Gouda Paastocht 23-4-2011 / 40 km

Het belooft vandaag een zeer warme dag te worden maar mijn plan om de tweede 40 te lopen in Gouda gaat toch door. Met Sabine en Larissa afgesproken om heel vroeg te gaan starten, daarvoor heb ik Sabine van het station gehaald waar zij klokslag 7.10 uur aankomt.
Ik sta op een taxistandplaats en de taxichauffeur aldaar spreekt Sabine aan, hij denkt dat ze verkeerd loopt, maar nee hoor, dat kan Sabine goed aan hem duidelijk maken!

Op de parkeerplaats van handbalvereniging Vries is het nog niet druk, we worden netjes naar een perfect plekje gewezen, en in de kantine is het ook nog niet druk. Daar zit Larissa al te wachten op ons. Na het inschrijven komen we Jan en Annika ook nog tegen, zij drinken nog een bakkie voor vertrek. Die komen we vast nog wel tegen onderweg!

Het centrum van Gouda slaan we dit keer over want we gaan richting Reeuwijkse plassen! Daar verheug ik me enorm op, het is daar prachtig! Al snel lopen we in het Goudse Hout, ook al een prachtig natuurgebied. Ik geniet!

Ik heb niet eens in de gaten dat we al ruim een uur aan het lopen zijn en al snel verschijnt de eerste rust bij familie van Bohemen. Daar zitten Jan en Annika al te genieten in de zon. Maar hé, hoe kan dat nou? We hebben ze niet voorbij zien komen, hebben ze wellicht een stukje afgesneden? Nou ja, we zullen er nooit achter komen.

Na een bakkie oploskoffie, beter wat dan niets, gaan we weer snel op pad, op naar het gebak! Ja, Sabine is jarig en ze gaat ons trakteren, ik verheug me er nu al op!
Maar eerst moet er nog ruim 6 km gewandeld worden! Dit is een zwaar stukje, over lange wegen en smalle paadjes en een grasdijk die lang is met een hoop hekjes voor het nodige klauterwerk! Ik vind het allemaal best, ik geniet! Van het prachtige weer, de omgeving en het gezellige gekwek van mijn medewandelaarsters.

Een piepjong poesje komt ons tegemoet en die moet ik natuurlijk even aaien, wat een schat. Ze kruipt zowat in mijn armen en ik moet even kroelen, waarvan foto. Het beestje kan er geen genoeg van krijgen, ik ook niet, maar we moeten verder. Ze loopt ons een heel eind achterna, wat schattig! Maar uiteindelijk geeft ze het op, want we moeten weer een hekje over klimmen voor de volgende grasdijk. Die is erg lang.
Na deze dijk lopen we een klein stukje langs de A12 en gaan er onderdoor maar niet voordat Larissa en ik een sprintje trekken, we hebben er zin in! Dat is lastig als je nodig moet plassen merk ik, en al snel loop ik dikke bomen of stuiken af te speuren waar ik even achter kan, maar helaas, nergens kan ik terecht. Dan maar wachten op de volgende rust bij koffietuin-museum "De Koffietuin". Wat een opluchting!

Ondertussen heeft Sabine gebak besteld, en we vieren uitbundig haar verjaardag. Jan en Annika zitten daar al een poosje en zij staan op het punt van vertrek als wij net aan de koffie en cola zitten. Dirk van BOTU komt ook aangewandeld en hij gaat gezellig bij ons zitten en loopt een stukje van de route met ons mee.

Helaas moeten we het grasdijk-gedeelte weer herhalen, dat is een klein minpuntje in de verder prachtige route. Hierdoor gaat ons tempo ook erg naar beneden en Sabine die te kampen heeft gehad met een blessure het ook erg moeilijk heeft. We lassen daarom nog een extra pauze in, we gaan even op drie boomstronken zitten.
Daarna lopen we richting Reeuwijk centrum om van de rust in 't wapen van Reeuwijk te genieten. Daar komen we Tina en Carla ook nog tegen die daar al een tijdje vertoeven, zij lopen resp. 25 en 15 km. Dat is verstandig met die hitte, want het is best warm voor de tijd van het jaar! De jas is niet aan geweest en we lopen allen in de korte box!

We hebben nu 27,5 km gehad, en daarom gaan we weer op pad voor de rest van de tocht. We gaan een paar lusjes maken in het waterrijke gebied. Vanwege de warmte lassen we nog een extra rust in als Sabine een bankje ziet. Het word haar allemaal een beetje te veel. Een andere wandelaar uit Den Haag komt ook even bij ons zitten, hij is een stukje verkeerd gelopen en vertelt daar uitgebreid over. Hij is lid van wandelvereniging SDS, dat staat tenminste op zijn t-shirt.

Wat ik een heel klein beetje jammer vind is dat we sommige gedeelten van de route twee keer moeten lopen maar ach, een kniesoor die daar op let daar is het veels te mooi weer voor!

De vierde rust is wederom in 't wapen van Reeuwijk waar Larissa de schrik van haar leven krijgt: ze is haar portemonnee kwijt! Daarom gaan we weer snel op pad, omdat er allemaal pasje in zitten, die moeten geblokkeerd worden. Of hopen dat iemand hem gevonden heeft, wie weet?

Het laatste stukje is nog maar 3,5 km en de meters schieten onder onze voeten door. We willen finishen. Bij de finish aangekomen komt een jongen van de organisatie op ons af met de vraag: "Is iemand de eigenaar van...." en even denken we dat hij de portemonnee bedoelt maar nee, hij vraagt of we de eigenaar zijn van een blauwe auto.

Nadat we ons afmelden vraagt Larissa of er soms een portemonnee gevonden is en warempel, dat is zo! Wat een feest en Larissa vliegt me om de hals van blijdschap!
We praten even na buiten de kantine want het is nog niet helemaal duidelijk hoe de portemonnee weer boven water moet komen. De Koffietuin, waar hij gevonden is, is helaas dicht, ze zal hem een keer op moeten halen. Dat is geen probleem want maandag is het Tweede Paasdag en wordt deze tocht opnieuw georganiseerd. Daarom gaat Larissa maandag hier weer een wandeltochtje doen! Dat is geen straf lijkt mij.

Nadat ik Sabine weer naar het treinstation gebracht heb, rij ik huiswaarts alwaar ik pas om 18.30 uur aankom. Een half etmaal onderweg geweest! Maar ik heb er met volle teugen van genoten.

Zeemansloop 2011 - 30 km

De 10e editie van de Zeemansloop ga ik voor de 4e keer lopen vandaag! Ik ga vroeg op pad om nog een plekje dichtbij de start te bemachtigen, het word elk jaar drukker op deze tocht. Ik meld mij aan voor 30 km en zie een groepje Walkers al aan de koffie zitten: Ed, Bill, OpaPaul, Sabine en de "nieuwe" Walker Silvia1976.

Gezamenlijk gaan we op weg, het belooft een zonnige dag te worden! De Mercuur, waar voorheen de start was, ligt aan de dr.Lelykade, het schip van Bill. Hij poseert even voor een foto.
Via de haven lopen we door het Scheveningse woongebied, naar het onvermijdelijke Oorlogsmonument. Het Hubertuspark wordt ook aangedaan, dat is een flinke klim! Sommigen van ons zijn niet zo gek op heuvels, de hartslag wordt hier flink opgejaagd.
Maar de voldoening is groot als ook deze hindernis genomen is!!

De Plesmanweg is opgebroken daarom zit er een routewijziging in en zien helaas niet het ministerie van verkeer en waterstaat, voorheen het KLM hoofdkantoor. En daarom zien we ook niet het standbeeld van dr. Albert Plesman staan, aan het begin van het park.

De eerste rust is bij de Roadrunners, en Silvia trakteert. Lekker in een waterig zonnetje drinken we onze consumptie op en Fred komt ook nog eventjes langs. Fred is Wandelspijkie af, want hij woont niet meer in Spijkenisse.

Wassenaar staat vol met dure panden en wij vergapen ons aan al het moois. Wat een huizen staan hier, echt prachtig! De route gaat over grote klinkers en dat vinden mijn voeten niet fijn. We lopen langs Duinrell Tikibad en na dit pretpark gaan we de bosjes in. Bill komt een beagle tegen en maakt even een praatje met de eigenaar, dat geeft ons even de kans om het gewicht van de voeten te halen, er staat waarempel een bankje in de buurt. Na dit park komt de tweede rust bij een volkstuinvereniging de Driesprong. Alwaar Sabine een wondje c.q. blaar ontdekt op haar hiel. Gelukkig hebben we Bill in ons midden, die deze blaar deskundig en doeltreffend afplakt. Daarvoor moet ze wel in een ongemakkelijke houding zitten wat haar niet zo goed afgaat, mede door een vorige beenblessure. Maar daar weet Bill ook wat op: groene toei!

Mijn rechter voorvoet voelt ook niet lekker maar ik zie geen rare dingen op de voet. Een nieuw plakkertje Hapla erop doet wonderen en we gaan weer vrolijk op pad.

De route gaat richting de duinen we lopen een heel lang duinpad af. Volgens de beschrijving moeten we het voetpad volgen, maar dat is een schelpenpad met flinke stijgingen en dalingen erin, dus die vermijden we maar en gaan ernaast lopen. Het is wel goed opletten hier, want het is tenslotte een fietspad. En dit loopt veel lekkerder! We gaan nog wel even echt de duinen in, om naar de derde rust te lopen. Ik geniet want hier hou ik van, bospaadjes en een zachte ondergrond! Het is maar een klein stukje en al snel zien we de boerderij Meijendel waar de derde rust is.

We strijken neer op het achterterras, en de bediening is vlot. Hoewel de jongen die onze drankjes brengt een klein beetje onhandig is, zijn dienblad kiepert om met nog een paar drankjes erop waaronder het bier van Bill. De jongen uit zich in duizend excuses en al snel krijgen we nieuwe drankjes.
Het terras zit aardig vol mede door het lekkere weer. Hier rusten we vrij lang en ik begin het koud te krijgen daarom gaat mijn jasje weer aan. Die is niet meer uitgegaan tot de finish! Het koelt snel af.

Na de duinen komen we op het strand en kunnen kiezen: rechts over het strand of links verder door de duinen naar de boulevard. We kiezen voor het strand. Het is hier heerlijk! Ik krijg nog een lesje eb en vloed van Bill, je leert nog eens wat op een wandeltocht!

Bij de obelisk gaan we het strand weer op naar de boulevard. Het is hier lekker druk, veel toeristen komen af op het lekkere weer. Paul en ik eten hier een broodje haring: heerlijk!

Doordat de boulevard op de schop ligt, is er een nieuw voetgangerspad aangelegd. Die grenst aan de vele strandtentjes en dat is heel gezellig, de muziek klinkt van alle kanten. En het is heel druk, goed voor de omzet!

Aan het eind van de boulevard is de visafslag, dus we zijn er bijna. En zo komt er weer een einde aan deze leuke wandeldag. Nog eventjes mijn scheepje ruilen, ik heb vorig jaar een dubbele gekregen, en dan gaan we met zijn allen weer huiswaarts. In de kantine is het te druk om nog na te bieren en het bier is op!
Vergeet mijn gastenboek niet of zet hieronder een reactie. Foto's staan rechts.

Merwedewandeltocht 2-4-2011 / 20 km

Vandaag heb ik de keus blijven liggen, naar Schoonhoven, Woerden of Hardinxveld-Giessendam te gaan en ik kies voor het laatste.
Na wat gehaast in de vroege ochtend ga ik op weg, Tomtom ingesteld en tas ingepakt. Het belooft een prachtige dag te worden, de temperatuur is goed.

Als ik ter plekke aankom zie ik tot mijn schrik dat er markt is naast de sporthal! Ik kan nergens parkeren. Dan maar eventjes zoeken in de naastgelegen woonwijk. Al snel vind ik een geschikte plek en meld mij aan. Ik twijfel nog tussen 30 of 20, er is helaas geen 25 km route. Ik neem beide routebeschrijvingen mee, misschien kan ik nog van gedachte veranderen onderweg.

Wat ik niet begrijp is dat bij inschrijving altijd om je adres gevraagd wordt, die vul ik standaard nooit in. Zegt de dame aan het inschrijfbureau: en uw adres? Tja............ik vind dat gewoon niet nodig en dat zeg ik ook! Na wat gesputter schrijft ze me toch in.

De route staat op één A-4tje, groot geschreven en is niet helemaal vol dus ik vrees het ergste: lange wegen!
Het eerste stuk is vreselijk saai: door woonwijken en een industrieterrein. Dan worden we een beetje op het verkeerde been gezet, althans ik. Ik zie twee mensen die de 30 lopen rechtdoor gaan, terwijl hun routebeschrijving hetzelfde is als die voor 20. Ik ga naar rechts volgens de pijl maar twijfel nog even, dan ga ik toch de kant op van de 30-ers en loop een stukje terug. Dan kom ik weer een twijfelende wandelaar tegen die 40 loopt en hij zegt dat ik goed ga dus vooruit dan maar. Toch zie ik een eindje verder weer hem en een groepje twijfelaars staan bij een plattegrond. Blijkt dat we toch verkeerd gelopen zijn dus wéér een stukje terug.

Dit is een ontzéttend lange en saaie weg langs de snelweg, gescheiden door een geluidswand. Er lopen ook scholen mee, die aan de verkeerde kant van de weg lopen namelijk rechts. Ik spreek een ouder/leraar aan: dat ik vroeger geleerd heb dat langzaam verkeer altijd links moet lopen. Zijn commentaar: ja, we lopen op een fietspad (??) Dus? Moet je je dan niet aan de verkeersregels houden? Ik heb een paar keer levensgevaarlijke situaties gezien want er zijn ook fietsers, wielrenners en hardlopers die van het pad gebruik maken!!! En niet te vergeten wandelaars zoals ik.

Maar ach, ik loop de groep al weer snel voorbij en we komen bij de eerste rust aan, Delifrance op een industrie terrein. Daar bestel ik een heerlijk kopje cappuccino, dit is eventjes genieten.

En dan gaan we weer een onnoemelijk saai parcours op, namelijk lopen langs de spoorlijn! Links spoor, rechts grasvelden. Bah bah en nog een bah. Gelukkig heb ik mijn MP3 als gezelschap en die gaat lekker hard!

De tweede rust is bij Streek- en natuurcentrum in Wijngaarden, maar dat is te snel na de eerste rust dus ik ga daaraan voorbij. Het is een idyllisch plaatsje, ik kijk naar alle verschillende huisjes die hier staan. Veel dieren ook: paarden, kalfjes, schapen, kippen en veel zwanen. Ik zie ook ergens een mooi zwart konijn zitten, vast geen wilde! Op een huis de volgende tekst gelezen: "In 1953 op februari een, kwam het water tot deze steen". Kippenvel want die steen zit best hoog!

Ik zie een groepje kleine kinderen die een gevlekt lammetje op sleeptouw hebben, schattig om te zien. Dat beestje huppelde gewoon achter de kindjes aan! Ook maar even op de plaat gezet.
De tweede rust neem ik op een bruggetje aan het water, lekker met mijn voeten naar beneden bungelend en hier eet ik mijn boterhammen op. Hier ben ik wel even aan toe!

Dan loop ik de Zwijnskade op, die lang en saai is: rechts en links alleen maar weilanden met electriciteitsmasten. We gaan de spoorweg dit keer over via een brug. En komen uiteindelijk weer in de bewoonde wereld. De Buitendams is een lange, lange dijkstraat maar er is hier genoeg te zien. Ook veel posters met Jesus redt en kom tot Jezus e.d. Een gelovig volkje hier.

Het centrum is wel aardig maar daar lopen we helaas niet door maar achterlangs. Ik ben blij als ik de sporthal weer zie, helaas is de markt alweer voorbij. Na het afmelden neem ik nog even een bakje koffie en als ik weg wil gaan, besef ik dat ik wéér vergeten ben mijn wandelboekje te laten afstempelen dus ik ga nog even terug.
Dit is helaas een wandeltocht geweest om snel weer te vergeten, ondanks het mooie weer. Het was 20 km maar het leek wel 40 km! Dus deze gaat niet op mijn favorietenlijstje! Half drie kom ik aan in Spijkenisse om nog even van het zonnetje in de tuin te genieten!

De vrouw in de kooi - Jussi Adler-Olsen

Beschrijving
Op een prachtige winterdag verdwijnt de jonge linkse politica Merete Lynggaard zonder een spoor achter te laten. De media duiken op het verhaal en suggereren van alles: van moord en zelfmoord tot een geplande vrijwillige verdwijning. De politie wordt gesommeerd de verdwijning grootscheeps te onderzoeken, maar Merete is van de aardbodem verdwenen.Brigadier Carl Mørck, hoofd van de afdeling onopgeloste zaken q, forceert na enkele jaren een grote doorbraak in het onderzoek. Samen met zijn assistent Assad is hij een roekeloze crimineel op het spoor die wordt gedreven door haat. Wraak blijkt een cruciale factor in de krankzinnige plot.

Jussi Adler-Olsens Serie q-boeken worden stuk voor stuk internationaal enthousiast ontvangen en bereiken allemaal de bestsellerstatus. Deel 1, 2 en 3 verdreven zelfs de delen van de Millennium-trilogie van Stieg Larsson van de topdrieposities in Denemarken. De vrouw in de kooi is het eerste deel in de Serie q.

Een briljante misdaadthriller die je in een ruk uitleest en waardoor je direct verlangt naar een nieuw deel.jyllands-posten

Origineel en succesvol.politiken

In dit boek komen een moordende druk op de hoofdfiguur en een dramatische race tegen de klok samen met een anarchistisch gevoel voor humor, dat ervoor zorgt dat Adler-Olsens helden en schurken steeds weer voorzien zijn van een geloofwaardig menselijk karakter.der spiegel

NBD|Biblion recensie
Eerste deel van Serie Q, een trilogie* over brigadier Carl Mork van de Kopenhaagse politie. Mork, een lastpost maar een uitstekende rechercheur, is net weggepromoveerd naar een nieuwe baan: hoofd van de onlangs opgezette afdeling Q die bijzondere en onopgeloste oude moordzaken onderzoekt. De eerste zaak die Mork en zijn assistent Assad aanpakken, is de raadselachtige verdwijning, vijf jaar geleden, van de jonge linkse politica Merete Lynggaard. Een zaak die veel aandacht van politie en media kreeg, maar nooit werd opgelost. Merete bleef spoorloos. In de twee verhaallijnen worden zowel het onderzoek naar de verdwijning als de belevenissen van het slachtoffer zelf gevolgd. Merete wordt gevangen gehouden in een afgesloten ruimte, een compressiekamer blijkt al gauw, daar brengt ze al die jaren in toenemende wanhoop door, terwijl haar onbekende bewakers haar observeren. Bijzonder spannende thriller met een interessante, overtuigende hoofdpersoon, een buitenissig, maar goed doortimmerd plot en een explosieve finale. Kreeg drie sterren in VN's Detective & Thrillergids 2010. Van Adler-Olsen verschenen eerder 'De bedrijfsterrorist' en 'Het alfabethuis'. Paperback, kleine druk.

Mijn eigen recensie:
Dit boek leest vanaf de eerste bladzijde als een speer! Je wilt alleen maar meer en meer weten over de afloop van dit buitennissige verhaal. Heel humoristisch ook, je ziet de hoofdpersonen voor je, heel realistisch. Je gaat in de huid kruipen van brigadier Mork en zijn ietwat vreemde assistent. Erg leuk boek, ik verlang naar deel 2 en 3!
Cijfer: 9,5

RET Kleiwegmars 26-3-2011 / 40 km

Vandaag staat de eerste 40 km mars van dit seizoen op het programma en daarvoor rij ik naar het startbureau aan de Kleiweg in Rotterdam voor de Kleiwegmars van de RET. Ik ben hier eerder geweest en na een snelle start vanmorgen (ik heb me verslapen!) rij ik daar zo naartoe, hoewel ik de afslag vlak na de rotonde miste. Gelukkig heb ik een tom-tom aan boord dus geen probleem.

In de kantine van de RET aangekomen meld ik mij aan voor 40 km en neem vast een bakkie koffie omdat Larissa er nog niet is. Ik ga vast van start om 7.55 uur en Larissa en Geert komen mij al snel achteraan. Na ongeveer een km gewandeld te hebben krijg ik ontzettende behoefte aan een toiletbezoek, gelukkig is daar een Esso station in de buurt. Als ik klaar ben komen Larissa en Geert er net aan dus ik kan mooi aansluiten.

Geert besluit na een sanitaire stop zijn eigen tempo te lopen, hij gaat veel sneller dan wij, en samen vervolgen wij de tocht. Al kletsend vliegen de km's onder onze voeten vandaan.
Op 6 km is de speeltuin waar we zouden kunnen rusten (alweer) dicht, dus we zijn genoodzaakt door te lopen naar de volgende rust die op 15,5 km zit, het restaurant naast het station Rodenrijs. Daar zitten Paul en Sabine al aan de koffie/thee, zij lopen vandaag 25 km. Na een gezellig babbeltje over de informatie avond bij RWV en over "bankzaken" van Paul gaan we alweer snel op pad, en helaas scheiden ook al snel onze wegen, wij gaan tenslotte 40 km lopen en die gaat net de andere kant op! Ik maak snel een fotootje van het stel.
O ja, ik kwam nog een oud-hardloopster tegen, Paula van de Brugrunners! Ze herkende mij niet meer maar ik haar wel.

Rotterdam Airport wordt ook aangedaan, bijna onvermijdelijk bij zo'n lange tocht door Rotterdam. Jammer dat we niet veel vliegtuigen zien, misschien vanwege het weer?
Ook zien we moedereendjes met kroost langs de sloten, erg leuk om te zien!

We lopen lange enden door een nieuwbouwwijk, niet echt inspirerend. Saai saai en nog eens saai! En het regent ook nog pijpenstelen! En ook langs sportvelden waar kinderen aan het voetballen zijn en een bal over het hek schieten. Helaas, wij kunnen er niet bij.
Maar gelukkig babbelt Larissa er op los en ongemerkt komen we weer aan bij de volgende rust op 24,5 km bij een kroegje dat Braaf heet. De koffie daar is lauw, maar desondanks smaakte het me goed, misschien ben ik er wel aan toe! En dan zien we Ardie ook nog even die gezellig bij ons komt zitten. We halen herinneringen op aan mijn eerste 40 km seizoen 2008 toen ik samen met haar gelopen had. Het was haar langste 40 km ooit, maar ook de gezelligste.

Er is nog een rust gepland bij cafe van Eijk, en we krijgen daar een appeltje maar binnen is het een rokerige bedoening daarom vertrekken we weer snel. Dan maar even bij een bushokje de appel oppeuzelen en het gewicht even van de voeten halen, maar vijf minuten is genoeg om ons weer op te laden voor het volgende gedeelte van de route.
Het regent inmiddels niet meer en we lopen richting Kralingse bos en de Bergse Achterplas. De eerste molen die we zien is niet de Prinsenmolen, die staat een stukje verder. En er zijn scouts in de weer in het park. Het is hier erg mooi en Larissa vertelt over bomen en planten die daar staan. Ze is hovenier dus ze weet er veel vanaf. Ik luister met plezier naar haar verhalen. En ook nog eens leerzaam!

Na het Kralingse bos komen we aan bij het Prinsenmolenpad wat het laatste stukje van de route zal zijn. De Kleiweg is ook bijna in het zicht, die is nog vrij lang, mijn voeten verlangen naar rust! Maar uiteindelijk komt daar ook een einde aan en al zingend lopen we het terrein op en melden wij ons af in de kantine om 16.20 uur, een record!Maar daar is het ons niet om te doen hoor, gewoon lekker gewandeld ondanks het miezerige weer. En goed gepijld, we zijn niet één keer fout gelopen. Er werd ook nagepijld omdat door de regen sommige pijlen niet meer goed te zien waren, hulde voor de organisatie!

Ik peuzel mijn verrassing op die ik van Larissa gekregen heb, een Mars, en even later vertrekken we weer gezamenlijk huiswaarts, ieder met zijn eigen vervoer.
Rond 5 uur stap ik weer binnen in Spijkenisse, nagenietend van een gezellige wandeltocht. Spieren en voeten voel ik wel, maar het is wel eens erger geweest!
Meer foto's staan rechts en als je dit gelezen hebt, graag een berichtje hieronder of in mijn gastenboek, ik ben gek op berichtjes!

Scheveningse Bostocht - 30 km 19 maart 2011

Deze Scheveningse Bostocht van de Haagse Wandelsportvereniging De Vierdaagsche is dezelfde als twee jaar geleden! Dus eigenlijk zou ik kunnen zeggen, kijk in het archief bij 7 maart 2009.

Mijn auto kan ik niet kwijt bij het sportveld GDA want daar is het vol, dan maar aan de overkant proberen. Om 8.40 uur kan ik eindelijk vertrekken en ik ga dezelfde richting op als twee jaar geleden om vervolgens door een niet inspirerend woongebied te lopen. Mijn MP3 gaat al snel aan om de verveling te verdrijven. Het is gelukkig heel mooi weer, ik loop al snel te zweten in mijn polo'tje.

De eerste rust is al na 6 km en ik kom iemand tegen die staat te twijfelen hier, hij begrijpt het teken niet op de straat. Ik leg hem uit dat dit een rustmogelijkheid is en dat hij de route hier weer kan vervolgen. Hij wil ook niet rusten dus we lopen gezamenlijk verder. Hij is niet op zijn mondje gevallen en kletst honderd uit, en dat is wel lekker omdat nu de tijd snel verloopt. Hij verteld over zijn vrouw met knieproblemen die vandaag "maar" tien kilometer loopt en op hem wacht als hij 25 km heeft afgelegd. En dat zij vrijwilliger is bij SDS en hij in het bestuur zit, enz, enz, enz, Bij de splitsing voor 30 km nemen we afscheid en ik zet de MP3 weer op.

Als ik bij Madurodam aankom, zie ik dat het hele gebied op de schop ligt en dat de routebeschrijving niet is aangepast. De oude pijlen zijn natuurlijk ook weg. Gelukkig ben ik hier bekend en weet ik waar ik naartoe moet lopen, en vervolg mijn weg. Een groep militairen staat vertwijfeld bij deze zandverschuiving en komen mij vervolgens achterna. Als we elkaar bereiken, ga ik achter hen lopen, een stevig tempo maar goed te doen!

In het st. Hubertuspark is een steile trap en twee jaar terug stonden hier bankjes maar die zijn nu verwijderd! Jammer want ik heb hier een rust gepland maar moet noodgedwongen verder. Dan de militairen maar weer achterna.

De eerste echte rust neem ik bij een hockeyvereniging. Er staat een tent buiten die koffie serveert, ik zie een luxe koffiebonen apparaat staan en bestel een cappuccino. Die is echt verrukkelijk en geniet met volle teugen van de koffie en de zon, ik zit buiten op de bankjes voor de kantine. Na een sanitair bezoek ga ik weer verder, hier wissel ik ook mijn shirtje, die is zeiknat van het zweet!

Door de woonwijk van Scheveningen gaan we naar het Circustheater, de boulevard van Scheveningen en de haven van Scheveningen. Het is druk omdat het schitterend weer is, best gezellig.

In het duinengebied gaan we heuveltje op en af en bij slag 7 ga ik even zitten op de trap om te genieten van het uitzicht op het strand. Het waait behoorlijk en ik krijg het al snel koud.

Na een héle steile heuvel moeten we volgens de routebeschrijving even van het uitzicht genieten, dat doe ik niet want ik wil snel verder.

Na de duinen komen we weer in het woongebied om vervolgens op het sportcomplex GDA uit te komen, het is 14.40 uur. Ik wil de organisatie vertellen dat ik het jammer vind van de route die precies hetzelfde is als in 2009 maar krijg niet echt response. Dat het overmacht is dat de routebeschrijving niet is aangepast aan de verbouwing op straat die zogenaamd pas na woensdag plaats heeft gevonden. Want ze hebben woensdag de route nagelopen (zeggen ze) en toen de route geprint. Ik geloof er niets van maar ach, ik heb het toch laten weten! Beetje jammer dat deze vereniging niet meer inspanning levert voor zijn wandelaars! Er stonden namelijk geverfde pijlen op straat, niet één pijl met krijt waaruit blijkt dat de route is nagelopen..........alleen bij de start stonden pijlen met krijt.

Ondanks de bekende route heb ik wel lekker gelopen, zes uur inclusief twee pauzes.

Maassluis Kilometervretertocht 12-3-2011 / 30 km

Even voor acht uur kom ik aan in Maassluis waar ik mijn auto nog net op de parkeerplaats mag zetten. Daardoor kan ik om 8.10 starten met deze wandeling. Onderweg naar het startbureau kom ik Paul tegen en Danyell staat ook in de startblokken, zij gaat 40 km lopen. Ik schrijf me in voor 30 km en ga op pad.
Het is heerlijk wandelweer! En er is beloofd dat straks de zon ook nog gaat schijnen, ik ben benieuwd!

De route tot de eerste rust gaat voornamelijk door woonwijken en dijkjes en ik vind er niet veel aan. Mijn MP3 geeft wat afleiding. Bij de rust aangekomen zit Paul al aan de koffie. Ik ga even bij hem zitten maar ik moet ook erg naar het toilet alleen de rij is erg lang, er is maar één toiletje! Maar toch besluit ik in de rij te gaan staan, ik kan het niet langer ophouden en ik heb geen zin om "wild" te plassen!

Samen met Paul vervolg ik mijn weg door de landerijen van Maasdijk om vervolgens in Hoek van Holland aan te komen. Ik haal hier herinneringen op aan vroeger toen wij met ons gezin hier met de trein naar toe kwamen. Een gezin met vier kinderen in het openbaar vervoer want wij hadden geen auto. We gingen hier wel eens een ijsje eten, warm ijs noemde ik dat (slagroom). Het restaurantje bestaat nog steeds.
Het is erg veranderd rondom het station, veel nieuwbouw en en paar hoge flats. Onherkenbaar!

Op het strand aangekomen, gaan we richting de wagenrust waar ons een verrassing wacht: een krentenbol en een borreltje! Schrobbeler wordt dat genoemd, een soort kruidendrankje. Heerlijk vond ik dat!

Vanaf deze wagenrust wacht ons een kaarsrecht parcours, normaal gesproken vind ik dat afschuwelijk, deze keer vind ik het wel meevallen, het is mooi weer en we hebben een schitterend uitzicht op de Waterweg. Er is ook een wielertocht aan de gang wat soms irritant is want ze rijden best hard dus opletten geblazen. De Maeslantkering is ook indrukwekkend. Ik heb hier veel over gehoord omdat de waterbus hier ook aanmeert heb ik veel vragen hierover moeten beantwoorden bij mijn vorige werkgever. Over de aankomst- en vertrektijden van deze waterbus welteverstaan. Paul vertelt me het één en ander over deze waterkering, weer heel wat geleerd!

Na deze 13 km lange rechte weg, komen we weer aan in de bebouwde kom van Maassluis. We lopen ook nog even door Steendijkpolder, een wijk gebouwd op gifgrond waar toentertijd heel wat over te doen was. Mijn tante heeft hier ook gewoond.
Ik kom de twee dames tegen die mij aan het begin van de tocht voorbijstiefelden met een noodgang, maar nu voetje-voor-voetje lopen, ze komen amper vooruit. Typisch een geval van beginnersfout: te snel van start willen gaan. Zij komen binnen als ik allang aan de koffie zit.

Na het afmelden geniet ik nog van het zonnetje en een kopje koffie en babbel nog wat na met Paul en een paar wandelaars. Om 15.15 uur weer thuis met rode koontjes van de zon. Kortom een heerlijke wandeldag.
Schrijf je ook wat in mijn gastenboek of geef een reactie onder deze tekst, zou ik wel leuk vinden!

Simone van de Vlught - De Reunie

De aankondiging van een middelbare-schoolreunie zet Sabines leven plotseling op zijn kop. Het rakelt een belangrijke gebeurtenis uit haar jeugd op: de verdwijning van haar klasgenoot Isabel. Ooit waren zij hartsvriendinnen, maar toen Isabel zich ontpopte tot het populairste meisje van de school liet zij Sabine plotseling links liggen. En dat was niet het enige wat Isabel haar aandeed... Toch voelt Sabine zich enorm schuldig: misschien zou Isabel nooit verdwenen zijn als Sabine die bewuste dag met Isabel mee naar huis was gefietst...
Nu, tien jaar later, is er nog steeds dat knagende schuldgevoel en komen er steeds meer flarden van herinneringen aan die tijd terug. Sabine begint te wroeten in het verleden en komt steeds dichter bij het ware, angstaanjagende verhaal achter Isabels verdwijning.
De reunie is een razendspannende literaire thriller die intrigerende thema's aanboort, zoals het verdringen van traumatische gebeurtenissen, concurrentiestrijd tussen pubers maar ook collega's, de liefde, maar bovenal ook: vriendschap.
Simone van der Vlught geniet internationale faam als schrijfster van historische jeugdromans, maar bewijst met De reunie dat zij ook een meester is in het schrijven van literaire thrillers.

Als luisterboek "gelezen" in de vakantie. Goed te doen! Leuk verhaal, verrassend einde, leuk geschreven.
Cijfer: 8,5

SDS Barendrechtse Wintertocht 19-2-2011 / 25 km

De start van deze tocht is zoals altijd in de kantine van het sportpark de Bongerd. Het is wel jammer dat je daar niet je auto kwijt kan omdat de sporters voor gaan. Wat nou, wij zijn toch ook sporters? Maar goed, een stukje verderop kan je je auto ook kwijt en dat doe ik dan ook, er is nog één plekje vrij.
Daar aangekomen schrijf ik in voor 25 km, € 3,- voor drie consumpties en de wandeling vind ik niet duur, en ga naar de kantine waar Paul en Ed al aan de koffie zitten. Die zijn er vroeg bij! Het is bijna 8 uur en ik neem ook nog even een bakkie. Larissa komt ook nog even aanschuiven maar zij gaat 15 lopen met een vriendin omdat dit haar "werkweekend" is, kan zij niet met ons mee.
Het eerste korte stukje van de route gaan we samen op maar al snel scheiden onze wegen, al bij de sportvelden!

We lopen richting Rotterdam Zuid, en komen langs het crematorium aan de Maeterlinckweg. Via parkjes en woonwijkjes komen we bij de eerste verzorgingspost van SDS aan de Charloise Lagedijk, waar je met een consumptiebon een koffie of iets anders kan krijgen. Er is ook soep, maar om half tien willen wij nog geen soep!
Er staan stoelen genoeg, maar wij drinken staand onze koffie want we willen snel verder lopen. We hebben er tenslotte pas bijna 7 km op zitten.

We lopen de dijk af richting station Rhoon en de Rhoonse sporthal waar de volgende rust is, maar voordat we daar zijn moeten we nog een (saai!) stukje lopen. Ik heb dit stuk al zo vaak gezien omdat ik zeven jaar elke zomer hier langs fietste als ik naar mijn werk aan de Leuvehaven ging. Maar gezellig kletsend met Ed en Paul kom ik dit stukje ook weer door. Afleiding is de kunst!

In sporthal Rhoon is het erg stil, we nemen daar een lekker bakkie en eten onze bammetjes op. De man achter de bar is zoals gewoonlijk in een slecht humeur, of zijn gezicht staat altijd op onweer?
Het is vandaag echt trainen op rusten want we komen straks nog een rust tegen. Maar voordat we daar aankomen moeten we nog een stukje wandelen door de grienden. Het is erg laag water en de wilgen zijn grotendeels gesnoeid. Wat een verschil met twee weken geleden! Er is vandaag ook snoeiwerk aan de gang, we horen de kettingzagen werken. En natuurlijk de Polen die daarvoor ingehuurd zijn. Het zijn in ieder geval geen Nederlanders die daar aan het werk zijn.

We verlaten de grienden om vervolgens een héél erg lang pad af te lopen naar de laatste verzorgingspost aan de Koedood nr.6. Deze wordt ook door vrijwilligers van SDS bemand. Ik doe daar mijn podologische zolen uit de schoenen, ze zitten toch niet lekker.

Na deze rust lopen we richting Barendrecht, de "kromme" brug over richting skyline van Barendrecht. Door de woonwijken richting IKEA, en vanaf daar via het bedrijventerrein naar de dorpskern van Barendrecht. We mogen ook nog een stukje over een dijkje lopen waar een soort poedel of labradoedel ronddartelt. Leuk dijkje!

Aan het eind van de dijk begint het dorp Barendrecht en al snel komen we weer aan bij de sportkantine waar het nu wel erg druk is met voetballertjes en supporters. Ik meld mij af en Paul en Ed nemen er nog eentje maar ik ga verder want mijn nichtje viert haar 21e verjaardag.
Hoewel ik op bekend terrein gelopen heb, heb ik toch genoten van deze tocht mede door het gezelschap en het frisse winterweer, guur maar goed te doen!

Boeken niet uitgelezen..........................

In het boekenlijstje staan boeken die ik niet helemaal uitgelezen heb, gewoon omdat ze niet boeiend genoeg waren. Maar ik wil ze toch vermelden in het lijstje.

Marion Pauw - Daglicht

Iris is een jonge succesvolle advocate die worstelt met het combineren van haar carrière met de zorg voor haar moeilijk opvoedbare zoontje. Ray is veroordeeld voor de moord op zijn buurvrouw en zit zijn straf uit in een tbs-kliniek. Hij houdt bij hoog en laag vol dat hij onschuldig is.
Op het eerste gezicht lijken Iris en Ray weinig met elkaar gemeen te hebben, maar dat verandert wanneer hun wegen zich kruisen. Iris is geneigd Ray te geloven en belooft hem te zullen helpen om herziening te krijgen in zijn zaak. Wanneer Iris op onderzoek uitgaat, komen er echter steeds meer feiten aan het licht die Ray als de dader aanwijzen.

Met Daglicht, een vernuftige psychologische thriller met veel oog voor detail, laat Marion Pauw zien dat zij zich als thrillerschrijfster kan meten met de besten.

Een heel leuk boek! Het verhaal wordt door beide hoofdpersonen vertelt, en dat gebeurt om en om. Eerst denk je dat het één niets met het ander te maken heeft, maar gaandeweg krijg je het idee dat er toch iets meer achter zit. Knap geschreven en het plot is verrassend! In één week uitgelezen.
Cijfer: 8,5

Nicolo Ammaniti - Ik ben niet bang

Schitterend verfilmd door Gabriele Salvatores, in 2000 bekroond met de Oscar voor beste buitenlandse film. 'Net toen ik Salvatore bijna had ingehaald hoorde ik mijn zusje schreeuwen. Ik draaide me om en zag haar verdwijnen, kopje onder in het graan dat de heuvel overdekte.'

Het is de heetste zomer van de twintigste eeuw. De setting: een kleine gemeenschap, bestaande uit vijf huizen, omringd door korenvelden. Terwijl de ouderen binnen schuilen tegen de hitte, trekken zes kinderen er op hun fietsen op uit, in de door de zon geteisterde, desolate omgeving.

Wanneer ze in een verlaten en onbewoonde boerderij op onderzoek uitgaan, stuit de negenjarige Michele Amitrano op een geheim, een geheim dat zo indrukwekkend en zo verschrikkelijk is dat hij niemand erover durft te vertellen. Om in het reine te komen met zijn ontdekking, moet Michele over morele dilemma's heen stappen en de strijd aangaan met zijn geweten.

In Ik ben niet bang slaagt Niccolò Ammaniti er op verbluffende en meeslepende wijze in zich te verplaatsen in de geest van zijn jeugdige protagonist, een kleine jongen die heen en weer geslingerd wordt tussen onschuld en medeplichtigheid. Het is een schitterende coming of age-roman, en het overtuigende bewijs van Ammaniti's meesterlijke verteltalent.

Dit kleine boekje in één ruk uitgelezen. Het was niet spannend, het verhaal las lekker weg. Ook wel interessant om te lezen hoe de schrijver zich in het kleine jongetje verplaatst. Je blijft je afvragen: "wanneer vertelt 'ie nou zijn geheim aan zijn ouders?" want het is best heftig wat hij vindt, een jongetje van zijn leeftijd geketend in een put. Het is ook leuk te lezen hoe hij met dit geheim om gaat.
Cijfer: 7,5

W.S.V. Hart van Brabant Tilburg - 23 km

Verandering van spijs doet eten, nou met wandeltochten geldt precies hetzelfde. Daarom deze keer een wandeltocht gedaan in een voor mij totaal onbekende omgeving namelijk Tilburg. Onderweg ernaartoe zit ik nog even in de piepzak, het is namelijk ontzettend mistig en dat vind ik best eng! Maar ik heb doorgezet en na precies een uur kom ik bij het startbureau aan in Tilburg, het cafe/restaurant Boerke Mutsaers. Het is er al behoorlijk druk maar het inschrijven gaat supersnel! Ik stap dan ook om 9.15 uur naar buiten.

Het eerste gedeelte gaat door bebouwde kom en een stuk over het universiteits terrein van Universiteit Tilburg. Al snel komen we in de bossen! Ik vind het geweldig en geniet met volle teugen. Wat ik ook heel prettig vind is dat de bepijling genummerd is. Zo kan je precies op je routebeschrijving zien waar je zit. En eigenlijk heb je die niet nodig want de route is perfect gepijld!

Ik raak aan de praat met twee dames die een kiengebouw zien. Wat is dat, kienen? Ik krijg een hele uitleg wat dat nu precies is. Al heb ik wel een vermoeden wat het is, namelijk bingo, ik luister met plezier naar de uitleg van de dames. Zij zijn zussen en komen uit Eindhoven. Al kletsend lopen we over een ruiterpad langs een watertje, weet helaas de naam daar niet van. Ik zie ook wandelaars aan de overkant en ja hoor, even later lopen we daar ook. Niet veel later doemt het kerkje op van Riel alwaar de rust is in cafetaria 't Luikske. We mogen echter niet onze eigen meegebrachte consumptie daar opeten. Vind ik niet erg gastvrij want je neemt daar tenslotte wel een bakkie koffie bij. Ik doe het toch, want ik snak naar een boterham! Grote jongen die daar wat van gaat zeggen. En niemand doet dat gelukkig.

Iets over de geschiedenis van het cafetaria: wat was de oorsprong van de naam, want de naam ’t Luikske is al vele jaren een begrip in de regio.De naam is ontstaan door de Rielse bevolking.Enkele deuren voorbij het huidige Cafetaria werd jaren geleden friet verkocht vanuit een woonhuis met een boerendeur. Als er zich klanten melden om friet te kopen werd het bovengedeelte geopend en dit was het luik of zoals ze in Riel zeggen: ‘ T LUIKSKE. Door de Rielse bevolking werd dus al snel gezegd als er friet gehaald moest worden: Ga eens friet halen uit ’t Luikske. En zo ontstond de naam en zo zal de naam waarschijnlijk ook altijd blijven.

Wel jammer dat deze rust pas na 15 km op de route zit. Nu is het nog een kleine 8 km voor we bij de finish aankomen. In dit laatste stuk zitten wel een paar lange, rechte einden maar dat vind ik nu niet zo erg. Met mijn MP3 op verloopt de route voorspoedig en al snel kom ik aan bij de finish, het is precies 14.00 uur. Na een praatje met de dames achter de tafel over de perfecte route ga ik weer huiswaarts.
Een heerlijke wandeling daar in het Brabantse Hart! Ik kom zeker nog een keer terug!

RWV Winterserie 6-2-2011 15 km

In het startburau aan het Lange Pad is het lekker druk als ik mij aanmeld voor 15 km. Ik vraag Danyell hoe het met haar arm is en het gaat gelukkig de goede kant op. Dan zie ik Paul binnenkomen en samen drinken we even een bakkie voor we op pad gaan.
Helaas is Sabine geblesseerd en kan niet met ons mee, maar in gedachten is ze wel bij ons.

De route gaat over allerlei bospaadjes met leuke namen zoals Wolvenpad, Mantelpad, Gazellenlaantje, Weidezoom en Verborgenlaantje. Dat noemen ze ook wel het Kralingse Bos.
Nog iemand een PBS zien maken (zien vallen dus), hij loopt een beetje te dollen en kijkt niet uit. Ja, dan ga je op je snuffert als je niet uitkijkt. Gelukkig geen blijvende schade opgelopen, hij loopt weer snel verder.

We lopen op de Ringvaartweg waar we de mooie huizen die daar staan bewonderen. Er staan ook heel wat oude tussen zoals Paul weet, hij kwam hier vroeger heel vaak.
Langs de huizen loopt een slootje en voor één van deze huizen staat een tuinkabouter op een stok in het water. Je moet er maar op komen.

De rust bij McDonalds zit op 7,5 km maar wij lopen lekker door. Een lekker stukje door Kralingen banjeren en wederom over de Ringvaartweg gelopen maar dan aan de andere kant.
Nog even de Kralingse weg oversteken en dan zijn we alweer in het Kralingse bos. Daar gaat het over de Wolvenvallei, het Hazenpad, Vleermuispad, IJsvogelpad. Naaldbomenpad enz. We komen ook nog langs het beruchte pad met de boomstammen, waar de gemeente zo over gesteggeld heeft. Moeten er nou bordjes komen of niet? Nee, dan maar boomstammen!

Niet veel later zien we de parkeerplaats opdoemen waar mijn koets staat. Piet zien we ook nog langsstuiven met zijn wandelmaatje.
Na 2 uur en 55 minuten stappen we de kantine binnen, we hebben er 16.3020 km op zitten! Nog even nababbelen met een kopje koffie en een biertje voor Paul en dan stap ik weer op want ik koel snel af. Om half 2 ben ik weer thuis na een heerlijk winderig wandelingetje!
Rechts staan een paar fotootjes

Rhoonse Griendentocht 29-1-2011/25 km

Met de metro naar Rhoon getogen en daar kom ik rond 8 uur aan. Sabine, Paul en Ed zitten al aan de koffie. Ik schrijf me in voor 25 km. Inmiddels komen ook Jan, Robert en Marc plus echtgenote binnen. En Bakhos (Larissa) en Hippo (Geert). Zij gaan resp. de 30 en 40 km lopen. Kortom, een leuk groepje W4W-ers. Danyell die nog flink last blijkt te hebben van haar pols gaat 15 km kuieren.

Gijs houdt nog even een toespraakje, vertelt dat het nu toch wel erg druk begint te worden in de kantine en dat de mensen die al zitten wat eerder op weg kunnen zodat anderen weer kunnen zitten. Het is inderdaad erg druk geworden, lange wachtrijen bij de tafels! Na de routebeschrijving bemachtigd te hebben gaan we op weg.

Maar na 10 minuten gewandeld te hebben barst Sabine ineens in huilen uit: ze heeft vreselijk veel pijn in de schenen en moet even stoppen. Ik schrik me een hoedje maar gelukkig gaat het weer beter met haar als we eenmaal goed op weg zijn. We komen nog iemand tegen die ik vaak tijdens wandelingen zie, maar heb haar een tijd niet gezien. En dat klopt ook want ze was geblesseerd geraakt en nu gaat het weer beter met haar. Ze geeft Sabine ook wat tips ivm de scheenbeenblessure. Altijd fijn om van een ervaren wandelaar wat tips te krijgen toch? Ons tempo ligt haar te laag dus ze gaat er weer als een speer vandoor. Na vijf minuten is ze ook helemaal uit beeld: wat een tempo! En even later komt Leo ons inhalen, hij moest wat later starten ivm de drukte.

De route gaat richting Hoogvliet waar de eerste rustpost zal zijn van RWV. Na een heerlijk bakkie koffie en thee gaan we weer snel verder, want het is ijzig koud en we koelen dan ook snel af.

Langs de Oude Maas is een wandelpad aangelegd met vlonders die ondanks de beijzeling toch in de route zit. Ik vind het maar wat eng: je zal maar uitglijden en in het water kukelen! Maar gelukkig komen we allen zonder schade weer aan op vaste grond. Richting Poortugaal gaan we en we lopen een stukje over het terrein van Delta. Een medewandelaar verbaasd zich erover dat het zo groot is.

Het "schapenpad" waar we overheen gaan is gelukkig schoon, de schaapjes zitten zeker lekker warm in hun stal.

De tweede rust zit in de kantine van de handbalvereniging ETC Hoogvliet waar we neerstrijken voor een biertje en koffie en thee. Deze rust duurt mij eigenlijk iets te lang, maar ja, we moeten ook trainen op rusten! Ik leer hier ook wat de afkorting BBHH betekend: Bezigheden Buiten Huis Hebbende.

Ik ben flink afgekoeld en krijg het koud, gelukkig loop ik me weer snel warm richting derde rust. Daar gaan we aan voorbij, de kantine van PSV Poortugaal, hij zit te dicht op de vorige rust. Ik loop samen met iemand die we een paar weken terug ontmoet hebben bij de RWV Winterserie, Chris en we kletsen samen de route door. De anderen lopen een paar meter voor ons. Het tempo ligt best hoog! Bij de jachthaven van Rhoon zit het restaurant Abel waar wij even een tussenstop inlassen. De heren ruiken het bier! Robert en Leo lopen verder. En wederom, hier een lange rust want tja, we zijn lekker aan het "buitenspelen" en hebben de tijd aan onszelf. Hier ontstaat ook het idee van Paul voor de volgende Voetstappentocht maar dat is pas volgend jaar. Dit ideetje houden we warm!

En dan is het tijd voor "de Grienden". Ze staan er weer mooi bij dit jaar, geen modderboel en geen overstromingen. Lekker lopen zo hoewel je soms over boomstronken moet is het goed te doen. We lopen als ganzen achter elkaar want het pad is vrij smal. En het weer is verrukkelijk: geen wind, een zonnetje maar ijzig koud!

Bij de tweede verzorgingspost komen we Geert en Larissa ook weer tegen. Na een heerlijk soepje maken we ons op voor het sluitstuk. Het is nog maar 6 km dus over een goed uur moeten we finishen. Ik loop het laatste stukje met Larissa op, zij is nieuw op ons forum en ook een debutante op de Vierdaagse. We kletsen samen naar de finish die ongemerkt dichterbij komt. Om half vier arriveren we daar eindelijk. Na een frisje stap ik weer op richting metro. De dame die voor me zat in de metro vanmorgen, loopt achter mij en samen lopen we richting station Rhoon. Zij blijkt bij het CIZ te werken in Utrecht, mijn oude werkgever! Als dat geen toeval is?

Na een korte metro reis stap ik nog even naar AH voor een boodschapje en daarna op de fiets naar huis. Brr... wat is het koud eigenlijk! Moe maar zeer voldaan kom ik thuis. Dit was weer een dag om in te lijsten! Leuk gezelschap, leuke route. Dit smaakt naar meer!!!

Wateringseveldtocht Den Haag 2011/25 km

Omdat ik mij gisteren verslapen heb, ga ik deze tocht vandaag lopen. Vandaag is het zondag, dus rustig op de weg. Als ik aankom bij de kantine van GDA is het nog niet heel erg druk, en ik schrijf me in. Van deze tocht is het wel leuk dat je niet meteen voor de afstand hoeft te kiezen, alle routes staan erop. Dus als er onderweg iets voordoet waarvan je denkt: nou, ik zou wel een km minder willen lopen, kan dat! Ik weet nog niet wat ik ga doen, het ligt eraan hoe ik me voel.Om half negen vertrek ik en ik kom Piet tegen maar die loopt zo snel, ik kan hem niet bijhouden en hij gaat verder met zijn wandelmaatje.

Er staat een duidelijke uitleg op de routebeschrijving hoe een en ander werkt, maar toch kom ik onderweg wat onduidelijkheden tegen. Gelukkig zijn er medewandelaars die me weer op het goede pad brengen, later meer daarover.

Het eerste stuk doe ik met de MP3 op, het is bekend terrein, ik ben er al eens geweest.
Langs park Ockenburg, de begraafplaats en langs het Kijkduinpark de duinen in tot aan Ter Heijde. Echt inspirerend is deze omgeving niet, tenzij je wilt mediteren ofzo. Er is niets te zien, niets te beleven, doorkachelen maar!
Ik zie op de routebeschrijving dat ik best snel loop, 5,6 km per uur. Dat ben ik niet van mezelf gewend maar het gaat wel lekker.

De rust is na 11,5 km (ik heb er precies twee uur opzitten) in het sportpark Verburgh, je kan daar kiezen om daar omhoog te gaan naar de voetbalkantine, of naar de kantine van de tennisvereniging te gaan. Ik kies voor het laatste en neem een lekker bakkie cappuccino. Ik maak een praatje met de plaatselijke bevolking die geinteresseerd informeerde of ik voor de Vierdaagse aan het trainen ben. Heel gezellig maar daardoor duurt de pauze me iets te lang. Meestal ga ik maar een kwartier zitten, nu werd het een half uur!

Via een leuk smal pad komen we in Kwintsheul en draaien we de Heulweg op. Die is best lang en bij de molen moeten we rechtsaf. Daar kom ik een paar leden van de RWV tegen, zij vinden ook e.e.a. onduidelijk en we lopen een stukje samen op. Zij lopen best snel en eigenlijk heb ik het wel een beetje gehad, deze tocht is precies hetzelfde als vorig jaar. Bij de "kwalitaria" (een heel nette friettent) besluiten een mijnheer die achter ons liep en ik om daar te gaan pauzeren. Wat schetst onze verbazing? Hij is nog niet open. Dan maar even op het bankje voor de zaak zitten. Even later komt de eigenares naar buiten, ze vraagt of we soms alleen een kopje koffie willen? Dat is zo en we mogen toch naar binnen! Aardige mensen daar in het Westland.

Samen met mijnheer ? drink ik een bakkie en na een goede tien minuten stappen we weer op. Het is nu nog maar een klein stukje naar de finish. We gaan door allerlei straatjes richting de Uithof, een mooi stukje park. Is ook wel bekend en kletsen met mijnheer lukt ook niet zo, want hij is behoorlijk doof. Lastig.............vooral voor hem.

Niet veel later hoor ik al geluiden die van de voetbalvelden komen, maar dat is nog best wel ver. En als ik het voetbalveld van GDA zie opdoemen, ben ik blij dat het erop zit, ik zit er best wel doorheen! Ik heb er precies vijf uur over gedaan, best wel snel voor mijn doen want inclusief rusten. De kantine zit helemaal vol met voetbalsupporters of voetballers, en ik ga na afscheid genomen te hebben van mijnheer, richting automobiel. Die staat gelukkig niet ver van het park en ik ga even uitpuffen in de auto, een stukje eten en drinken. Dan zie ik auto's die staan te wachten tot ik wegrij, en besluit dan toch maar te gaan rijden. Om half drie ben ik weer in Spijkenisse. Best wel moe, maar na een douche ben ik weer snel opgeknapt!
O ja de afstand is 25 km geworden.
Foto's staan rechts onder het kopje Wateringseveldtocht 2011.

RWV Winterserie 9-1-11/15 km

Om 8.50 uur vertrek ik deze zondagmorgen naar Kralingen waar de vierde tocht van de Winterserie start vanuit de kantine van PAC aan het Lange Pad. Sabine en Paul zitten al aan de koffie/thee en ik meld me aan voor 15 km. Het weer is prachtig: een lekker zonnetje piept door de bomen en het is niet heel erg koud, er staat wel een frisse wind maar dat hoort ook een beetje in de winter.
Om 9.45 vertelt Gijs iets over de tocht en dat er te weinig routebeschrijvingen zijn uitgeprint maar daar zitten wij niet mee, we volgen gewoon de pijlen! En dan gaan we van start, ik heb er zin in!

We lopen richting Kralingse Bos en over de Prinses Beatrixlaan een heel eind om vervolgens in Ommoord uit te komen. Meestal maak ik een verslag aan de hand van de routebeschrijving, dus het blijft nu een beetje lastig om erover te vertellen. Of in ieder geval de locatie te benoemen, misschien heb ik het ook wel fout hoor.

Het beruchte modderpad vermijden we, want je kan mooi parallel lopen en dan blijven je schoenen en broek tenminste schoon! Andere wandelaars riepen ons omdat we de pijlen niet volgden maar wij gingen gewoon ons eigen gangetje.

Als we een sloot overbruggen, zien we een heleboel grote, dode vissen drijven en we blijven er even bij stilstaan. Zou die brand in Moerdijk al hier zijn effect hebben? Of heeft het een andere oorzaak. Het blijft gissen.

Niet lang daarna verschijnt de rust aan de Bergse Plas, maar wij gaan niet rusten, we wachten even op Sabine die een sanitaire stop moet maken.

We gaan naar de Bergse Voorplas en lopen over het Prinsenmolenpad richting Crooswijk.
De plas ligt er mooi bij met dat lekkere zonnetje is het een plezier om naar te kijken.

We steken de Rotte weer over om naar Crooswijk te gaan en komen langs de Sint Laurentius Begraafplaats. Dat heb ik even opgezocht op Google want we hebben geen bord ofzo gezien.

En zo zijn we weer aan het eind van de wandeling gekomen maar eerst nog een klein stukje door de wijk lopen. In een recordtempo hebben wij deze afstand gelopen, want het is even over half 1 als we de finish bereiken.

We kletsen nog eventjes na in de kantine maar ik koel altijd snel af en krijg het dan ook erg koud dus snel weer in de benen om naar huis te vertekken.
Deze tocht is de start van een nieuw wandelseizoen, beter kunnen we het niet treffen!
De foto's staan weer rechts onder het kopje RWV Wandeltocht.

In de schaduw van de wind - Carlos Ruiz Zafon

In het oude centrum van Barcelona ligt het Kerkhof der Vergeten Boeken. Hoofdpersoon Daniel Sempere wordt door zijn vader, weduwnaar en boekhandelaar, meegenomen naar deze geheimzinnige, verborgen wereld van verhalen.
Vanaf dat moment neemt Daniels leven een wending die hij niet had kunnen voorzien. Hij mag een boek uitzoeken en kiest De schaduw van de wind, geschreven door een zekere Julián Carax. Het boek laat hem niet meer los, ook al schudt de wereld tijdens het grauwe Franco-regime om hem heen op zijn grondvesten. Hij wil alles weten over het boek en de schrijver. En merkwaardigerwijs lijken alle mensen die hij ontmoet, ook de vrouwen op wie hij verliefd wordt, deel uit te maken van het grote spel waarvan het boek het middelpunt vormt.

Recensie(s)van Bol.com:

Als een boekverkoper zijn tienjarige zoon meeneemt naar het paleisachtige, geheimzinnige Kerkhof der Vergeten Boeken, raakt Daniel betoverd door De schaduw van de wind. Hij neemt zich voor achter de identiteit van de schrijver Julian Carax te komen. Sterker nog: hij lijkt het leven van deze mysterieuze man te gaan leven. Tegen de achtergrond van het Barcelona van de Burgeroorlog en Franco ontrolt zich een fascinerend verhaal, of feitelijk vele verhalen over figuren die zich in de nabijheid van Carax ophielden en mensen rondom Daniel. De structuur van het verhaal is als een Russische pop, die eindeloos veel kleinere poppen in zich heeft verstopt. Carlos Ruiz Zafon (1964) heeft een fantasierijke, knappe roman geschreven vol avontuur, spanning, en liefde, die je in een adem uitleest. Zijn taalgebruik is prachtig, zijn belezenheid groot en de vertaling is vloeiend. Velen zullen van deze onderhoudende, intelligente roman genieten. Ruime bladspiegel en normale druk.

Tweede recensie
Typisch zo'n boek dat niet in één keer uit hoeft, maar dat je soms even neerlegt om er glimlachend over na te denken. Het basisgegeven is de droom van iedere lezer: een vader neemt zijn zoon mee naar het kerkhof der Vergeten Boeken. Daar mag de jonge Daniel Sempere één boek uitkiezen. Het wordt De schaduw van de wind van ene Julián Carax. De jongen verliest zich helemaal in het boek en onderneemt uit pure bewondering een zoektocht naar de schrijver ervan. Er wordt in dit boek gezocht, gevonden, gevochten, geschoten, gehuild, gelachen, bemind en natuurlijk gelezen. Dat alles vertelt Ruiz Zafón onderkoeld, maar betrokken en vol mededogen. Prachtig.

Mijn recensie:
Prachtig boek. Het laat me geen moment los. Steeds denk ik: even nog een stukje lezen. Maar niet te veel want ik wil 'm niet uit lezen. Goed verhaal, de schrijfstijl ietwat ouderwets maar niet hinderlijk. Je ziet de straten van Barcelona voor je (ook omdat ik er ben geweest) zo'n mooie beschrijving. Goed verhaal, op een orginele manier weergegeven want: ieder heeft zo zijn eigen verhaal wat verteld moet worden over de schrijver Julian Carax.
Cijfer: 9,5

Richard Mason - Verloren zielen

Beschrijving
Sarah was een perfecte echtgenote, maar ze móest sterven. Doodkalm kijkt James Farrell terug op zijn leven: op zijn jeugd in de Britse upperclass, de feesten, zijn liefde voor muziek, en zijn ontmoeting met de half-Amerikaanse Ella, toekomstig kasteelvrouwe van Seton. Langzaam onthult hij de waarheid over Ella en Sarah - een verschrikkelijk geheim, dat hem ertoe drijft Sarah door het hoofd te schieten. Maar waarom? Het geheim van James Farrell is het geheim van deze roman. Wie het gelezen heeft, zwijgt erover en wie het wil weten...

Recensie (overgenomen van bol.com)
Deze debuutroman van de Britse schrijver (1977) wordt gepresenteerd als de herinneringen van een oude man uit de Britse upperclass, die beginnen met de mededeling dat hij na een langdurig huwelijk zijn vrouw heeft vermoord. De rest van het boek zijn z'n mijmeringen over wat daar allemaal aan vooraf is gegaan. De kiem van de moord ligt vele jaren terug, toen hij verliefd werd op de Engels-Amerikaanse Ella, voorbestemd om zijn kasteelvrouwe te worden maar al met een ander verloofd. Ook ontmoet hij haar geheimzinnige nichtje (en evenbeeld) Sarah, met wie hij zal trouwen en die hij zal doden. Er ontspint zich een intrige die nog het meest doet denken aan een gemoderniseerde versie van negentiende-eeuwse romans over adellijke kringen, verborgen familieschandalen, geheimzinnige portretten, klassentegenstellingen en wat dies meer zij. Het verhaal is niet echt spannend en wordt nogal kabbelend verteld (met allerlei uitweidingen en terzijdes), maar vormt hoogst aangename lectuur. En langzaam maar zeker wordt de lezer toch nog razend benieuwd wat er allemaal aan de hand is geweest.

Wordt gepresenteerd als een literair misdaadroman. Het is in de ik-vorm geschreven (niet favoriet bij mij) en leest wel aardig. Je wilt gewoon weten waarom hij haar vermoord heeft. Sommige stukken zijn zo saai, daar heb ik diagonaal overheen gelezen. Het woord "herinneren" of "ik herinner me" komt wel héél er veel voor! Soms is er een verrassende wending maar toch blijf ik het een saai boek vinden! Ik moet het nog uitlezen, nog een paar bladzijden maar ik geef het nu al een cijfer: 5,5

Stephen King - Duma

Aannemer Edgar Freemantle raakt bij een ongeluk op een bouwplaats in één klap heel veel kwijt: zijn arm, zijn vrouw en het leven zoals hij dat kende. Wat hij nog heeft is zijn schildertalent, en dat is zijn behoud.
Hij verhuist naar Duma, een van de Florida Keys, en begint te schilderen. Hij merkt dat de arm die hij moet missen - en waaraan hij af en toe verschrikkelijke fantoomjeuk heeft - hem een soort helderziendheid geeft.
En als hij zich voorstelt dat hij schildert met die arm, dan krijgen zijn schilderijen een vreemde, onheilspellende macht.

Het lijkt wel of Duma Edgars gaven versterkt. Duma is geen idyllisch eiland: het heeft een zwarte historie met wortels die verder teruggaan in de tijd dan je je kunt voorstellen. Edgar wekt met zijn schilderijen iets gevaarlijks uit dat verleden, en alleen hij zal het ook weer in slaap kunnen brengen...

Recensie (overgenomen van bol.com)
De hoofdpersoon, Edgar Freemantle, gaat na een ernstig ongeluk waarbij hij zijn rechterarm is kwijtgeraakt, wonen op Duma, een van de Florida Keys. Zijn huwelijk is gestrand en zijn bouwbedrijf heeft hij van de hand gedaan. Edgar wil rust en als tijdverdrijf gaat hij schilderen. Dan blijkt hij onder invloed van zijn omgeving een bijzonder talent te ontwikkelen. Hij wordt geleidelijk aan door geesten uit het verleden bezeten. Zijn schilderijen hebben een sinistere voorspellende waarde, zodat mensen door zijn beelden sterven of vermoord worden. Zoals in veel eerdere boeken van de Amerikaanse bestsellerauteur (1947) is horror ook hier het belangrijkste bestanddeel van het verhaal, verteld in de ik-vorm. Hoewel het geheel ongeloofwaardig is, slaagt de schrijver er wederom in om een bijzonder spannend geheel te produceren. Voor liefhebbers van griezelverhalen. www.stephenking.com. Kleine druk.

Ik vond het een weinig indrukwekkend boek. Zoals gezegd, in de ik-vorm geschreven en dat is niet mijn favoriete boekvorm. Het bevat weinig spannends vind ik, ik heb wel engere boeken van hem gelezen, is langdradig geschreven. Eén van Kings mindere boeken vind ik. Het duurde dan ook lang voordat ik het uit had!
Cijfer: 6

27-11 Kleine wandeling in de buurt

Het is echt heel erg koud vandaag! Toch besluit ik een "rondje polder" te lopen, i.p.v. de geplande WS78 tocht in Zwijndrecht. Ten eerste moesten we nog boodschappen doen en ten tweede is de begin- en eindtijd - voor mij althans - niet helemaal handig, n.l. 9.00 uur starten en uiterlijk 17.30 uur binnen komen. Dat ga ik dus echt niet redden daarom maar een rondje door de polder zoals gezegd.

Maar ik was nog geen 15 minuten onderweg of ik besloot om niet de polder in te gaan, het was zoooooooooo koud! En ik had de verkeerde jas aan. Daarom maar richting Akkers, Meeldijk en via Waterland weer de Gaarden in richting huis.

Al met al een klein uur onderweg geweest, kwam bibberend thuis!
Wel één leuke foto gemaakt van een groepje ganzen.

Verzoeking - Harlan Coben

Dan is jeugdhulpverlener. Het telefoontje is zoals vele anderen: een dertienjarig meisje, vermoedelijk misbruikt, een adres en de opdracht poolshoogte te nemen. Als hij het huis betreedt en de tv-camer's ziet, de verslaggever tegen hem hoort schreeuwen over zijn seksuele omgang met een minderjarige en de politie hem in de boeien slaat, beseft Dan dat zijn leven voorbij is. Drie maanden later is Dan verdwenen, dood gewaand nadat de vader van het slachtoffer verklaarde de verkrachter van zijn dochter te hebben vermoord. Wendy, de journaliste die Dan voor de ogen van de natie wist te ontmaskeren, volgt op dat moment het verhaal van een vermist meisje uit een nabijgelegen wijk. Maar dan krijgt Wendy een vreemd telefoontje. Enkele lang verborgen geheimen komen boven drijven, en Wendy vraagt zich af of ze destijds wel echt zo'n goed onderzoek heeft gedaan, of dat een onschuldige man het slachtoffer is geworden van een veel groter schandaal.

Ik heb er lang over gedaan om dit boek uit te krijgen. Het is geen dik boek, maar ik kon niet in het verhaal komen, het hangt als los zand aan elkaar. Uiteindelijk is de ontknoping verrassend en toch nog goed genoeg om het met een tevreden zucht weg te leggen. Ik heb meer boeken van hem gelezen, deze vind ik een van de mindere.
Cijfer: 7,5

RWV Winterserie 7-11-10

Het is alweer voorbij, de eerste van de Winterserie en ik zit gedouched en warm achter de PC om mijn verslag te schrijven van deze "monstertocht".
Na het opstaan, aankleden, spullen pakken en eten ga ik richting Lange Pad alwaar de start is zoals altijd van de Winterserie. Ik heb met Sabine afgesproken om daar 15 km weg te trappen.
In de kantine is het om 9.00 uur nog rustig, de start is tenslotte pas om 9.45 uur want we mogen de pijlers niet inhalen, en ik neem even een bakkie koffie. Danyell zit er ook al en we maken een praatje. Even later komt Paul ook aangelopen en al snel zijn we compleet, Sabine is er ook.
Gijs doet nog even zijn speech en dan worden de routes uitgedeeld, die we natuurlijk niet nodig hebben omdat de pijlen perfect geplaatst worden dus we hoeven niet bang te zijn om te verdwalen. Net voordat we vertrekken herken ik twee leden van "De Dordtse Bende", Hans en Marja, zij zitten tegenover ons aan het tafeltje. Leuk ze even gezien te hebben!
Het weer is niet om naar huis te schrijven, het miezert flink en ik besluit mijn poncho aan te trekken, die de rest van de tocht aangebleven is.
Leuk, de route gaat door de kinderboerderij, zie ik die ook eens een keer. Er is aan wandelaars met een hond gedacht, zij kunnen een andere route kiezen.
Ik merk aan Sabine dat het niet zo lekker gaat en bij navraag klopt dit ook. Wij besluiten de route in te korten, het is beter naar het lichaam te luisteren. Ik heb net nieuwe schoenen en misschien is het ook beter om de schoenen wat in te lopen maar tot nu toe gaat het uitstekend, nergens last van!
Bij restaurant "De Big" nemen we even een break en gaan lekker buiten zitten. Wat? Ja hoor onder een afdakje is het best uit te houden, het is helemaal niet koud.
Wij vervolgen de 10-km route om erger te voorkomen bij Sabine. Dat lukt prima.
In het Kralingse bos is het ondanks het weer toch best druk met hardlopers en fietsers! We komen langs het chinees restaurant wat "De Schone Lei" heet, nooit geweten dat dit zo heette! Langs het water probeert Sabine visjes te ontdekken maar nee, niets gezien.
De molens die we voorbij lopen gaan ook op de gevoelige plaat, hier ben ik vaker geweest maar heb dit nog nooit gedaan dus vooruit dan maar.
Een "leuk" trappetje zit in de route, tja je loopt bij de RWV of niet! Er is altijd wel iets spannends te vinden blijkbaar, het is best nog oppassen geblazen voor een PBS (Plat-op-je-Bek-Smak).
Al snel lopen we weer langs de kinderboerderij en het bezoekerscentrum "De Groene inval" en de parkeerplaats voorbij waar mijn koets staat te wachten.
Na het afmelden neem ik eens een heerlijke erwtensoep, want de traditie van "soep-bij-Lisette" is voorbij, helaas! Maar niettemin is deze soep ook heel erg lekker!
Paul komt niet veel later ons vergezellen en we blijven even nakletsen in de kantine waar ook Ardie aanschuift.
Na wat afspraakjes heen en weer nemen we afscheid van elkaar, Sabine stapt op de fiets naar huis, Paul en ik in de auto ieder ons weegs.
Prima wandeltochtje om de schoenen uit te lopen! 13.15 uur stap ik weer in Spijkenisse over de drempel.
De foto's van deze tocht staan rechts onder het kopje "foto's",

Mo Hayder - Diep

De donkerste kant van de mens, met een scalpel blootgelegd

In Bristol wordt met bruut geweld een auto gestolen: een dief met een kerstmannenmasker slaat de bestuurster neer en scheurt hard weg. Met haar vierjarige dochtertje nog op de achterbank.

Rechercheur Jack Caffery maakt zich niet al te druk, want het gebeurt zo vaak dat een autodief per ongeluk een kind ontvoert. Het kind duikt altijd op, in tegenstelling tot de auto. Maar dit kind duikt niet op. Dus Jack speurt verder. En ontdekt dat er zo al enkele meisjes zijn ontvoerd...

Politieduiker Flea Marley heeft zo haar eigen geheimen, diep onder de grond begraven. Jack lijkt haar niet meer te vertrouwen. Flea heeft zich nog nooit zo alleen gevoeld.

Ik ben er eergisteren in begonnen en kan het nu al niet meer wegleggen. Het is op een aparte manier geschreven, je zit er helemaal in. De gedachtengang van Jack is onnavolgbaar weergegeven. Ik ben zo benieuwd hoe het afloopt!
Cijfer tot nu toe: 8,5

Mark Billingham - Slaapdood

Tom Thorne, inspecteur bij de afdeling Ernstige Delicten, wordt onverwacht geconfronteerd met een Londense seriemoordenaar die bij zijn slachtoffers een beroerte veroorzaakt.

NBD|Biblion recensie
Na een poging tot moord in 2000 waarbij het slachtoffer blijvend verlamd raakte, legt inspecteur Tom Thorne van de afdeling Ernstige Delicten van de Londense politie de link naar drie moorden op vrouwen in andere delen van Londen. De misdrijven zijn op dezelfde manier gepleegd: de vrouwen werden eerst verdoofd, waarna een beroerte werd opgewekt die tot de dood leidde. Tijdens zijn onderzoek raakt Thorne ervan overtuigd dat de moordenaar een arts is die hem probeert uit te dagen. Na nog drie moorden vindt een dramatische ontknoping plaats waarbij Thorne's nieuwe vriendin en haar dochter bijna omkomen. Roman van de bekende Engelse stand-up comedian en televisiemaker. Het verhaal is spannend door een sterke goede opbouw met verschillende subplots die op een uitzondering na goed in het verhaal verweven zijn en door enkele onverwachte wendingen. Hoewel Thorne's prive-leven niet echt uit de verf komt, is dit beslist een veelbelovende thriller. De vertaling is redelijk. Vage omslagfoto van een deel van een mannengezicht. Kleine druk.

Mijn oordeel van dit boek: vlot geschreven maar je ziet van ver al hoe het af gaat lopen, het einde was dus geen verrassing voor mij!
Cijfer 7,5

Brielle Najaarstocht 23 oktober 2010 - 25 km

Heel nat in Brielle!
Sporthal de Dukdalf is het startbureau
Quirinus Lisette en ik

De weersvoorspellingen waren niet goed, maar ik heb toch met Lisette afgesproken dat we vandaag in Brielle gaan lopen. Dit is geen favoriete tocht van mij maar ik vind het wel weer gezellig om Lisette te zien en te spreken dus vooruit!

Bij Brielle aangekomen slaat de schrik om het hart: het is helemaal opgebroken! Waar moet ik naartoe om de sporthal te bereiken? Ik ben nogal kippig en helemaal in het donker! Op goed geluk ben ik Brielle ingereden en op gevoel naar de sporthal en jawel hoor, het is toch nog goed gekomen..........pffff.......

Op de afgesproken tijd komt Lisette binnenstappen, terwijl ik net aan de koffie zit en om 8.15 uur vertrekken wij om 25 km te gaan lopen.
De route is nogal saai, de beschrijving staat op twee A-4tjes!! Helaas heb ik de routebeschrijving meegewassen dus ik kan niet meer precies achterhalen waar we precies gelopen hebben.

De eerste rust na ruim tien km is in de mooi verbouwde Meidoorn, daar nemen we het er lekker van: koffie met appeltaart! Na ruim drie kwartier (!) stappen we weer op om de route te vervolgen. Het is regenachtig weer en de poncho's gaan weer om. De wegen zijn recht en lang, maar omdat wij zo lopen te kletsen met elkaar heb je er niet zo'n erg in. We lopen ook weer een stuk door het Kruininger Gors, een recreatiegebied vol met vakantiehuisjes. Het is er verlaten en stil. Ja, vind je het gek met dit weer??

We verlaten het recreatiegebied om naar de volgende rust te lopen, de Kogeloven. Deze is ook al drastisch verbouwd en we mogen daar niet onze meegebrachte etenswaren opeten! We bestellen een warme chocomel met slagroom, daar is het weer wel naar!
Danyell komt ook eventjes langs ons tafeltje om bij te kletsen.
Hier blijven we niet zo lang, want we moeten weer verder en het weer wordt er niet beter op! We komen Rinus tegen met een clubje mannen, hij vertelt mij dat hij ziek is maar zolang het nog kan blijft hij elk weekend(!) nog lopen. Vandaag loopt hij toch maar weer 40 km met zijn maten. Hij zet Lisette en mij op de foto en vraag ons of wij ook op 27 november naar Zwijndrecht komen voor de WS'78 tocht die hij organiseert. Tuurlijk doen we dat!

Het weer verslechterd opeens, de regen komt met bakken uit de hemel en mijn poncho begeeft het onder dit geweld. Dan maar nat worden, het is nu toch niet ver meer naar Brielle?
Maar dit valt nog best tegen. In Brielle aangekomen lopen we ook nog een klein stukje verkeerd, en om het centrum van Brielle te verlaten was ook even een puzzeltje, omdat ze zo aan het verbouwen zijn! Maar uiteindelijk zien we toch de sporthal weer opdoemen en om 15.15 uur melden wij ons weer af.
Dit was een gezellige tocht maar niet omdat het zo'n mooie route is. Ik heb het hier wel weer gezien voorlopig! Om 16.00 uur kom ik verzopen thuis, snel onder de douche!!
Foto's zijn van Henny van de Burg (zie voor meer foto's van deze tocht: www.franshobby.nl)

RET Metromars 9-10-2010

Kasteel van Rhoon en Sabine in de zon
Kasteel van Rhoon
We zijn in Rotterdam Zuid, de Waalhaven

De weersomstandigheden zijn perfect voor een wandeling. Ik heb samen met Sabine afgesproken bij het startbureau van de RET in Hoogvliet om de Metromars te gaan doen en wel 40 km! Op de afgesproken tijd vertrekken we met goede moed al is Sabine wel wat nerveus omdat dit de eerste keer is dat ze 40 km gaat lopen. Bij de start kom ik Ardi tegen, zij gaat in haar eigen tempo de 40 volbrengen.
De eerste kilometers gaan door Hoogvliet, een stukje langs de Oude Maas over vlonders en door het Ruigeplaatbos, ook over vlonders maar dan met leuning. De Digna Johannaweg is erg veranderd, de flats zijn afgebroken en daarvoor in de plaats staat nieuwbouw. De sfeer is daardoor wel veranderd vind ik.
Achter de Texasweg woont mijn moeder en daar gaan we eventjes rusten, de McDonalds is de eerste rust en die slaan we daarom over.

Via het park in Oudeland gaan we naar het Middengebied waar het kantoor staat van mijn vorige werkgever. Achter dit kantoor langs lopen we weer in een park waar veel paarden grazen, om naar de wagenrust van de RET te gaan. Marjanneke zien we voorbij stuiven, het gaat haar goed af zo te zien. Bij de rust drinken we (snel) een bakkie koffie en thee, Sabine heeft nauwelijks de kans dit op te drinken want we gaan weer op weg om de lus van de 40 km te gaan lopen.

We gaan richting Waalhaven en lopen een lange rechte weg langs het havengebied. Hier gaat het eventjes goed mis, een kuitspier dwingt mij te stoppen om deze goed in te smeren. Een tijd geleden heb ik eens een zweepslag gehad in dat been, en het blijft daardoor gevoelig. Het lopen gaat hierdoor iets langzamer maar gaandeweg kom ik beter in het ritme en de pijn trekt weg.
Ineens worden we aangesproken door Dirk van BOTU, hij loopt ook de 40 en stapt de rest van de route met ons mee, heel gezellig!
Het water van de Waalhaven ruikt lekker fris en doet me aan vroeger denken toen wij als gezin vaak naar Rotterdam gingen op de fiets.

In Rotterdam Charlois gekomen lopen we langs het landhuis de Oliphant, waar ik in een ver verleden gewerkt heb in de catering.
Er is een rust in een manege maar die laat lang op zich wachten want we zijn wel toe aan een rust. Daar aangekomen kunnen we lekker in het zonnetje zitten, wat een luxe!
Dit geeft ons weer genoeg energie om de tocht te vervolgen en we gaan richting Rhoon. De metroremise lopen we voorbij. Dit stuk kan ik wel dromen omdat ik voor mijn werk in Rotterdam drie keer per week hier fietste in de zomermaanden. Dus ik weet hoe ver het nog is naar de volgende rust!
We lopen langs Intratuin waardoor ik even in verwarring word gebracht omdat station Rhoon de andere kant op is. Maar we gaan via het begrazingsgebied van de Hooglanders naar het Kasteel van Rhoon, ook leuk! Het distripark Eemhaven zien we ook van dichtbij.

Eindelijk lopen we langs het Kasteel van Rhoon om via het metrostation Rhoon door het dorp naar de laatste rust te gaan, cafe de Gouden Arend. Hier neem ik een heerlijke cappuccino en daar ligt een zalig koekje bij die ik niet kon laten liggen! Een blaar doorgeprikt en weer verder want de finish lokt! We hebben nog 7,5 km voor de boeg dus het wordt aanpoten om op tijd te finishen.
Dit laatste stuk kan ik ook dromen en vind ik wat minder want het is vrij eentonig.
Bij de voetbalvelden van de RET mag Sabine een victory-sigaretje nemen om te vieren dat ze nu meer dan ooit gelopen heeft. Nu is het echt niet ver meer tot de finish.
De dijk langs het huis van mijn broertje is best nog wel lang volgens haar.
Rust in cafe de Gouden Arend
Het beeld van man en paard

Eindelijk is dan het metrostation in zicht waar de finish om 17.15 uur bereikt word.
Tranen van geluk stromen over de wangen bij Sabine, gehaald!! Supertrots ben ik op ons dat we dit weer geflikt hebben. Helemaal stuk neemt ze de felicitaties in ontvangst en een mooie medaille. Die heeft ze wel verdiend vind ik want het ging super goed.
We gaan ieder ons weg, Dirk en Sabine richting Rotterdam en ik richting Spijkenisse met de metro. Om 6 uur stap ik thuis over de drempel met een glimlach op mijn gezicht. Het is ZO leuk om iemand te helpen een doel te bereiken!