Amersfoortse Tweedaagse 22-23 juni '07

Wat een regen!

Klaar voor de start, nog fris en fruitig!

De Amersfoortse Tweedaagse op 22 en 23 juni

Bij de eerste rust op 8 km lekker koffie drinken met koek van Joke

In het donkere berenbos!

De Amersfoortse Tweedaagse wordt als een goede training gezien als je de 4-daagse wilt volbrengen. Ze zeggen dat als je deze tocht zonder al te veel moeite kan lopen, kan je ook 4 dagen aan. Nou, ik heb het geweten! Nu weet ik wat afzien betekent

Donderdagavond zijn Hans en ik al naar Voorthuizen gereden, want ik kan logeren bij schoonmama. Vrijdagochtend, 05.15 opstaan en op mijn gemakkie samen met Hans naar het startpunt gereden, Arie. Anja,Joke en Carla zie ik daar om 7.00 uur.

Na de nodige toiletbezoeken en kopjes koffie kunnen we vertrekken om 7.20. De grootste groep is al vertrokken want er zijn er ook een hoop die 50 km gaan lopen. Als de grote meute weg is, gaan wij ook op pad.

Volgens de routebeschrijving komen we na 8 km bij de eerste rust en toiletgelegenheid. Daar nemen we uitgebreid een bakkie koffie met koek van Joke. Ik kom Bill en Adri van W4W tegen.

We lopen door een groot terrein van de defensie, die het voor deze gelegenheid opengesteld heeft voor burgers. Normaal mag je daar als burger niet komen, nu wel. Het is een uitgestrekt gebied met veel natuurschoon. We komen een keer een aantal militairen tegen, die met groot materieel in de weer is.
Er ontstaat nog even een paniekmomentje: ik wil mijn podotherapeutische zolen wisselen voor gewone, kan ik ze niet vinden! Even ben ik bang dat ik ze verloren heb, dan kan ik de tweede dag wel vergeten. Maar een helder moment doet mij naar huis bellen, ze liggen nog in de stoel thuis. Pfffffffffff......wat is dat schrikken zeg! Gelukkig komt het goed.

De tweede rust is bij een atletiekvereniging waar we de 30 km lopers van Dordrecht, Lenie, Marjolein, Anja, Neel en Adrie tegenkomen. Ook een praatje met Syl en Gerie van W4W gemaakt. Het is daar erg druk.

Om 13.15 nemen we even 5 minuten plaats op een bankje en komen we een wandelaar op klompen tegen. Moet er niet aan denken om daarop te lopen, maar die man gaat als een speer.

Even krijg ik een flinke dip na ongeveer 25 km en zet ik mijn MP3speler op. Dat geeft weer energie voor de volgende 15 km!

Vervolgens komen we bij de 3e rust waar ook Lenie, Marjolein en Neel zitten. Adrie en Anja zijn al onderweg naar de finish. Daar nemen we ook uitgebreid de tijd voor een lekkere ijscappucino. Mmmmm.............

En dan wordt het toch weer tijd om de weg te vervolgen. Het weer valt ons alleszins mee, ondanks de slechtweerberichten hebben we tot nu toe één buitje gehad. Maar op het laatste stuk komen we toch in een onweersbui terecht! Bij de laatste rust gaan we even schuilen, bij De Vlasakker. We moeten nu nog 7 km.

Ik heb het nu echt gehad en tot overmaat van "ramp" moeten we de Dodeweg op! Een vreselijk lang en saai stuk langs de snelweg. Als we die gehad hebben is het nog maar een klein stukje naar de finish. Dit laatste stukje is echt afzien en ik kan de man die zei: "T'is nog maar 800 meter" wel slaan! Maar aan elke weg komt een eind, zoals ook een eind aan de route komt. Om 16.45 ben ik binnen. De rest van het stel is al gearriveerd.

De tweede dag begint heel erg nat. Arie is nog even langs de EHBO omdat hij last heeft van zijn scheenbeen. Als Arie en ik alvast vertrekken om 7.25 begint het al een beetje op te klaren. Mijn fototoestel heb ik waterdicht in mijn rugzak zitten en komt de hele dag er niet uit, ik heb dus geen foto's van deze dag. De route gaat over lange, rechte wegen en ook door een modderig stuk bos. We komen uiteindelijk uit bij een boerenerf, we mogen via dit erf een weidepad op. Weer een lange rechte weg. Het lijkt de Biwanto tocht wel!

Bij theehuis Mon-Chouette kunnen we na 13 km rusten. Daar nemen we weer uitgebreid de tijd voor een bakkie koffie. De beroemde appeltaart is helaas op!

Na de rust gaan we weer op pad, we mogen langs het kanaal lopen, een lang stuk van 2 km. We komen hierna uit in een dorpje, de naam weet ik niet zeker, volgens mij Woudenberg. De Stationsweg is ook weer een lange weg. En ook de Nico Bergsteijnweg!! Er lijkt geen einde aan te komen maar zoals ook deze keer komt er toch een eind aan, bij de Valleiruiters kunnen we weer onze beentjes te rusten leggen. Het is lekker zonnig en ik geniet van de rust. We zitten nu op de helft (19,5 km)

Om op tijd te kunnen finishen moeten we toch echt weer op pad en via mooie dijkjes en straten komen we uit op het Henschotermeer. Ik krijg een belletje van mijn collega/vriendin Lisette, die me moed inspreekt voor de komende kilometers. Ik heb het erg zwaar, mijn voeten doen vreselijk pijn. Bij de rust, we moeten eerst het hele meer omlopen, ga ik even langs de EHBO, om een blaar te laten verzorgen.

Dit is een mooi recreatiegebied dat er nu verlaten bij ligt omdat het zulk slecht weer is. Ik kan helaas niet van de omgeving genieten omdat mijn voeten gillen: "stop ermee!!!"

Door een prachtig stuk natuurgebied gewandeld, ook al vervloek ik de paden omdat ik elke steentje onder mijn schoenen voel. De pyramide van Austerlitz voorbij gewandeld en een prachtig prieeltje. Wederom kan ik er helaas niet van genieten omdat alles zeer doet....

Bij de laatste rust Bergzicht wil ik rusten, Arie wil doorlopen want hij denkt dat Carla en Joke ook doorgelopen zijn. Dan maar even rusten op een picknickbankje in het bos en ik krijg als troost een hartige Sultana. Want we moeten nu nog 10 km afleggen.

Dan wordt het ineens aardedonker en donderwolken verschijnen aan de lucht. Ik zit er helemaal doorheen en wil nogmaals even 5-pik als de hemelsluizen opengaan. Ik MOET nu verdergaan! Vanaf dit punt vind ik het niet leuk meer, en dat is zacht uitgedrukt! Pijn, moe en nu ook nog in de stromende regen lopen. Dit is echt afzien.

Onderweg krijg ik bemoedigende opmerkingen en vraagt men of het gaat. Ik denk HJBT (een opmerking die W4W-ers wel kennen!) en kan alleen maar verlangen naar het einde van deze barre tocht. Ik kan geen bospaadjes meer zien en eindelijk, eindelijk zie ik de bewoonde wereld, trap nog een blaar stuk (auwauw!!) en moet dan nog 3 km. Een medewandelaar zei: Je haalt het nu wel hoor, en ik stap dapper verder. Bij de finish kom ik om 17.15 aan en val ik Bill in de armen en hij maakt daar een foto van. Nadat ik mijn zuurverdiende medaille in ontvangst mag nemen, val ik huilend Carla in de armen, zo blij dat ik het gehaald heb! Al mijn Dortse wandelvrienden zitten op mij te wachten en ik mag hun applaus in ontvangst nemen. Nog even met Brechtje kennisgemaakt, ook van W4W en na een ijsje ga ik weer huiswaarts.

Vier blaren en een dikke enkel rijker stap ik bij schoonmoeder binnen om 18.00 uur. De enkel is dik, omdat ik waarschijnlijk een insectenbeet opgelopen heb de vorige dag.........