Vierdaagse Nijmegen 16-19 juli 2024 / 110 km

 

The day before

De voorpret begint al bij het inschrijven voor de Nijmeegse Vierdaagse. Deze keer weer een heel unieke editie, daarover later meer….

Allereerst is mijn logeer plek dit jaar nieuw. Via Lucy die ik ken van de RWV kom ik aan het adres van Merit in Nijmegen. Zij stelt haar huis beschikbaar voor logés in de Vierdaagse week. Het is niet ver van de Wedren, met een vouwfiets makkelijk te bereiken. Maar…..in de week voor het evenement kom ik er achter dat mijn fiets stuk is, niet meer te repareren! Wat nu?? Snel via marktplaats een ander fietsje uitgezocht en in Rotterdam opgehaald. Niet getest helaas want deze fiets is eigenlijk iets te groot voor mij maar oké…..we doen het er maar mee!

Maandag ochtend gaan we al vroeg naar Nijmegen. Er is een stuk van de A15 afgesloten dus moeten we met een omweg naar Nijmegen. Ook weer eens wat anders, een andere route. Ik herken stukjes van de routes die we lopen, erg leuk. We steken de St. Annastraat over en zien al een aantal bankjes klaarstaan voor vrijdag! Ook rijden we langs Heumensoord. Het nieuwe adres is snel gevonden maar parkeren is een dingetje. Best duur! Dus Hans zoekt een plekje en samen lopen/fietsen we naar de Wedren zodat ik vast mijn bandje op kan halen.

Het is helemaal niet druk, tenminste niet bij de aanmeld hokjes voor de 30 km, de scan and go. Het is inderdaad scan and go, het gaat supersnel! Daarna slenteren we door de stad en zoeken een leuke lunch plek aan de Waalkade. Heerlijk in de schaduw en met een windje is dit echt genieten!

Daarna fiets ik onwennig naar het slaapadres op de Ubbergseveldweg als Hans zijn auto op gaat halen. Een hartelijke begroeting wacht mij op het logeeradres, Aad en Merit hebben er ook zin in. Maar mijn kamertje is op een vliering, en daarvoor moet ik een trap zonder leuning op! Dat durf ik niet, ik heb trap angst en helemaal als ik gelopen heb en ik vaak ‘s nachts moet plassen. Er wordt een oplossing gezocht en uiteindelijk is een andere logee bereid zijn kamer om te ruilen. Erg lief! Ik slaap hier met nog drie mannen. Twee lopen de 50 en eentje de 40. Na de kennismaking ga ik mij installeren op mijn kamer en neem afscheid van Hans. Marit maakt een heerlijke pasta voor ons en het is reuze gezellig, nu al!!

Foto’s aanmelden en Dag 1

Regenachtige dag en blauwe maandag

De dag van Elst begint niet zo heel erg vroeg. Ik ga niet in de rij staan maar wacht rustig af tot het wat minder druk is en ik ga om 7.20 uur op pad. Heerlijk een beetje meedeinen met de mensen massa en om mij heen kijken en af en toe een kletspraatje met die of gene. Op de Waalbrug is er een opstopping, een van de vele blijkt later die dag! Het is enorm druk en omdat er geen vroege of late start meer is, en de meeste mensen vroeg willen starten (wij kunnen tussen 7.00 uur en 8.00 uur starten) is de mensenmassa (te) groot.

Uiteindelijk kom ik in Oosterhout en laat ik mij vereeuwigen met de “Vandaag is blauw” foto kader. In 2019 deed ik dat ook, samen met Annie.

De dag van vandaag noemen ze ook wel blauwe dinsdag, als een knipoog naar de twee machtige rivieren, de Waal en de Rijn. Veel mensen hebben dan ook iets blauws aan. Ik ook, mijn Walkers4walkers shirtje.

In Valburg ga ik naar Het Wapen van Valburg. Ik zie een bordje met: hier airco en lekkere soep! Heerlijk even bijkomen en de soep smaakt zalig. Zonder ballen, dat dan weer wel en erg duur!!! Maar het zout kikkert mij op en ik loop verder naar Elst.

In Elst is het druk en overal hangen blauwe ballonnen en vlaggetjes. Het publiek is uitzinnig en enthousiast. Het geeft je vleugels!

Bij de plaatselijke AH ga ik even een yoghurtje halen en ik denk daar een zitplaats te hebben, maar helaas, de bankjes zijn omgewisseld voor bloembakken! En weer doorrrrr…!! In de grote kerk ga ik nog even naar binnen om een kaarsje voor Marina aan te steken.

En dan verlaten we het dorp en moeten we via een oersaai stuk industrie gebied naar Bemmel. Oké…..dan maar mijn oortjes in met leuke muziek en doorstappen naar Bemmel. Er zijn dreigende wolken boven ons en er vallen al enkele druppels. Ik zie ineens Annika en Anita zitten langs de kant. Annika roept mij en ik zit net op het muurtje begint het toch te stort regenen!! Het is maar heel kort maar met heel grote druppels! En dit zal een paar keer gebeuren onderweg. Als de bui voorbij is lopen we weer verder.

Gezellig kletsend lopen we door de straten van Bemmel en ik maak kennis met Anita, een vriendin van Annika. Zij loopt voor het eerst de Vierdaagse en vindt het allemaal prachtig!

Bij een gezin in Bemmel, of is het Lent, die plaatsen lopen in elkaar over, gaan we zitten in hun tuin. Vorig jaar zaten wij hier ook en werden lekker verwend. Nu ook weer want de vrouw des huizes heeft pompoen soep! Of wij soms ook een bakkie lusten? Dat laten we ons geen twee keer zeggen! Jummieeee…..

Daarna stappen we weer op om naar de Waalbrug terug te keren. Daar lopen we een donkere lucht tegemoet en op de brug begint het weer te regen en hard te waaien….het lijkt wel herfst!! Maar ik laat het zo en laat mijn regenjas uit, we zijn er toch bijna. Om half vier melden wij ons af en gaan we naar te tribune om wandelaars aan te moedigen. Dit is een lekker plekje om even uit te rusten, de zon schijnt weer gelukkig. Na sluitingstijd gaat ieder zijns weegs nadat ik afscheid heb genomen. Ik fiets naar de Ubbergseveldweg en ga lekker relaxen. 

Ramon, een van de andere wandelaars, kookt voor ons! Super lief! Zijn vriend Sander is helaas ziek naar huis gegaan. Dat hoorde ik al van Anita die bij PostNL werkt. Toevallig kent zij Ramon ook, hij heeft rusten bij de PostNL. Wat een kleine wereld! En het eten was verrukkelijk! Genoeg energie voor de volgende wandeldag!

Foto’s dag 2

Roze woensdag en veel opstoppingen

Als een omhelzing een kleur zou hebben, zou die roze zijn. Vandaag is bijna elke wandelaar in het roze gekleed. Want vandaag staat in het teken van de acceptatie van de LHBTI gemeenschap. Roze is ook een kleur die koestering, zorg en empathische liefde uitstraalt.

Ook ik ben vandaag in het roze en wacht geduldig op de start scan. Het is weer druk, mensen staan te trappelen om te mogen lopen maar ik wacht nog effies. 

De eerste kilometers gaan door de straten van Nijmegen richting Hatert. Dat is voor mij altijd slaapwandelen, met de cadans mee deinen en het geroezemoes is slaapverwekkend. Ik vermaak mezelf met het kijken naar de verschillende uitdossingen en teksten op t-shirts. Ik lig in een deuk. Drie jonge meisjes met rode shirts. Eentje met: Hoeveel kilometer nog en eentje met: Als ik dronken ben is het haar schuld, met een pijl naar het linker meisje 🤣

Dansende meisjes bij het Radboud ziekenhuis, en een  buurtbewoonster die vanuit haar balkon ons  aanmoedigt. Bij de appelflappen-man met zijn luidspreker ga ik pauzeren en een oma met haar kleinzoon uit Friesland zitten naast mij. Zij zit er nu al doorheen, hij heeft energie voor tien! 

Bij Alverna in de buurt zie ik Annika en Anita weer. Gezellig kletsend lopen we naar de Hatertse vennen en maken foto’s van elkaar en de mooie omgeving. Annika heeft behoefte aan een pauze en als we drie vrije stoeltjes zien bij het publiek aan de kant, gaan we even zitten. Heerlijk om al die mensen aan je voorbij te zien gaan.

Andries appt dat hij bij De Blije Dries is, dat is ons volgende doel.

Als we bij De Blije Dries zijn, op ongeveer 15 km dan nemen we een flinke pauze. Jan en Els zijn daar ook. Lekker even bijkomen. Hier is het behoorlijk rustig en ik neem een soepje. Met ballen dit keer!

Na de rust horen we dat er in Wijchen een bypass is gemaakt omdat het te druk werd in het centrum van Wijchen. Als wij daar aankomen worden we weer op de oorspronkelijke route doorgelaten. We lopen in de achterhoede.

Het centrum is gezellig druk en wij kunnen er gewoon doorheen wandelen zonder opstoppingen. Tomaatjes eten in Wijchen en helaas geen RWV rust hier! Dan maar door naar Beuningen waar captain Gene Travis altijd zingt maar vandaag heeft hij net pauze als we langs lopen. Onderweg staat het publiek ons aan te moedigen en wordt er van alles aangeboden van ijsjes tot dropjes, komkommers en sinaasappel partjes aan toe. Ik neem wel af en toe een dropje om het zout aan te vullen.

Langs de saaie route weet ik een leuke rust plek, want een wandel vriendin van ons, Aike, staat met haar camper langs de route. Ik herken de plek van vorig jaar, toen stond zij er ook maar nu een stukje verder. We worden er hartelijk begroet met een heerlijk stoeltje en wat lekkers te drinken. Geweldig leuk is dit!! En genieten we hier van de langslopende wandelaars. 

Dan door naar Beuningen en Weurt. Als we bijna bij de finish zijn moeten we eerst nog door het Waterkwartier. Een gezellige buurt waar we feestelijk onthaald worden. Als Annika en Anita een sanitaire stop houden loop ik rustig door. Maar ineens wordt het zwart voor mijn ogen en slaat mijn hart op hol….ik moet eventjes zitten! Ik ga eventjes op een stoepje zitten, eet en drink wat en even later gaat het gelukkig weer en zie ik de dames lopen. Samen lopen we naar Waalkade en de Voerweg. Daar staan Elly en Joke. Annika is doorgelopen, zij wil even alleen zijn. Anita en ik gaan nog heel eventjes op een muurtje zitten want de Voerweg loopt omhoog, en dat is zo op het eind van de route best zwaar. Ook omdat het best benauwd is vandaag. Na de gebruikelijke foto die Elly maakt van ons lopen we door naar het bruisende stads centrum waar we in een kolkende mensen massa komen. Ook hier flink wat opstoppingen!

Uiteindelijk bereiken we de finish en om half vijf kunnen we nog eventjes naar de tribune om de laatste wandelaars aan te gaan moedigen. Zij krijgen een kwartier extra vanwege de vele opstoppingen en het warme weer.

En dan stap ik weer op het fietsje naar mijn logeer plek. We eten pannenkoeken en soep. Heerlijk buiten op het terras, wat een verwennerij. Als toetje willen ze een ijsje gaan halen, lopend. Maar ik blijf liever hier, ik heb genoeg gelopen vandaag! Ze nemen er wel eentje mee voor mij, Ronnie heeft getrakteerd, erg lief!!  Op naar dag drie!

Foto’s dag 3

Anders dan anders

Vandaag is de weersvoorspelling goed al gaat het in de loop van de dag erg warm worden. Ik kan goed tegen de hitte dus is vind het niet erg. Zonder jasje rijd ik weer op mijn fietsje naar de Wedren. Daar kom ik Mieke uit het Westland weer tegen. Zij loopt met een vriendinnen groepje. Het is erg druk en de start verloopt langzaam. Ik vermoed dat de organisatie de hoeveelheid mensen wil verdelen over het parcours. Ik ga pas om 7.40 uur door de poort. Ik besluit mijn dopjes in te doen met mijn eigen muziek, heerlijk lopen in mijn Vierdaagse bubbel. Zo gaan de kilometers vanzelf.

Dag drie is de dag van de prachtige natuur: de Groesbeekse groene heuvels en dalen, glooiende wijngaarden en de bossen bij Berg en Dal. Het is een fysiek zware dag. Groen is een heel rustgevende kleur, hij zit in het midden van het kleurenspectrum en het oog hoeft zich nauwelijks aan te passen om de kleur te kunnen zien.

Als ik in Malden aankom zie ik de kraam met pannenkoekjes al. Dat is zo lekker!! Ik neem er eentje en al lopend eet ik hem op. Door naar mijn vaste rust plekje in het centrum van Malden. Ik heb daar al vaker gezeten en er is gelukkig nog een stoel vrij. Bij mensen langs de route, niets bijzonders maar voor mij een welkome eerste rust. En een heerlijke stoel! Maar ik moet weer door, kan hier niet eeuwig blijven zitten.

Bij de splitsing van de 40 km in Mook ga ik in de kerk aldaar een kaarsje branden voor Marina. Het irriteert mij mateloos dat er dames zitten te klessebessen en met een telefoon zit te spelen met geluid aan..…ontzettend respectloos! Maar goed, ik leg het naast me neer en ga weer doorrr…..

Dan gaan we het bos in en een hoge heuvel op. Dat is aanpoten hoor! Maar met goede muziek op de oren gaat het prima. Hier is geen muziek langs de route en er staat nauwelijks publiek. Best een saai stuk dat ruim drie km lang is.

Maar aan het eind draaien we Groesbeek in, een kolkende stad, vol publiek en alle routes komen hier weer bij elkaar het is dus erg druk. Ook hier weer opstoppingen. Ik weet dat Els hier zit met haar rustpunt van wandelvereniging Marijke, op het plein. Als ik de vlag zie loop ik er naar toe. Ik word hartelijk ontvangen door Els en mag hier eventjes uitrusten. Dit komt als geroepen want ik zit er behoorlijk doorheen! Eventjes bijkomen om op te laden voor de heuvels op de Zevenheuvelenweg.

Ik loop zoveel mogelijk in de schaduw, achter al de caravans en campers langs de weg. Dan maar iets minder gezelligheid, dit loopt heerlijk. Zo kom ik aan in Berg en Dal en ik zoek een schaduwrijk rust plekje, ik ben die zon nu wel even zat! Ik zie er een bij een vrouw die haar kleindochter opwacht, er is nog een plaatsje vrij. Ik krijg zelfs een kopje koffie aangeboden en die sla ik niet af, een heerlijk opkikkertje! Het is nu wel erg warm aan het worden en ik hoor van diverse mensen dat de route voor morgen wordt ingekort!! Jeetje…….dat doen ze niet voor niets. Veiligheid voor alles.

Hier krijg ik een appje met de mededeling dat Opa Paul, een wandelvriend, op 17 juli is overleden en ik ga even aan de kant om van dit nieuws te bekomen, ik schrik ervan!

Maar ik moet nog een klein stukje, afdalen naar de finish. Als ik na de Witte straat het ijs tentje Ghiani zie waar mijn gastgezin vaak een ijsje haalt, ga ik tussen het publiek door om naar binnen te gaan. Het is niet druk en ik scoor een heerlijk hazelnoten ijsje! Wat is dat lekker zeg, die hou ik erin voor volgend jaar!!

Nog een paar kilometer naar de finish en dan zie ik Annika ineens, ze staat bij Jan en Els en neemt net afscheid van ze. Wat gezellig, kunnen we samen over de finish!

We melden ons af en besluiten om meteen naar huis te gaan, het is behoorlijk druk en warm overal en geen plek om te zitten behalve op de tribune. Dus na een minuut of tien even bijgekomen te zijn nemen we afscheid van elkaar.

Vanavond staan er vegetarische hamburgers op het menu, en een heerlijke salade met een saus van Ramon, zalig! 

Foto’s dag 4

Orange vrijdag en een unieke route

Oranje is samen met de kleur groen de kleur van de Vierdaagse. Oranje combineert de energie, kracht en opwinding van rood met het geluk, de blijdschap en het optimisme van geel. Als je die kleuren mixt krijg je oranje. Oranje straalt warmte, plezier, energie en avontuur uit, het is de kleur van trots en ambitie en het is de kleur van Nederland.

Vandaag is een unieke dag in de Nijmeegse Vierdaagse want er nog nooit een 20 km route gelopen! Dit is besloten vanwege de te verwachten hitte van vandaag.

Al is het begin van de dag niet zo warm, het is nu zelfs bewolkt maar de luchtvochtigheid is erg hoog dus wel benauwd. Ik moet wederom langer wachten op mijn start scan maar dat vind ik niet erg, ik zie Mieke en haar gevolg ook weer voorbij komen.

Nadat ik om 8.45 uur kan gaan lopen, de straten in van Nijmegen raak ik aan de praat met twee dames. Eentje komt uit Rotterdam en een uit Heteren. We hebben veel gesprekstof en daarom gaan de kilometers als vanzelf. De route gaat bij de oorspronkelijke kruising met de St.Annastraat, de Houtlaan door het bos en daar komen we niet uit totdat we op de Via Gladiola zijn.

Sjaak wil een stukje met mij meelopen en we spreken af bij de medische hulppost. Ik kom Andries tegen en ik neem afscheid van de dames Annemiek en Hanneke.

De medische hulppost zit in een kantine van een tennisvereniging. Daar gaan we lekker in de schaduw op het terras zitten. Andries haalt een koffie en we wachten op Sjaak. Even later arriveert hij ook. Na de rust lopen we gedrieën richting de Rijksweg bij Malden. En het begint steeds warmer te worden! Ik deel kaartjes uit voor KWF met een gehaakt hartje aan kindertjes en ouderen langs de route. Hopelijk komen er ook nog donaties uit.

Op de Via Gladiola is het een groot feest en bij nummer 96 ga ik pauzeren. Daar wonen namelijk René en Ilse waar ik vorig jaar geslapen heb tijdens de Nijmeegse. Rene loopt zelf niet omdat zijn schoonvader pas is overleden. Fred is hier ook om de wandelaars aan te moedigen. Ik krijg een biertje en het is gezellig hier. Marit, de dochter van René en Ilse, loopt vandaag de 30 km als eerbetoon aan haar opa. Ze komt ook net aangelopen.

Ik krijg een appje van Annika dat zij op ons wacht bij de Mac. Daar aangekomen zien we haar zitten en gaan hier ook weer eventjes zitten anders komen we te vroeg aan op de Wedren! Het is natuurlijk maar 20 km vandaag! Ik ben nog nooit zo vroeg bij de Mac aangekomen! Hans staat bij het Radboud ziekenhuis op mij te wachten. En Annika heeft een rust plekje bij de vrouw van André, Peggy. Daar gaan we ook nog eventjes genieten van een biertje en een lekker wrapje met zalm, dat is smullen zeg!!

Daarna lopen we samen het laatste stukje naar de tribunes waar we Elly en Joke weer zien. En de nicht van Annika, Pauline, is er ook weer. Zij maakt finish foto’s van ons en we laten een finish foto maken onder de finish vlag. Het zit er weer op!!! Ik heb genoten van deze vierdaagse die ik zonder noemenswaardige problemen heb gelopen. Een enkel blaartje op mijn linker voorvoet.

We nemen afscheid van elkaar. Ik ga niet na bieren op de Wedren, het is veel te druk! En Hans mag als niet-wandelaar nog niet op de Wedren komen, ik zie hem wel bij mijn gastgezin.

Daar aangekomen nog even nagepraat, mijn spullen staan al ingepakt want dat heb ik vanmorgen al gedaan. Merit en Aad moeten ook nog weg vandaag dus we kunnen niet lang napraten, Ramon is al vertrokken en Ronnie is nog op de Wedren maar daar wacht ik niet op.

We nemen afscheid van elkaar, hopelijk mag ik volgend jaar weer bij hun logeren als ik mijn 16e keer ga lopen! Want ik geloof dat zij het ook wel gezellig vonden deze week!

Ik heb mijn streefbedrag voor KWF bijna bereikt! Doneren kan nog steeds, klik hier:

KWF

73e Amersfoortse Tweedaagse 2024 / 2x 30 km /21 en 22 juni

Dag 1

De Tweedaagse van Amersfoort zit elk jaar in het wandel programma omdat het een fijne training is voor de vierdaagse! En ook altijd gezellig en goed georganiseerd.

Deze editie, de 73e, loop ik voor de 13e keer. Samen met Henriëtte en Sjaak ga ik de uitdaging aan. Want een uitdaging wordt het, ik heb nauwelijks langere afstanden gelopen. 

Hans zet mij ‘s morgens vroeg af bij de ingang van het sportpark waar al jaren het startbureau is. Ik ben veel te vroeg en zie een ellenlange rij. Dit keer zijn de 30-km lopers bij elkaar gevoegd wat niet echt efficiënt werkt blijkbaar. Er staan ook maar twee dames te helpen. Veel mensen hebben geen startbewijs bij zich, dat helpt ook niet.

Sjaak en Henriëtte komen even later aan en als zij ook hun startkaart hebben kunnen we weg. Het is inmiddels 8.15 uur. We lopen richting de spoorlijn en de rotonde om via de bekende straten in Amersfoort het bos in te lopen. Daar komen we niet meer uit tot de rust bij de stoeterij. Er komen net wat stoelen vrij als we aankomen, wat een geluk want meestal is het erg druk! Bij de koffie staat geen lange rij meer en hij smaakt verrukkelijk. Ik haal nog een broodje want ik heb niet genoeg eten bij me en die was super lekker! 😋 

Als we richting het militaire terrein willen lopen worden we tegengehouden, het hek is dicht! Omdat het terrein voor 12 uur vrij moet zijn van burgers vanwege oefeningen kunnen we daar helaas niet over en moeten we langs de weg gaan lopen richting Soesterberg. Jammer maar ja. 

De volgende rust is bij sportpark Vliegdorp. Via het voormalig vliegveld Soesterberg lopen we erop af en ik heb zin in een broodje kroket. Mijn wandelmaatjes nemen een soepje, ook lekker. Het is hier gezellig druk. Heerlijk hoor, effe de beentjes van de vloer! Maar…..we mogen nog een stukje wandelen en weer doorrrrr……naar kamp Amersfoort. Dat is bekend, Hans en ik zijn hier pas nog geweest met lopen van het Westerborkpad. 

De volgende rust is bij Bergzicht. Ik word op het verkeerde been gezet als we na een ellenlange, heuvelachtige weg aan het eind ervan Bergzicht zien, meestal komen we vanaf de andere kant. We gaan dus niet naar de pyramide vandaag. Op dit stuk komen we veel wielrenners (of wat daar voor door moet gaan 🤭) tegen wat soms gevaarlijke situaties oplevert!

Héhé 😜 eindelijk zitten! Gelukkig kunnen we dit jaar wél van het terras gebruik maken en zitten we te genieten van een heerlijke cappuccino. Maar zodra wij weer op staan om verder te lopen, begint het te druppelen! En ja hoor, de regenkleding kan uit de tas. Henriétte en Sjaak hebben een paraplu, ik trek mijn regen jasje aan. En weer doooorrrr…..het blijft een uur regenen. Laverend tussen de modderpoelen en plassen is het zwaar lopen. Ik heb er al snel geen zin meer in maar mijn gezelschap houdt mij op de been. Het tempo is ook iets sneller dan wat ik gewend ben en ik loop een beetje achter qua training op de langere afstanden. Misschien is dat de reden waarom ik er vandaag moeite mee heb.

In ieder geval is de natuur prachtig groen door al het regenwater wat is gevallen in de afgelopen tijd…..wanneer komt nou die zomer???

Het laatste stukje naar de finish is hetzelfde als het begin stukje, de fietsbrug over de rijksweg en door de straten van Amersfoort, langs de rotonde. Ik ben blij dat het erop zit, de afstand is ook met elastiek gemeten en dus langer dan de 30 km die het zou moeten zijn. Maar ja, dát zijn we inmiddels wel gewend! Ik neem afscheid van mijn wandelmaatjes en besluit nog een biertje te nemen en wacht ik op mijn taxi, Hans komt mij ophalen. Dan zie ik ineens Douwine en André en we kletsen nog gezellig wat.

Een leuke afsluiting van een gezellig maar zware wandel dag! Ik ga in het hotel lekker badderen om bij te komen, morgen wéér een dag.

Dag 2

Deze dag start zonnig. Ik besluit om zonder jas weg te gaan omdat er geen regen is voorspeld. Maar mijn regenjas houd ik wel bij me, je weet tenslotte maar nooit.

Op het sportpark is het stil, en mijn wandelmaatjes zijn er ook al en kunnen we meteen vertrekken. Dit keer lopen we door het parkje richting de Dodeweg, een bekend stukje tot de voetgangersbrug waar we dit keer niet over lopen maar we gaan wel hier het bos weer in tot aan Bergzicht. Helaas is dit hetzelfde parcours als gisteren maar dan andersom……waarschijnlijk vanwege de vele regen die gevallen is en de paden heeft veranderd in modderpoelen en kleine meertjes! Het is niet anders maar wij vermaken ons wel.

Bij Bergzicht gekomen besluiten we door te lopen naar de Pyramide van Austerlitz waar genoeg stoelen zijn. Ik krijg een appje van Syl: “hoe gaat het?” Ik zeg goed, we zitten bij de pyramide. “Ik ook!” appt ze terug en inderdaad ik zie haar in mijn ooghoek zitten. Maar zij stappen alweer op als wij er net zijn, ik spreek ze later wel.

En door naar Woudenberg. Onderweg heb ik het zwaar 😫 maar de gedachte aan een heerlijke rust bij Eldorado houdt mij op de been en grappen en grollen met mijn wandelmaatjes. Onderweg zien we een man lopen met achterop zijn rugtas een bloem, het giftige vingerhoedskruid. Het lijkt op een gladiool. Als we de mijnheer passeren vraagt Sjaak aan hem: “weet u dat die plant giftig is?” Hij wist het niet. Later zie we hem weer, zonder plant!

Als ik op mijn horloge kijk, denk ik dat we er bijna zijn maar ik word weer op het verkeerde been gezet, de rust is pas bij 19 km! We moeten er nog twee!! Twee lange, lange kilometers. Gelukkig is het lekker weer en de natuur prachtig maar toch ben ik het goed zat! 

De eigenlijke rust is bij het voetbalveld van Woudenberg, maar wij lopen een stukje van de route af want daar zit de theetuin Eldorado, een heerlijke oase van rust. Maar het is erg druk en de medewerkers kunnen de drukte niet aan want het gaat voortdurend fout. Wij krijgen al snel onze soep maar die blijkt later van onze buren te zijn: twee tomatensoep en één mosterd soep. Terwijl wij twee mosterd soep en één tomatensoep hadden besteld. De dame naast ons moest lang op haar cola wachten, en Ingeborg die later aanschoof moest lang op haar thee wachten. Bij vertrek zien we een bord dat ze gesloten zijn! Wij hebben mazzel gehad dus! 

De laatste rust is bij YMCA, door bossen en over ondergelopen paden is het meer dan zwaar 😣 en de afstand er naartoe is verkeerd aangegeven. Niet op 25 km maar op 27 km zit deze rust! Hoe kunnen ze na 73 jaar de afstand nog steeds niet goed weergeven? Met al die techniek van tegenwoordig moet dat toch beter kunnen??? Maar goed, uiteindelijk is de rust daar….hèhè! 🤪

Vanaf hier is het nog maar een half uurtje, weer dezelfde route als gisteren. Het bospad is veranderd in een meertje, we moeten er omheen. Weer extra meters! 😬

Als we bijna bij de finish zijn zie ik Hans op een stoepje zitten bij de rotonde en samen lopen we de laatste meters. Ik krijg mijn 13e beloning en een sticker en neem afscheid na een finish foto van mijn wandelmaatjes. Ik heb ondanks het zware parcours genoten van deze dagen en ik ben klaar voor de Vierdaagse in Nijmegen (dat hoop ik).

Ik heb niet veel foto’s genomen, de meesten zijn van Sjaak en een paar van Richard van Daalen, hij liep de 50 km!

Meer foto’s klik hier

André’s tochtje Spieren voor spieren 9-6-2024 / 21 km

 

Het is zaterdag 9 juni en tijd voor een tochtje in Woudenberg en wel de Spieren voor Spierentocht van André van de Hoef. Dit is de 7e editie en ik heb de geboorte van deze tocht mee mogen maken, in 2016 was de eerste. We startten de 40 km route toen vanuit zijn kantoor in Scherpenzeel en er deden 13 personen mee! Wat een verschil met vandaag, want hoewel wij 20 km willen lopen zijn er meerdere afstanden om uit te kiezen. Het is uitgegroeid tot een populair evenement en terecht, want het is een mooie omgeving en de route uitstekend gepijld inclusief een uitgebreide routebeschrijving zowel op papier als digitaal. Wij hebben ons samen met Sjaak ingeschreven via internet en het aanmelden verloopt soepel. 

Sjaak zit al te wachten als wij aankomen, we vertrekken om 9.15 uur. En we hebben mazzel met het weer! Het beloofd een droge en zonnige dag te worden dus we kunnen lekker in de korte box!

We gaan al meteen vanuit het hotel de Grebbelinie op, en lopen over smalle graspaden langs het Valleikanaal. 

De Grebbelinie is een militaire verdedigingslinie die stamt uit de tweede helft van de 18e eeuw. Het was een waterlinie, die voor een groot deel gecombineerd werd met een liniedijk waarin het leger zich kon verschansen in loopgraven, kazematten en bunkers om de vijand met kogels en granaten te bestoken. De Grebbelinie die een streep trekt van Rhenen naar Spakenburg loopt ook over Leusdens grondgebied. Daarom heeft deze militaire linie veel invloed gehad op de oorlogshistorie van deze gemeente, de Tweede Wereldoorlog in het bijzonder.

Een paar schaapjes bekijken ons als we voorbijlopen en moeten we laveren tussen de uitwerpselen van verschillende dieren. Het gras staat hier al behoorlijk hoog. Dat is niet zo gek omdat het al maanden achter elkaar regenachtig weer is, dan wil het wel groeien!

Als we in Scherpenzeel aankomen is het tijd voor een paar brugmomentjes samen met Sjaak en lopen we langs Huize Scherpenzeel. Sjaak maakt een statieportret van ons voor het huis…lachen!

Op het plein voor de kerk is een koffietentje open, Prins Heerlijk heet het. We gaan lekker in de zon op het terras zitten en genieten van een heerlijke cappuccino, daar zijn we wel aan toe! We hebben er nu 5,4 km op zitten.

Dan volgen er allerlei zandpaadjes en weilanden die we doorkruisen tot aan het Valleikanaal waar we op het fietspad langs lopen. Dit loopt niet echt comfortabel omdat het een zonnige dag is en er daarom ook veel fietsers en wielrenners langs zoeven en moeten we vaak in ganzenpas lopen. Onderweg kom ik bekenden tegen, Gery en Ben en Sunny en Wilma en we kletsen gezellig tot we bij de tweede rust zijn, Mon-Chouette. 

Zij lopen de 10 km route en ik neem afscheid van ze, wij gaan lekker weer op het terras zitten en genieten van een gebakje, de bekende monchou rabarbertaart. Nu snappen we waarom André hier vaak komt, het is zó lekker!!!

Na de rust gaan we weer op pad en ontdekken we een wijziging, we gaan weer verder over hetzelfde fietspad tot aan de museum bunker. We nemen een kijkje binnen in de bunker, ik was er nog nooit geweest. Een voorstelling van hoe het geweest is tijdens de Tweede Wereldoorlog maakt indruk. 

Hiervandaan lopen we tussen de weilanden richting het Stirling monument. We herkennen dit stukje als een Klompenpad wat we in de coronatijd hebben gelopen.

Het monument bestaat uit een metalen boog met daarin metalen lijnen die een neerstortend vliegtuig en weilanden verbeelden. Boven op de boog zijn acht kristallen aangebracht. De metalen boog is bevestigd in een blok natuursteen. Voor de boog is op het natuursteen liggend een plaquette van zwarte natuursteen aangebracht. 

De acht kristallen op de metalen boog staan symbool voor de acht slachtoffers van de crash. 

Het monument is opgericht ter nagedachtenis aan de crash van de StirlingR9197 op 3 februari 1943. Op die datum vond boven de weilanden tussen Achterveld en Hamersveld een luchtgevecht plaats tussen een Engelse Stirling bommenwerper op weg naar Hamburg en een Duitse Messerschmitt nachtjager. De bommenwerper stortte met acht bemanningsleden neer aan de rand van Landgoed Den Boom, dicht bij de spoorbrug over de Luntersebeek. Acht jonge mannen, vijf Canadezen en drie Britten, kwamen bij deze crash om het leven. Zij zijn begraven op het Gemenebest Ereveld op de begraafplaats Rusthof. Het monument is op 3 februari 2018 opgericht.

Tot zover de informatie over het monument.

Vanaf het monument is het nog maar een klein stukje naar de nieuwbouw van Woudenberg, om zo de weg op te draaien naar het hotel. Het terras van het hotel zit vol en wij melden ons af, het is 14.50 uur. Ik bedank André voor de geweldige tocht en ik haal mijn Spieren voor Spieren pin die ik besteld heb op. We krijgen nog een goodie bag mee en een flesje water of banaan. We nemen afscheid van Sjaak, die moest nog naar een verjaardag in Rotterdam en hij ging daarom meteen terug naar de camping waar hij vandaan kwam op het fietsje! Sjaak nog bedankt voor het lachen en de dopjes!

Wat hebben we weer genoten vandaag! Een mooie tocht voor het goede doel in een mooie omgeving. Daar hebben we wel een uur rijden voor over!

Meer foto’s hier

Haring en Biertocht 1-6-2024 / 15 km

Het jaarlijkse Haring en Bierfestijn is vandaag, zaterdag 1 juni. We gaan er weer met de fiets naartoe maar man man wat is het koud!!! Het is voor het eerst dat ik met lange broek, sweater met lange mouwen en twee (!) jassen naar Vlaardingen rij.  Eigenlijk drie jassen want er zit ook nog een regen jasje in de tas, voor onderweg. Die blijk ik later ook nog eens nodig te hebben…

De tocht is de 13e editie van een wandeltocht dat ooit begonnen is als een geintje van een paar vrienden. Ze noemden zich “Het Blauwe vaasje” en de start was toen vanuit café D’oude Stoep. Er deden toen lang niet zoveel wandelaars mee als nu, het is uitgegroeid tot een groots evenement. Een leuke wandeling met allerlei verrassingen onderweg en na afloop haring en bier, waar de tocht naar genoemd is.

De start van de 15 km tocht is om 9.30 uur en we worden aangemoedigd door de stadsomroeper met een toespraakje. Na een stempel op ons stempelboekje mogen we weg, de stad in. Het is weer even wennen om in de drukte te lopen, omdat wij nu vaker alleen gaan stappen, maar het is best leuk. Vooral kijken naar mensen is mijn favoriet, je ziet van alles lopen. Van kleine kindjes met hun ouders tot hippe tienermeisjes met de gekste outfits. Of dames die denken nog in hun tienerjaren te zijn en zich ook zo kleden! Hilarisch 🤭🤣

Er lopen ook jongens rond met een beatbox achterop, dat vind ik wat minder want ik denk dan: zet effe een koptelefoon op, ik wil jouw muziek niet horen! Maar ach, effe een “veter momentje” en ze zijn weer weg….

Onderweg wacht ons een aantal lekkernijen waaronder een zogenaamd “ijzer koekje”. Dé lekkernij van Vlaardingen! Knapperig van buiten, heerlijk smeuïg van binnen en een kaneelachtige smaak. Dit ambachtelijke koekje is lang houdbaar en werd vroeger door Vlaardingse vissers meegenomen op zee.

De koekjes danken hun naam aan de gietijzeren bakplaat waarop ze traditioneel worden gebakken. Ze worden kort en heet gebakken, hierdoor zijn ze knapperig van buiten en van binnen nog net niet helemaal gaar. Dat maakt ze juist zo lekker!

Ineens is er een opstopping: waarom? De route kan het aantal wandelaars niet aan want we moeten van vier op een rij naar een, in ganzenpas een trappetje op naar de brug over de A20!

We lopen naar de eerste rustplaats, hockey vereniging Pollux.

Er is een koffie standje maar er staat zo’n lange rij dat we maar doorlopen! Er komt vast nog wel een andere mogelijkheid voor koffie.

De route is dit keer erg mooi, we lopen door veel groen wat nu in volle bloei staat. Ik denk door al het hemelvocht dat de bloemen en planten er zo goed bij staan 🫣 het weer is vandaag ook niet zomers te noemen…..mijn regenjas gaat ook al snel aan. Het regent niet hard gelukkig en na verloop van tijd kan hij weer uit.

Naar de tweede rust bij de scouting.

Bij de scouting kunnen we eten, er is een kraam met heerlijke broodjes. Ik heb hier een schrik momentje want ik denk dat ik mijn telefoon kwijt ben maar nee, hij zit in de rug tas van Hans! Pfieuw!! Als we op onze beurt staan te wachten hoor in ineens mijn naam roepen, dat is Fred die hier de 25 km loopt. Hij heeft er 15 km op zitten, wij ongeveer 7 km. Samen eten we onze broodjes op. Ik een heerlijk broodje tonijn, Hans een broodje gezond.

Na de lunch gaan we nog even toiletteren en Fred besluit om door te lopen, hij wil ook zijn broer Ton en zijn vrouw nog zien. Zij lopen hier samen.

We lopen nu richting De Wokkel, een aparte brug. Hans maakt een foto van mij op deze brug. Waarna we een heel lang stuk langs De Vliet mogen lopen, een smal paadje dus het wordt in ganzenpas lopen! Dan komen we in de bebouwde kom van de wijk Vlaardingen Holy en wacht een volgende verrassing: een eierkoek of een appel. De keuze is reuze en ik neem een eierkoek. Voor de broodnodige energie….

Ze staan op een grasveldje en er zijn geen bankjes maar die worden gebracht als wij het veldje weer verlaten, we zijn net te vroeg weg gegaan. 

Op het winkelcentrum De Loper is een pleintje met een koffietentje. We gaan hier heerlijk zitten, we zijn écht toe aan een bakje! De cappuccino smaakt heerlijk hoor maar helaas moeten we weer doorrrrr…..nog 3 km te gaan. Ik krijg een appje van Fred dat ie op de 21 km zit dus die zullen we straks wel zien bij de finish.

Bij de molen steken we over en zien we een bordje met de tekst: nog 800 meter vanaf hier naar de finish. We zijn er bijna. Maar niet voordat we op de Kortedijk getrakteerd worden op een lekker kruiden drankje, schelvispekel! En veel gezelligheid in de straat zoals een dameskoortje in aparte kledij, genaamd Met volle borsten 😂 

We krijgen een gladiool en de felicitaties en dan is het nog maar een paar meter naar de Korte Hoogstraat en de finish op de Westhavenplaats. We krijgen een speldje met nummer 13 en een schaaltje waarop we een haring kunnen krijgen. Helaas zijn er geen of weinig bankjes, we lopen door en zien twee stoelen staan. Daar eet ik de haring op en stuur Fred een app dat we gefinisht zijn. Hij is er nog niet maar Hans krijgt het koud dus we stappen weer op de fiets, naar huis! Het is gelukkig nog droog maar fris, ik ben blij met mijn tweede jas!

Dit was een leuke 13e editie van deze tocht, we hebben weer genoten van een mooie dag buiten spelen ondanks dat het wat minder goed weer was als andere jaren. Het gezegde: “er is geen slecht weer, alleen slechte kleding” geldt vandaag dus ook!!!

Klik hier voor de foto’s

Trainen 3 bruggenloop 15 km

Vandaag, donderdag 16 mei, een vrije dag. Die gebruik ik om lekker te gaan wandelen. Bedoeling was naar Rotterdam en met de metro terug maar mijn bed lag té lekker!🤭

Dus tegen de middag wandelkleren aan, regenjas mee want je weet maar nooit, eten mee en meteen maar even een pakketje wegbrengen in het centrum. Nadat ik mijn pakketje afgegeven heb loop ik het centrum uit, richting de Spijkenisserbrug. Die is weer open voor alle verkeer nadat hij in vier weken tijd van nieuw asfalt is voorzien voor de auto’s. Het fietspad doen ze later maar dan in de nachten dus dan heb ik er geen last van.

Het begint nu serieus te regenen, ik denk: zal ik naar Rhoon lopen en daar de metro pakkken? Maar als ik voor de keuze sta: links of rechts ga ik toch richting de Botlekbrug. Ik ga een “drie-bruggenloop” doen. Eerste deze brug, dan de Botlekbrug en de Hartelbrug. In die volgorde.

Het park in Hoogvliet ruikt heerlijk en al snel ben ik bij de oprit naar de Botlek brug. Die is best lang! Ik kan een “olifantenpaadje” nemen wat sneller is maar dat durf ik toch niet aan, mij te steil! Als ik eindelijk boven kom moet ik langs werkzaamheden aan de brug, wát een herrie!!! Blij als ik er voorbij ben moet ik nu ook weer via een lange afrit naar het volgende fietspad. En hier weer een olifantenpaadje dat vaak gebruikt is, maar nu durf ik dat ook niet! Aan het eind zie ik een paar betonblokken waarop ik kan zitten en neem ik even een pauze voor mijn lunch. Het is inmiddels weer droog dus de regenjas kan ook weer ingepakt worden. Een opvouwbare jas van Mac-in-a-sac en hij bevalt goed! Ik heb er een leuk tasje voor gehaakt, in de Vierdaagsekleuren en die bevalt ook goed. Kijk, waar een training al niet goed voor is!

Ik ga weer op pad en vervolg het fietspad naar de oprit van de Hartelbrug. Die is best laaaang!! Ik loop langs het industriegebied en dat is nou niet bepaald leuk om langs te lopen maar oké. Ik ga hier ook weer met mezelf in conclaaf…..ga ik links terug naar het parkje in Noord en linea recta naar huis, of ga ik rechts naar de McDonalds voor een kopje koffie??? Ik kies voor het laatste want ik heb enorm trek in een heerlijke bak cappuccino voor weinig! ☕️

Als ik daar aankom, wat nog best lang duurde naar mijn gevoel maar niet vervelend om door het parkje te lopen, bestel ik koffie en ga er eens heerlijk voor zitten, het is inmiddels ook best warm geworden!

De laatste km’s door het industrie gebiedje Halfweg en door over het Mallepad, geniet ik van de lammetjes en de paardjes in de wei en ben ik in een half uur weer thuis. Mijn Fitbit geeft 13 km aan maar mijn horloge ging op “pauze” met de jas-wisseling. Ik heb weer genoten van mijn wandelingetje, op naar de volgende training! 

Westerborkpad Het verscholen dorp en etappe Nunspeet - ‘t Harde 11 en 12 mei 31 km

Afgelopen weekend hebben Hans en ik weer twee etappes van het Westerborkpad gelopen. Om deze twee etappes te kunnen lopen moeten we wel een hotel boeken, heel erg vervelend haha! Meestal kiezen we voor een Van der Valk hotel, dit keer viel de keus op Emmeloord. Niet de meest logische plek vanwege de start van de wandeling maar goed, nu kunnen we deze ook van ons lijstje schrappen!

Maar eerst moet er gewerkt worden, de dag na Hemelvaart is populair om vrij te nemen en als je als inval-kracht werkt, ben je de sjaak! Ook dit keer. Hans haalt mij op na werktijd en we rijden daarna door naar Emmeloord. Tussendoor maken we een stop om te eten bij Hájè Ook leuk! Het eten was verrassend lekker en werd snel en vriendelijk opgediend. Een meevaller!

In Emmeloord aangekomen checken we in en is het alweer snel avond. Na een flink ontbijt de andere dag inpakken voor een rondwandeling van 20 km. We rijden naar Nunspeet, want daar is de start.

Nunspeet wandelen we uit om vervolgens in de natuur uit te komen. Het is er prachtig en het is ook nog eens heerlijk weer! We lopen in de korte box! Uiteindelijk komen we aan in Vierhouten en hebben er 6 km op zitten. Het is dus tijd voor een bakkie! De terrassen zitten vol met fietsers, wandelaars en andere recreanten. Bij Tante Sjaan kunnen we een mooi plekje vinden om onze benen wat rust te gunnen.

We spreken af om de volgende vijf kilometer door te lopen, maar als we bij  “het Verscholen dorp” aankomen zitten we op 10 km en zien een bankje om onze meegebrachte lunch te verorberen.

“Het Verscholen Dorp werd ook wel het Geheime Dorp of ‘Pas Op’-kamp genoemd. Het “onderduikers-dorp” bevindt zich ten oosten van Vierhouten, verborgen in de SoerelseBossen. Het kampement bestond uit in totaal negen hutten, die deels onder de grond, deels bovengronds lagen. Het kamp heeft bestaan van februari 1943 tot eind oktober 1944 en bood onderdak aan wisselende samenstellingen mensen, Joodse mensen, werkweigeraars, verzetsmensen, Amerikaanse militairen, Engelse vliegers, Duitse deserteurs, een Pool en een Rus. De aantallen variërend van 80 tot 100 personen.

Het kamp werd in het voorjaar van 1943 opgericht. Het was de verzetsman en advocaat Edouard van Baumhauer ( alias ‘de Boem’ ) die hiertoe het initiatief nam. Hij kwam oorspronkelijk uit Amsterdam, maar was woonachtig in Vierhouten. Via zijn Amsterdamse contacten kreeg deze man veel vragen uit het verzet om Joden en verzetslieden onderdak te bieden. Na eerst andere locaties , in onder meer Nunspeet en Epe gebruikt te hebben, besloot hij een onderduikplek te maken in de Soerelse Bossen, nabij de Pas Op-weg Vierhouten.

Baumhauer kreeg bij de bouw van het Verscholen Dorp veel hulp van twee andere personen uit de omgeving, ‘Opa Bakker’ ( C.D.Bakker ) en ‘Tante Cor'( C.J. Bakker – van Rheenen ). Er werd onder meer een waterpomp aangelegd. Ook regelde van Baumhauer onder meer kachels, butagasverlichting, kooktoestellen, bedden, boeken, speelgoed, meubilair en kolen. Alles wat nodig was voor een lang verblijf. Een timmerman uit Nunspeet regelde de bouw van de hutten in het voorjaar van 1943.

In augustus 1943 was het Verscholen Dorp in bedrijf.

Het dorp bestond uit vier zogeheten bosvakken, die gescheiden werden door brandgangen. Het leven in het Verscholen Dorp was gebonden aan regels, omdat er altijd het risico op ontdekking bestond. Overdag mochten de onderduikers naar buiten, maar uitsluitend in hun eigen bosvak en in absolute stilte. Om de tijd te doden werd er geknutseld, gelezen, de maaltijd voorbereid en werden spelletjes gespeeld. Alleen in het donker mochten zij naar een ander bosvak om bij de andere hutten langs te gaan of om water te halen bij de pomp. Men moest de hele dag fluisteren en zat boven op elkaar, wat wel eens leidde tot irritaties en spanningen. Sommige bewoners kregen wat wel de ‘boskolder’ werd genoemd : mensen die zenuwachtig werden, hun emoties niet onder controle hadden en angstig, agressief of druk gedrag gingen vertonen.

Op de hoek van de Pas op-weg en de Tongerenseweg staat Huize Pas-op, dat dienst deed als voedsel opslagplaats en behandelkamer voor de tandarts van de onderduikers. Ook het water kwam eerst hier vandaan uit een waterpomp in de tuin. Later werd dus in het kamp zelf een waterpomp geslagen. In april 1944 werd het Pas Op-kamp in allerijl leeggehaald, omdat iemand was opgepakt die een filmrolletje met foto’s van het kamp bij zich had. Voor de zekerheid werd het hele kamp ontmenst. Na vier weken leek de kust weer veilig en betrokken de bewoners weer het kamp.

De ontdekking : Op zondag 29 oktober 1944 stak een veertienjarige jongen de brandgang over om bij de waterpomp water te halen. Twee SS-ers, die aan het jagen waren, zagen hem. Ze losten enkele schoten ; de redding voor 79 van de 87 mensen die er op dat moment ondergedoken zaten. Zij werden gealarmeerd door de schoten en vluchtten de bossen in!

De dagen na de ontdekking werd er flink door de Duitsers gepatrouilleerd. Zij waren verrast ; ze hadden alles verwacht, behalve een complete nederzetting. Na de ontdekking gooiden ze handgranaten in de hutten. Van de oorspronkelijke schuilplaatsen is dan ook niets meer over. In vak 1, waar de waterpomp stond, geven nagebouwde hutten vandaag de dag een goede indruk van de situatie toen.”

Aldus de tekst uit het wandelboekje wat bij deze tocht hoort.

Na wat rondgelopen te hebben hier en de geschiedenis en de impact ervan op ons ingewerkt te laten hebben, keren we terug naar het vervolg van de route. Dit is een niet al te inspirerend pad, alsmaar rechtuit! Over een fietspad maar je kan er ook naast lopen om de vele fietsers plaats te geven op hun weg. 

Aan het eind ervan, wat een eeuwigheid duurde, zien we gelukkig een bankje en gaan daar onze eitjes oppeuzelen, heerlijk! De route is bijna klaar, nog een paar km door Nunspeet wandelen, achter het station langs (wat een grote bouwput is!) en naar onze auto die gelukkig in de schaduw staat. En weer terug rijden naar ons hotel waar een heerlijke douche wacht! En een heerlijk diner zoals Van de Valk gewoon is. Kortom, lekker genieten en op naar morgen!

Foto’s van deze dag: klik hier 

Zondag 12 me

Het is vandaag moederdag, dus we verwachten wat drukte op onze route. Achteraf valt het reuze mee.

We gaan verder met de etappe, Nunspeet – ’t Harde. Dit keer is het een lijnwandeling die begint bij het station en bij een ander station eindigt. Daarvoor rijden we naar station ’t Harde, stappen op de trein naar Nunspeet, en starten daar de wandeling.

Het is weer warm dus we verheugen ons op een heerlijke wandeling die dit keer iets korter is, “ maar”  11,3 km. Gisteren hebben we ruim 20 km gestapt!

De route voert ons langs een paar herdenkings plekken waar we een foto van maken. En dan worden we op het verkeerde been gezet! De aanwijzing geeft aan, dat we bij huis nummer 68 een grindpad op moeten, maar het huis is weg! Daarvoor in de plaats een bouwput, maar het grindpad zien we toch als we iets verder doorlopen.Het grindpad voert ons door een stadsparkje, niets bijzonders maar we lopen nu langs een oorlogsmonument en staan er bij stil. 

Nadat we Nijkerk uit zijn, lopen we zo de natuur in. Verscholen tussen de bomen zullen heel wat dieren hun habitat hebben maar wij zien er niet een! Ja, we horen wel de vogeltjes fluiten boven het geluid uit van de rijksweg die in je in de verte goed kan horen! Die zijn in grote getalen aanwezig maar we zien soms een enkel roodborstje en een verdwaalde pimpelmees, meer ook niet. Wel vlindertjes en mooie bloemen, vooral de rododendron staat nu prachtig in bloei. Daarvan zijn er velen te zien!

Soms is de routebeschrijving niet duidelijk, gelukkig hebben we de route ook op GPX! Ik ga de organisatie doorgeven dat er nogal wat aan schort. Soms klopt het echt niet maar uiteindelijk komen we er wel uit.

Als we bij een groot natuurgebied uitkomen, zien we ook een grote zandvlakte! Moeten we die oversteken? Hans ziet een pad parallel eraan en kunnen we voor het grootste gedeelte door het bos lopen. Maar we ontkomen niet aan zandhappen! Gelukkig maar een klein stukje.

Aan het eind van dit natuurgeweld komt ook een eind en dan zijn we alweer in de bebouwde kom aangekomen. We gaan bij La Place nog wat drinken, effe bijkomen!

De auto pikken we op bij het station, en rijden naar huis. Het is erg druk i.v.m. het mooie weer en Moederdag! Na goed twee uur rijden komen we aan in Spijkenisse en genieten we na van dit mooie wandelweekend!

Foto’s van deze dag: klik hier

De Zilk en de Keukenhof 28 en 29 april 15 km

Zondag 28 april gaan we in De Zilk een tochtje lopen, en omdat we in de buurt zijn een dag later naar de Keukenhof. De wandeltocht is uitgezet door Milou voor RS80. Op de dag zelf konden we niet maar via internet kan je de route ook kopen, dat is wel handig. We overnachten zondag in hotel Sassenheim van Van der Valk.

Maar eerst gaan we wandelen! We zetten de auto vlakbij het begin van de route, bij de ingang van De Zilk. Dat is een waterwingebied in de Amsterdamse Waterleiding Duinen. Het is wat fris en er staat een stevig windje, we zitten vlakbij de kust en daar waait het vaak het hardst! Niet dat we er veel last van hebben, de meeste wind hebben we in de rug. Over de route is eigenlijk niet veel te vertellen behalve dan dat het vrij rustig is, het eerste stuk over stenen voetpaden. Later wordt het interessanter als we over gras en langs het water mogen lopen. We zien veel scheef gewaaide bomen en takken op de grond maar ook veel bloemetjes. Dieren zien we niet voorbij komen. Als ik in gedachten loop, passeert een wandelaar mij en hij groet. Maar ik had hem niet horen aankomen dus ik schrik me een hoedje!! Tussendoor houden we een bankjesrust bij een soort huisje met vier afgeschermde bankjes zodat je lekker uit de wind kunt zitten. 

Op 10 km afstand, voor ons 9 omdat we niet bij de officiële start zijn begonnen, is een rust bij de kabouterhut Het Panneland. Het is er druk maar omdat het niet koud is kunnen we ook buiten zitten. Heerlijk hoor, we zijn toe aan wat lekkers! Hier genieten we dan ook van en na de rust gaan we voor de laatste km’s. Even lijkt het erop of we weer door het bos gaan, maar nee. Het laatste stuk gaat langs de bollenvelden die al grotendeels zijn uitgebloeid. En nu dus wel de wind van voren, letterlijk! Het is niet fijn lopen op een weg die ook door andere weggebruikers gebruikt wordt zoals langs scherende auto’s. We moeten vaak de berm inspringen om niet omver gereden te worden. We besluiten niet helemaal de route te volgen maar linea recta naar de auto te gaan. Onderweg nog wel even het plaatsnaambord op de foto gezet. 

Als we de auto vinden hebben we er precies 15 km op zitten, de route is officieel 17 km. We rijden naar Sassenheim om in te checken en in de hotelkamer komen we bij van de wandeling, lekker relaxen in bad! Morgen gaan we naar de Keukenhof.

Maandag 29 april

Vandaag gaan we na een uitgebreid en laat ontbijt naar de Keukenhof. Omdat je een tijdslot moet boeken, moet je er ook optijd zijn. We hebben voor 11 uur gekozen, het is 15 minuten rijden naar de parkeerplaats. Die is groooooot, en druk!! Gelukkig zijn er twee ingangen. Wij parkeren de auto op aanwijzingen van de verkeersleiding, dat verloopt heel soepel. Het kaartje wordt gescand bij de ingang maar jeeeetje……wat een mensenmassa!! Niet normaal. Heel veel buitenlanders, ik denk wel 85%.

Het is vandaag heel mooi weer, de wind is verdwenen en de zon schijnt, eindelijk!! We lopen te genieten van alle prachtige bloemen en ik verbaas me over de vele Chinezen die hier rondlopen. Er worden veel foto’s, selfies en vlogs opgenomen voor TikTok. Ook zie je de meest vreemde uitdossingen, ik vermaak me wel. Bij een koffie annex eet tentje kan ik twee stoeltjes bemachtigen terwijl Hans in de rij staat voor een kopje koffie. Die smaakte heerlijk!

Na de koffie besluiten we naar de andere kant van het park te lopen en daar neem ik nog een portie aardbeien die ik op het randje van een bloemperkje opeet. Na twee uur hebben we het wel gezien en lopen terug naar de auto. Helaas komt aan alle leuke dingen een eind en we rijden weer naar Spijkenisse. Ik snap nu waarom de wandeltocht die jaren geleden door de Keukenhof ging nooit meer wordt georganiseerd, het is er veeeeeeeels te druk!

Klik hier voor meer foto’s