In Voorthuizen hebben wij ooit een stacaravan gehad en mijn schoonouders hebben daar een chalet dus de keuze om deze wandeling te lopen is snel gemaakt.
Daarom zijn Hans en ik al op vrijdagavond na het avondeten richting Voorthuizen vertrokken om fris en fruitig aan de wandeltocht te beginnen. Ik dan, want Hans gaat lekker chillen bij zijn ouders.
Kloklslag 8 uur vertrek ik richting Apeldoornse straat, waar wij de wandelaars al zien lopen als we richting startlocatie rijden. Die zijn al vroeg op pad gegaan!
In het Wilbrink bos word ik aangesproken door een man die al een tijdje achter me loopt. Hij dacht mij te herkennen van de Vierdaagse site. Grappig is dat want ik geef een bevestigend antwoord.
En we raken zo aan de praat dat we ongemerkt bij de eerste rust arriveren bij de familie van Beek op ongeveer 10 km. Na een lekker bakkie koffie vertrekken we weer richting bos en hei in de omgeving van Putten en Garderen. Dit is voor mij wel bekend terrein omdat wij hier vaak een fietstocht maakten met of zonder kinderen en opa en oma.
Mooi is het hier en ik maak af en toe een foto met mijn supersonische telefoon. Telefoon? Ja, daar zit tegenwoordig ook een aardig fotoapparaat in. Maar, helaas heb ik niet in de gaten dat er een slotje op zit en denk ik dat hij niet goed meer werkt waardoor ik fraaie taferelen niet op de gevoelige plaat heb.
De tweede rust is bij Boks Bungelowpark. Daar nemen we een lekker bakkie soep. En er staat een dixie tot onze beschikking. Wat een service! En hele vriendelijke vrijwilligers. Wij merken op dat dit toch wel een zeer goed gepijlde en mooie tocht is en de routebouwer staat toevallig achter de tafel. Hij is heel verguld met onze opmerking.
Op de beschrijving zie ik dat we naar het Solse gat gaan. Een mooi stukje natuur.
De kuil bevindt zich middenin het Sprielderbos tussen Putten, Garderen en Drie. Vermoed wordt dat het merkwaardig grote gat in de bodem is ontstaan door een enorm brok smeltend ijs in de ijstijd. In dat geval zou het een pingoruine zijn. Een andere mogelijkheid zou zijn dat het een stuifkuil betreft. Over beide mogelijkheden is echter niets met zekerheid bekend. Een dergelijk verschijnsel komt nergens anders in de omgeving voor.
Volgens een oude legende stond op de plek van het Solse Gat eens een klooster. De Frankische koning Clovisus bekeerde zich tot het Christendom en verwachtte van zijn onderdanen dat ze hetzelfde deden; de monniken verkochten volgens de overlevering echter hun ziel aan de duivel waarna het klooster met alles erop en eraan de bodem inzakte.
Het Solse Gat is ook een populaire bestemming voor NewAge-ers en wichelroedelopers omdat zij hier leylijnen menen te vinden. En volgens de spookverhalen, dolen de geesten van de monniken na 19.00 uur rond het Solse gat!
We bekijken even het bord wat erbij staat waar deze informatie ook op staat. We moeten dan een stuk door het bos en raken hier het spoor bijster omdat we blijkbaar een pijl gemist hebben. Nou ja, niet getreurd, we bellen even naar de organisatie hoe het zit. We moeten "even" naar Garderen lopen en dan worden we daar opgepikt.
Bij het eerstvolgende restaurant De Stam strijken we neer voor een kopje koffie. En niet veel later komen ze er al aan en worden we netjes weer op het goede pad gezet. Letterlijk!
Wat een service hè?
Nu moeten we nog een kilometer of 12 en de route voert ons weer door een prachtig stukje natuur. Heel mooi is het hier, heide en bos en elfenbankjes op de bomen. Ook veel omgewoelde stukken die everzwijnen gemaakt hebben.
Bij de laatste rust, vlakbij onze oude camping, staan de vrijwilligers ons enthousiast op te wachten. Want wij zijn de hekkensluiters en kunnen zij opruimen als wij weg zijn. Nu rusten we niet, ik moet wel even naar het toilet en dan op voor het laatste stukje.
We halen de eindtijd van 17.00 uur niet maar dat is niet erg. Het toetje is ook leuk, we gaan weer door het Wilbrinkbos.
Lang werd aangenomen dat de zandwal in het Wilbrinkbos een stuifwal is, ontstaan door inwaaiend zand in een houtsingel die de erachter liggende landbouwgronden moest beschermen. De landbouwgronden zouden dan echter aan de andere kant van de wal moeten liggen, in de luwte van de overheersend zuidwesten wind. Waarschijnlijk is het een stuifduin, dat al tegen het einde van de laatste ijstijd ontstond. De lange paraboolvorm is voor duinen in het binnenland zeer bijzonder. Het pad voert ons naar de rand van Voorthuizen en dan is het nog maar een klein stukje naar de finish. Daar worden we weer met open armen ontvangen want: zij mogen nu naar huis. Als attentie krijgen we nog een doosje eieren mee.
Een leuke en afwisselend mooie wandeltocht, perfect gepijld en een superverzorging. En niet te vergeten de gezelschap van Jan, een man die met zijn 75 jaar een aardige prestatie heeft neergezet.Volgend jaar ben ik zeker weer van de partij en staat deze tocht bij mijn favorieten!!
De foto's zijn te bekijken via de link die rechts onder het kopje "foto's" staat.
1 opmerking:
Leuk verslag Ineke!!
Een reactie posten