Voorthuizen 28-5-2011 / 30 km

Dit is één van mijn favoriete wandeltochten. Ik logeer bij mijn schoonouders om 's morgens fris en fruitig aan de start te kunnen verschijnen. Donderdagmiddag zijn we al in de koets gestapt om de files te vermijden maar ondanks het vroege tijdstip van vertrek hebben we er toch wel een stuk langer over gedaan, bijna twee(!) uur. Hans gaat mee om een lekker dagje te relaxen bij zijn ouders.

Na een lekkere avondmaaltijd en wat tv kijken ga ik vroeg onder de wol, de wekker zal vroeg aflopen omdat ik vroeg wil starten n.l. om 7.30 uur.
Hans zet mij vlak voor de deur af, het startbureau zit dit jaar in de Dorpskerk, en wie zie ik daar aan komen lopen? Bertus en Dini! Wat een verrassing hen hier te zien! Zij starten vast, en ik spreek ze later nog bij de diverse rusten.

Het eerste gedeelte gaat door het bos en begint al snel met een steile klim. Dit stukje heb ik twee jaar terug gelopen op het eind van de route. Ik neem een paar foto's hiervan. De Hunneweg en de Arnhemsekarweg is ook bekend, we hebben hier vaak gefietst toen we hier nog met onze caravan stonden. Ik kom weinig fietsers tegen, het weer valt een beetje tegen denk ik.

De eerste rust bij de familie van Beek ken ik ook nog van twee jaar geleden. Hier maak ik gebruik van de dixie en neem een bakkie oploskoffie. Hier zie ik ook Bertus en Dini weer. Zij vertrekken weer als ik nog aan mijn boterham zit.

Na zes km over voornamelijk bos- en fietspaden is alweer een tweede rust. Hier ga ik ook even zitten, Henrike staat hier als vrijwilliger te helpen. Ze vraagt of de route mooi is en dat beaam ik volmondig. Ze is er blij mee. En ook weer Bertus en Dini gezien. Nu is een bakkie heet water mijn deel, ik doe er een bouillonnetje in, lekker zout!

Als ik lekker loop te genieten van bos en hei word ik ingehaald door Rob, hij herkende mij aan de veters die ik bij me heb om te verkopen voor het KWF. En gezamenlijk lopen we verder. Even later zien we ook Wil aan komen lopen en we lopen als trio verder. Gezellig babbelend lopen we naar de derde rust bij de familie Kieft. Hier raak ik toch nog een stel veters kwijt. De dames die mij onderweg aanspraken over de veters zie ik niet meer, misschien bij de finish?
En wederom zien we hier Bertus en Dini. Bertus vertrekt weer met zijn fototoestel in de aanslag, die foto's zullen we later wel bekijken als zijn vrouw Trudy ze in het album gezet heeft. Het zal een feest van herkenning worden!

Na soep eten, water bijvullen, toiletteren en boterhammen eten, is het weer tijd voor vertrek naar de finish die al over ruim 9 km zal verschijnen. Onderweg word ik nog een paar keer gebeld waardoor ik iets achterop raak maar ik haal de heren toch steeds weer bij. Het laatste stuk is ook iets drukker omdat alle afstanden hier bij elkaar komen. In een lang lint lopen we met z'n allen naar de finish. Bertus en Dini halen we hier ook in dus het clubje is weer compleet.

Na het afmelden, afstempelen, een doosje eieren als verrassing en een colaatje van Wil, gaan we weer op huis aan, nou ja, naar schoonouders dan. Hans haalt mij weer op en na de koffie en een frisse douche, keren we weer huiswaarts waar we om klokslag 17.00 uur aankomen.
Ik heb weer genoten van deze wandeldag. De grootste verrassing is dat ik Rob al langer ken dan vandaag, hij kent namelijk een goede wandelvriendin van mij en hij heeft mij in 2006 afgezet bij station Zaandam na de Dam tot Damtocht! Daar kom ik pas achter als we afscheid van elkaar nemen. Zo zie je maar, het wandelen zit vol verrassingen!!!
De dames heb ik helaas niet meer gezien..............
Als je dit gelezen hebt, wil je een reactie hieronder plaatsen of in het gastenboek? Dat zou ik heel leuk vinden......foto's staan rechts onder kopje foto's.

Marijketocht 21-5-2011 / 35 km

Het is de bedoeling om hier 40 km weg te trappen maar daar komt in de middag verandering in, daarover later meer.........
Vanmorgen héél vroeg (6.30 uur) stap ik in de auto, het is nog fris en de ramen even van vocht ontdaan en rij weg richting Barendrecht. De wandelvereniging Marijke heeft aldaar een mooie route uitgezet en die wil ik wel eens lopen. Dit is mijn eerste kennismaking met Marijke en ik ben benieuwd, ik heb er zin in!

Bij het startbureau aangekomen, nadat ik eerst nog een goede parkeerplek moet zoeken, ga ik in een klein rijtje staan en zie al snel Leo "van de buren", Carla van de Dordtse bende is er nog niet. De inschrijving is snel gepiept en we gaan op pad. Het jasje kan snel uit, het is al behoorlijk warm!

De routebeschrijving krijgen we uitgereikt bij het verlaten van het gebouw en ziet er keurig uit, geen lange rechte stukken zo te zien (wat later een vergissing blijkt!) en de afstanden goed uitgeschreven, daar hou ik van. Dus het begin is al goed. We komen na 100 meter Carla tegen die was iets verlaat door haar zoon, zij zal ons later weer inhalen.

De Avenue Carnisse langs de trambaan af en dan naar de Avenue Carre (wat een dure benaming voor een paar gewone straten) en het kletst lekker weg met Leo. In een parkje bij Lombardijen lopen we Marcel Dekker tegen het lijf, hij is zich aan het "inlopen" -60 km!- voor de Kennedymars in Oisterwijk die vandaag om 20.00 uur van start gaat. Hij moet dus doorlopen en het blijft bij een klein kletspraatje.

De wandelvereniging SDS organiseert hier ook wandeltochten die ik al vaker gelopen heb en sommige stukken komen dan ook bekend voor, maar dan in andere richting. Zo lijkt het net of je toch ergens anders loopt. De mooie rotonde op de Barendrechtse weg zet ik nu eens op de foto. Ik ben er al zo vaak langs gelopen en dat heb ik nooit gedaan. Leo neemt er eentje met mij op de voorgrond, ook eens wat anders.

Langs de Dierensteinweg, waar het startbureau van SDS zit en zo naar het station Barendrecht. Bij een vijvertje ga ik eventjes mijn linkerzool verwisselen, want hij zit niet lekker en mijn jasje wil ik onder de tas binden. Daar komen we ook Carla weer tegen.Bij het station komen we Ardie tegen, die in haar gebruikelijke snelle tempo ons voorbij loopt. Hallo, dag en tot ziens!
Het spoor van Barendrecht heeft negen(!) sporen en daar is een daktuin overheen gebouwd, daar lopen wij over. Heel apart.

Via de Gebroken Meeldijk lopen we naar de Noldijk maar niet over de dijk zelf wat ik nogal jammer vind want er staan daar mooie huizen. We lopen over schelpenpaadjes, niet mijn favoriete ondergrond!

We lopen langs een mooi natuurgebied, en het watertje heet de Waal of het Waaltje. Straks komen we dit water weer tegen maar dan aan de andere kant, in Heerjansdam.
Vanaf de Noldijk is het nog een lange, rechte weg (toch nog!) naar de eerste rustlocatie bij de kinderboerderij De Kleine Duiker. Het is mooi weer en we gaan lekker in het zonnetje zitten en een beetje bijkomen want het is best warm. De koffie is gratis, wat een service, en de vrijwilligers erg aardig.

De route vervolgt richting Heerjansdam en daar aangekomen lopen we het dorpje door. Ik ben hier nog nooit geweest. Het gaat niet zo lekker nu, naar later blijkt vermoeidheid van het tuinieren de vorige dag, mijn benen voelen als lood! Even een tandje lager en later kom ik over de dip heen na het eten van een banaan en een yoghurtje.

Heerjansdam heeft een mooi zwembad, een ijsbaan en een tennisvereniging waar we langs lopen. Nadat we Heerjansdam uit lopen, is de route nogal saai helaas, we lopen een heel lang stuk langs de HSL lijn. Maar we lopen aan één stuk te kwebbelen en te lachen wat voor veel afleiding zorgt en is deze hindernis weer snel voorbij gelopen.

Ik herken stukjes die ik tijdens de Kennedymars ook gelopen heb, dat is wel leuk, bijvoorbeeld de Lindeweg, Minnikensteeg en de Lintsedijk.

De volgende wagenrust is in het recreatiegebied langs de Oude Maas. Daar kunnen we onze flesjes vullen en we nemen er een bouillonnetje bij die erg zout is, maar ja, dat hebben we wel nodig dat zout. Het WC-blok zit een eindje terug maar ik kan het nog wel ophouden, wie weet komen we onderweg nog een toilet tegen en anders duik ik wel de bosjes in.

Langs de Oude Maas is het goed recreëren, het is vandaag best druk vanwege het mooie weer. Daar loopt ook een mini-spoorlijntje, we mogen een stukje van de route van dat lijntje volgen. We zien een dioramazuil van de Barendrechtse brug, eigenlijk een miniatuuruitgave ervan maar ze noemen het diorama. Even later zien we het minitreintje bij het ministationnetje staan met echte minimensjes erin! Wat grappig......

Vlakbij het Pannenkoekhuis is een speelterrein en ik ontwaar een dixie waarvan ik dankbaar gebruik maak. Mijn water is ook bijna op en daarom ga ik nog een flesje water bijhalen, die lekker koud is. Leo rekt zijn rug een beetje door wat oefeningen te doen in het gras en Carla gaat eventjes op een bankje zitten om met een mijnheer te kletsen die daar eventjes uitrust van zijn fietstochtje.

Op de routebeschrijving zie ik dat we naar de Heinenoordtunnel gaan, ook weer een bekend stuk van de Kennedymars. Maar hier heb ik toen een beetje lopen slaapwandelen, nu weet ik waarom: zo vreselijk saai dit!
We zien drie dames lopen waarvan er één met nordicstokken loopt te spelen. En ze lopen bovendien aan de verkeerde kant van de weg wat voor hachelijke situaties zorgt. Als we ze inhalen maak ik daar een opmerking over en ze gaan gehoorzaam aan de goede kant lopen.
Er komt geen einde aan deze weg, zo saai en ben er een beetje klaar mee. Leo heeft een plannetje bedacht, bij de berg die op de Oude Maasheuvel staat gaan wij rechtsaf richting Barendrecht. Zo steken we een stukje af van 5 km. Hier nemen we ook afscheid van Carla, zij loopt haar eerste 40 van dit seizoen en wil het afmaken. Gelijk heeft ze, maar voor mij is het klaar. Ik loop met Leo mee naar het startbureau waar we om 14.15 uur aankomen.

We melden ons af en drinken en kletsen nog wat. Na een half uurtje uitpuffen gaan we ieder ons weegs, ik naar Spijkenisse met de koets en Leo naar Rhoon met de fiets.
Om 15.15 uur kom ik daar weer aan, best wel moe. Maar na een lekker bakkie koffie en een douche knap ik al snel weer op. Dit was weer een leuke, gezellige en mooie wandeldag, ondanks de lange saaie stukken die erin zaten!
Foto's staan aan de rechterkant en als je dit gelezen hebt, zou ik het leuk vinden als je een reactie plaatst hieronder.

KM Dordrecht-Ridderkerk-Dordrecht 29-30 april 2011

Ik heb altijd gezegd: "Mij zul je nooit bij een Kennedymars tegenkomen want dat vind ik veels te ver!" En zie daar, vandaag zit ik moe maar voldaan te wezen van een volbrachte 80 km mars! En ik ben niet eens zo heel erg stijf, dat valt reuze mee.

Het begon allemaal met een ontmoeting met Larissa, een wandelvriendin waar ik heel goed mee kan wandelen en wiewauwen (dat betekent zich gestaag voortbewegen en raaskallen). We hadden ook hetzelfde wandeltempo, en zij vertelde dat ze de KM van RWV zou gaan lopen, en toen dacht ik opeens: waarom niet? Ik weet zeker dat de verzorging TOP is en ik hoef niet alleen te lopen.

Dus ik pak mijn tas in op vrijdagmiddag 29 april met schone t-shirts, broek en sokken en nog meer spulletjes die ik onderweg nodig zou kunnen hebben en Hans brengt mij naar het startbureau in Dordrecht waar ik klokslag 10 uur aankom. Ik heb niet voor-ingeschreven dus ik meld mij aan en krijg een startkaart en een kaartje voor aan de tas die op de drie caferusten worden uitgereikt. Ik heb startnummer 91. Er blijken zich 122 mensen te hebben ingeschreven.

Ik ben supernerveus en babbel wat met Danyell, die ons uit komt zwaaien en Dick die er ook voor gaat. Even later komt Larissa ook, en Hans (Henske van het forum) en gezamenlijk wachten wij op het startsignaal. Buiten wachten we tot we weggefloten worden, en ik zie lichtflitsen. Het zou toch niet......? We voelen de eerste druppels en al snel komt het water met bakken uit de hemel! Gelukkig duurt het niet lang, maar ik ben wel zeik- en zeiknat want ik had geen regenkleding bij me. Wel jammer maar helaas. De kleding droogt wel snel gelukkig.

Het is gezellig om in een clubje te wandelen, de km's vliegen onder onze voeten. Helaas gaat er het e.e.a. mis met de bepijling die met krijt gemaakt zijn en door de regen weggespoeld. Maar de RWV komt snel in actie door nieuwe pijlen te zetten en nieuwe, verregende boekjes uit te delen. Gelukkig lopen wij in de achterhoede zodat we niet ver terug hoeven te lopen. Er lopen een paar dames flink te mopperen om het gebeuren, die snappen niet dat het overmacht is en geen onwil van de organisatie!

De eerste verzorgingspost wordt al snel bereikt,tijd voor een boterham want er moet energie in. Ik kan niet zo goed brood eten maar het moet toch. Wel jammer vind ik het dat er geen bankjes staan, maar ik moet even het gewicht van de voeten halen. Hier komen we Rob uit Katwijk tegen die alleen loopt, en vraagt met ons mee te mogen lopen. Tuurlijk mag dat, hoe meer zielen hoe meer vreugd!

Op de Wantijdijk in Dordrecht gaat het weer mis, we lopen een klein stukje fout. Maar uiteindelijk komen we weer op de goede route. In het bos gaat het weer fout, we zien een afslag over het hoofd, de pijl is verdwenen door de regen. We lopen de Sliedrechtbrug over om naar Papendrecht te gaan.
Ergens in een parkje gaat het weer mis, de fietsende bezemwagen weet het ook even niet meer. Na overleg over en weer, ik maak gebruik van het donker door een sanitaire stop te maken, niemand die het ziet, komen we toch weer op het goede pad.

Het lopen in de nacht is een speciale ervaring, ik vind het soms best donker. Daarom ben ik blij een zaklamp te hebben, ik kan nu beter zien waar ik loop. De bepijling in de bossen is perfect: er brandt een rood flikkerlichtje op de boom waar de pijl hangt, dus verkeerd lopen hoeft niet. We komen een paar wandelaars tegen die wederom mopperen want we schijnen in hun gezicht met de lamp. Sommige wandelaars zijn wel kort-aangebonden zeg! Dat kan toch ook anders??

De eerste cafe-rust is in een Streek- en Natuurcentrum en daar strijken we neer voor de nodige rust en een sanitaire stop. We blijken de laatsten te zijn (of we dat nog niet wisten!) en de rustpost gaat over niet al te lange tijd dicht. Hier komen we Paul tegen die niet zo goed in het donker kan lopen en hij sluit zich bij ons aan, we zijn nu met zijn zessen, gezellig! We hebben nu bijna 21 km gelopen en ik voel me prima, al heb ik wat last van mijn darmen.

Na de rust gaan we het bos in, het Alblasserbos. Wederom de pijlen goed aangegeven d.m.v. de lichtjes. En we lopen over bruggetjes met aan één kant een leuning dus het is goed oppassen!

Bij de derde verzorgingspost, waar wel bankjes staan, komen we een Belg tegen die het opgegeven heeft. We zitten nu op 28,5 km. Ondanks onze pogingen hem over te halen toch door te lopen maar dan samen met ons, nam hij niet aan, hij had immers al gebeld om opgehaald te worden. Jammer voor hem, een gemiste kans. De reden dat hij het opgaf was het tempo van zijn maatjes, hij had geen blessure of zo.

Het wordt langzaam ochtend, de maan schijnt als een kleine sikkel aan de hemel.
We zijn inmiddels aangekomen in Ridderkerk. Tot mijn verrassing lopen we achter de McDonalds langs, waar Hans en ik die middag een ijsje hebben gegeten. Hilarisch!
Na een aantal km's in Ridderkerk gelopen te hebben komen we in de buurt van het huis van Suze, een RWV-lid. Zij blijkt bij de rust te zitten om een aantal wandelaars aan te moedigen, lief van haar! Het is inmiddels 6.45 uur en licht buiten en ik heb nog nooit zo kort over (bijna) 40 km gedaan! Ik ben superblij want als dat op deze manier verder gaat komt het wel goed. Hans heeft een blaar die behandeld wordt, we gaan zonder hem verder want hij loopt toch veel sneller en zal ons straks wel inhalen. Rob blijft bij hem, dan lopen ze tenminste niet alleen.

Bij de volgende rust krijgen we soep van Gijs, dat gaat er wel in! Samen met een boterham kom ik weer op krachten. Hier komen we Rob en Hans ook weer tegen.

We lopen nu naar Rotterdam-Zuid. Op de Charloise Lagendijk is weer een verzorgingspost waar dixie's staan en gelukkig ook bankjes. Hier is het goed toeven, en ik voel me nog best goed. Alhoewel ik geen genoeg kan krijgen van gezellige kletspraat, komt mijn MP3 goed van pas. Ik zet er stevig de pas in! We zitten nu op 51 km, ik heb nog nooit zo ver gelopen!

Maar dan, we gaan de Carnisse Grienden in, een prachtig natuurgebied. Maar het kan me helemaal niet boeien,ten eerste ben ik er al héél vaak geweest, en ten tweede raak ik toch wel erg vermoeid nu en ik kom de man met de hamer tegen. De route door de grienden is 990 meter lang en er komt geen eind aan! Ik stort in als we bij de rustpost aangekomen zijn. Ik krijg een banaan en een vlaflip aangereikt en ga op een bankje verderop zitten. Gelukkig krijg ik troost en ondersteuning van Larissa die bij me komt zitten en gaat even later nog een vlaflip halen. Dat blijkt wandeleten te zijn. Even denk ik: "ze is niet goed wijs, dat krijg ik er niet meer in" maar neem het toch aan. Maar goed ook, want het gaat weer een stuk beter met me. En een sms-je van Danyell, waar ik smakelijk om moest lachen was helemaal top! Wat een paar simpele woorden al met je kunnen doen. Er stond: "tijd voor een beetje peptalk! Pep Pep pep pepperddepeppep PEP PEP!" En daarna: "Doorgaan, vooral doorgaan".
Wat was ik blij met die ondersteuning, goed getimed, en ik loop weer fluitend verder. Ik ben tenslotte nog nooit zover gekomen, ik moet en zal deze tocht uitlopen.

De route vanaf deze post tot de volgende heb ik in een roes gelopen, ik weet echt niet meer waar ik loop. Ik meen me te herinneren dat we de Heinenoordtunnel voorbij lopen en eroverheen maar meer ook niet. Ik heb ook maar een paar foto's gemaakt onderweg. Geen tijd gehad, ik ben alleen maar bezig geweest met wandelen......

De volgende caferust is op vakantiepark "De oude Maas" maar we moeten nog een flink eind lopen nadat we de slagboom gepasseerd zijn. Dat is het 63 km punt. Ik begin nu toch wel erg moe te worden, ik wissel mijn broek voor een trainingsbroek en een schoon shirtje en we gaan snel weer verder, we hebben nog 17 km voor de boeg en het begint al laat te worden. En dat vind ik weer jammer, de eindtijd hijgt in je nek.
We moeten nu toch doorbikkelen willen we de eindstreep halen. Hier laten we ook Dick achter, hij heeft een bloedblaar en wordt goed verzorgd. Later blijkt hij toch nog op de route te lopen, samen met Hans van de Knaap die de pijlen weghaalt.

Eindelijk zijn we bij de één na laatste verzorgingspost en hier blijven we ook heel kort. We krijgen van alles toegestopt van water tot pakjes drinken, mueslirepen, brood en bananen. Maar snel weer verder, nog één verzorgingspost.

Nu wordt het overleven voor mij, het kaarsje gaat uit en ik denk aan leuke dingen want die tip heb ik ook gekregen van een wandelvriendin. De km's glijden onder mijn voeten en ik zie de brug van Zwijndrecht verschijnen. Ik weet dat daar de verzorgingspost zit. Ieder van ons groepje loopt nu met zichzelf als metgezel en ik met mijn MP3. Voor Hans lopen we toch iets te langzaam, hij is ons vooruitgesneld. De jas is uit, want het is best warm nu. Op de brug is het druk, mede door het Oranjefeest, het is Koninginndag. Onder aan de brug zit Gijs met een heerlijke fruitsalade, dat gaat er wel in. De stoel zit veels te lekker maar de tijd dringt, we moeten nog 5,9 km! We hebben daar 1,5 uur voor dus dat moet lukken.

Maar die laatste km's zijn zo moeilijk!! Ik loop in mezelf te schelden: waarom moest ik zonodig dit doen? Waar ben ik mee bezig!!!? Larissa komt een buurman tegen die een lekkere koude cola voor haar heeft, ik ben jaloers!
Rob en Paul lopen nog bij ons, zij zitten ook zwaar stuk. Dordrecht heeft een leuk parkje, maar het kan me niet bekoren, ik wil finishen! Dan verschijnt Gijs op ons pad om ons de laatste 400 meter te begeleiden. Ik kan niet meer stoppen met janken tot ik gefinished ben. Ik zie Ardie al gedouched en wel en ik huil bij haar uit na de nodige felicitaties. WAT een monstertocht en WAT ben ik BLIJ dat ik het gehaald heb! En wat FIJN dat ik dit mee mocht maken en het zonder kleerscheuren te mogen volbrengen. Want ik heb geen blaren, alleen maar spierpijn en pijn in de voeten (gek he na 80 km!) Ik neem mijn medaille en diploma in ontvangst en ga nog even in de kantine zitten bij Rob die op de bus wacht. Hans heeft ook al gedouched en wacht ook op de bus. Het is er druk want een Oranjefeest is aan de gang. Ik drink er een biertje op en geniet............ik wacht op de lift naar huis.
En natuurlijk een woord van dank voor de organisatie en de vrijwilligers, wat een topverzorging hebben we mogen ontvangen. Bedankt!!!
Om 19.00 uur ben ik thuis, heel moe maar ook heel voldaan. Na eten en douchen meteen naar bed en ik raak meteen in dromenland om de volgende morgen te ontwaken met het besef: "You did it girl!".
Van de 122 mensen die meededen, hebben er 8 het opgegeven.
Heb je dit gelezen, graag een berichtje onder dit verslag of in mijn gastenboek rechts.

Loes den Hollander - Krachtmeting

Beschrijving
De moord op Fons Mascini zou een afrekening kunnen zijn. Wie voelde zich voldoende kwaad, gefrustreerd of aangevallen om hem in een parkeergarage een kogel door zijn hoofd te jagen? Zijn vrouw Eva heeft daar haar eigen ideeën over, die ze zorgvuldig geheim houdt. Ze wil de dader persoonlijk ontmaskeren en bedenkt een slim plan. Maar de moordenaar van Fons heeft ook met háár iets af te rekenen..

Recensie (bol.com)

Deze minithriller bevat een ogenschijnlijk eenvoudige plot met een overzichtelijk aantal personen. Vijf vrouwen -een moeder, drie zussen en een minnares- en de vermoorde bekende tv-journalist Fons Mascini, echtgenoot van Eva, een van de zussen. Wie heeft hem vermoord en waarom? Langzaam aan wordt duidelijk dat diverse personen dubbel spel hebben gespeeld. Het chronologische verhaal wordt vijf keer onderbroken door een cursief hoofdstukje waarin de onbekende dader aan het woord is. Deze stukjes werken enerzijds spanningverhogend door de aankondiging van verder onheil, aan de andere kant geven ze te makkelijk aanwijzingen voor de oplossing. De auteur schrijft vanaf 2006 in een hoog tempo 'literaire' thrillers met vrouwen in de hoofdrol. Over het algemeen besteedt ze veel aandacht aan de psychologie van haar personages, maar in dit korte verhaal is ze daarin niet geslaagd. De onderlinge verhoudingen laten te wensen over, maar de redenen daarvoor worden weinig overtuigend gebracht. Taalgebruik is vlak: korte zinnen, met een woordkeuze die niets aan de verbeelding overlaat. Paperback met normale druk.

Mijn recensie:
Dit is met recht een mini-thriller, heel kort. Eigenlijk te kort om de personages wat meer uit te diepen maar toch boeiend genoeg als page-turner.
Cijfer: 7,5

Loes den Hollander - Vluchtgedrag

Beschrijving
Kun je zwanger worden zonder bewust gevreeën te hebben? Het overkomt Lotte. En dit is nog maar het begin van een reeks gebeurtenissen die eerst hooguit vreemd zijn, maar later ongemakkelijk en tenslotte angstaanjagend worden.
Lotte ontdekt wie de oorzaak is van de dreiging die haar leven gaat bepalen. Maar ze is niet gewend te vechten, ze is gewend te vluchten. En daar heeft ze een reden voor.
Tot ze beseft dat haar geweten haar altijd op de hielen zal zitten, welke kant ze ook op rent.

Recensie (bol.com)

Lotte Vondel, ik-figuur, vormt samen met haar man Jan het succesvolle schrijverskoppel Jalot en lijkt haar leven aardig op orde te hebben. Maar vanaf het moment dat Jan haar verlaat voor een ander loopt alles mis. Ze blijkt zwanger zonder dat ze zich herinnert met iemand gevreeen te hebben. Ook worden mensen uit haar naaste omgeving vermoord of mishandeld. Als ze er uiteindelijk achter komt wie haar dit aandoet, durft ze zich niet te verzetten omdat ze zelf een geheim met zich meedraagt. Deze ingredienten leveren een pageturner op die steeds weer een andere onvoorspelbare wending krijgt en daardoor blijft boeien vanaf het intrigerende begin tot aan de verrassende ontknoping. Doordat de schrijfster de onvoltooid tegenwoordige tijd hanteert, wordt de lezer meegezogen in de gevaarlijke vicieuze cirkel waarin Lotte verkeert. Het tiende boek van deze auteur die pas sinds 2001 publiceert en inmiddels een groot lezerspubliek aan zich heeft weten te binden. Ook nu is ze er weer in geslaagd een meeslepende vrouwenthriller te schrijven. Paperback met ruime bindmarge, vrij kleine druk.

Mijn recensie:
Dit is mijn eerste "Loes" maar zal zeker niet de laatste zijn! Vlot geschreven en zeer intrigerend met een verrassend einde. Van begin tot eind boeiend.
Cijfer: 9,5

Tess Gerritsen - Sneeuwval

Beschrijving
Nadat patholoog-anatoom Maura Isles een medisch congres in Wyoming heeft bezocht, gaat ze samen met vrienden skien. Maar hun auto komt in de bergen vast te zitten in de sneeuw, zonder dat er hulp in zicht is. Als de nacht valt, zoekt de groep tijdens een sneeuwstorm haar toevlucht in het afgelegen dorp Kingdom Come. Daar lijkt iets ergs te zijn gebeurd: in twaalf griezelig identieke huizen staat het eten onaangeroerd op tafel en staan de autos nog in de garages. De bewoners van Kingdom Come lijken in rook opgegaan. Maar voetstappen in de sneeuw verraden dat iemand Maura en haar vrienden bespioneert. Een week later krijgt rechercheur Jane Rizzoli in Boston het nieuws dat er in een ravijn in de buurt van Kingdom Come een verkoold lichaam is gevonden...

Recensie (bol.com)

Deel uit Gerritsens serie over rechercheur Jane Rizzoli en patholoog-anatoom Maura Isles uit Boston. In de proloog wordt een kleine sekte in Idaho Falls beschreven waarvan de leider met de 13-jarige dochter van twee van zijn volgelingen trouwt. Dan begint het eigenlijke verhaal waarin pathaloog-anatoom Maura na een medisch congres een weekendje gaat skien met vrienden in de bergen van Wyoming. Tijdens een sneeuwstorm stranden ze in de bergen en zoeken hun toevlucht in het gehucht Kingdom Come. Daar is wat vreemds aan de hand, alle twaalf de identieke huizen zijn verlaten, maar het eten staat nog op tafel en de auto's in de garage. Van de bewoners ontbreekt elk spoor. Een week later krijgt rechercheur Jane Rizzoli het bericht dat het verkoolde lichaam van Maura in de buurt van Kingdome Come in een ravijn is gevonden. Ze reist naar Kingdome Come om zelf de zaak te onderzoeken. Een vlot geschreven, zeer spannende, intrigerende thriller met een mooie plot en verrassende wendingen, daarnaast ook weer aandacht voor het priveleven van de hoofdpersonen. De serie is meestal goed voor drie sterren in VN's Detective & Thrillergids. www.tessgerritsen.com. Paperback, kleine druk.

Mijn recensie:
Ge-wel-dig! Anders kan ik niet zeggen, dit boek is een aanrader voor thrillerlezers. Van begin tot eind boeiend met een verrassende wending. Tess Gerritsen op haar best!
Het verhaal is zeer geloofwaardig, je ziet alles voor je. Vlot geschreven, het verhaal "pakt" je meteen.
Cijfer: 9,5

Gouda Paastocht 23-4-2011 / 40 km

Het belooft vandaag een zeer warme dag te worden maar mijn plan om de tweede 40 te lopen in Gouda gaat toch door. Met Sabine en Larissa afgesproken om heel vroeg te gaan starten, daarvoor heb ik Sabine van het station gehaald waar zij klokslag 7.10 uur aankomt.
Ik sta op een taxistandplaats en de taxichauffeur aldaar spreekt Sabine aan, hij denkt dat ze verkeerd loopt, maar nee hoor, dat kan Sabine goed aan hem duidelijk maken!

Op de parkeerplaats van handbalvereniging Vries is het nog niet druk, we worden netjes naar een perfect plekje gewezen, en in de kantine is het ook nog niet druk. Daar zit Larissa al te wachten op ons. Na het inschrijven komen we Jan en Annika ook nog tegen, zij drinken nog een bakkie voor vertrek. Die komen we vast nog wel tegen onderweg!

Het centrum van Gouda slaan we dit keer over want we gaan richting Reeuwijkse plassen! Daar verheug ik me enorm op, het is daar prachtig! Al snel lopen we in het Goudse Hout, ook al een prachtig natuurgebied. Ik geniet!

Ik heb niet eens in de gaten dat we al ruim een uur aan het lopen zijn en al snel verschijnt de eerste rust bij familie van Bohemen. Daar zitten Jan en Annika al te genieten in de zon. Maar hé, hoe kan dat nou? We hebben ze niet voorbij zien komen, hebben ze wellicht een stukje afgesneden? Nou ja, we zullen er nooit achter komen.

Na een bakkie oploskoffie, beter wat dan niets, gaan we weer snel op pad, op naar het gebak! Ja, Sabine is jarig en ze gaat ons trakteren, ik verheug me er nu al op!
Maar eerst moet er nog ruim 6 km gewandeld worden! Dit is een zwaar stukje, over lange wegen en smalle paadjes en een grasdijk die lang is met een hoop hekjes voor het nodige klauterwerk! Ik vind het allemaal best, ik geniet! Van het prachtige weer, de omgeving en het gezellige gekwek van mijn medewandelaarsters.

Een piepjong poesje komt ons tegemoet en die moet ik natuurlijk even aaien, wat een schat. Ze kruipt zowat in mijn armen en ik moet even kroelen, waarvan foto. Het beestje kan er geen genoeg van krijgen, ik ook niet, maar we moeten verder. Ze loopt ons een heel eind achterna, wat schattig! Maar uiteindelijk geeft ze het op, want we moeten weer een hekje over klimmen voor de volgende grasdijk. Die is erg lang.
Na deze dijk lopen we een klein stukje langs de A12 en gaan er onderdoor maar niet voordat Larissa en ik een sprintje trekken, we hebben er zin in! Dat is lastig als je nodig moet plassen merk ik, en al snel loop ik dikke bomen of stuiken af te speuren waar ik even achter kan, maar helaas, nergens kan ik terecht. Dan maar wachten op de volgende rust bij koffietuin-museum "De Koffietuin". Wat een opluchting!

Ondertussen heeft Sabine gebak besteld, en we vieren uitbundig haar verjaardag. Jan en Annika zitten daar al een poosje en zij staan op het punt van vertrek als wij net aan de koffie en cola zitten. Dirk van BOTU komt ook aangewandeld en hij gaat gezellig bij ons zitten en loopt een stukje van de route met ons mee.

Helaas moeten we het grasdijk-gedeelte weer herhalen, dat is een klein minpuntje in de verder prachtige route. Hierdoor gaat ons tempo ook erg naar beneden en Sabine die te kampen heeft gehad met een blessure het ook erg moeilijk heeft. We lassen daarom nog een extra pauze in, we gaan even op drie boomstronken zitten.
Daarna lopen we richting Reeuwijk centrum om van de rust in 't wapen van Reeuwijk te genieten. Daar komen we Tina en Carla ook nog tegen die daar al een tijdje vertoeven, zij lopen resp. 25 en 15 km. Dat is verstandig met die hitte, want het is best warm voor de tijd van het jaar! De jas is niet aan geweest en we lopen allen in de korte box!

We hebben nu 27,5 km gehad, en daarom gaan we weer op pad voor de rest van de tocht. We gaan een paar lusjes maken in het waterrijke gebied. Vanwege de warmte lassen we nog een extra rust in als Sabine een bankje ziet. Het word haar allemaal een beetje te veel. Een andere wandelaar uit Den Haag komt ook even bij ons zitten, hij is een stukje verkeerd gelopen en vertelt daar uitgebreid over. Hij is lid van wandelvereniging SDS, dat staat tenminste op zijn t-shirt.

Wat ik een heel klein beetje jammer vind is dat we sommige gedeelten van de route twee keer moeten lopen maar ach, een kniesoor die daar op let daar is het veels te mooi weer voor!

De vierde rust is wederom in 't wapen van Reeuwijk waar Larissa de schrik van haar leven krijgt: ze is haar portemonnee kwijt! Daarom gaan we weer snel op pad, omdat er allemaal pasje in zitten, die moeten geblokkeerd worden. Of hopen dat iemand hem gevonden heeft, wie weet?

Het laatste stukje is nog maar 3,5 km en de meters schieten onder onze voeten door. We willen finishen. Bij de finish aangekomen komt een jongen van de organisatie op ons af met de vraag: "Is iemand de eigenaar van...." en even denken we dat hij de portemonnee bedoelt maar nee, hij vraagt of we de eigenaar zijn van een blauwe auto.

Nadat we ons afmelden vraagt Larissa of er soms een portemonnee gevonden is en warempel, dat is zo! Wat een feest en Larissa vliegt me om de hals van blijdschap!
We praten even na buiten de kantine want het is nog niet helemaal duidelijk hoe de portemonnee weer boven water moet komen. De Koffietuin, waar hij gevonden is, is helaas dicht, ze zal hem een keer op moeten halen. Dat is geen probleem want maandag is het Tweede Paasdag en wordt deze tocht opnieuw georganiseerd. Daarom gaat Larissa maandag hier weer een wandeltochtje doen! Dat is geen straf lijkt mij.

Nadat ik Sabine weer naar het treinstation gebracht heb, rij ik huiswaarts alwaar ik pas om 18.30 uur aankom. Een half etmaal onderweg geweest! Maar ik heb er met volle teugen van genoten.

Zeemansloop 2011 - 30 km

De 10e editie van de Zeemansloop ga ik voor de 4e keer lopen vandaag! Ik ga vroeg op pad om nog een plekje dichtbij de start te bemachtigen, het word elk jaar drukker op deze tocht. Ik meld mij aan voor 30 km en zie een groepje Walkers al aan de koffie zitten: Ed, Bill, OpaPaul, Sabine en de "nieuwe" Walker Silvia1976.

Gezamenlijk gaan we op weg, het belooft een zonnige dag te worden! De Mercuur, waar voorheen de start was, ligt aan de dr.Lelykade, het schip van Bill. Hij poseert even voor een foto.
Via de haven lopen we door het Scheveningse woongebied, naar het onvermijdelijke Oorlogsmonument. Het Hubertuspark wordt ook aangedaan, dat is een flinke klim! Sommigen van ons zijn niet zo gek op heuvels, de hartslag wordt hier flink opgejaagd.
Maar de voldoening is groot als ook deze hindernis genomen is!!

De Plesmanweg is opgebroken daarom zit er een routewijziging in en zien helaas niet het ministerie van verkeer en waterstaat, voorheen het KLM hoofdkantoor. En daarom zien we ook niet het standbeeld van dr. Albert Plesman staan, aan het begin van het park.

De eerste rust is bij de Roadrunners, en Silvia trakteert. Lekker in een waterig zonnetje drinken we onze consumptie op en Fred komt ook nog eventjes langs. Fred is Wandelspijkie af, want hij woont niet meer in Spijkenisse.

Wassenaar staat vol met dure panden en wij vergapen ons aan al het moois. Wat een huizen staan hier, echt prachtig! De route gaat over grote klinkers en dat vinden mijn voeten niet fijn. We lopen langs Duinrell Tikibad en na dit pretpark gaan we de bosjes in. Bill komt een beagle tegen en maakt even een praatje met de eigenaar, dat geeft ons even de kans om het gewicht van de voeten te halen, er staat waarempel een bankje in de buurt. Na dit park komt de tweede rust bij een volkstuinvereniging de Driesprong. Alwaar Sabine een wondje c.q. blaar ontdekt op haar hiel. Gelukkig hebben we Bill in ons midden, die deze blaar deskundig en doeltreffend afplakt. Daarvoor moet ze wel in een ongemakkelijke houding zitten wat haar niet zo goed afgaat, mede door een vorige beenblessure. Maar daar weet Bill ook wat op: groene toei!

Mijn rechter voorvoet voelt ook niet lekker maar ik zie geen rare dingen op de voet. Een nieuw plakkertje Hapla erop doet wonderen en we gaan weer vrolijk op pad.

De route gaat richting de duinen we lopen een heel lang duinpad af. Volgens de beschrijving moeten we het voetpad volgen, maar dat is een schelpenpad met flinke stijgingen en dalingen erin, dus die vermijden we maar en gaan ernaast lopen. Het is wel goed opletten hier, want het is tenslotte een fietspad. En dit loopt veel lekkerder! We gaan nog wel even echt de duinen in, om naar de derde rust te lopen. Ik geniet want hier hou ik van, bospaadjes en een zachte ondergrond! Het is maar een klein stukje en al snel zien we de boerderij Meijendel waar de derde rust is.

We strijken neer op het achterterras, en de bediening is vlot. Hoewel de jongen die onze drankjes brengt een klein beetje onhandig is, zijn dienblad kiepert om met nog een paar drankjes erop waaronder het bier van Bill. De jongen uit zich in duizend excuses en al snel krijgen we nieuwe drankjes.
Het terras zit aardig vol mede door het lekkere weer. Hier rusten we vrij lang en ik begin het koud te krijgen daarom gaat mijn jasje weer aan. Die is niet meer uitgegaan tot de finish! Het koelt snel af.

Na de duinen komen we op het strand en kunnen kiezen: rechts over het strand of links verder door de duinen naar de boulevard. We kiezen voor het strand. Het is hier heerlijk! Ik krijg nog een lesje eb en vloed van Bill, je leert nog eens wat op een wandeltocht!

Bij de obelisk gaan we het strand weer op naar de boulevard. Het is hier lekker druk, veel toeristen komen af op het lekkere weer. Paul en ik eten hier een broodje haring: heerlijk!

Doordat de boulevard op de schop ligt, is er een nieuw voetgangerspad aangelegd. Die grenst aan de vele strandtentjes en dat is heel gezellig, de muziek klinkt van alle kanten. En het is heel druk, goed voor de omzet!

Aan het eind van de boulevard is de visafslag, dus we zijn er bijna. En zo komt er weer een einde aan deze leuke wandeldag. Nog eventjes mijn scheepje ruilen, ik heb vorig jaar een dubbele gekregen, en dan gaan we met zijn allen weer huiswaarts. In de kantine is het te druk om nog na te bieren en het bier is op!
Vergeet mijn gastenboek niet of zet hieronder een reactie. Foto's staan rechts.

Merwedewandeltocht 2-4-2011 / 20 km

Vandaag heb ik de keus blijven liggen, naar Schoonhoven, Woerden of Hardinxveld-Giessendam te gaan en ik kies voor het laatste.
Na wat gehaast in de vroege ochtend ga ik op weg, Tomtom ingesteld en tas ingepakt. Het belooft een prachtige dag te worden, de temperatuur is goed.

Als ik ter plekke aankom zie ik tot mijn schrik dat er markt is naast de sporthal! Ik kan nergens parkeren. Dan maar eventjes zoeken in de naastgelegen woonwijk. Al snel vind ik een geschikte plek en meld mij aan. Ik twijfel nog tussen 30 of 20, er is helaas geen 25 km route. Ik neem beide routebeschrijvingen mee, misschien kan ik nog van gedachte veranderen onderweg.

Wat ik niet begrijp is dat bij inschrijving altijd om je adres gevraagd wordt, die vul ik standaard nooit in. Zegt de dame aan het inschrijfbureau: en uw adres? Tja............ik vind dat gewoon niet nodig en dat zeg ik ook! Na wat gesputter schrijft ze me toch in.

De route staat op één A-4tje, groot geschreven en is niet helemaal vol dus ik vrees het ergste: lange wegen!
Het eerste stuk is vreselijk saai: door woonwijken en een industrieterrein. Dan worden we een beetje op het verkeerde been gezet, althans ik. Ik zie twee mensen die de 30 lopen rechtdoor gaan, terwijl hun routebeschrijving hetzelfde is als die voor 20. Ik ga naar rechts volgens de pijl maar twijfel nog even, dan ga ik toch de kant op van de 30-ers en loop een stukje terug. Dan kom ik weer een twijfelende wandelaar tegen die 40 loopt en hij zegt dat ik goed ga dus vooruit dan maar. Toch zie ik een eindje verder weer hem en een groepje twijfelaars staan bij een plattegrond. Blijkt dat we toch verkeerd gelopen zijn dus wéér een stukje terug.

Dit is een ontzéttend lange en saaie weg langs de snelweg, gescheiden door een geluidswand. Er lopen ook scholen mee, die aan de verkeerde kant van de weg lopen namelijk rechts. Ik spreek een ouder/leraar aan: dat ik vroeger geleerd heb dat langzaam verkeer altijd links moet lopen. Zijn commentaar: ja, we lopen op een fietspad (??) Dus? Moet je je dan niet aan de verkeersregels houden? Ik heb een paar keer levensgevaarlijke situaties gezien want er zijn ook fietsers, wielrenners en hardlopers die van het pad gebruik maken!!! En niet te vergeten wandelaars zoals ik.

Maar ach, ik loop de groep al weer snel voorbij en we komen bij de eerste rust aan, Delifrance op een industrie terrein. Daar bestel ik een heerlijk kopje cappuccino, dit is eventjes genieten.

En dan gaan we weer een onnoemelijk saai parcours op, namelijk lopen langs de spoorlijn! Links spoor, rechts grasvelden. Bah bah en nog een bah. Gelukkig heb ik mijn MP3 als gezelschap en die gaat lekker hard!

De tweede rust is bij Streek- en natuurcentrum in Wijngaarden, maar dat is te snel na de eerste rust dus ik ga daaraan voorbij. Het is een idyllisch plaatsje, ik kijk naar alle verschillende huisjes die hier staan. Veel dieren ook: paarden, kalfjes, schapen, kippen en veel zwanen. Ik zie ook ergens een mooi zwart konijn zitten, vast geen wilde! Op een huis de volgende tekst gelezen: "In 1953 op februari een, kwam het water tot deze steen". Kippenvel want die steen zit best hoog!

Ik zie een groepje kleine kinderen die een gevlekt lammetje op sleeptouw hebben, schattig om te zien. Dat beestje huppelde gewoon achter de kindjes aan! Ook maar even op de plaat gezet.
De tweede rust neem ik op een bruggetje aan het water, lekker met mijn voeten naar beneden bungelend en hier eet ik mijn boterhammen op. Hier ben ik wel even aan toe!

Dan loop ik de Zwijnskade op, die lang en saai is: rechts en links alleen maar weilanden met electriciteitsmasten. We gaan de spoorweg dit keer over via een brug. En komen uiteindelijk weer in de bewoonde wereld. De Buitendams is een lange, lange dijkstraat maar er is hier genoeg te zien. Ook veel posters met Jesus redt en kom tot Jezus e.d. Een gelovig volkje hier.

Het centrum is wel aardig maar daar lopen we helaas niet door maar achterlangs. Ik ben blij als ik de sporthal weer zie, helaas is de markt alweer voorbij. Na het afmelden neem ik nog even een bakje koffie en als ik weg wil gaan, besef ik dat ik wéér vergeten ben mijn wandelboekje te laten afstempelen dus ik ga nog even terug.
Dit is helaas een wandeltocht geweest om snel weer te vergeten, ondanks het mooie weer. Het was 20 km maar het leek wel 40 km! Dus deze gaat niet op mijn favorietenlijstje! Half drie kom ik aan in Spijkenisse om nog even van het zonnetje in de tuin te genieten!

De vrouw in de kooi - Jussi Adler-Olsen

Beschrijving
Op een prachtige winterdag verdwijnt de jonge linkse politica Merete Lynggaard zonder een spoor achter te laten. De media duiken op het verhaal en suggereren van alles: van moord en zelfmoord tot een geplande vrijwillige verdwijning. De politie wordt gesommeerd de verdwijning grootscheeps te onderzoeken, maar Merete is van de aardbodem verdwenen.Brigadier Carl Mørck, hoofd van de afdeling onopgeloste zaken q, forceert na enkele jaren een grote doorbraak in het onderzoek. Samen met zijn assistent Assad is hij een roekeloze crimineel op het spoor die wordt gedreven door haat. Wraak blijkt een cruciale factor in de krankzinnige plot.

Jussi Adler-Olsens Serie q-boeken worden stuk voor stuk internationaal enthousiast ontvangen en bereiken allemaal de bestsellerstatus. Deel 1, 2 en 3 verdreven zelfs de delen van de Millennium-trilogie van Stieg Larsson van de topdrieposities in Denemarken. De vrouw in de kooi is het eerste deel in de Serie q.

Een briljante misdaadthriller die je in een ruk uitleest en waardoor je direct verlangt naar een nieuw deel.jyllands-posten

Origineel en succesvol.politiken

In dit boek komen een moordende druk op de hoofdfiguur en een dramatische race tegen de klok samen met een anarchistisch gevoel voor humor, dat ervoor zorgt dat Adler-Olsens helden en schurken steeds weer voorzien zijn van een geloofwaardig menselijk karakter.der spiegel

NBD|Biblion recensie
Eerste deel van Serie Q, een trilogie* over brigadier Carl Mork van de Kopenhaagse politie. Mork, een lastpost maar een uitstekende rechercheur, is net weggepromoveerd naar een nieuwe baan: hoofd van de onlangs opgezette afdeling Q die bijzondere en onopgeloste oude moordzaken onderzoekt. De eerste zaak die Mork en zijn assistent Assad aanpakken, is de raadselachtige verdwijning, vijf jaar geleden, van de jonge linkse politica Merete Lynggaard. Een zaak die veel aandacht van politie en media kreeg, maar nooit werd opgelost. Merete bleef spoorloos. In de twee verhaallijnen worden zowel het onderzoek naar de verdwijning als de belevenissen van het slachtoffer zelf gevolgd. Merete wordt gevangen gehouden in een afgesloten ruimte, een compressiekamer blijkt al gauw, daar brengt ze al die jaren in toenemende wanhoop door, terwijl haar onbekende bewakers haar observeren. Bijzonder spannende thriller met een interessante, overtuigende hoofdpersoon, een buitenissig, maar goed doortimmerd plot en een explosieve finale. Kreeg drie sterren in VN's Detective & Thrillergids 2010. Van Adler-Olsen verschenen eerder 'De bedrijfsterrorist' en 'Het alfabethuis'. Paperback, kleine druk.

Mijn eigen recensie:
Dit boek leest vanaf de eerste bladzijde als een speer! Je wilt alleen maar meer en meer weten over de afloop van dit buitennissige verhaal. Heel humoristisch ook, je ziet de hoofdpersonen voor je, heel realistisch. Je gaat in de huid kruipen van brigadier Mork en zijn ietwat vreemde assistent. Erg leuk boek, ik verlang naar deel 2 en 3!
Cijfer: 9,5

RET Kleiwegmars 26-3-2011 / 40 km

Vandaag staat de eerste 40 km mars van dit seizoen op het programma en daarvoor rij ik naar het startbureau aan de Kleiweg in Rotterdam voor de Kleiwegmars van de RET. Ik ben hier eerder geweest en na een snelle start vanmorgen (ik heb me verslapen!) rij ik daar zo naartoe, hoewel ik de afslag vlak na de rotonde miste. Gelukkig heb ik een tom-tom aan boord dus geen probleem.

In de kantine van de RET aangekomen meld ik mij aan voor 40 km en neem vast een bakkie koffie omdat Larissa er nog niet is. Ik ga vast van start om 7.55 uur en Larissa en Geert komen mij al snel achteraan. Na ongeveer een km gewandeld te hebben krijg ik ontzettende behoefte aan een toiletbezoek, gelukkig is daar een Esso station in de buurt. Als ik klaar ben komen Larissa en Geert er net aan dus ik kan mooi aansluiten.

Geert besluit na een sanitaire stop zijn eigen tempo te lopen, hij gaat veel sneller dan wij, en samen vervolgen wij de tocht. Al kletsend vliegen de km's onder onze voeten vandaan.
Op 6 km is de speeltuin waar we zouden kunnen rusten (alweer) dicht, dus we zijn genoodzaakt door te lopen naar de volgende rust die op 15,5 km zit, het restaurant naast het station Rodenrijs. Daar zitten Paul en Sabine al aan de koffie/thee, zij lopen vandaag 25 km. Na een gezellig babbeltje over de informatie avond bij RWV en over "bankzaken" van Paul gaan we alweer snel op pad, en helaas scheiden ook al snel onze wegen, wij gaan tenslotte 40 km lopen en die gaat net de andere kant op! Ik maak snel een fotootje van het stel.
O ja, ik kwam nog een oud-hardloopster tegen, Paula van de Brugrunners! Ze herkende mij niet meer maar ik haar wel.

Rotterdam Airport wordt ook aangedaan, bijna onvermijdelijk bij zo'n lange tocht door Rotterdam. Jammer dat we niet veel vliegtuigen zien, misschien vanwege het weer?
Ook zien we moedereendjes met kroost langs de sloten, erg leuk om te zien!

We lopen lange enden door een nieuwbouwwijk, niet echt inspirerend. Saai saai en nog eens saai! En het regent ook nog pijpenstelen! En ook langs sportvelden waar kinderen aan het voetballen zijn en een bal over het hek schieten. Helaas, wij kunnen er niet bij.
Maar gelukkig babbelt Larissa er op los en ongemerkt komen we weer aan bij de volgende rust op 24,5 km bij een kroegje dat Braaf heet. De koffie daar is lauw, maar desondanks smaakte het me goed, misschien ben ik er wel aan toe! En dan zien we Ardie ook nog even die gezellig bij ons komt zitten. We halen herinneringen op aan mijn eerste 40 km seizoen 2008 toen ik samen met haar gelopen had. Het was haar langste 40 km ooit, maar ook de gezelligste.

Er is nog een rust gepland bij cafe van Eijk, en we krijgen daar een appeltje maar binnen is het een rokerige bedoening daarom vertrekken we weer snel. Dan maar even bij een bushokje de appel oppeuzelen en het gewicht even van de voeten halen, maar vijf minuten is genoeg om ons weer op te laden voor het volgende gedeelte van de route.
Het regent inmiddels niet meer en we lopen richting Kralingse bos en de Bergse Achterplas. De eerste molen die we zien is niet de Prinsenmolen, die staat een stukje verder. En er zijn scouts in de weer in het park. Het is hier erg mooi en Larissa vertelt over bomen en planten die daar staan. Ze is hovenier dus ze weet er veel vanaf. Ik luister met plezier naar haar verhalen. En ook nog eens leerzaam!

Na het Kralingse bos komen we aan bij het Prinsenmolenpad wat het laatste stukje van de route zal zijn. De Kleiweg is ook bijna in het zicht, die is nog vrij lang, mijn voeten verlangen naar rust! Maar uiteindelijk komt daar ook een einde aan en al zingend lopen we het terrein op en melden wij ons af in de kantine om 16.20 uur, een record!Maar daar is het ons niet om te doen hoor, gewoon lekker gewandeld ondanks het miezerige weer. En goed gepijld, we zijn niet één keer fout gelopen. Er werd ook nagepijld omdat door de regen sommige pijlen niet meer goed te zien waren, hulde voor de organisatie!

Ik peuzel mijn verrassing op die ik van Larissa gekregen heb, een Mars, en even later vertrekken we weer gezamenlijk huiswaarts, ieder met zijn eigen vervoer.
Rond 5 uur stap ik weer binnen in Spijkenisse, nagenietend van een gezellige wandeltocht. Spieren en voeten voel ik wel, maar het is wel eens erger geweest!
Meer foto's staan rechts en als je dit gelezen hebt, graag een berichtje hieronder of in mijn gastenboek, ik ben gek op berichtjes!

Scheveningse Bostocht - 30 km 19 maart 2011

Deze Scheveningse Bostocht van de Haagse Wandelsportvereniging De Vierdaagsche is dezelfde als twee jaar geleden! Dus eigenlijk zou ik kunnen zeggen, kijk in het archief bij 7 maart 2009.

Mijn auto kan ik niet kwijt bij het sportveld GDA want daar is het vol, dan maar aan de overkant proberen. Om 8.40 uur kan ik eindelijk vertrekken en ik ga dezelfde richting op als twee jaar geleden om vervolgens door een niet inspirerend woongebied te lopen. Mijn MP3 gaat al snel aan om de verveling te verdrijven. Het is gelukkig heel mooi weer, ik loop al snel te zweten in mijn polo'tje.

De eerste rust is al na 6 km en ik kom iemand tegen die staat te twijfelen hier, hij begrijpt het teken niet op de straat. Ik leg hem uit dat dit een rustmogelijkheid is en dat hij de route hier weer kan vervolgen. Hij wil ook niet rusten dus we lopen gezamenlijk verder. Hij is niet op zijn mondje gevallen en kletst honderd uit, en dat is wel lekker omdat nu de tijd snel verloopt. Hij verteld over zijn vrouw met knieproblemen die vandaag "maar" tien kilometer loopt en op hem wacht als hij 25 km heeft afgelegd. En dat zij vrijwilliger is bij SDS en hij in het bestuur zit, enz, enz, enz, Bij de splitsing voor 30 km nemen we afscheid en ik zet de MP3 weer op.

Als ik bij Madurodam aankom, zie ik dat het hele gebied op de schop ligt en dat de routebeschrijving niet is aangepast. De oude pijlen zijn natuurlijk ook weg. Gelukkig ben ik hier bekend en weet ik waar ik naartoe moet lopen, en vervolg mijn weg. Een groep militairen staat vertwijfeld bij deze zandverschuiving en komen mij vervolgens achterna. Als we elkaar bereiken, ga ik achter hen lopen, een stevig tempo maar goed te doen!

In het st. Hubertuspark is een steile trap en twee jaar terug stonden hier bankjes maar die zijn nu verwijderd! Jammer want ik heb hier een rust gepland maar moet noodgedwongen verder. Dan de militairen maar weer achterna.

De eerste echte rust neem ik bij een hockeyvereniging. Er staat een tent buiten die koffie serveert, ik zie een luxe koffiebonen apparaat staan en bestel een cappuccino. Die is echt verrukkelijk en geniet met volle teugen van de koffie en de zon, ik zit buiten op de bankjes voor de kantine. Na een sanitair bezoek ga ik weer verder, hier wissel ik ook mijn shirtje, die is zeiknat van het zweet!

Door de woonwijk van Scheveningen gaan we naar het Circustheater, de boulevard van Scheveningen en de haven van Scheveningen. Het is druk omdat het schitterend weer is, best gezellig.

In het duinengebied gaan we heuveltje op en af en bij slag 7 ga ik even zitten op de trap om te genieten van het uitzicht op het strand. Het waait behoorlijk en ik krijg het al snel koud.

Na een héle steile heuvel moeten we volgens de routebeschrijving even van het uitzicht genieten, dat doe ik niet want ik wil snel verder.

Na de duinen komen we weer in het woongebied om vervolgens op het sportcomplex GDA uit te komen, het is 14.40 uur. Ik wil de organisatie vertellen dat ik het jammer vind van de route die precies hetzelfde is als in 2009 maar krijg niet echt response. Dat het overmacht is dat de routebeschrijving niet is aangepast aan de verbouwing op straat die zogenaamd pas na woensdag plaats heeft gevonden. Want ze hebben woensdag de route nagelopen (zeggen ze) en toen de route geprint. Ik geloof er niets van maar ach, ik heb het toch laten weten! Beetje jammer dat deze vereniging niet meer inspanning levert voor zijn wandelaars! Er stonden namelijk geverfde pijlen op straat, niet één pijl met krijt waaruit blijkt dat de route is nagelopen..........alleen bij de start stonden pijlen met krijt.

Ondanks de bekende route heb ik wel lekker gelopen, zes uur inclusief twee pauzes.

Maassluis Kilometervretertocht 12-3-2011 / 30 km

Even voor acht uur kom ik aan in Maassluis waar ik mijn auto nog net op de parkeerplaats mag zetten. Daardoor kan ik om 8.10 starten met deze wandeling. Onderweg naar het startbureau kom ik Paul tegen en Danyell staat ook in de startblokken, zij gaat 40 km lopen. Ik schrijf me in voor 30 km en ga op pad.
Het is heerlijk wandelweer! En er is beloofd dat straks de zon ook nog gaat schijnen, ik ben benieuwd!

De route tot de eerste rust gaat voornamelijk door woonwijken en dijkjes en ik vind er niet veel aan. Mijn MP3 geeft wat afleiding. Bij de rust aangekomen zit Paul al aan de koffie. Ik ga even bij hem zitten maar ik moet ook erg naar het toilet alleen de rij is erg lang, er is maar één toiletje! Maar toch besluit ik in de rij te gaan staan, ik kan het niet langer ophouden en ik heb geen zin om "wild" te plassen!

Samen met Paul vervolg ik mijn weg door de landerijen van Maasdijk om vervolgens in Hoek van Holland aan te komen. Ik haal hier herinneringen op aan vroeger toen wij met ons gezin hier met de trein naar toe kwamen. Een gezin met vier kinderen in het openbaar vervoer want wij hadden geen auto. We gingen hier wel eens een ijsje eten, warm ijs noemde ik dat (slagroom). Het restaurantje bestaat nog steeds.
Het is erg veranderd rondom het station, veel nieuwbouw en en paar hoge flats. Onherkenbaar!

Op het strand aangekomen, gaan we richting de wagenrust waar ons een verrassing wacht: een krentenbol en een borreltje! Schrobbeler wordt dat genoemd, een soort kruidendrankje. Heerlijk vond ik dat!

Vanaf deze wagenrust wacht ons een kaarsrecht parcours, normaal gesproken vind ik dat afschuwelijk, deze keer vind ik het wel meevallen, het is mooi weer en we hebben een schitterend uitzicht op de Waterweg. Er is ook een wielertocht aan de gang wat soms irritant is want ze rijden best hard dus opletten geblazen. De Maeslantkering is ook indrukwekkend. Ik heb hier veel over gehoord omdat de waterbus hier ook aanmeert heb ik veel vragen hierover moeten beantwoorden bij mijn vorige werkgever. Over de aankomst- en vertrektijden van deze waterbus welteverstaan. Paul vertelt me het één en ander over deze waterkering, weer heel wat geleerd!

Na deze 13 km lange rechte weg, komen we weer aan in de bebouwde kom van Maassluis. We lopen ook nog even door Steendijkpolder, een wijk gebouwd op gifgrond waar toentertijd heel wat over te doen was. Mijn tante heeft hier ook gewoond.
Ik kom de twee dames tegen die mij aan het begin van de tocht voorbijstiefelden met een noodgang, maar nu voetje-voor-voetje lopen, ze komen amper vooruit. Typisch een geval van beginnersfout: te snel van start willen gaan. Zij komen binnen als ik allang aan de koffie zit.

Na het afmelden geniet ik nog van het zonnetje en een kopje koffie en babbel nog wat na met Paul en een paar wandelaars. Om 15.15 uur weer thuis met rode koontjes van de zon. Kortom een heerlijke wandeldag.
Schrijf je ook wat in mijn gastenboek of geef een reactie onder deze tekst, zou ik wel leuk vinden!

Simone van de Vlught - De Reunie

De aankondiging van een middelbare-schoolreunie zet Sabines leven plotseling op zijn kop. Het rakelt een belangrijke gebeurtenis uit haar jeugd op: de verdwijning van haar klasgenoot Isabel. Ooit waren zij hartsvriendinnen, maar toen Isabel zich ontpopte tot het populairste meisje van de school liet zij Sabine plotseling links liggen. En dat was niet het enige wat Isabel haar aandeed... Toch voelt Sabine zich enorm schuldig: misschien zou Isabel nooit verdwenen zijn als Sabine die bewuste dag met Isabel mee naar huis was gefietst...
Nu, tien jaar later, is er nog steeds dat knagende schuldgevoel en komen er steeds meer flarden van herinneringen aan die tijd terug. Sabine begint te wroeten in het verleden en komt steeds dichter bij het ware, angstaanjagende verhaal achter Isabels verdwijning.
De reunie is een razendspannende literaire thriller die intrigerende thema's aanboort, zoals het verdringen van traumatische gebeurtenissen, concurrentiestrijd tussen pubers maar ook collega's, de liefde, maar bovenal ook: vriendschap.
Simone van der Vlught geniet internationale faam als schrijfster van historische jeugdromans, maar bewijst met De reunie dat zij ook een meester is in het schrijven van literaire thrillers.

Als luisterboek "gelezen" in de vakantie. Goed te doen! Leuk verhaal, verrassend einde, leuk geschreven.
Cijfer: 8,5

SDS Barendrechtse Wintertocht 19-2-2011 / 25 km

De start van deze tocht is zoals altijd in de kantine van het sportpark de Bongerd. Het is wel jammer dat je daar niet je auto kwijt kan omdat de sporters voor gaan. Wat nou, wij zijn toch ook sporters? Maar goed, een stukje verderop kan je je auto ook kwijt en dat doe ik dan ook, er is nog één plekje vrij.
Daar aangekomen schrijf ik in voor 25 km, € 3,- voor drie consumpties en de wandeling vind ik niet duur, en ga naar de kantine waar Paul en Ed al aan de koffie zitten. Die zijn er vroeg bij! Het is bijna 8 uur en ik neem ook nog even een bakkie. Larissa komt ook nog even aanschuiven maar zij gaat 15 lopen met een vriendin omdat dit haar "werkweekend" is, kan zij niet met ons mee.
Het eerste korte stukje van de route gaan we samen op maar al snel scheiden onze wegen, al bij de sportvelden!

We lopen richting Rotterdam Zuid, en komen langs het crematorium aan de Maeterlinckweg. Via parkjes en woonwijkjes komen we bij de eerste verzorgingspost van SDS aan de Charloise Lagedijk, waar je met een consumptiebon een koffie of iets anders kan krijgen. Er is ook soep, maar om half tien willen wij nog geen soep!
Er staan stoelen genoeg, maar wij drinken staand onze koffie want we willen snel verder lopen. We hebben er tenslotte pas bijna 7 km op zitten.

We lopen de dijk af richting station Rhoon en de Rhoonse sporthal waar de volgende rust is, maar voordat we daar zijn moeten we nog een (saai!) stukje lopen. Ik heb dit stuk al zo vaak gezien omdat ik zeven jaar elke zomer hier langs fietste als ik naar mijn werk aan de Leuvehaven ging. Maar gezellig kletsend met Ed en Paul kom ik dit stukje ook weer door. Afleiding is de kunst!

In sporthal Rhoon is het erg stil, we nemen daar een lekker bakkie en eten onze bammetjes op. De man achter de bar is zoals gewoonlijk in een slecht humeur, of zijn gezicht staat altijd op onweer?
Het is vandaag echt trainen op rusten want we komen straks nog een rust tegen. Maar voordat we daar aankomen moeten we nog een stukje wandelen door de grienden. Het is erg laag water en de wilgen zijn grotendeels gesnoeid. Wat een verschil met twee weken geleden! Er is vandaag ook snoeiwerk aan de gang, we horen de kettingzagen werken. En natuurlijk de Polen die daarvoor ingehuurd zijn. Het zijn in ieder geval geen Nederlanders die daar aan het werk zijn.

We verlaten de grienden om vervolgens een héél erg lang pad af te lopen naar de laatste verzorgingspost aan de Koedood nr.6. Deze wordt ook door vrijwilligers van SDS bemand. Ik doe daar mijn podologische zolen uit de schoenen, ze zitten toch niet lekker.

Na deze rust lopen we richting Barendrecht, de "kromme" brug over richting skyline van Barendrecht. Door de woonwijken richting IKEA, en vanaf daar via het bedrijventerrein naar de dorpskern van Barendrecht. We mogen ook nog een stukje over een dijkje lopen waar een soort poedel of labradoedel ronddartelt. Leuk dijkje!

Aan het eind van de dijk begint het dorp Barendrecht en al snel komen we weer aan bij de sportkantine waar het nu wel erg druk is met voetballertjes en supporters. Ik meld mij af en Paul en Ed nemen er nog eentje maar ik ga verder want mijn nichtje viert haar 21e verjaardag.
Hoewel ik op bekend terrein gelopen heb, heb ik toch genoten van deze tocht mede door het gezelschap en het frisse winterweer, guur maar goed te doen!

Boeken niet uitgelezen..........................

In het boekenlijstje staan boeken die ik niet helemaal uitgelezen heb, gewoon omdat ze niet boeiend genoeg waren. Maar ik wil ze toch vermelden in het lijstje.

Marion Pauw - Daglicht

Iris is een jonge succesvolle advocate die worstelt met het combineren van haar carrière met de zorg voor haar moeilijk opvoedbare zoontje. Ray is veroordeeld voor de moord op zijn buurvrouw en zit zijn straf uit in een tbs-kliniek. Hij houdt bij hoog en laag vol dat hij onschuldig is.
Op het eerste gezicht lijken Iris en Ray weinig met elkaar gemeen te hebben, maar dat verandert wanneer hun wegen zich kruisen. Iris is geneigd Ray te geloven en belooft hem te zullen helpen om herziening te krijgen in zijn zaak. Wanneer Iris op onderzoek uitgaat, komen er echter steeds meer feiten aan het licht die Ray als de dader aanwijzen.

Met Daglicht, een vernuftige psychologische thriller met veel oog voor detail, laat Marion Pauw zien dat zij zich als thrillerschrijfster kan meten met de besten.

Een heel leuk boek! Het verhaal wordt door beide hoofdpersonen vertelt, en dat gebeurt om en om. Eerst denk je dat het één niets met het ander te maken heeft, maar gaandeweg krijg je het idee dat er toch iets meer achter zit. Knap geschreven en het plot is verrassend! In één week uitgelezen.
Cijfer: 8,5

Nicolo Ammaniti - Ik ben niet bang

Schitterend verfilmd door Gabriele Salvatores, in 2000 bekroond met de Oscar voor beste buitenlandse film. 'Net toen ik Salvatore bijna had ingehaald hoorde ik mijn zusje schreeuwen. Ik draaide me om en zag haar verdwijnen, kopje onder in het graan dat de heuvel overdekte.'

Het is de heetste zomer van de twintigste eeuw. De setting: een kleine gemeenschap, bestaande uit vijf huizen, omringd door korenvelden. Terwijl de ouderen binnen schuilen tegen de hitte, trekken zes kinderen er op hun fietsen op uit, in de door de zon geteisterde, desolate omgeving.

Wanneer ze in een verlaten en onbewoonde boerderij op onderzoek uitgaan, stuit de negenjarige Michele Amitrano op een geheim, een geheim dat zo indrukwekkend en zo verschrikkelijk is dat hij niemand erover durft te vertellen. Om in het reine te komen met zijn ontdekking, moet Michele over morele dilemma's heen stappen en de strijd aangaan met zijn geweten.

In Ik ben niet bang slaagt Niccolò Ammaniti er op verbluffende en meeslepende wijze in zich te verplaatsen in de geest van zijn jeugdige protagonist, een kleine jongen die heen en weer geslingerd wordt tussen onschuld en medeplichtigheid. Het is een schitterende coming of age-roman, en het overtuigende bewijs van Ammaniti's meesterlijke verteltalent.

Dit kleine boekje in één ruk uitgelezen. Het was niet spannend, het verhaal las lekker weg. Ook wel interessant om te lezen hoe de schrijver zich in het kleine jongetje verplaatst. Je blijft je afvragen: "wanneer vertelt 'ie nou zijn geheim aan zijn ouders?" want het is best heftig wat hij vindt, een jongetje van zijn leeftijd geketend in een put. Het is ook leuk te lezen hoe hij met dit geheim om gaat.
Cijfer: 7,5

W.S.V. Hart van Brabant Tilburg - 23 km

Verandering van spijs doet eten, nou met wandeltochten geldt precies hetzelfde. Daarom deze keer een wandeltocht gedaan in een voor mij totaal onbekende omgeving namelijk Tilburg. Onderweg ernaartoe zit ik nog even in de piepzak, het is namelijk ontzettend mistig en dat vind ik best eng! Maar ik heb doorgezet en na precies een uur kom ik bij het startbureau aan in Tilburg, het cafe/restaurant Boerke Mutsaers. Het is er al behoorlijk druk maar het inschrijven gaat supersnel! Ik stap dan ook om 9.15 uur naar buiten.

Het eerste gedeelte gaat door bebouwde kom en een stuk over het universiteits terrein van Universiteit Tilburg. Al snel komen we in de bossen! Ik vind het geweldig en geniet met volle teugen. Wat ik ook heel prettig vind is dat de bepijling genummerd is. Zo kan je precies op je routebeschrijving zien waar je zit. En eigenlijk heb je die niet nodig want de route is perfect gepijld!

Ik raak aan de praat met twee dames die een kiengebouw zien. Wat is dat, kienen? Ik krijg een hele uitleg wat dat nu precies is. Al heb ik wel een vermoeden wat het is, namelijk bingo, ik luister met plezier naar de uitleg van de dames. Zij zijn zussen en komen uit Eindhoven. Al kletsend lopen we over een ruiterpad langs een watertje, weet helaas de naam daar niet van. Ik zie ook wandelaars aan de overkant en ja hoor, even later lopen we daar ook. Niet veel later doemt het kerkje op van Riel alwaar de rust is in cafetaria 't Luikske. We mogen echter niet onze eigen meegebrachte consumptie daar opeten. Vind ik niet erg gastvrij want je neemt daar tenslotte wel een bakkie koffie bij. Ik doe het toch, want ik snak naar een boterham! Grote jongen die daar wat van gaat zeggen. En niemand doet dat gelukkig.

Iets over de geschiedenis van het cafetaria: wat was de oorsprong van de naam, want de naam ’t Luikske is al vele jaren een begrip in de regio.De naam is ontstaan door de Rielse bevolking.Enkele deuren voorbij het huidige Cafetaria werd jaren geleden friet verkocht vanuit een woonhuis met een boerendeur. Als er zich klanten melden om friet te kopen werd het bovengedeelte geopend en dit was het luik of zoals ze in Riel zeggen: ‘ T LUIKSKE. Door de Rielse bevolking werd dus al snel gezegd als er friet gehaald moest worden: Ga eens friet halen uit ’t Luikske. En zo ontstond de naam en zo zal de naam waarschijnlijk ook altijd blijven.

Wel jammer dat deze rust pas na 15 km op de route zit. Nu is het nog een kleine 8 km voor we bij de finish aankomen. In dit laatste stuk zitten wel een paar lange, rechte einden maar dat vind ik nu niet zo erg. Met mijn MP3 op verloopt de route voorspoedig en al snel kom ik aan bij de finish, het is precies 14.00 uur. Na een praatje met de dames achter de tafel over de perfecte route ga ik weer huiswaarts.
Een heerlijke wandeling daar in het Brabantse Hart! Ik kom zeker nog een keer terug!

RWV Winterserie 6-2-2011 15 km

In het startburau aan het Lange Pad is het lekker druk als ik mij aanmeld voor 15 km. Ik vraag Danyell hoe het met haar arm is en het gaat gelukkig de goede kant op. Dan zie ik Paul binnenkomen en samen drinken we even een bakkie voor we op pad gaan.
Helaas is Sabine geblesseerd en kan niet met ons mee, maar in gedachten is ze wel bij ons.

De route gaat over allerlei bospaadjes met leuke namen zoals Wolvenpad, Mantelpad, Gazellenlaantje, Weidezoom en Verborgenlaantje. Dat noemen ze ook wel het Kralingse Bos.
Nog iemand een PBS zien maken (zien vallen dus), hij loopt een beetje te dollen en kijkt niet uit. Ja, dan ga je op je snuffert als je niet uitkijkt. Gelukkig geen blijvende schade opgelopen, hij loopt weer snel verder.

We lopen op de Ringvaartweg waar we de mooie huizen die daar staan bewonderen. Er staan ook heel wat oude tussen zoals Paul weet, hij kwam hier vroeger heel vaak.
Langs de huizen loopt een slootje en voor één van deze huizen staat een tuinkabouter op een stok in het water. Je moet er maar op komen.

De rust bij McDonalds zit op 7,5 km maar wij lopen lekker door. Een lekker stukje door Kralingen banjeren en wederom over de Ringvaartweg gelopen maar dan aan de andere kant.
Nog even de Kralingse weg oversteken en dan zijn we alweer in het Kralingse bos. Daar gaat het over de Wolvenvallei, het Hazenpad, Vleermuispad, IJsvogelpad. Naaldbomenpad enz. We komen ook nog langs het beruchte pad met de boomstammen, waar de gemeente zo over gesteggeld heeft. Moeten er nou bordjes komen of niet? Nee, dan maar boomstammen!

Niet veel later zien we de parkeerplaats opdoemen waar mijn koets staat. Piet zien we ook nog langsstuiven met zijn wandelmaatje.
Na 2 uur en 55 minuten stappen we de kantine binnen, we hebben er 16.3020 km op zitten! Nog even nababbelen met een kopje koffie en een biertje voor Paul en dan stap ik weer op want ik koel snel af. Om half 2 ben ik weer thuis na een heerlijk winderig wandelingetje!
Rechts staan een paar fotootjes