschreven.

Ik ben supernerveus en babbel wat met Danyell, die ons uit komt zwaaien en Dick die er ook voor gaat. Even later komt Larissa ook, en Hans (Henske van het forum) en gezamenlijk wachten wij op het startsignaal. Buiten wachten we tot we weggefloten worden, en ik zie lichtflitsen. Het zou toch niet......? We voelen de eerste druppels en al snel komt het water met bakken uit de hemel! Gelukkig duurt het niet lang, maar ik ben wel zeik- en zeiknat want ik had geen regenkleding bij me. Wel jammer maar helaas. De kleding droogt wel snel gelukkig.

Het is gezellig om in een clubje te wandelen, de km's vliegen onder onze voeten. Helaas gaat er het e.e.a. mis met de bepijling die met krijt gemaakt zijn en door de regen weggespoeld. Maar de RWV komt snel in actie door nieuwe pijlen te zetten en nieuwe, verregende boekjes uit te delen. Gelukkig lopen wij in de achterhoede zodat we niet ver terug hoeven te lopen. Er lopen een paar dames flink te mopperen om het gebeuren, die snappen niet dat het overmacht is en geen onwil van de organisatie!

De eerste verzorgingspost wordt al snel bereikt,tijd voor een boterham want er moet energie in. Ik kan niet zo goed brood eten maar het moet toch. Wel jammer vind ik het dat er geen bankjes staan, maar ik moet even het gewicht van de voeten halen. Hier komen we Rob uit Katwijk tegen die alleen loopt, en vraagt met ons mee te mogen lopen. Tuurlijk mag dat, hoe meer zielen hoe meer vreugd!

Op de Wantijdijk in Dordrecht gaat het weer mis, we lopen een klein stukje fout. Maar uiteindelijk komen we weer op de goede route. In het bos gaat het weer fout, we zien een afslag over het hoofd, de pijl is verdwenen door de regen. We lopen de Sliedrechtbrug over om naar Papendrecht te gaan.
Ergens in een parkje gaat het weer mis, de fietsende bezemwagen weet het ook even niet meer. Na overleg over en weer, ik maak gebruik van het donker door een sanitaire stop te maken, niemand die het ziet, komen we toch weer op het goede pad.

Het lopen in de nacht is een speciale ervaring, ik vind het soms best donker. Daarom ben ik blij een zaklamp te hebben, ik kan nu beter zien waar ik loop. De bepijling in de bossen is perfect: er brandt een rood flikkerlichtje op de boom waar de pijl hangt, dus verkeerd lopen hoeft niet. We komen een paar wandelaars tegen die wederom mopperen want we schijnen in hun gezicht met de lamp. Sommige wandelaars zijn wel kort-aangebonden zeg! Dat kan toch ook anders??

De eerste cafe-rust is in een Streek- en Natuurcentrum en daar strijken we neer voor de nodige rust en een sanitaire stop. We blijken de laatsten te zijn (of we dat nog niet wisten!) en de rustpost gaat over niet al te lange tijd dicht. Hier komen we Paul tegen die niet zo goed in het donker kan lopen en hij sluit zich bij ons aan, we zijn nu met zijn zessen, gezellig! We hebben nu bijna 21 km gelopen en ik voel me prima, al heb ik wat last van mijn darmen.

Na de rust gaan we het bos in, het Alblasserbos. Wederom de pijlen goed aangegeven d.m.v. de lichtjes. En we lopen over bruggetjes met aan één kant een leuning dus het is goed oppassen!

Bij de derde verzorgingspost, waar wel bankjes staan, komen we een Belg tegen die het opgegeven heeft. We zitten nu op 28,5 km. Ondanks onze pogingen hem over te halen toch door te lopen maar dan samen met ons, nam hij niet aan, hij had immers al gebeld om opgehaald te worden. Jammer voor hem, een gemiste kans. De reden dat hij het opgaf was het tempo van zijn maatjes, hij had geen blessure of zo.

Het wordt langzaam ochtend, de maan schijnt als een kleine sikkel aan de hemel.
We zijn inmiddels aangekomen in Ridderkerk. Tot mijn verrassing lopen we achter de McDonalds langs, waar Hans en ik die middag een ijsje hebben gegeten. Hilarisch!
Na een aantal km's in Ridderkerk gelopen te hebben komen we in de buurt van het huis van Suze, een RWV-lid. Zij blijkt bij de rust te zitten om een aantal wandelaars aan te moedigen, lief van haar! Het is inmiddels 6.45 uur en licht buiten en ik heb nog nooit zo kort over (bijna) 40 km gedaan! Ik ben superblij want als dat op deze manier verder gaat komt het wel goed. Hans heeft een blaar die behandeld wordt, we gaan zonder hem verder want hij loopt toch veel sneller en zal ons straks wel inhalen. Rob blijft bij hem, dan lopen ze tenminste niet alleen.

Bij de volgende rust krijgen we soep van Gijs, dat gaat er wel in! Samen met een boterham kom ik weer op krachten. Hier komen we Rob en Hans ook weer tegen.

We lopen nu naar Rotterdam-Zuid. Op de Charloise Lagendijk is weer een verzorgingspost waar dixie's staan en gelukkig ook bankjes. Hier is het goed toeven, en ik voel me nog best goed. Alhoewel ik geen genoeg kan krijgen van gezellige kletspraat, komt mijn MP3 goed van pas. Ik zet er stevig de pas in! We zitten nu op 51 km, ik heb nog nooit zo ver gelopen!

Maar dan, we gaan de Carnisse Grienden in, een prachtig natuurgebied. Maar het kan me helemaal niet boeien,ten eerste ben ik er al héél vaak geweest, en ten tweede raak ik toch wel erg vermoeid nu en ik kom de man met de hamer tegen. De route door de grienden is 990 meter lang en er komt geen eind aan! Ik stort in als we bij de rustpost aangekomen zijn. Ik krijg een banaan en een vlaflip aangereikt en ga op een bankje verderop zitten. Gelukkig krijg ik troost en ondersteuning van Larissa die bij me komt zitten en gaat even later nog een vlaflip halen. Dat blijkt wandeleten te zijn. Even denk ik: "ze is niet goed wijs, dat krijg ik er niet meer in" maar neem het toch aan. Maar goed ook, want het gaat weer een stuk beter met me. En een sms-je van Danyell, waar ik smakelijk om moest lachen was helemaal top! Wat een paar simpele woorden al met je kunnen doen. Er stond: "tijd voor een beetje peptalk! Pep Pep pep pepperddepeppep PEP PEP!" En daarna: "Doorgaan, vooral doorgaan".
Wat was ik blij met die ondersteuning, goed getimed, en ik loop weer fluitend verder. Ik ben tenslotte nog nooit zover gekomen, ik moet en zal deze tocht uitlopen.

De route vanaf deze post tot de volgende heb ik in een roes gelopen, ik weet echt niet meer waar ik loop. Ik meen me te herinneren dat we de Heinenoordtunnel voorbij lopen en eroverheen maar meer ook niet. Ik heb ook maar een paar foto's gemaakt onderweg. Geen tijd gehad, ik ben alleen maar bezig geweest met wandelen......

De volgende caferust is op vakantiepark "De oude Maas" maar we moeten nog een flink eind lopen nadat we de slagboom gepasseerd zijn. Dat is het 63 km punt. Ik begin nu toch wel erg moe te worden, ik wissel mijn broek voor een trainingsbroek en een schoon shirtje en we gaan snel weer verder, we hebben nog 17 km voor de boeg en het begint al laat te worden. En dat vind ik weer jammer, de eindtijd hijgt in je nek.
We moeten nu toch doorbikkelen willen we de eindstreep halen. Hier laten we ook Dick achter, hij heeft een bloedblaar en wordt goed verzorgd. Later blijkt hij toch nog op de route te lopen, samen met Hans van de Knaap die de pijlen weghaalt.

Eindelijk zijn we bij de één na laatste verzorgingspost en hier blijven we ook heel kort. We krijgen van alles toegestopt van water tot pakjes drinken, mueslirepen, brood en bananen. Maar snel weer verder, nog één verzorgingspost.

Nu wordt het overleven voor mij, het kaarsje gaat uit en ik denk aan leuke dingen want die tip heb ik ook gekregen van een wandelvriendin. De km's glijden onder mijn voeten en ik zie de brug van Zwijndrecht verschijnen. Ik weet dat daar de verzorgingspost zit. Ieder van ons groepje loopt nu met zichzelf als metgezel en ik met mijn MP3. Voor Hans lopen we toch iets te langzaam, hij is ons vooruitgesneld. De jas is uit, want het is best warm nu. Op de brug is het druk, mede door het Oranjefeest, het is Koninginndag. Onder aan de brug zit Gijs met een heerlijke fruitsalade, dat gaat er wel in. De stoel zit veels te lekker maar de tijd dringt, we moeten nog 5,9 km! We hebben daar 1,5 uur voor dus dat moet lukken.

Maar die laatste km's zijn zo moeilijk!! Ik loop in mezelf te schelden: waarom moest ik zonodig dit doen? Waar ben ik mee bezig!!!? Larissa komt een buurman tegen die een lekkere koude cola voor haar heeft, ik ben jaloers!
Rob en Paul lopen nog bij ons, zij zitten ook zwaar stuk. Dordrecht heeft een leuk parkje, maar het kan me niet bekoren, ik wil finishen! Dan verschijnt Gijs op ons pad om ons de laatste 400 meter te begeleiden. Ik kan niet meer stoppen met janken tot ik gefinished ben. Ik zie Ardie al gedouched en wel en ik huil bij haar uit na de nodige felicitaties. WAT een monstertocht en WAT ben ik BLIJ dat ik het gehaald heb! En wat FIJN dat ik dit mee mocht maken en het zonder kleerscheuren te mogen volbrengen. Want ik heb geen blaren, alleen maar spierpijn en pijn in de voeten (gek he na 80 km!) Ik neem mijn medaille en diploma in ontvangst en ga nog even in de kantine zitten bij Rob die op de bus wacht. Hans heeft ook al gedouched en wacht ook op de bus. Het is er druk want een Oranjefeest is aan de gang. Ik drink er een biertje op en geniet............ik wacht op de lift naar huis.
En natuurlijk een woord van dank voor de organisatie en de vrijwilligers, wat een topverzorging hebben we mogen ontvangen. Bedankt!!!
Om 19.00 uur ben ik thuis, heel moe maar ook heel voldaan. Na eten en douchen meteen naar bed en ik raak meteen in dromenland om de volgende morgen te ontwaken met het besef: "You did it girl!".
Van de 122 mensen die meededen, hebben er 8 het opgegeven.
Heb je dit gelezen, graag een berichtje onder dit verslag of in mijn gastenboek rechts.