Amersfoortse Tweedaagse 2010

Voor de vierde keer op rij ga ik in Amersfoort deze tweedaagse lopen, een goede training voor de 4daagse. Zoals altijd mag ik weer bij mijn schoonouders logeren.
Donderdagavond rij ik er met mijn dochter naartoe, zij wil mee omdat ze dan kan autorijden, dan kan ze mooi oefenen. En dat deed ze want we reden goed verkeerd. Dat kwam omdat we eerst nog wat moesten ophalen voor oma in haar huis in Hendrik Ido Ambacht, en vanaf daar naar Voorthuizen rijden is mij ook onbekend. Maar goed, we zijn er zonder kleerscheuren aangekomen al was het wel wat laat.

Op de eerste dag kom ik al om 6 uur aan op het sportpark, ik kan weer dichtbij parkeren en het is er nog niet druk, we kunnen ook onze startkaart pas om 6.30 ophalen. Na een bakkie koffie zie ik verschillende leden van het forum binnendruppelen. Adri is er ook, hij loopt niet mee ivm rugklachten, wel leuk dat hij ons komt aanmoedigen.

We gaan over 7 uur van start en lopen de route omgekeerd dan vorig jaar, dat wil zeggen we beginnen waar we vorig jaar eindigden. Na een paar honderd meter komen we in een bosrijk gebied om er de rest van de dag niet meer uit te komen. De route wordt onderbroken bij de Stoeterij op 8km waar een officiele rust zit. Maar Syl en ik besluiten door te lopen naar de volgende rust die op 14,5 km zit.
Tussen de Stoeterij en deze rust lopen over het terrein van de defensie en daar mag je alleen over als je een starkaart hebt. Een uitgestrekt bosrijk gebied, we komen geregeld militaire voertuigen tegen. Hier lopen we zo'n 6 km rond om bij de rust aan te komen. Dit is een eigen georganiseerde rust, dit hebben we nog niet eerder meegemaakt. Syl en ik nemen hier even een boterhammetje,gelukkig is het droog want het is een buitenrust.
En dan volgt er een verrassing: we gaan compleet een andere richting op waardoor we op het verkeerde been gezet worden, het is vanaf de Dolderseweg nog ruim 7 km naar de volgende rust en we hebben al 5 km gelopen vanaf de rust! Dit is een flinke tegenvaller, en al snel gaat de MP3 op en gaan. Syl besluit even flink door te lopen want ze moest ook nodig naar de WC. We zien elkaar weer bij de rust.

Af en toe regent het, maar niet zodanig dat we een poncho aan moeten. Maar we kunnen niet buiten zitten bij de pauze op sportpark Peijnenburg. Daar zien we de andere forumleden en we praten even met Dries de Fries (Andries).

Vanaf deze rust stomen we door naar de volgende waar de traditionele poffertjes wachten bij De Kabouter, naast de officiele rust bij De Vlasakker. We nemen het er even van, dit hebben we wel verdiend. Andries, Jan en Wil kennen deze rust ook. De rest van het forum zit bij de Vlasakker.

We lopen door lanen die naar de Koninklijke familie zijn genoemd richting de finish waar we moe maar voldaan aankomen. Lekker even de benen strekken op het hockeyveld met een broodje haring. We zijn klaar met dag 1.

Dag 2 ga ik iets later weg, maar ik ben toch nog de eerste. Het is de dag van de ontmoetingen, daarover later. Syl is met Annika en haar zus meegereden en de andere forumers komen ook al snel aan. Na een bakkie gaan we precies om 7 uur van start. Vandaag speelt het Nederlands elftal de tweede wedstrijd in het WK tegen Japan en bijna iedereen is in Oranjesfeer. Ik heb oranje teenslippers aan mijn tasje hangen en een commentaar dat ik erop kreeg: ga je die aandoen als het elftal gaat spelen? (wat denk je zelf) en meer vragen van die strekking. Maud heeft een Bavariajurkje aan en heeft veel bekijks. Er lopen meer dames in het jurkje, erg leuk om te zien. Veel oranje mutsen en t-shirts. Syl heeft een leuke oranje baret met het Wilhelmus erop geschreven. En dan word ik aangesproken door een dame: ben jij Ineke? Noortje, die geen Noortje heet maar ze is van Noortjes Voetstappenblog, schudt mij de hand.

De route is dit keer een stuk gewijzigd t.o.v. vorig jaar, we gaan een geheel andere kant op. Wel veel onverharde wegen met zand en stenen! Het landgoed De Boom is wel hetzelfde gebleven maar komen uit bij een andere boerderij. Vanaf daar is het nog maar een stukje naar de eerste rust bij theehuis Mon-Chouette. Ik ben blij met de rust, er zit iets niet lekker in mijn rechter enkel. Na een smeerseltje en een pilletje gaat het wel weer. Helaas kunnen we daar niet op stoelen zitten, het is erg druk. Dan maar in het gras.

17,5 km verder is onze volgende rust: patat bij Austerlitz! Maar dan moeten we een flink eind buffelen en we lopen een prachtig recreatiegebied door, het Henschotermeer. Hier krijg ik altijd energie van, het is er prachtig! Wij gaan echter de officiele rust bij het Henschotermeer voorbij want bij de piramide van Austerlitz gaan we een patatje eten. Het stuk naar deze rust vind ik altijd erg zwaar: steenslagpad en ook nog stijgen. Het stijgen vind ik niet zo moeilijk maar dat pad! Elk steentje voel ik onder mijn voeten. Dan maar even aan veel leukere dingen denken en de muziek voluit.
Ik stamp naar boven om vervolgens Austerlitz te bereiken. Syl is al vooruit gegaan om patat te bestellen. De bestelling komt helaas aan de late kant, ze zijn ons vergeten te noteren. Nollie, Sunny, Inger, Maud en Manuel zijn al reeds vertrokken als wij eindelijk de patat krijgen. We willen naar een deel van de wedstrijd kijken bij de volgende rust dus snel weer op pad.

Bergzicht, de officiele rust gaan we ook voorbij en wij gaan verder naar de volgende rust waar we tv kunnen kijken. Dit is niet een deel van de route, we snijden een moeilijk gedeelte af waardoor we sneller bij de rust aankomen. De organisatie ziet ons lopen maar wij doen net of onze neus bloedt, want zij zeggen dat we verkeerd lopen (goh, dat wisten we niet :) )

Bij rust Bos en Heide kunnen we een deel van de tweede helft kijken op tv, en Nederland scoort zowaar! 1-0, wel leuk hoor. We ontmoeten daar Marjanneke van het forum, Mirjam in het echte leven, en schudden elkaar de hand. Berend komt ook even langs. Het blijft 1-0 voor Nederland en dan begint het ineens heel erg te regenen. Dan maar even langer blijven zitten. Na de bui gaan we verder voor het laatste gedeelte. We lopen samen met Nollie, Sunny, Inger, Maud, Manuel en Maas die ik op het eind van de route weer kwijtraak door toiletbezoek en snelle jelles want Maas gaat bij Maud, Manuel en Syl lopen die hebben er de vaart in.

Bij de finish aangekomen zie ik Syl staan, ze wacht mij op met een foto in haar hand. Die mag ik hebben, we staan er samen op. De officiele Amersfoortse Tweedaagse foto! Lief he? Ik krijg een viertje aangereikt en ik babbel nog even met de organisatie en dan: broodje haring als beloning! De muziek staat hard en het is erg gezellig. Ik raak ik de stemming en maak een dansje met Syl, ondanks mijn zere voeten! De bitterballen staan op tafel, dat is ook traditie! Aan de gezelligheid komt een eind want het is al bijna zes uur en ik wil op tijd bij schoonmoeder aan tafel schuiven.
Er is een eind gekomen aan een berg gezelligheid maar ook afzien, want het is best zwaar geweest. De schade is twee blaren waarvan één ik geen last gehad heb, daar kom ik later pas achter dat ik die heb. Op zondagochtend rijden we op ons gemak weer terug naar huis.

Simon Beckett - Het sanatorium

De Britse arts David Hunter maakt een studiereis naar de beroemde Body Farm in Knoxville (VS), de plaats waar hij gestudeerd heeft. Hij is nog herstellende van een aanslag op zijn leven en hoopt dat het uitstapje hem goed zal doen. Directeur Tom Lieberman, een vriend van vroeger, vraagt hem mee te gaan naar een lijkschouwing in een berghut. Hunter is echter niet voorbereid op het gruwelijke tafereel dat hij daar aantreft: een vastgebonden en gefolterd lichaam in verregaande staat van ontbinding, met - vreemd genoeg - roze tanden. Dan wordt er een tweede lichaam gevonden.
Wat volgt is een huiveringwekkende zoektocht waarin niets is wat het lijkt. David Hunter krijgt te maken met iemand die een duivels genoegen beleeft aan moorden en die bizarre sporen achterlaat om iedereen op het verkeerde been te zetten. Het avontuur van forensisch antropoloog David Hunter houdt je tot het einde in zijn greep.

Goed geschreven en gecomponeerde, heel spannende forensische thriller met een mooie intrige, waarin ook de moordenaar zelf aan het woord komt. Plastische beschrijvingen van onsmakelijke forensische details worden niet geschuwd. 'Alleen voor lezers met een sterke maag', kopte VN's Detective & Thrillergids 2009 bij het interview met de schrijver. Het is lang geleden dat ik zo'n spannend boek gelezen heb, het boeit vanaf de eerste bladzijde en het eind is zeer verrassend! En waarom het de titel "het sanatorium" heeft, kom je pas op het eind te weten......
Het cijfer 10 voor dit boek!

RWV Trainingstocht 12 juni 2010

Dit is de vierde keer dat ik deze trainingstocht ga maken, dit keer ga ik met Sabine. Het startbureau is zoals altijd bij WION in Ommoord. Als ik daar aankom zijn de goede parkeerplekjes al weg, ik moet de koets iets verder weg zetten! Om 8 uur zie ik Sabine al staan wachten en snel schrijf ik me in voor de 35 km. Dirk staat ook voor de inschrijftafel, hij gaat ietsje verder lopen (55 km, hij heeft er zin in!).

Het zonnetje schijnt lekker maar het is nog niet zo warm als vorige week. Mijn jas neem ik niet mee, die hoop ik niet nodig te hebben, is alleen maar ballast.
We krijgen een route mee, gelukkig niet op één A4-tje, en een lijstje met waar de rusten zich bevinden. Het wordt vandaag trainen op rusten zie ik al, er zijn 6 rusten georganiseerd!

Ik zie dat de route dezelfde kant op gaat als vorig jaar: richting Irenebrug en de Terbregse Rottekade. De Prinsemolen staat ook weer te schitteren in de zon.
De eerste verzorgingspost van RWV zit aan het einde van het rode fietspad langs het metrostation Melanchtonweg. Daar maken we dankbaar gebruik van, het is er wel erg druk maar ik weet toch een plaatsje op de bank te bemachtigen waar ik kan genieten van mijn eerste bakkie koffie die ochtend. We zitten nu op 8,2 km.

Het is dus trainen op rusten vandaag, de volgende rust zit alweer op 12,3 km en daar kunnen we een sanitaire stop maken en een bobo'tje eten. En daar komen we Ardie tegen, die weer herstellende is van een flinke blessure en vandaag 45 km doet. Blijkbaar hersteld ze voorspoedig, ze gaat als de brandweer!

Onderweg zien we kikkers vrolijk kwaken in de zon, piepkleine eendjes met moedereend en geitjes en schaapjes. Rotterdam in al zijn dierenpracht, maar je moet er wel oog voor hebben. En de leuk versierde straatjes spingen ook in het oog, het is dit jaar WK voetbal en veel huizen zijn versierd met oranje vlaggetjes. Zie foto's.

En daar is alweer de derde rust, verzorgingspost van RWV aan de Adrianaweg op 19,5 km. Dit keer wat verder het park in omdat de Adrianalaan is opgebroken, maar dat is niet erg, dan kunnen we wat eerder zitten, haha! Ik heb Sabine verse soep beloofd, maar helaas hebben ze niet de smaak die zij lekker vindt. Ik wel, lekkere champignonsoep, mjammie! Ik geniet ervan met volle teugen, iets zouts is altijd lekker na een inspanning. Er komt een dame naast me zitten die gelijk begint te schelden. Nee, niet op ons, maar op het kabinet. Ze heeft duidelijk niet op het CDA gestemd!

Gelukkig heb ik geen last meer van de blaar die ik vorige week heb opgelopen maar ik begin mijn voeten wel te voelen. Maar al kletsend verdring ik het gevoel en lopen naar de volgende rust, die bij het Hoekse Hout op 26,8 km. Maar voordat we die bereiken gaan we héél eventjes op een bankje zitten. Blijkt later dat we nog maar tien minuten van de rust verwijderd zitten!
Hier nemen we iets uitgebreider de tijd en bestel een heerlijke cappuccino en een colaatje voor Sabine en ik trek mijn schoenen uit om de voetjes te luchten. De kippen zijn nergens meer te bekennen. Vorig jaar liepen hier nog kippen rond. Wel staan er veel waterbakken, voor de honden zeker!

Hierna volgen veel koolas-, schelpen- en houtsnipperpaadjes richting de Golfbaan van Rotterdam. Die ligt op een heuvel die erg stijl is. En die heuvel moeten we ook weer af en ik krijg last van die vervelende spier in mijn knie. Het afdalen is pijnlijk en ik ga even op een bankje mijn knie insmeren. Maar dat mocht niet omdat er mensen zijn die willen afslaan, we krijgen een waarschuwing voor hard aankomende ballen.
Nou nergens last van hoor, die gasten slaan er flink naast! Wat een balletjes!

Bij de laatste RWV verzorgingspost op 30,7 km worden we verwend met een bakje zelfgemaakte fruitsalade en ik inspecteer mijn enkel waar een klein wondje op zit. Slijtage van mijn schoen denk ik. Ik krijg er een fixomulletje op van Astrid, mijn knie gaat ook weer beter en we maken ons op voor het laatste stukje van de route.

Bij de kinderboerderij de Blijde Wei is ook een rust, maar daar maken we geen gebruik van, het is nog maar een klein stukje naar de finish.

De route gaat via de woonwijken richting Varenhof waar nog een leuk verrassend mooi stukje natuur zit. Een bekend stukje, hier heb ik heel wat keertjes doorheen gelopen. We komen nog een mooi staaltje creatieve reparatie tegen: een brug met een gat erin, waar een boomstronk op zit om het gat te dichten. Zie foto.

En dan zit het er bijna op, nog een klein stukje langs de flats in Ommoord. En dat is maar goed ook want Sabine is er helemaal klaar mee, het is haar eerste 35 km.
Eindelijk, om 17.15 komen we aan bij de finish. Na het afmelden en een stempeltje regelen, gaan we nog even van het zonnetje genieten buiten. Om half 7 ben ik weer thuis. Ik heb er weer van genoten!

Zie foto's rechts en vergeet mijn gastenboek niet!

Avond4daagse 7-6-2010

Maandag

Om half 7 begeef ik mij naar het startbureau bij M-point om mijn startkaart op te halen. Via internet heb ik mij al aangemeld dus dat zou snel moeten gaan. Niet dus! Moet weer in de rij wachten en het is onduidelijk bij wie ik me moet melden. Nu doen ze het al zoveel jaar maar het aanmelden gaat nog steeds niet soepel.

Via het Waterlandpark, ik moet me door een groep schoolkinderen worstelen, komen we bij de Meeldijk aan. Daar staat de klaarovers om ons veilig over te laten steken. Zij staan te kletsen dus zelf maar even opletten.

De route is net als vorig jaar dus biedt geen verrassingen. Bij de Voordes staat een patatkraam voor gratis frites. Nee dank u!

De wijk Sterrenkwartier door en naar de Fietsenmaker, een leuk parkje. Daar kom ik een collega tegen die haar hond uitlaat, Debbie. We kletsen wat maar snel moet ik weer verder.

Het is vrij benauwd, we lopen de Schenkeldijk op wat over gaat in de Korte Schenkeldijk. Dit is een lang, saai stuk.

In de wijk Maasland gekomen om daarna via Waterland, Baarsveen, Snoekenveen en Ganzenjager bij de finish aan te komen. Mijn linkervoet doet zeer doordat ik afgelopen weekend daar (voor het eerst!) een blaar gelopen heb. Ik meld mij af om 19.45 uur. Al met al een flink tempo gelopen!
I.v.m. de blaar die flink pijn blijft doen besluit ik het hierbij te laten,ik start de tweede avond niet.

Voorthuizen 5-6-2010

Op vrijdagavond 4 juni gaan Hans en ik op weg naar Voorthuizen om daar bij moeders te logeren. Want ik ga daar op 5 juni een wandeltocht lopen, de Schuitemans Accountants Wandelfestijn tocht. Vorig jaar is deze zo goed bevallen, eens kijken of de verwachtingen die ik heb overtroffen worden.

Al vroeg in de morgen meld ik mij aan bij het startbureau, Henrike ook even gesproken, zij zit achter de inschrijftafel. Ik zou met Jan gaan wandelen, hij is er nog niet dus ik neem even de tijd voor een kopje koffie wat ik anders nooit doe. Het is al lekker warm dus daarom ga ik naar buiten. Na een half uur wachten pleeg ik een telefoontje, blijkt dat Jan verhinderd is. Jammer, dan maar alleen op pad.

De route is dit keer heel anders, we gaan richting Zwartebroek,Terschuur en Barneveld.
De temperatuur begint al aardig op te lopen, we gaan via de bebouwde kom Voorthuizen uit en richting Zwartebroek, helaas over een lange, drukke polderweg. En onbeschut! Na een tijdje gaan we (eindelijk) het bos in. Het is er prachtig en de kikkers kwaken er op los. We lopen langs vele vennetjes met prachtige vegetatie. Tijdens het wandelen kom een jongedame tegen die me aanspreekt: of ik alleen loop. Zij loopt met een gezelschap die een andere route loopt en al gezellig kletsend lopen we richting de eerst rust. Daar mag niet gerookt worden (niet dat ik dat wil hoor) maar nu zie ik waarom: de rust is in een hooischuur, hahaha! We kunnen rusten op hooibalen maar er staan ook nog wel stoelen en ik ga naast een dame zitten die mij eerder voorbij stoof met haar nordic walking stokken. Zij blijkt een inwoonster te zijn van Voorthuizen en ze zei dat ze zich rijk voelde om daar te wonen. Dat kan ik me wel voorstellen, het is hier erg mooi en rustig.
Na de welverdiende rust, ik heb er nu 10 km op zitten, ga ik verder. Maar helaas, hier gaat het fout! Ik zie een pijl over het hoofd en ga de verkeerde kant op. Maar eer ik daar achter was, was ik al een half uur verder. Dus nu weer een half uur terug dat betekend dat ik een uur te veel gelopen heb. Ik besluit straks bij de tweede rust de 30 km route te volgen. Ik kom langs een hertenkamp, en daar wordt ook hertebiefstuk verkocht! De herten in de wei schrikken als ik aan kom lopen.
Het stuk tussen de eerst en tweede rust gaat over polderwegen......mmmm...dat is wat minder leuk vind ik. Wel leuk is het om tuintjes en huizen te bekijken dus er is wel wat afwisseling. Ik ben mijn MP3 vergeten dus daar heb ik ook geen afleiding door. Mijn voeten beginnen ook te protesteren, zou het de warmte zijn? We moeten ook een viaduct oversteken, over de A1. Gevaarlijk hoor, de auto's rijden hier heel hard!
En ik krijg flink last van de warmte, ik heb wel genoeg drinken bij me.
Na de tweede rust gaat de route door een mooi gebied, "Klein Bylaer" wat ook wel klein paradijs wordt genoemd. Het is er erg mooi. Er is een mooie vlonder aangelegd waar ik een foto van neem. En ik neem ook een korte pauze om mijn voeten te inspecteren. Ze zijn aardig doorweekt! Ik heb geen droge sokken bij me.

Langs de route staat de verzorging voor extra water en ik loop vanaf daar samen met een mijnheer die ik al een paar keer tegengekomen ben. Maar zijn tempo is behoorlijk hoger en dat valt niet mee! De Nijkerkerweg is onder constructie en het is flink klauteren en klimmen over de betonnen bielzen en stenen. Maar eindelijk is daar de derde rust in zicht, dat had niet veel langer moeten duren, ik zit er flink doorheen. Van een lief meisje krijg ik dropjes want ze hebben geen soep waar ik wel behoefte aan heb, aan iets zouts. Ze hebben wel worstjes.........en daar heb ik nou net geen trek in!
De dame van de EHBO behandeld mijn voeten (het valt wel mee, één klein blaartje) en ik kan weer vrolijk verder. Nou ja vrolijk! Ik moet nog een aardig eindje, als ik bij de bekende doorgaande weg naar Voorthuizen kom ga ik niet verder met de route maar meteen richting finish. Ik ben er klaar mee. Het is gewoon veel te warm. Aan het einde van de straat zie ik twee dames van de organisatie die vragen hoe het gaat, en één van hen loopt het laatste stukje met me mee. Ik meld mij af en krijg weer een doosje eieren, net als vorig jaar. Op het terras is het gezellig druk, en daar wacht ik tot Hans er is om mij weer naar moeders te brengen. Na een heerlijke douche en een kop tomatensoep gaan wij weer richting Spijkenisse waar we om 8 uur weer arriveren. Het was een mooie, afwisselende tocht maar erg zwaar mede door de warmte.

Robin Cook - Ingreep

Beschrijving
Een arts wordt meegesleurd in een strijd tussen wetenschap en geloof en komt ook nog voor onmogelijke keuzes te staan wanneer zijn kind ernstig ziek wordt. Een archeoloog en goede schoolvriend van arts Jack Stapleton heeft zojuist een belangrijke ontdekking gedaan. Hij heeft de botten van de Maagd Maria en het gospel van Simon gevonden. Deze vondst zal de Katholieke Kerk op haar grondvesten doen schudden. Een andere schoolvriend van Jack, de aartsbisschop in New York, kan dit niet laten gebeuren. Jack komt tussen beiden te staan in deze strijd van geloof versus wetenschap terwijl hij tegelijkertijd op zijn eigen vakgebied een persoonlijke kruistocht tegen alternatieve geneeswijze voert. Tot overmaat van ramp komen hij en zijn vrouw Laurie erachter dat hun vier maanden oude baby kanker heeft. Nog niet eerder is Jack zo heen en weer geslingerd tussen hoop, geloof, wetenschap en vertrouwen.

Robin Cook domineert nog steeds het genre van de medische thriller. Zijn boeken gaan altijd over actuele medische onderwerpen en wat er in de maatschappij speelt, verwerkt in een spannend plot. Hij heeft gestudeerd aan de Colombia University Medical School en op Harvard en woont afwisselend in Boston en Florida.

Dit boek was een "toptitel" in onze biep, dat wil zeggen dat je hem maar twee weken mag lenen en je mag hem ook niet verlengen. Het heet een medische thriller te zijn maar het enige medische wat erin voorkwam is de ziekte van zijn zoontje en waarom het boek "Ingreep" heet is me een raadsel! Het gaat voornamelijk over het RK geloof en de archeologie daaromheen. Supersaai! Pas op het eind wordt het spannend want de vriend van Jack, James die aartsbisschop is, wil een stokje steken voor de ontdekking van de zogenaamde heilige botten. Of deze botten echt zijn, daar kom je ook niet achter. Het eind is heel verrassend maar toch ook weer teleurstellend!
Ik geef een cijfer 5,5.

Harlan Coben - Geleende tijd

Twintig jaar geleden verloor Paul Copeland zijn zus. Op een zomernacht sprak de zeventienjarige Camilla met een vriendin en hun vriendjes af in het bos. De volgende ochtend werden de levenloze lichamen van twee jongeren aangetroffen; van de overige twee, onder wie Camilla, werd nooit meer iets vernomen. Het leven werd na die rampzalige nacht nooit meer hetzelfde. Paul wordt nog dagelijks door schuldgevoel gekweld; als hij die nacht beter had opgelet, zou zijn zusje nog leven. Twintig jaar later blijkt dat tenminste één persoon die bewuste nacht heeft overleefd. Zou dat Camilla kunnen zijn? Openbaar aanklager Paul Copeland mengt zich in het onderzoek.

Dit boek heb ik met plezier gelezen. Het is spannend, intrigerend en je wilt gewoon doorlezen omdat je de afloop wilt weten. Hij heeft een fijne schrijfstijl en is gedeeltelijk in de ik-vorm geschreven, als Paul Copeland aan het woord is. Die afwisseling vind ik ook leuk. Tijdens dit verhaal speelt er ook een rechtszaak af, dat is dan weer wat minder want het heeft totaal niets met het verhaal te maken maar meer met het werk van Paul Copeland als openbaar aanklager.
Het plot zit knap in elkaar. Ik geef dit boek een 8,5.

Schie- en Delflandtocht 25 km 22 mei 2010

Omdat het dit weekend Pinksteren is, ga ik eerst even met Hans boodschappen doen dus we staan al om 8 uur voor de deur bij Appie Hein. Om half negen rijd ik naar Schiedam, omdat ik de Schie- en Delflandtocht ga lopen samen met Sabine.
Zij zit al lekker in het zonnetje te wachten op mij als ik 8.55 uur arriveer. Na de inschrijfrituelen gaan we samen op pad. De zon schijnt uitbundig daarom heb ik geen jas en een korte broek aan. Daar heb ik geen spijt van!



De route is zoals gewoonlijk uitstekend gepijld, de routebeschrijving kan in de tas. Bij het gehucht Windas gaan we de dijk op richting Delft. We lopen heerlijk langs de Berkelse Zweth.
De Zweth is een buurtschap gelegen langs de Delftse Schie en de oude weg van Delft naar Rotterdam. Na de gemeentelijke herindeling op 1 januari 2004 behoort het voormalig Delftse deel van De Zweth en een deel van de Ackerdijksepolder tot de gemeente Midden-Delfland. Aan de andere kant van de ophaalbrug over de Berkelse Zweth begint de Rotterdamse deelgemeente Overschie. De naam is Zweth afgeleid van 'Zwet', dat grens betekent.
Aan de overkant zien we het restaurant de Zwethheul die twee Michelinsterren heeft.
De Kandelaarbrug over de Schie en de doorgang onder de rijksweg A13 vormen samen met de twee fietstunnels onder de spoorbaan Delft-Schiedam een mooie en recreatieve noord-zuid verbinding voor fietsers en wandelaars. De Berkelse Zweth is een geliefde plek voor vissers, we lopen er twee voorbij.

De Kandelaarbrug is vernoemd naar het buurtschap aan de andere kant van de Schie (gemeente Rotterdam).
Schiezicht, waar de eerste rust zou zijn is dicht, maar na 5km zijn we nog niet moe.

De tweede rust zit in de kantine van het Delftse Vitesse waar net de kampioenen (mini's) worden gehuldigd met luid commentaar. We zoeken een plaatsje buiten maar dat is niet te vinden, dan maar wachten tot hij klaar is. En dat is al snel dus kunnen we even een bakkie doen hier. Ik kom Dirk van "Botu" tegen, we lopen de rest van de tocht gedrieën verder.

Het tempo daalt want ik heb enorm last van een onwillige spier in mijn linkerbeen, die ik even later insmeer met een monsterverpakking Perskindol. Gelukkig trekt de pijn wat weg en na de tweede pauze is het zo goed als verdwenen. De route gaat over een stuk weiland en dit keer staan er hekken waar we overheen moeten klimmen. Sabine is geen fan van klimmen maar het gaat haar toch goed af. Aan het eind van het veld staan twee koeien die niet opzij willen, twee wandelaars voor ons zijn er een beetje bang van. Dirk stuurt ze weg met een armzwaai en wij kunnen er langs. Ze kijken ons aan van: "wat moeten jullie HIER nou doen?". En wéér over een hek om vervolgens naar de rust te lopen via een lange, rechte weg (een klein minpuntje dus!)

Onze tweede rust (= de derde op papier) is een wagenrust van RWV waar ik twee lekkere bekertjes ranja drink, het is dorstig weer. Daar leer ik ook twee buikspieroefeningen van een RWV medewerkster, handig voor als je wat stijf bent.

Onderweg hebben we enorme lol om de uitspraak van Eric van Thijn, het jurylid van X-factor. Want die zegt steeds: "Sorry, maar dat vink gewoon nie goed", en om de haverklap komen we op die zin. Ik krijg pijn in mijn buik van het lachen en op een gegeven moment kan ik gewoon niet meer verder lopen, zo erg moest ik lachen. Mensen zullen wel gedacht hebben: wat heeft DIE nou weer?

Na héél veel schelpenpaadjes en vlondertjes komen we weer in de bebouwde kom van Schiedam. We lopen een stukje langs het Vlietlandziekenhuis en de Margriethal om vervolgens weer terug te komen bij de kantine van DWS waar het gezellig is i.v.m. het wandelweekend wat daar gehouden wordt.

Na het afmelden en een praatje met de dames achter de tafel en Danyell, keren we huiswaarts. Sabine zet ik bij het station Schiedam uit de auto en ik rij verder naar huis waar ik even over vier uur weer over de drempel stap.

Ik heb genoten van deze wandeling, het was heerlijk weer, leuk gezelschap en een mooie route!

Hemelvaartswandeltocht Rockanje 13 mei 2010

Omdat ik deze dag niet hoef te werken en ik komend weekend wel moet werken en dus niet kan wandelen ga ik deze wandeltocht doen samen met Lisette.
Zij woont sinds vorig jaar in Rockanje en ik kan mijn auto in haar straat kwijt, ze woont vlak naast het startbureau het cultureel centrum "de Merel".

Na een bakkie koffie melden wij ons om 8.45 uur aan voor 25 km. Lisette twijfelt nog een beetje omdat ze al een tijd niet zo ver gelopen heeft maar besluit toch mee te gaan. Anders had ik mij aangepast aan haar hoor, het is wel zo gezellig samen te wandelen.

Het is bewolkt weer, tien graden te koud voor de tijd van het jaar maar prima wandelweer. Onderweg hier naartoe heb ik een paar spetters gehad, nu is het droog.
Al snel na de start van de tocht gaan we het strand op bij de 1e slag. Het is nog erg stil, geen mens te zien op het strand behalve een hardloopster en een hondenuitlater.

We komen langs het badhotel Rockanje maar daar is het superdruk met ontbijters. Zij hebben een dauwtrapperstocht gelopen met aansluitend een ontbijt. Dus snel weer verder!
Na ruim een uur over de polders-, meeuwen-,fazanten- en duinlaan gelopen te hebben komen we bij de eerste rust, Hotel van Marion. Daar is het gezellig druk maar helaas is de keuken nog niet open! Net nu Lisette trek heeft in een pannenkoek! Dan maar een tosti. Helaas was de ober niet van het snuggere soort en vergeet erbij te vermelden dat er wel kaas op moet bij de salami! Een droge boterham is het resultaat. Mijn ham-kaastosti smaakte wel goed. De pauze duurt hierdoor vrij lang want na drie kwartier vervolgen wij pas de route.

We gaan de kant van het Kruiniger Gors op, een groot recreatie terrein vol met zomer- en tuinhuisjes. Je kijkt je ogen uit hier en het is er best druk ondanks het bewolkte weer. We lopen parallel aan het park weer terug over de Heindijk, dat is nou wel weer jammer.

De tweede rust is in Paviljoen "de Meidoorn" die na een ingrijpende verbouwing vandaag zijn eerste openingsdag heeft. Het is er razend druk en het personeel is nog niet zo op elkaar ingespeeld waardoor de wachttijden oplopen. Ook hier een lange pauze dus! Maar de koffie smaakte heerlijk, dat wel.

Na de Noorddijk, Langeweg en Waterbospad komen we weer aan in het centrum van Rockanje. Wij melden ons af om 15.15 uur om vervolgens een lekker soepje te gaan eten bij Lisette want dat is traditie als ik samen met haar een wandelingetje maak.
De soep smaakte voortreffelijk maar de wandeling vond ik een beetje fantasieloos. Omdat Rockanje aan het strand en duinen ligt had ik meer bos- en duinpaadjes verwacht. Maar ja, dat is natuurlijk meer werk voor de pijlers!

De 25 van Pijnacker

De 25 van Pijnacker heb ik nog nooit gelopen dus deze gaat het worden vandaag. Na het boodschappen doen ben ik vertrokken want je kon pas vanaf 9 uur starten, ik kom na een kleine omweg (mijn Tomtom en ik verschilden van mening, hahaha) om 9.20 uur aan bij het Baken in Pijnacker waar het startbureau zit. Ook nog even moeten zoeken naar een parkeerplek maar gelukkig kan ik een plekje dichtbij vinden.

Om 9.30 uur ga ik op pad en het is best lekker wandelweer, een beetje bewolkt dat wel.
Al snel komen we na een stukje bebouwde kom in een natuurgebied. En wat voor een! Het is prachtig en de vogels fluiten er op los. Ik had mijn MP3 maar die heb ik snel weer in mijn zak gedaan, dit is veel mooier!

We betreden het Bieslandse bos om vervolgens langs een boerderij het veld op te gaan. Tenminste, dat denk ik. Maar aan het einde van het veld kom ik medewandelaars tegen die het ook maar vreemd vinden dat er geen pijlen meer staan. Maar wat blijkt? We hebben een heel stuk afgesneden! Jammer want volgens een dame hebben we een mooi stuk gemist. Dan maar weer terug, een andere wandelaarster loopt met me mee terug.
Gelukkig maar want we lopen nu door een prachtig stuk wandelgebied, dit had ik niet willen missen!

Al snel, nou ja na 40 minuten, komen we weer op het punt bij het weiland en vervolgen de rest van de route. We lopen achter IKEA langs! Grappig want daar kwamen we regelmatig een kijkje nemen toen de Barendrechtse vestiging nog niet open was.

En weer een groot stuk door natuurgebied om vervolgens na bijna 2,5 uur wandelen bij de rust Het Rieten Dak aan te komen. Ik ben wel toe aan een bakkie en een sanitaire stop! Het is lekker weer dus we besluiten buiten op het terras even te gaan zitten.

Het houdt maar niet op, weer een groot stuk natuurgebied. Ik verbaas me erover, had niet gedacht dat deze contreien zo groen waren! We lopen om de Dobbeplas heen, het is windstil en het water ligt er spiegelglad bij en ik maak er een fotootje van.
Ook de bepijling is uitstekend, zelfs op de vuilnisbakken staat een pijl!

We gaan het spoor onderdoor en komen vervolgens in een kasrijke omgeving. Dat is even wat minder maar we genieten wel van al die mooie huizen bij de kassen. Tja, tuinders blijken veel te verdienen zo te zien!

De tweede rust is in de Brede Hoek waar ook de controle zit. Zij verteld dat ze het voor gezien houdt vandaag omdat wij de laatsten zijn. Maar er druppelen nog steeds mensen binnen. Na een heerlijke cappuccino gaan we weer op pad, de polder in. Er is veel te zien, lammetjes en zelfs een lama! En een mooie vogel waarvan ik de naam niet weet zit op een nest te broeden. Ik lach om een leuk bord op een huis met de tekst: "Moeder's wens, vader's zorg".

We naderen de bebouwde kom en ik vind het jammer dat er alweer een einde is gekomen aan deze mooie tocht. Om vier uur stappen we het startlokaal weer binnen en ik complimenteer de organisatie met deze uitstekend georganiseerde tocht. Ze zijn verguld met mijn opmerking natuurlijk. Ik kom hier zeker nog een keer terug. Na afscheid genomen te hebben van mijn wandelmaatje van deze dag, ook Ineke geheten, neem ik er nog een colaatje op om daarna weer naar huis te vertrekken.

Ik heb deze keer véél foto's gemaakt, geniet ervan ze staan rechts. En schrijf je wat in mijn gastenboek?

Peter James - Ten dode opgeschreven

Wanneer het lijk van een tiener uit de branding voor de kust van Sussex wordt gedregd, blijken er enkele organen uit het lichaam te zijn verdwenen. Spoedig erna spoelen er nog twee doden aan. Als de vijftienjarige Caitlin Beckett niet heel snel een nieuwe lever krijgt, is ze ten dode opgeschreven. Wanneer het ernaar uitziet dat de gezondheidszorg niet op tijd iets voor haar kan betekenen, raakt haar moeder Lynn in paniek en zoekt radeloos haar toevlucht tot het internet. Ze ontdekt een handelaar op de zwarte markt die voor een lever kan zorgen, maar de prijs die ze ervoor moet betalen is wel erg hoog… Caitlins toestand verslechtert echter met het uur, dus haast is geboden. Het zit rechercheur Roy Grace eindelijk eens mee: hij heeft een nieuwe vriendin en ook in zijn werk gaat alles voor de wind. Deze zaak raakt hem echter meer dan hem lief is. Tijdens zijn speurtocht naar de aangespoelde lichamen komt hij op het spoor van een groep mensensmokkelaars uit Oost-Europa. Terwijl zijn team en hij koortsachtig trachten te voorkomen dat er nieuwe slachtoffers vallen, probeert een wanhopige moeder koste wat het kost het leven van haar kind te redden. Peter James is een van de bestverkopende thrillerauteurs ter wereld. Daarnaast is hij filmproducent en scenarioschrijver. Ten dode opgeschreven is het vijfde boek in de verslavende reeks over inspecteur Roy Grace, waarvan de delen onafhankelijk van elkaar te lezen zijn.


Dit boek begint vrij zwak. Het verhaal hangt als los zand aan elkaar. Steeds worden er personages beschreven die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben en dat leidt enorm af. Maar gaandeweg lezend wordt het toch wel spannend, helemaal op het eind! Het boek "Doodsimpel" is van begin tot eind spannend, niet te vergelijken met dit boek. Het is wel zo geschreven dat je door wilt lezen. Van mij krijgt dit boek het cijfer een 6,5.

ATV Scorpio wandeltocht 25 april

Een beetje twijfelachtig om te gaan wandelen sta ik zondagochtend vroeg op. Zal ik een eigen rondje gaan of in Oosterhout een rondje lopen? Ik heb het adres al in de TomTom staan en besluit toch richting Brabant te rijden.
Het is heel erg rustig op de weg, en half negen kom ik bij ATV Scorpio, die de wandteltocht organiseert aan bij het clubgebouw. Omdat de parkeerplekken vol zijn worden we naar een nabijgelegen fabriek geleid, waar plek zat is en d.m.v. een hekje kunnen we zo naar de atletiekvereniging lopen. Prima geregeld!

In de kantine kom ik Suze van RWV tegen, zij is meegereden met twee Botu-mannen. We maken even een praatje en ik meld mij aan voor 25 km. Zij gaat nog even een bakkie doen met de mannen.

Het eerste stuk van de route, wat later blijkt ook het laatste stuk te zijn, valt een beetje tegen. Alsmaar op een fietspad lopen, de wijk langs en langs een stuk water. Ik loop voorbij de Waranda, een natuurbad waar wij vroeger veel kwamen toen we nog op de camping stonden bij opa en oma. Het is er nu erg verlaten en stil, zou het dicht zijn??

En dan gaan we het bos in, een eindeloos lang pad en veel joggers en fietsers stuiven langs ons heen. Ik loop te genieten, het kan me niet lang genoeg duren dat bos. Maar helaas. We gaan het bos weer uit en lopen een flink stuk langs de plaatselijke golfbaan. Het is een onverhard pad en dat loopt niet zo lekker. Het tempo gaat daardoor flink omlaag. Via een leuk (steil!) pad, lopen we richting Markkanaal. Dat is ook een lang, recht eind naar de Rood/Blauwe brug die we via een omweg oplopen. We komen in een andere gemeente, Drimmelen. Hier is de eerste rust, Port de Peche. Een franse benaming voor visvijver. Het is er erg druk met vissers. Wij zitten heerlijk in het zonnetje te genieten, en daar is Suze ook. Zij is later gestart, maar komt gelijk met mij bij de rust aan. Hier doe ik even mijn schoenen en sokken uit om ze lekker te luchten, iets wat Suze nooit zou doen zegt ze. Mijn voeten hebben er baat bij en protesteren niet als ik ze weer in de sokken en schoenen steek.

Na deze rust vervolgen we onze weg langs een watertje, ik denk weer het Markkanaal. Dit is een heel erg lang stuk over zand en (een beetje) gras. Wat een afwisseling! Maar ik loop flink te zweten van de warmte, het is best benauwd nu.

De tweede rust is al na vier km in een Pannenkoekenhuis. De controle zit daar lekker in de zon maar ik besluit na een stempeltje en een appel door te lopen naar de volgende rust die 7,5 km verder zit.

We gaan richting den Hout en dit zijn Biwanto-wegen (= recht-toe-recht-aan) en ik zet mijn MP3 op vol vermogen! Wat een saaiheid! Het laatste stuk tot aan de rust gaat weer door een leuk stuk natuur, wel langs een rijksweg maar daar merk je niks van. Ik ben het laatste saaie stuk alweer vergeten, dit is genieten met een grote G.
Bij Herberg 't Klosterke neem ik een lekker zout soepje, om bij te komen. Hier knap ik van op, de eigenaar zegt dat ik er moe uitziet (dat ben ik ook!)

Hier kom ik Suze weer tegen als ik op stap voor de laatste 5,5 km. Een kerkhof langs en zo richting Oosterhout. Hier valt niet zo veel over te zeggen: saai. Langs een autoweg richting de Vrachelsbrug. Bij de brug een fietspad op die ons naar het startbureau zal leiden, het eerste stuk van de route dus.

Ik ga na afmelden nog even van het zonnetje genieten met de gratis koffie en een gratis sapje en ik maak nog even een praatje met de organisatie. Al met al heb ik wel genoten van de tocht, met name door de afwisseling. De lange, rechte wegen zal ik ze maar vergeven! Om vier uur kom ik aan in Spijkenisse.
Vergeet mijn gastenboek niet, of zet hieronder een berichtje

Zeemansloop 17-04-10

Het is nog wel vroeg als ik deze morgen mijn spullen inpak om naar Scheveningen te vertrekken waar vandaag de Zeemansloop georganiseerd wordt door het Wandelpeloton van de Algemene Vereniging van Oud Marine Personeel. Altijd weer een leuke tocht om te doen, ik heb er speciaal vrij voor gevraagd.

Als ik aan kom rijden zie ik Sabine en Paul al lopen en al snel komen we elkaar tegen in de kantine waar ik mij aanmeld voor 30 km. Na de koffie vertrekken wij rond 8 uur richting de haven waar het museumschip de Mercuur ligt te stalen in de zon. Via de haven vervolgen wij onze weg richting Oorlogsmonument. Paul staat er even bij stil voor een foto. Dan gaan we naar Madurodam, nee niet om er rond te lopen, we gaan aan de ingang voorbij.

Na een stukje bos komen we bij de eerste rust op 7,5 km de Roadrunners stellen hun kantine open voor een bezoekje. Komt goed uit, ik moet heel nodig! Even zitten en genieten van het zonnetje. De jassen gaan uit maar het is nog wel fris bij het opstarten, toch lopen we weer al gauw te zweten.

De route gaat vervolgens verder over heuvels en dalen en door een park. We komen ook nog langs Duinrell, een attractiepark. Hier heb ik in 2008 aan de overkant gezeten bij de Jubileumtocht samen met Marina en Ardie. Na ongeveer een km langs een camping gelopen te hebben, komen we alweer bij de tweede rust op 15,7 km , de kantine van The Green House van de Wassenaarse vereniging de Driesprong. Ik ben een beetje naar geworden van het snelle tempo en de warmte maar na een heerlijk bakkie en twee krentenbollen knap ik weer aardig op.

Ik besluit mijn eigen tempo te lopen met een muziekje als begeleiding, want nu gaan we een heel stuk door de Wassenaarse duinen lopen, veel stijgen en dalen over schelpenpaadjes. Zwaar!! Toch kan ik Paul en Sabine aardig bijhouden, soms haal ik ze zelfs een keer in. Het gaat me goed af en de volgende rust is alweer in het zicht: Pannenkoekhuis Meyendaal. De bediening is snel bij ons en met de lekkere consumpties zitten we weer heerlijk van het zonnetje te genieten. Het is er ook best druk met dagjesmensen en veel kinderen. Vind je het gek met dit prachtige weer?

Deze rust is op 22,4 km, het is echt trainen op rusten vandaag, nog een stukje door de duinen om vervolgens een stuk over het strand te wandelen richting boulevard van Scheveningen. Het strand is heerlijk om te lopen, geen mul zand en de jas kan uitblijven.

Bij de Obelix, een lange zuil op de boulevard, gaan we weer het strand af, wat met veel zuchten en steunen gepaard gaat, wat is dat zwaar! Maar op de boulevard aangekomen, zijn we dit alweer vergeten. Wat een gezelligheid hier. Veel mensen op de been en Paul koopt een lekkere haring. Er is nog een mogelijkheid om te rusten maar we besluiten toch door te lopen naar de finish.

Nog een klein stukje boulevard, er is een stuk weg omdat er een bunker gevonden is die belangrijke schatten bevat en moeten daar omheen lopen, maar dan zijn we bij de vuurtoren aangekomen. Vlakbij deze vuurtoren is de finish en om tien voor drie komen we daar aan, moe maar zeer voldaan. Ik complementeer de organisatie met deze voortreffelijke tocht en als beloning krijgen we een bootje om aan de matroos te hangen. Jammer dat deze hetzelfde is als vorig jaar, volgend jaar maar eventjes omruilen.
We genieten nog even van het shantikoor en de gezelligheid en na een drankje nemen we weer afscheid. Tot volgend jaar!
Om half 5 stap ik weer thuis over de drempel.
Foto's aan de rechterzijde, een paar geleend van Paul met permissie.

Paaswandeltocht DES Gouda 5 april 2010

Een tocht met veel variatie. Dat is de Paaswandeltocht in Gouda georganiseerd door DES Gouda.
Mijn doel is deze dag 40 km te lopen en om zes uur gaat de wekker al. Na een heerlijke vakantie en een werkweekend valt het niet mee om op te starten!
Uiteindelijk kom ik even voor half 8 aan bij het startbureau, het is nog niet druk.

Als ik de eerste meters gelopen heb, zie ik een taxi met daarin Sabine! De bussen rijden nog niet zo vroeg omdat het Tweede Paasdag is en er een zondagdienst gereden wordt. Misschien komen we elkaar nog wel tegen bij de eerste rust, de eerste 12,5 km gaat samen op met de 25 km route.

Het eerste stuk gaat voornamelijk door bebouwde kom, en is mij bekend omdat ik vorig jaar deze tocht ook gelopen heb. We gaan weer over de Winterdijk, een smal dijkje tussen veel water. Dat vervelende rooster moet ik ook weer over! In Waddinxveen aangekomen, krijg ik een SMS van Sabine dat ze me in het zicht heeft, die heeft ook snel gelopen! Als we over de hefbrug moeten die over de Gouwe gaat, zie ik ze ineens verschijnen en besluit even op haar te wachten. Maar wat schetst mijn verbazing? Ze komt niet onder het bruggetje door! Ze is verkeerd gelopen. Even een belletje dan maar. En vanaf dit stuk lopen we samen op naar de eerste rust. Gezellig!

Voornamelijk bebouwde kom, maar ook een verrassend modderpaadje langs een sloot. Ook houtsnipperpaadjes en schelpenpaadjes. Kortom, veel afwisseling. Uiteindelijk komen we bij de eerste rust, die toch wel lang op zich laat wachten. Twee en een half uur lopen is best veel als je al een paar weken niets gedaan hebt!
We besluiten een lekkere punt appeltaart te nemen en genieten met volle teugen daarvan. Eetcafe de Rooie Hoek is nog niet vol, we worden snel geholpen.

Maar na deze rust gaan we uit elkaar, Sabine gaat de andere kant op om de 25 km vol te maken, ik moet de 40 km vol zien te maken en moet mezelf vermaken door te genieten van de omgeving en mijn muziek op de Ipod.
Tot mijn schrik staat dit stuk in twintig aanwijzingen op papier, dat wil dus zeggen: veel lange en rechte stukken! Het stuk langs de Provinciale weg is bar en boos, zo ontzettend saai! Wel een paar schattige lammetjes op de foto gezet.

En het wordt niet veel beter. Veel stukken langs het water, maar de paden zijn slecht. Ik loop te wankelen en te wiebelen! Daardoor kan ik ook niet echt genieten van de omgeving. Er is ook een verrassend leuk pad over een dijk, we moeten daarvoor wel als klimgeiten over drie hekken klimmen, maar dat is wel een leuke afwisseling. De dijk is lang, erg lang!

Eindelijk, rust in de Theetuis “t Woutje”, een gezellig onderkomen. Lekker warm in de kas zitten met een heerlijke cappuccino en er dralen twee katten in de rondte. De ene laat zich gewillig aaien, de andere is daar niet van gediend en bijt in mijn hand. Ik geniet van mijn boterhammen en doe mijn schoenen eventjes uit. Helaas kan deze rust niet al te lang duren want ik moet nog ongeveer 18 km voor ik bij de finish ben.

En wéér over lange, saaie wegen. Maar er zit ook een verrasing in: een onverhard pad, de Spijkerboordskade. Die is ook heel lang en afwisselend schelpen- en zandpad. Mijn tempo daalt naar een dramatisch traag tempo! En wéér over een hekje en dan een lang stuk langs de Gouwe. De wind is fel en ik kom haast niet vooruit. Ik besluit een tussenstop in te lassen, en eet een banaan om aan te sterken. Na vijf minuten stap ik weer op. We moeten nu een stuk grasdijk over en komen aan bij een haventje van Waddinxveen. Na de haven moeten we weer hetzelfde stuk langs de provinciale weg lopen en ik ben het goed zat! Mijn muziek geeft er ook de brui aan, de batterij is leeg. Een dame stiefelt mij voorbij, ze loopt niet lekker zo te zien en maakt een gevaarlijke manoevre, ze steekt zomaar de weg over! Ik schrik me een hoedje, ze komt bijna onder een auto......

Bij de derde rust, wederom in De Rooie Hoek, neem ik weer een cappuccino, ik ben één van de laatsten. De laatste tien km beginnen met een lang schelpenpad van 30 cm breed waar je net je voet op kunt zetten en je moet in ganzenpas lopen. Hier las ik ook weer een tussenstop in. Er komt geen einde aan dat *pad!

Er is ook een rust op 36 km maar daar heb ik geen zin in, ik wil NU naar huis! Na de hefbrug gaan we over de Brugweg die op een gegeven moment over gaat in de Zwarteweg, maar zie nergens naambordjes. Ik loop vertwijfeld door en vraag een voorbijgaande fietsster of dit de Zwarteweg is. Ze wist het niet maar dacht dat het “iets verderop” was en zou haar hand opsteken als dat zo was. En inderdaad, dat deed ze. Maar wat is die weg lang zeg! En saai!!

En dan de Bloemendaalse weg, is ook ont-zet-tend lang. Ik kijk op mijn GPS op de telefoon of ik inderdaad op deze weg zit, want ik zie weer geen naambordjes.
Voor mijn gevoel duurt het uren voordat ik eindelijk bij de finish aankom, het is net over vijven. Toch lang over gedaan, door die schelpen- en modderpaadjes natuurlijk!
Zes uur ben ik weer thuis in Spijkenisse.

Alex Kava - Verloren zielen

In Massachusetts vindt een gewelddadige confrontatie plaats tussen zes jongens en de FBI. Voor ze gearresteerd kunnen worden, plegen de jongens zelfmoord. Op één na, maar die zwijgt in alle talen. In Washington D.C. wordt het ontzielde lichaam van een meisje gevonden. De dochter van een senator. Gewurgd. Voor FBI-agent Maggie O'Dell zijn het twee afzonderlijke zaken. Tot één naam in beide opduikt: die van de Eerwaarde Joseph Everett, een charismatische sekteleider, die tevens de nieuwe goeroe van haar moeder is. Is Everett een psychopathische moordenaar? Of wil iemand graag die indruk wekken? Omdat alleen Everett zelf het antwoord weet, besluit Maggie via haar moeder zijn zwaarbewaakte kamp binnen te dringen.

Dit is een van de vele boeken die ik van haar gelezen heb, maar valt toch een beetje tegen. Leuk geschreven, dat wel maar is (nog) niet echt spannend. Wie weet, tegen het eind? Ik ben nu op de helft.

10 km RWV Winterserie deel 6 op 7 maart 2010

In de kantine van PAC is het nog niet druk als ik veel te vroeg arriveer en mij aanmeld voor 10 km. Waarom "maar"10 km? Omdat mijn late dienst verschoven is naar een middagdienst en dus op tijd thuis moet zijn. Ik wil wel fris gewassen en uitgerust aan het bureau zitten, leuker voor mijn collega's!

Bij een heerlijk bakkie koffie praat ik eventjes met Wout over het snelwandelen, er is vandaag ook een wedstrijd 10 km waar hij aan mee gaat doen. Niet veel later zie ik Sabine aan komen lopen die snel een toilet induikt, zij heeft alvast een stukje gelopen omdat zij vandaag graag 15 km wil lopen ter voorbereiding van de 20 km volgende week. Na onze tocht vandaag gaat ze weer terug naar huis lopen om zo toch aan de benodigde kilometers te komen.

Na de speech van Gijs starten we langzaam op. Paul is inmiddels ook gearriveerd, hij gaat 15 lopen maar we zijn hem al snel uit het beeld verloren. Ik zie Carla met haar moeder en Adrie van de Dordtse bende en zeg hen even gedag. Leuk ze weer te zien! En Danyell zien we ook nog even, zij gaat op haar gemak lekker foto's maken onderweg.

Het zonnetje schijnt maar er waait een koude bries dus we moeten flink doorstappen willen we het warm houden! De route gaat voornamelijk door het Kralingse bos. Het is er weer druk met recreanten die deze zonnige zondagmorgen aangrijpen om zich sportief bezig te houden. Lopers, wandelaars, fietsers en gezinnen met kleine kinderen, je ziet ze overal.

Na een half uur moet ik erg nodig plassen (de koffie hé?)en ik schiet de eerste de beste koffietent in om naar het toilet te gaan. Daar moet ik 50 cent voor betalen maar ik heb het er graag voor over! Niet veel later doemt onze geplande rust op, de Nachtegaal. Nou die slaan we dus maar over.

Koning Winter is nog lang niet vertrokken uit ons land, getuige de vele ijsplekken op de paden. Wij zijn zo in gesprek gewikkeld dat ik niet in de gaten heb waar ik loop en ik ga bijna op mijn plaat.
Pfff.....dat ging net goed! Nog steeds opletten dus.

In het Kralingse bos staat een mooi beeld van een Pelikaan, ter nagedachtenis aan de Lambertus Parochie. Hier stond een schuilkerk. Hoewel ik het beeld vaak gezien heb, zet ik het nu pas op de foto.

We zijn bijna aan het einde van onze tocht als we een stuk wedstrijd parcours opgaan van de snelwandelaars. Ik vind het wel een leuk gezicht, die typische manier van wandelen. Sportief ziet het er uit en er wordt heel wat afgezweet!

Rond 12 uur melden wij ons af en Sabine schrijft zich in als lid waarvoor de nodige administratieve handelingen voor worden verricht. Helaas moet ik alweer snel naar huis want de plicht roept! Ik heb weer genoten vandaag.

Kathy Reichs - Deja Dead (Bot voor bot)

Temperance Tempe´ Brennan, forensisch antropoloog, is in dienst van het gerechtelijk laboratorium van Montreal. Wanneer twee bouwvakkers de resten van een lijk hebben aangetroffen op het terrein van Le Grand Seminaire, midden in de stad, wordt Tempe opgeroepen het lichaam te onderzoeken. Ze constateert tot haar afgrijzen dat het lijk geen hoofd meer heeft en dat ook de ledematen zijn verwijderd. Tijdens de autopsie signaleert Tempe bovendien opmerkelijke overenkomsten tussen het lijk van de dode vrouw en dat van een zestienjarig meisje op wie zij vorigjaar autopsie deed. Werden beide vrouwen het slachtoffer van dezelfde moordenaar?

Ik ben er een tijdje geleden in begonnen maar het leest niet zo lekker. Beetje vreemd en hoogdravend geschreven, veel beschouwingen van omgeving e.d. Niet echt boeiend.De laatste bladzijden, ong.20, zijn wel heel erg spannend.

Dordrecht 27-2-2010

Na een voorspoedig ritje in de auto richting Dordrecht kom ik aan bij de kantine van korfbalvereniging Sporting Delta waar het al stampvol is. Paul en Sabine zitten net aan de koffie en na het aanmelden voor 25 km is het wachten op het startsein, het is nog voor negenen. Leo, van het andere forum is er ook bij vandaag.
Ineens zie ik de Dordtse bende staan, althans, ik hoorde een bekende stem: Arie. Wat leuk hen weer te ontmoeten, Carla was er ook bij. Wat is dat lang geleden, meer dan een jaar!
En al kletsend gaan we op pad, het eerste stuk lopen wij gelijk op, de Dordtse bende gaat de 15 km doen.
Op een bepaald moment scheiden onze wegen weer, wel jammer....... maar Sabine en Opa-Paul en Leo zijn ook prima wandelgezelschap.

Het weer is op zijn zachtst gezegd slecht, maar het regent niet echt hard. Ik ben wel blij mijn dubbelgevoerde jas aan te hebben en mijn petje die de ergste regen tegenhoudt. Het waait erg hard!

De route gaat door een voor mij onbekend stuk Dordrecht, voornamelijk veel dijken. Vooral de laatste 10 km zijn voor mij Biwanto-momenten!
Ik zie een dame voor me lopen met een berenrugzak, misschien is het Annie Woutersen wel. Ik heb mailcontact met haar gehad over een eventuele slaapplaats in Nijmegen. Even vragen.....ja hoor! We stellen ons voor en lopen de rest van de route samen op.

Bij het 10-km punt is er een rust in een eetcafe "Bij Berry". Het is er héél erg druk, gelukkig hebben Paul en Leo een plekkie voor ons geregeld, en Leo haalt koffie en thee voor ons. De thee is zo heet, dat het lepeltje ervan smelt (zie foto). We zitten vlakbij een kunstskibaan waar een heel klein meisje, ik schat haar op 5 of 6 jaar, geroutineerd van deze baan afskiet. Dat is een erg leuk gezicht!

Bij de toiletten is het ook druk maar op een goed moment gaan de meeste mensen weer weg en is het toilet vrij. Gelukkig maar, want er is hierna nog maar een rust.
Sabine is blij met deze rust, ze kan er weer even tegenaan.

Na 6 km over een paar dijken komen we weer aan bij de eigen rust van Wandelsport Dordrecht en kunnen we onze consumptiebon inleveren. Annie gaat in de rij voor ons staan en we krijgen een lekkere bouillion. Het zout kikkert ons op en maken ons klaar voor de volgende tien kilometer.

Die voeren ons over alleen maar dijken en dat kan ons niet bekoren. Vooral Sabine zit er helemaal doorheen maar Annie en ik proberen haar erdoorheen te slepen. En dat lukt goed, ze stapt dapper door.

Uiteindelijk komen we weer in de bewoonde wereld en eventjes is er verwarring omdat in de laatste straat geen pijl staat. Gelukkig komen we er al snel achter dat we bijna bij de finish zijn. Overigens was deze tocht zeer goed gepijld! Niet te missen gele bordjes tegen verticale objecten. De routebeschrijving was ook picobello....

Na 5 uur en 40 minuten komen we bij de finish aan onder luid geklap komen we binnen. Het geklap is natuurlijk voor Sabine die zo knap deze tocht volbracht heeft. Paul en Leo zitten al aan het finishbier. Na een frisje stappen wij weer op richting huis.
Vanavond niet met de benen omhoog maar naar de film Avatar.
Ik heb niet zoveel foto's gemaakt, ze staan onder het kopje "foto's" hiernaast.
O ja, er hebben zich 560 mensen aangemeld voor deze tocht. Best veel!

Wintertocht Barendrecht 20-2-10

Het is vanmorgen vroeg, 7.15 uur erg koud als ik de deur achter me trek om naar Barendrecht te rijden voor een 15 km tocht. De ruiten zijn flink beijzeld en na vijf minuten krabben kan ik op weg. Bij de voetbalvereniging aangekomen, word ik doorverwezen naar een andere parkeerplaats omdat voetballers voorgaan, nou ja!
Als ik mijn auto parkeer zie ik ineens Danyell naast me staan die haar vehikel naast mij zet. Da's ook toevallig! Zij gaat voor de 40 dit keer, hoewel het nog wel glad is vanochtend.
En ziedaar, komt Sabine ineens voorbijgelopen, herkenbaar aan haar roze trui had ze gezegd. En gezamenlijk lopen wij naar het startbureau.
Wij na aanmelding vol goede moed op pad, maar we lopen meteen al verkeerd! We volgen de 5 km route, ipv de 15. Weer terug, en zo gaat het de hele route door. Vertwijfeling alom, hoe moeten we nu lopen? Door de lichte sneeuwval zijn de pijlen niet te zien en de routebeschrijving is ook niet al te duidelijk. We komen Ardie ook nog tegen die op de fiets richting startbureau ging, maar we zijn haar verder niet meer tegengekomen.
We komen een mannetje tegen die het alsmaar heeft over de hoeveelheid kilometers die hij gelopen heeft, wel 15.000! Hij vind er ook niets meer aan en hobbelt al mopperend met ons mee.
Op een gegeven moment zijn we maar gewoon weer terug gelopen, richting finish want dit is niet leuk meer. We zagen heel wat wandelaars vertwijfeld rondlopen, niemand wist meer hoe of wat. Bij het startbureau aangegeven dat we flink verkeerd zijn gelopen maar dat werd met een schouderophalen ontvangen. Jammer.......
Ondanks dat is het toch nog gezellig, samen met Sabine haar tweede tocht gelopen, en ook mijn tweede tocht van dit jaar.
We komen rond 10 uur al aan en drinken in de kantine nog een lekker bakkie om bij te komen van deze monstertocht (haha). Elf uur sta ik weer voor de deur in Spijkenisse.

18 februari - 1 jaar geleden

Ik neem de trein in Rotterdam van 12.14 uur om naar Utrecht te gaan en vanaf daar naar Ede-Wageningen waar Gon mij oppikt om naar het graf van Marina te gaan. Ze is vandaag precies een jaar geleden overleden. Wat gaat de tijd toch snel!

Na een voorspoedige reis staat Gon al op me te wachten, wat een timing! Gezamenlijk gaan we naar Frans om daar een bakkie te doen. Frans is blij met ons bezoek, eventjes afleiding. We hebben hem wel verteld van onze plannen dus het was niet helemaal een verrassing dat we voor de deur staan.

De kleine Nynke ligt op bed en Daniel is op school. Als de school afgelopen is gaan we met z'n drieen hem ophalen. En Nynke wakker maken om naar het graf te rijden. Als we in de startblokken staan, komt er een tante langs, die al bij het graf geweest is. Toeval of niet, het komt eigenlijk wel goed uit, dan kan zij op de kleintjes passen. Als we naar de auto lopen, komt er een vriendin langsrijden, Patricia, die ook naar het graf gaat. Toeval?? Of heeft iemand daarboven wat zitten regelen.......

Het is koud maar als we bij het graf staan, gaat de zon opeens schijnen. Te bizar allemaal. Ze regelt daarboven gewoon even een zonnetje als we haar komen bezoeken! Ik heb een lantaarntje meegenomen en steek een geel kaarsje aan, haar lievelingskleur. En een klein bloemstukje zet ik neer op het graf. Gon heeft oranje gerberaatjes meegenomen (oranje/groen de kleuren van de vierdaagse). De steen is erg mooi, in de vorm van een tulp en er staan voetstappen op en een spreuk: belangrijk is niet alleen de weg die je gaat maar ook de sporen die je achterlaat. We halen herinneringen aan Marina op. Een speciaal moment.

We nemen afscheid van Patricia en Gon en Frans brengen mij naar het station. De trein komt er snel aan. Maar in Utrecht heb ik veel vertraging en in Rotterdam is er iets met de metro aan de hand waardoor ik erg laat thuis kom. Maar ik heb het ervoor over gehad!