Een wandeldag die in het teken staat van bananen, koelkasten, oude telefoons, wilde paardenselfies en een 11-uurtje. Wat heb ik gelachen waarvan hier het verslag.
Zaterdagochtend, heeeeeeel erg vroeg, stap ik om 05.15 uur uit bed omdat ik een tochtje ga lopen in Wageningen dat een aardig stukje rijden is vanaf Spijkenisse en ik heb met Hetty afgesproken op de carpoolplaats in Woerden. Ik ben natuurlijk weer veel te vroeg en als Hetty op de afgesproken tijd aankomt rijden we gezamenlijk met haar auto naar Wageningen. Daar aangekomen is het eventjes zoeken naar een geschikte parkeerplek, de startlocatie is in een hotel maar hoe komen we daar!? De navigatie is in de war en er is een markt aan de gang zodat we er niet kunnen komen.......uiteindelijk lukt het de auto op een plekje bij een flat neer te zetten, 850 meter verwijderd van de start. Is niet erg, zo kunnen we lekker inlopen.
André en Michel, onze wandelmaatjes voor vandaag zitten al te wachten en Andre begint een verhaal te vertellen over het kopen van een banaan die er wel heel raar uitziet namelijk recht. De verkoopster maakte een opmerking daarover nadat Andre hier wat van zei maar die niet voor publicatie geschikt is.......we hebben er vreselijk om gelachen!! De toon is gezet voor vandaag. Bij de inschrijving die ik niet echt efficiënt vind gaan (de tafel staat verkeerd zodat er een rij ontstaat) krijg ik een muntje....."waarvoor?" vraag ik. Dan krijg je een vaantje na afloop! Oké.......
De routebeschrijving is voor alle afstanden (8, 15, 25 en 40) en ziet er ingewikkeld uit. Wij gaan vandaag 25 km lopen en ik wil graag weten waar de rusten zijn maar kan die niet zo snel ontdekken. Andre komt te hulp en zegt dat er drie rusten zijn, jippie! Op 6 km, 14 km en op 20 km. Dus we kunnen mooi trainen op rusten. Andre is normaal niet van het rusten maar dit keer traint hij met 10 kilo bepakking i.v.m. zijn eigen tocht volgend jaar vanaf Oostenrijk naar Nijmegen.
We lopen het hotel uit aan de achterkant en lopen langs een slootje naar een monument van gevallenen 1940-1945. Het is de Capitulatietocht tenslotte en wij staan er even bij stil voor een foto. De route gaat verder over lange rechte wegen maar we hebben genoeg te kletsen en het zonnetje schijnt dus het is niet erg. We hebben zelfs nog erg in een Brugmomentje en lopen verder over zgn. klompenpaden. De route is gedeeltelijk verhard en onverhard. Na 6 km zien we een sportkantine van WAV, Andre zegt: is dit een hondenclub? Nee.....de rust is er naast bij V.V. ONA'53. Hier nemen we de tijd voor een bakkie en een sanitaire stop. Andre krijgt een opmerking over zijn rugzak, iets met koelkast! Later komen we dezelfde mensen weer tegen en zegt hij dat hij een oude telefoon bij zich heeft.
Na de rust is het weer lopen op lijnrechte paden en over de campus van de universiteit Wageningen waar we ons verbazen over de architectuur en de kunstwerken die overal staan. Andre gaat ineens in een pot zitten, hilariteit alom, en andere wandelaars doen hem na. We maken er een fotootje van, weer een leuke onderbreking.
De tweede rust op 14 km is weer bij een kantine waar ze tomaten- en aspergesoep verkopen. We gaan er even lekker bij zitten. Als de pauze voorbij is lopen we in eerste instantie verkeerd maar de vergissing is snel ontdekt zodat we de goede kant op gaan. Vanaf nu lopen we in een wat mooiere omgeving, we vergapen ons aan de mooie huizen die we zien en maken tijd voor een plaatsnaam paaldansmomentje.
Om 11 uur is het tijd voor een borreltje vanwege de traditionele herdenking van de gevallenen. Andre neemt daar altijd wel de tijd voor en als we een mooi bankje zien vragen we aan een wandelaarster om dit tafereeltje op de foto te zetten.
Na deze onderbreking lopen we verder en de route voert ons langs het zomerverblijf van koningin Emma en Prins Hendrik, het Oranje Nassau's Oord. Een mooi wit gebouw wat een beetje lijkt op paleis Soestdijk. Het staat in een mooi park.
Nu komt er een mooi gedeelte van de route die gaat over de Wageningse berg, over het bergpad. Het gaat over glooiend terrein met een prachtig uitzicht over de uiterwaarden van de Nederijn. Ik heb hier ook gelopen tijdens de WS78 tocht een paar maanden geleden, toen vond ik het ook prachtig hier! Soms staan we stil om er een foto van te maken, of moeten we even op adem komen #knipoog.
De derde rust is in Hotel de Wageningse berg. We gaan op het zonovergoten terras zitten maar de bediening lijkt ons niet op te merken. Dus daarom halen we zelf maar koffie al komt die uit een kartonnen bekertje maar dat doet niets af aan de smaak!
Ineens zegt Andre: is dat niet Mariska? Hij wijst op iemand die tegen een muurtje zit, met haar rug naar ons toe. En ik beaam het: ja hoor, Mariska is er ook. We maken even een praatje en Mariska zit er al een tijdje zegt ze en gaat weer verder. Niet lang daarna vertrekken wij ook.
We komen terecht in het Arboretum, de rhododendrons staan mooi in bloei, de kleuren springen je tegemoet! Na deze bloemenpracht lopen we de uiterwaarden in, een onverhard graspad dat in deze tijd van het jaar goed begaanbaar is. Een paar maanden geleden was het hier erg modderig! Bij de voormalige steenfabriek maken we een foto van de hoge ovenpijp bovenop het gebouw dat nu dienst doet als onderkomen voor de scouting. In dit gebied lopen ook wilde paarden en Andre maakt er een "paardenselfie" van. De paarden zijn gewend aan mensen lijkt het wel, ze zijn helemaal niet schuw. Ik hou niet van paarden zo dichtbij en ik ben blij als we er voorbij zijn!
Na dit natuurgeweld komen we weer in de bebouwde kom van Wageningen en lopen langs een oude Joodse begraafplaats. Van Hetty hoor ik dat deze begraafplaatsen nooit geruimd zullen worden, ik zie heel oude grafstenen van o.a. 1843!! Dat wist ik niet en je bent dus nooit te oud om te leren!
In het centrum van Wageningen aangekomen is het gezellig druk en we lopen langs de Aula van de universiteit waar de capitulatie ondertekend is en Hotel de Wereld waar de onderhandelingen plaatsvonden, het bevrijdingsmonument is versiert met een bloemenkrans, de herdenking was jongstleden op 5 mei.
Het einde van de tocht is in zicht en als we het centrum verlaten zien we inderdaad de ingang van het hotel opdoemen. We komen weer aan de achterkant binnen en nadat ik een finishfoto maak van Andre en Michel onder de finishvlag melden wij ons af. Ik krijg een vaantje voor mijn muntje en een stempel in mijn boekje. We praten nog even na op het zonnige terras met een finishbiertje. De wandelaars die een opmerking maakten over de rugzak van Andre zitten er ook, hij maakt even een praatje en legt uit waarom hij zoveel bij zich heeft. Ze dachten dat hij leeg was!!
Ik heb genoten van deze dag, niet in de laatste plaats door het prachtige, zonnige weer! En het was een mooie route, goed gepijlt en zeer gevarieerd.
meer foto's hier
2 opmerkingen:
Haha, jullie waren er ook :) Ik heb helemaal geen bekenden gezien, maar met 700 wandelaars moeten er vast en zeker bij zitten die je kent
En jullie hadden wel paarden in de uiterwaarden! Niks nakkes nada bij ons, wat we helemaal niet erg vonden. We zijn al eens tussen een kudde koeien beland, en dat vond mijn moeder maar niks.
Hallo Ineke,
Wat heb je weer een fantastisch mooi wandelverslag geschreven.
Deze wandeltocht heb ik zelf meerde keren gewandeld.
Er komen dan weer allerlei gevoelens naar boven.
Als ik dit lees, dan waan ik me rond Wageningen.
Het heeft zo’n mooie natuur, zeker het Arboretum.
Het is teveel om op te noemen.
In één woord een geweldig wandelverslag !
Groetjes,
Jan Louter
Een reactie posten