SDS Barendrechtse Wintertocht 19-2-2011 / 25 km

De start van deze tocht is zoals altijd in de kantine van het sportpark de Bongerd. Het is wel jammer dat je daar niet je auto kwijt kan omdat de sporters voor gaan. Wat nou, wij zijn toch ook sporters? Maar goed, een stukje verderop kan je je auto ook kwijt en dat doe ik dan ook, er is nog één plekje vrij.
Daar aangekomen schrijf ik in voor 25 km, € 3,- voor drie consumpties en de wandeling vind ik niet duur, en ga naar de kantine waar Paul en Ed al aan de koffie zitten. Die zijn er vroeg bij! Het is bijna 8 uur en ik neem ook nog even een bakkie. Larissa komt ook nog even aanschuiven maar zij gaat 15 lopen met een vriendin omdat dit haar "werkweekend" is, kan zij niet met ons mee.
Het eerste korte stukje van de route gaan we samen op maar al snel scheiden onze wegen, al bij de sportvelden!

We lopen richting Rotterdam Zuid, en komen langs het crematorium aan de Maeterlinckweg. Via parkjes en woonwijkjes komen we bij de eerste verzorgingspost van SDS aan de Charloise Lagedijk, waar je met een consumptiebon een koffie of iets anders kan krijgen. Er is ook soep, maar om half tien willen wij nog geen soep!
Er staan stoelen genoeg, maar wij drinken staand onze koffie want we willen snel verder lopen. We hebben er tenslotte pas bijna 7 km op zitten.

We lopen de dijk af richting station Rhoon en de Rhoonse sporthal waar de volgende rust is, maar voordat we daar zijn moeten we nog een (saai!) stukje lopen. Ik heb dit stuk al zo vaak gezien omdat ik zeven jaar elke zomer hier langs fietste als ik naar mijn werk aan de Leuvehaven ging. Maar gezellig kletsend met Ed en Paul kom ik dit stukje ook weer door. Afleiding is de kunst!

In sporthal Rhoon is het erg stil, we nemen daar een lekker bakkie en eten onze bammetjes op. De man achter de bar is zoals gewoonlijk in een slecht humeur, of zijn gezicht staat altijd op onweer?
Het is vandaag echt trainen op rusten want we komen straks nog een rust tegen. Maar voordat we daar aankomen moeten we nog een stukje wandelen door de grienden. Het is erg laag water en de wilgen zijn grotendeels gesnoeid. Wat een verschil met twee weken geleden! Er is vandaag ook snoeiwerk aan de gang, we horen de kettingzagen werken. En natuurlijk de Polen die daarvoor ingehuurd zijn. Het zijn in ieder geval geen Nederlanders die daar aan het werk zijn.

We verlaten de grienden om vervolgens een héél erg lang pad af te lopen naar de laatste verzorgingspost aan de Koedood nr.6. Deze wordt ook door vrijwilligers van SDS bemand. Ik doe daar mijn podologische zolen uit de schoenen, ze zitten toch niet lekker.

Na deze rust lopen we richting Barendrecht, de "kromme" brug over richting skyline van Barendrecht. Door de woonwijken richting IKEA, en vanaf daar via het bedrijventerrein naar de dorpskern van Barendrecht. We mogen ook nog een stukje over een dijkje lopen waar een soort poedel of labradoedel ronddartelt. Leuk dijkje!

Aan het eind van de dijk begint het dorp Barendrecht en al snel komen we weer aan bij de sportkantine waar het nu wel erg druk is met voetballertjes en supporters. Ik meld mij af en Paul en Ed nemen er nog eentje maar ik ga verder want mijn nichtje viert haar 21e verjaardag.
Hoewel ik op bekend terrein gelopen heb, heb ik toch genoten van deze tocht mede door het gezelschap en het frisse winterweer, guur maar goed te doen!

Boeken niet uitgelezen..........................

In het boekenlijstje staan boeken die ik niet helemaal uitgelezen heb, gewoon omdat ze niet boeiend genoeg waren. Maar ik wil ze toch vermelden in het lijstje.

Marion Pauw - Daglicht

Iris is een jonge succesvolle advocate die worstelt met het combineren van haar carrière met de zorg voor haar moeilijk opvoedbare zoontje. Ray is veroordeeld voor de moord op zijn buurvrouw en zit zijn straf uit in een tbs-kliniek. Hij houdt bij hoog en laag vol dat hij onschuldig is.
Op het eerste gezicht lijken Iris en Ray weinig met elkaar gemeen te hebben, maar dat verandert wanneer hun wegen zich kruisen. Iris is geneigd Ray te geloven en belooft hem te zullen helpen om herziening te krijgen in zijn zaak. Wanneer Iris op onderzoek uitgaat, komen er echter steeds meer feiten aan het licht die Ray als de dader aanwijzen.

Met Daglicht, een vernuftige psychologische thriller met veel oog voor detail, laat Marion Pauw zien dat zij zich als thrillerschrijfster kan meten met de besten.

Een heel leuk boek! Het verhaal wordt door beide hoofdpersonen vertelt, en dat gebeurt om en om. Eerst denk je dat het één niets met het ander te maken heeft, maar gaandeweg krijg je het idee dat er toch iets meer achter zit. Knap geschreven en het plot is verrassend! In één week uitgelezen.
Cijfer: 8,5

Nicolo Ammaniti - Ik ben niet bang

Schitterend verfilmd door Gabriele Salvatores, in 2000 bekroond met de Oscar voor beste buitenlandse film. 'Net toen ik Salvatore bijna had ingehaald hoorde ik mijn zusje schreeuwen. Ik draaide me om en zag haar verdwijnen, kopje onder in het graan dat de heuvel overdekte.'

Het is de heetste zomer van de twintigste eeuw. De setting: een kleine gemeenschap, bestaande uit vijf huizen, omringd door korenvelden. Terwijl de ouderen binnen schuilen tegen de hitte, trekken zes kinderen er op hun fietsen op uit, in de door de zon geteisterde, desolate omgeving.

Wanneer ze in een verlaten en onbewoonde boerderij op onderzoek uitgaan, stuit de negenjarige Michele Amitrano op een geheim, een geheim dat zo indrukwekkend en zo verschrikkelijk is dat hij niemand erover durft te vertellen. Om in het reine te komen met zijn ontdekking, moet Michele over morele dilemma's heen stappen en de strijd aangaan met zijn geweten.

In Ik ben niet bang slaagt Niccolò Ammaniti er op verbluffende en meeslepende wijze in zich te verplaatsen in de geest van zijn jeugdige protagonist, een kleine jongen die heen en weer geslingerd wordt tussen onschuld en medeplichtigheid. Het is een schitterende coming of age-roman, en het overtuigende bewijs van Ammaniti's meesterlijke verteltalent.

Dit kleine boekje in één ruk uitgelezen. Het was niet spannend, het verhaal las lekker weg. Ook wel interessant om te lezen hoe de schrijver zich in het kleine jongetje verplaatst. Je blijft je afvragen: "wanneer vertelt 'ie nou zijn geheim aan zijn ouders?" want het is best heftig wat hij vindt, een jongetje van zijn leeftijd geketend in een put. Het is ook leuk te lezen hoe hij met dit geheim om gaat.
Cijfer: 7,5

W.S.V. Hart van Brabant Tilburg - 23 km

Verandering van spijs doet eten, nou met wandeltochten geldt precies hetzelfde. Daarom deze keer een wandeltocht gedaan in een voor mij totaal onbekende omgeving namelijk Tilburg. Onderweg ernaartoe zit ik nog even in de piepzak, het is namelijk ontzettend mistig en dat vind ik best eng! Maar ik heb doorgezet en na precies een uur kom ik bij het startbureau aan in Tilburg, het cafe/restaurant Boerke Mutsaers. Het is er al behoorlijk druk maar het inschrijven gaat supersnel! Ik stap dan ook om 9.15 uur naar buiten.

Het eerste gedeelte gaat door bebouwde kom en een stuk over het universiteits terrein van Universiteit Tilburg. Al snel komen we in de bossen! Ik vind het geweldig en geniet met volle teugen. Wat ik ook heel prettig vind is dat de bepijling genummerd is. Zo kan je precies op je routebeschrijving zien waar je zit. En eigenlijk heb je die niet nodig want de route is perfect gepijld!

Ik raak aan de praat met twee dames die een kiengebouw zien. Wat is dat, kienen? Ik krijg een hele uitleg wat dat nu precies is. Al heb ik wel een vermoeden wat het is, namelijk bingo, ik luister met plezier naar de uitleg van de dames. Zij zijn zussen en komen uit Eindhoven. Al kletsend lopen we over een ruiterpad langs een watertje, weet helaas de naam daar niet van. Ik zie ook wandelaars aan de overkant en ja hoor, even later lopen we daar ook. Niet veel later doemt het kerkje op van Riel alwaar de rust is in cafetaria 't Luikske. We mogen echter niet onze eigen meegebrachte consumptie daar opeten. Vind ik niet erg gastvrij want je neemt daar tenslotte wel een bakkie koffie bij. Ik doe het toch, want ik snak naar een boterham! Grote jongen die daar wat van gaat zeggen. En niemand doet dat gelukkig.

Iets over de geschiedenis van het cafetaria: wat was de oorsprong van de naam, want de naam ’t Luikske is al vele jaren een begrip in de regio.De naam is ontstaan door de Rielse bevolking.Enkele deuren voorbij het huidige Cafetaria werd jaren geleden friet verkocht vanuit een woonhuis met een boerendeur. Als er zich klanten melden om friet te kopen werd het bovengedeelte geopend en dit was het luik of zoals ze in Riel zeggen: ‘ T LUIKSKE. Door de Rielse bevolking werd dus al snel gezegd als er friet gehaald moest worden: Ga eens friet halen uit ’t Luikske. En zo ontstond de naam en zo zal de naam waarschijnlijk ook altijd blijven.

Wel jammer dat deze rust pas na 15 km op de route zit. Nu is het nog een kleine 8 km voor we bij de finish aankomen. In dit laatste stuk zitten wel een paar lange, rechte einden maar dat vind ik nu niet zo erg. Met mijn MP3 op verloopt de route voorspoedig en al snel kom ik aan bij de finish, het is precies 14.00 uur. Na een praatje met de dames achter de tafel over de perfecte route ga ik weer huiswaarts.
Een heerlijke wandeling daar in het Brabantse Hart! Ik kom zeker nog een keer terug!

RWV Winterserie 6-2-2011 15 km

In het startburau aan het Lange Pad is het lekker druk als ik mij aanmeld voor 15 km. Ik vraag Danyell hoe het met haar arm is en het gaat gelukkig de goede kant op. Dan zie ik Paul binnenkomen en samen drinken we even een bakkie voor we op pad gaan.
Helaas is Sabine geblesseerd en kan niet met ons mee, maar in gedachten is ze wel bij ons.

De route gaat over allerlei bospaadjes met leuke namen zoals Wolvenpad, Mantelpad, Gazellenlaantje, Weidezoom en Verborgenlaantje. Dat noemen ze ook wel het Kralingse Bos.
Nog iemand een PBS zien maken (zien vallen dus), hij loopt een beetje te dollen en kijkt niet uit. Ja, dan ga je op je snuffert als je niet uitkijkt. Gelukkig geen blijvende schade opgelopen, hij loopt weer snel verder.

We lopen op de Ringvaartweg waar we de mooie huizen die daar staan bewonderen. Er staan ook heel wat oude tussen zoals Paul weet, hij kwam hier vroeger heel vaak.
Langs de huizen loopt een slootje en voor één van deze huizen staat een tuinkabouter op een stok in het water. Je moet er maar op komen.

De rust bij McDonalds zit op 7,5 km maar wij lopen lekker door. Een lekker stukje door Kralingen banjeren en wederom over de Ringvaartweg gelopen maar dan aan de andere kant.
Nog even de Kralingse weg oversteken en dan zijn we alweer in het Kralingse bos. Daar gaat het over de Wolvenvallei, het Hazenpad, Vleermuispad, IJsvogelpad. Naaldbomenpad enz. We komen ook nog langs het beruchte pad met de boomstammen, waar de gemeente zo over gesteggeld heeft. Moeten er nou bordjes komen of niet? Nee, dan maar boomstammen!

Niet veel later zien we de parkeerplaats opdoemen waar mijn koets staat. Piet zien we ook nog langsstuiven met zijn wandelmaatje.
Na 2 uur en 55 minuten stappen we de kantine binnen, we hebben er 16.3020 km op zitten! Nog even nababbelen met een kopje koffie en een biertje voor Paul en dan stap ik weer op want ik koel snel af. Om half 2 ben ik weer thuis na een heerlijk winderig wandelingetje!
Rechts staan een paar fotootjes

Rhoonse Griendentocht 29-1-2011/25 km

Met de metro naar Rhoon getogen en daar kom ik rond 8 uur aan. Sabine, Paul en Ed zitten al aan de koffie. Ik schrijf me in voor 25 km. Inmiddels komen ook Jan, Robert en Marc plus echtgenote binnen. En Bakhos (Larissa) en Hippo (Geert). Zij gaan resp. de 30 en 40 km lopen. Kortom, een leuk groepje W4W-ers. Danyell die nog flink last blijkt te hebben van haar pols gaat 15 km kuieren.

Gijs houdt nog even een toespraakje, vertelt dat het nu toch wel erg druk begint te worden in de kantine en dat de mensen die al zitten wat eerder op weg kunnen zodat anderen weer kunnen zitten. Het is inderdaad erg druk geworden, lange wachtrijen bij de tafels! Na de routebeschrijving bemachtigd te hebben gaan we op weg.

Maar na 10 minuten gewandeld te hebben barst Sabine ineens in huilen uit: ze heeft vreselijk veel pijn in de schenen en moet even stoppen. Ik schrik me een hoedje maar gelukkig gaat het weer beter met haar als we eenmaal goed op weg zijn. We komen nog iemand tegen die ik vaak tijdens wandelingen zie, maar heb haar een tijd niet gezien. En dat klopt ook want ze was geblesseerd geraakt en nu gaat het weer beter met haar. Ze geeft Sabine ook wat tips ivm de scheenbeenblessure. Altijd fijn om van een ervaren wandelaar wat tips te krijgen toch? Ons tempo ligt haar te laag dus ze gaat er weer als een speer vandoor. Na vijf minuten is ze ook helemaal uit beeld: wat een tempo! En even later komt Leo ons inhalen, hij moest wat later starten ivm de drukte.

De route gaat richting Hoogvliet waar de eerste rustpost zal zijn van RWV. Na een heerlijk bakkie koffie en thee gaan we weer snel verder, want het is ijzig koud en we koelen dan ook snel af.

Langs de Oude Maas is een wandelpad aangelegd met vlonders die ondanks de beijzeling toch in de route zit. Ik vind het maar wat eng: je zal maar uitglijden en in het water kukelen! Maar gelukkig komen we allen zonder schade weer aan op vaste grond. Richting Poortugaal gaan we en we lopen een stukje over het terrein van Delta. Een medewandelaar verbaasd zich erover dat het zo groot is.

Het "schapenpad" waar we overheen gaan is gelukkig schoon, de schaapjes zitten zeker lekker warm in hun stal.

De tweede rust zit in de kantine van de handbalvereniging ETC Hoogvliet waar we neerstrijken voor een biertje en koffie en thee. Deze rust duurt mij eigenlijk iets te lang, maar ja, we moeten ook trainen op rusten! Ik leer hier ook wat de afkorting BBHH betekend: Bezigheden Buiten Huis Hebbende.

Ik ben flink afgekoeld en krijg het koud, gelukkig loop ik me weer snel warm richting derde rust. Daar gaan we aan voorbij, de kantine van PSV Poortugaal, hij zit te dicht op de vorige rust. Ik loop samen met iemand die we een paar weken terug ontmoet hebben bij de RWV Winterserie, Chris en we kletsen samen de route door. De anderen lopen een paar meter voor ons. Het tempo ligt best hoog! Bij de jachthaven van Rhoon zit het restaurant Abel waar wij even een tussenstop inlassen. De heren ruiken het bier! Robert en Leo lopen verder. En wederom, hier een lange rust want tja, we zijn lekker aan het "buitenspelen" en hebben de tijd aan onszelf. Hier ontstaat ook het idee van Paul voor de volgende Voetstappentocht maar dat is pas volgend jaar. Dit ideetje houden we warm!

En dan is het tijd voor "de Grienden". Ze staan er weer mooi bij dit jaar, geen modderboel en geen overstromingen. Lekker lopen zo hoewel je soms over boomstronken moet is het goed te doen. We lopen als ganzen achter elkaar want het pad is vrij smal. En het weer is verrukkelijk: geen wind, een zonnetje maar ijzig koud!

Bij de tweede verzorgingspost komen we Geert en Larissa ook weer tegen. Na een heerlijk soepje maken we ons op voor het sluitstuk. Het is nog maar 6 km dus over een goed uur moeten we finishen. Ik loop het laatste stukje met Larissa op, zij is nieuw op ons forum en ook een debutante op de Vierdaagse. We kletsen samen naar de finish die ongemerkt dichterbij komt. Om half vier arriveren we daar eindelijk. Na een frisje stap ik weer op richting metro. De dame die voor me zat in de metro vanmorgen, loopt achter mij en samen lopen we richting station Rhoon. Zij blijkt bij het CIZ te werken in Utrecht, mijn oude werkgever! Als dat geen toeval is?

Na een korte metro reis stap ik nog even naar AH voor een boodschapje en daarna op de fiets naar huis. Brr... wat is het koud eigenlijk! Moe maar zeer voldaan kom ik thuis. Dit was weer een dag om in te lijsten! Leuk gezelschap, leuke route. Dit smaakt naar meer!!!

Wateringseveldtocht Den Haag 2011/25 km

Omdat ik mij gisteren verslapen heb, ga ik deze tocht vandaag lopen. Vandaag is het zondag, dus rustig op de weg. Als ik aankom bij de kantine van GDA is het nog niet heel erg druk, en ik schrijf me in. Van deze tocht is het wel leuk dat je niet meteen voor de afstand hoeft te kiezen, alle routes staan erop. Dus als er onderweg iets voordoet waarvan je denkt: nou, ik zou wel een km minder willen lopen, kan dat! Ik weet nog niet wat ik ga doen, het ligt eraan hoe ik me voel.Om half negen vertrek ik en ik kom Piet tegen maar die loopt zo snel, ik kan hem niet bijhouden en hij gaat verder met zijn wandelmaatje.

Er staat een duidelijke uitleg op de routebeschrijving hoe een en ander werkt, maar toch kom ik onderweg wat onduidelijkheden tegen. Gelukkig zijn er medewandelaars die me weer op het goede pad brengen, later meer daarover.

Het eerste stuk doe ik met de MP3 op, het is bekend terrein, ik ben er al eens geweest.
Langs park Ockenburg, de begraafplaats en langs het Kijkduinpark de duinen in tot aan Ter Heijde. Echt inspirerend is deze omgeving niet, tenzij je wilt mediteren ofzo. Er is niets te zien, niets te beleven, doorkachelen maar!
Ik zie op de routebeschrijving dat ik best snel loop, 5,6 km per uur. Dat ben ik niet van mezelf gewend maar het gaat wel lekker.

De rust is na 11,5 km (ik heb er precies twee uur opzitten) in het sportpark Verburgh, je kan daar kiezen om daar omhoog te gaan naar de voetbalkantine, of naar de kantine van de tennisvereniging te gaan. Ik kies voor het laatste en neem een lekker bakkie cappuccino. Ik maak een praatje met de plaatselijke bevolking die geinteresseerd informeerde of ik voor de Vierdaagse aan het trainen ben. Heel gezellig maar daardoor duurt de pauze me iets te lang. Meestal ga ik maar een kwartier zitten, nu werd het een half uur!

Via een leuk smal pad komen we in Kwintsheul en draaien we de Heulweg op. Die is best lang en bij de molen moeten we rechtsaf. Daar kom ik een paar leden van de RWV tegen, zij vinden ook e.e.a. onduidelijk en we lopen een stukje samen op. Zij lopen best snel en eigenlijk heb ik het wel een beetje gehad, deze tocht is precies hetzelfde als vorig jaar. Bij de "kwalitaria" (een heel nette friettent) besluiten een mijnheer die achter ons liep en ik om daar te gaan pauzeren. Wat schetst onze verbazing? Hij is nog niet open. Dan maar even op het bankje voor de zaak zitten. Even later komt de eigenares naar buiten, ze vraagt of we soms alleen een kopje koffie willen? Dat is zo en we mogen toch naar binnen! Aardige mensen daar in het Westland.

Samen met mijnheer ? drink ik een bakkie en na een goede tien minuten stappen we weer op. Het is nu nog maar een klein stukje naar de finish. We gaan door allerlei straatjes richting de Uithof, een mooi stukje park. Is ook wel bekend en kletsen met mijnheer lukt ook niet zo, want hij is behoorlijk doof. Lastig.............vooral voor hem.

Niet veel later hoor ik al geluiden die van de voetbalvelden komen, maar dat is nog best wel ver. En als ik het voetbalveld van GDA zie opdoemen, ben ik blij dat het erop zit, ik zit er best wel doorheen! Ik heb er precies vijf uur over gedaan, best wel snel voor mijn doen want inclusief rusten. De kantine zit helemaal vol met voetbalsupporters of voetballers, en ik ga na afscheid genomen te hebben van mijnheer, richting automobiel. Die staat gelukkig niet ver van het park en ik ga even uitpuffen in de auto, een stukje eten en drinken. Dan zie ik auto's die staan te wachten tot ik wegrij, en besluit dan toch maar te gaan rijden. Om half drie ben ik weer in Spijkenisse. Best wel moe, maar na een douche ben ik weer snel opgeknapt!
O ja de afstand is 25 km geworden.
Foto's staan rechts onder het kopje Wateringseveldtocht 2011.

RWV Winterserie 9-1-11/15 km

Om 8.50 uur vertrek ik deze zondagmorgen naar Kralingen waar de vierde tocht van de Winterserie start vanuit de kantine van PAC aan het Lange Pad. Sabine en Paul zitten al aan de koffie/thee en ik meld me aan voor 15 km. Het weer is prachtig: een lekker zonnetje piept door de bomen en het is niet heel erg koud, er staat wel een frisse wind maar dat hoort ook een beetje in de winter.
Om 9.45 vertelt Gijs iets over de tocht en dat er te weinig routebeschrijvingen zijn uitgeprint maar daar zitten wij niet mee, we volgen gewoon de pijlen! En dan gaan we van start, ik heb er zin in!

We lopen richting Kralingse Bos en over de Prinses Beatrixlaan een heel eind om vervolgens in Ommoord uit te komen. Meestal maak ik een verslag aan de hand van de routebeschrijving, dus het blijft nu een beetje lastig om erover te vertellen. Of in ieder geval de locatie te benoemen, misschien heb ik het ook wel fout hoor.

Het beruchte modderpad vermijden we, want je kan mooi parallel lopen en dan blijven je schoenen en broek tenminste schoon! Andere wandelaars riepen ons omdat we de pijlen niet volgden maar wij gingen gewoon ons eigen gangetje.

Als we een sloot overbruggen, zien we een heleboel grote, dode vissen drijven en we blijven er even bij stilstaan. Zou die brand in Moerdijk al hier zijn effect hebben? Of heeft het een andere oorzaak. Het blijft gissen.

Niet lang daarna verschijnt de rust aan de Bergse Plas, maar wij gaan niet rusten, we wachten even op Sabine die een sanitaire stop moet maken.

We gaan naar de Bergse Voorplas en lopen over het Prinsenmolenpad richting Crooswijk.
De plas ligt er mooi bij met dat lekkere zonnetje is het een plezier om naar te kijken.

We steken de Rotte weer over om naar Crooswijk te gaan en komen langs de Sint Laurentius Begraafplaats. Dat heb ik even opgezocht op Google want we hebben geen bord ofzo gezien.

En zo zijn we weer aan het eind van de wandeling gekomen maar eerst nog een klein stukje door de wijk lopen. In een recordtempo hebben wij deze afstand gelopen, want het is even over half 1 als we de finish bereiken.

We kletsen nog eventjes na in de kantine maar ik koel altijd snel af en krijg het dan ook erg koud dus snel weer in de benen om naar huis te vertekken.
Deze tocht is de start van een nieuw wandelseizoen, beter kunnen we het niet treffen!
De foto's staan weer rechts onder het kopje RWV Wandeltocht.

In de schaduw van de wind - Carlos Ruiz Zafon

In het oude centrum van Barcelona ligt het Kerkhof der Vergeten Boeken. Hoofdpersoon Daniel Sempere wordt door zijn vader, weduwnaar en boekhandelaar, meegenomen naar deze geheimzinnige, verborgen wereld van verhalen.
Vanaf dat moment neemt Daniels leven een wending die hij niet had kunnen voorzien. Hij mag een boek uitzoeken en kiest De schaduw van de wind, geschreven door een zekere Julián Carax. Het boek laat hem niet meer los, ook al schudt de wereld tijdens het grauwe Franco-regime om hem heen op zijn grondvesten. Hij wil alles weten over het boek en de schrijver. En merkwaardigerwijs lijken alle mensen die hij ontmoet, ook de vrouwen op wie hij verliefd wordt, deel uit te maken van het grote spel waarvan het boek het middelpunt vormt.

Recensie(s)van Bol.com:

Als een boekverkoper zijn tienjarige zoon meeneemt naar het paleisachtige, geheimzinnige Kerkhof der Vergeten Boeken, raakt Daniel betoverd door De schaduw van de wind. Hij neemt zich voor achter de identiteit van de schrijver Julian Carax te komen. Sterker nog: hij lijkt het leven van deze mysterieuze man te gaan leven. Tegen de achtergrond van het Barcelona van de Burgeroorlog en Franco ontrolt zich een fascinerend verhaal, of feitelijk vele verhalen over figuren die zich in de nabijheid van Carax ophielden en mensen rondom Daniel. De structuur van het verhaal is als een Russische pop, die eindeloos veel kleinere poppen in zich heeft verstopt. Carlos Ruiz Zafon (1964) heeft een fantasierijke, knappe roman geschreven vol avontuur, spanning, en liefde, die je in een adem uitleest. Zijn taalgebruik is prachtig, zijn belezenheid groot en de vertaling is vloeiend. Velen zullen van deze onderhoudende, intelligente roman genieten. Ruime bladspiegel en normale druk.

Tweede recensie
Typisch zo'n boek dat niet in één keer uit hoeft, maar dat je soms even neerlegt om er glimlachend over na te denken. Het basisgegeven is de droom van iedere lezer: een vader neemt zijn zoon mee naar het kerkhof der Vergeten Boeken. Daar mag de jonge Daniel Sempere één boek uitkiezen. Het wordt De schaduw van de wind van ene Julián Carax. De jongen verliest zich helemaal in het boek en onderneemt uit pure bewondering een zoektocht naar de schrijver ervan. Er wordt in dit boek gezocht, gevonden, gevochten, geschoten, gehuild, gelachen, bemind en natuurlijk gelezen. Dat alles vertelt Ruiz Zafón onderkoeld, maar betrokken en vol mededogen. Prachtig.

Mijn recensie:
Prachtig boek. Het laat me geen moment los. Steeds denk ik: even nog een stukje lezen. Maar niet te veel want ik wil 'm niet uit lezen. Goed verhaal, de schrijfstijl ietwat ouderwets maar niet hinderlijk. Je ziet de straten van Barcelona voor je (ook omdat ik er ben geweest) zo'n mooie beschrijving. Goed verhaal, op een orginele manier weergegeven want: ieder heeft zo zijn eigen verhaal wat verteld moet worden over de schrijver Julian Carax.
Cijfer: 9,5

Richard Mason - Verloren zielen

Beschrijving
Sarah was een perfecte echtgenote, maar ze móest sterven. Doodkalm kijkt James Farrell terug op zijn leven: op zijn jeugd in de Britse upperclass, de feesten, zijn liefde voor muziek, en zijn ontmoeting met de half-Amerikaanse Ella, toekomstig kasteelvrouwe van Seton. Langzaam onthult hij de waarheid over Ella en Sarah - een verschrikkelijk geheim, dat hem ertoe drijft Sarah door het hoofd te schieten. Maar waarom? Het geheim van James Farrell is het geheim van deze roman. Wie het gelezen heeft, zwijgt erover en wie het wil weten...

Recensie (overgenomen van bol.com)
Deze debuutroman van de Britse schrijver (1977) wordt gepresenteerd als de herinneringen van een oude man uit de Britse upperclass, die beginnen met de mededeling dat hij na een langdurig huwelijk zijn vrouw heeft vermoord. De rest van het boek zijn z'n mijmeringen over wat daar allemaal aan vooraf is gegaan. De kiem van de moord ligt vele jaren terug, toen hij verliefd werd op de Engels-Amerikaanse Ella, voorbestemd om zijn kasteelvrouwe te worden maar al met een ander verloofd. Ook ontmoet hij haar geheimzinnige nichtje (en evenbeeld) Sarah, met wie hij zal trouwen en die hij zal doden. Er ontspint zich een intrige die nog het meest doet denken aan een gemoderniseerde versie van negentiende-eeuwse romans over adellijke kringen, verborgen familieschandalen, geheimzinnige portretten, klassentegenstellingen en wat dies meer zij. Het verhaal is niet echt spannend en wordt nogal kabbelend verteld (met allerlei uitweidingen en terzijdes), maar vormt hoogst aangename lectuur. En langzaam maar zeker wordt de lezer toch nog razend benieuwd wat er allemaal aan de hand is geweest.

Wordt gepresenteerd als een literair misdaadroman. Het is in de ik-vorm geschreven (niet favoriet bij mij) en leest wel aardig. Je wilt gewoon weten waarom hij haar vermoord heeft. Sommige stukken zijn zo saai, daar heb ik diagonaal overheen gelezen. Het woord "herinneren" of "ik herinner me" komt wel héél er veel voor! Soms is er een verrassende wending maar toch blijf ik het een saai boek vinden! Ik moet het nog uitlezen, nog een paar bladzijden maar ik geef het nu al een cijfer: 5,5

Stephen King - Duma

Aannemer Edgar Freemantle raakt bij een ongeluk op een bouwplaats in één klap heel veel kwijt: zijn arm, zijn vrouw en het leven zoals hij dat kende. Wat hij nog heeft is zijn schildertalent, en dat is zijn behoud.
Hij verhuist naar Duma, een van de Florida Keys, en begint te schilderen. Hij merkt dat de arm die hij moet missen - en waaraan hij af en toe verschrikkelijke fantoomjeuk heeft - hem een soort helderziendheid geeft.
En als hij zich voorstelt dat hij schildert met die arm, dan krijgen zijn schilderijen een vreemde, onheilspellende macht.

Het lijkt wel of Duma Edgars gaven versterkt. Duma is geen idyllisch eiland: het heeft een zwarte historie met wortels die verder teruggaan in de tijd dan je je kunt voorstellen. Edgar wekt met zijn schilderijen iets gevaarlijks uit dat verleden, en alleen hij zal het ook weer in slaap kunnen brengen...

Recensie (overgenomen van bol.com)
De hoofdpersoon, Edgar Freemantle, gaat na een ernstig ongeluk waarbij hij zijn rechterarm is kwijtgeraakt, wonen op Duma, een van de Florida Keys. Zijn huwelijk is gestrand en zijn bouwbedrijf heeft hij van de hand gedaan. Edgar wil rust en als tijdverdrijf gaat hij schilderen. Dan blijkt hij onder invloed van zijn omgeving een bijzonder talent te ontwikkelen. Hij wordt geleidelijk aan door geesten uit het verleden bezeten. Zijn schilderijen hebben een sinistere voorspellende waarde, zodat mensen door zijn beelden sterven of vermoord worden. Zoals in veel eerdere boeken van de Amerikaanse bestsellerauteur (1947) is horror ook hier het belangrijkste bestanddeel van het verhaal, verteld in de ik-vorm. Hoewel het geheel ongeloofwaardig is, slaagt de schrijver er wederom in om een bijzonder spannend geheel te produceren. Voor liefhebbers van griezelverhalen. www.stephenking.com. Kleine druk.

Ik vond het een weinig indrukwekkend boek. Zoals gezegd, in de ik-vorm geschreven en dat is niet mijn favoriete boekvorm. Het bevat weinig spannends vind ik, ik heb wel engere boeken van hem gelezen, is langdradig geschreven. Eén van Kings mindere boeken vind ik. Het duurde dan ook lang voordat ik het uit had!
Cijfer: 6

27-11 Kleine wandeling in de buurt

Het is echt heel erg koud vandaag! Toch besluit ik een "rondje polder" te lopen, i.p.v. de geplande WS78 tocht in Zwijndrecht. Ten eerste moesten we nog boodschappen doen en ten tweede is de begin- en eindtijd - voor mij althans - niet helemaal handig, n.l. 9.00 uur starten en uiterlijk 17.30 uur binnen komen. Dat ga ik dus echt niet redden daarom maar een rondje door de polder zoals gezegd.

Maar ik was nog geen 15 minuten onderweg of ik besloot om niet de polder in te gaan, het was zoooooooooo koud! En ik had de verkeerde jas aan. Daarom maar richting Akkers, Meeldijk en via Waterland weer de Gaarden in richting huis.

Al met al een klein uur onderweg geweest, kwam bibberend thuis!
Wel één leuke foto gemaakt van een groepje ganzen.

Verzoeking - Harlan Coben

Dan is jeugdhulpverlener. Het telefoontje is zoals vele anderen: een dertienjarig meisje, vermoedelijk misbruikt, een adres en de opdracht poolshoogte te nemen. Als hij het huis betreedt en de tv-camer's ziet, de verslaggever tegen hem hoort schreeuwen over zijn seksuele omgang met een minderjarige en de politie hem in de boeien slaat, beseft Dan dat zijn leven voorbij is. Drie maanden later is Dan verdwenen, dood gewaand nadat de vader van het slachtoffer verklaarde de verkrachter van zijn dochter te hebben vermoord. Wendy, de journaliste die Dan voor de ogen van de natie wist te ontmaskeren, volgt op dat moment het verhaal van een vermist meisje uit een nabijgelegen wijk. Maar dan krijgt Wendy een vreemd telefoontje. Enkele lang verborgen geheimen komen boven drijven, en Wendy vraagt zich af of ze destijds wel echt zo'n goed onderzoek heeft gedaan, of dat een onschuldige man het slachtoffer is geworden van een veel groter schandaal.

Ik heb er lang over gedaan om dit boek uit te krijgen. Het is geen dik boek, maar ik kon niet in het verhaal komen, het hangt als los zand aan elkaar. Uiteindelijk is de ontknoping verrassend en toch nog goed genoeg om het met een tevreden zucht weg te leggen. Ik heb meer boeken van hem gelezen, deze vind ik een van de mindere.
Cijfer: 7,5

RWV Winterserie 7-11-10

Het is alweer voorbij, de eerste van de Winterserie en ik zit gedouched en warm achter de PC om mijn verslag te schrijven van deze "monstertocht".
Na het opstaan, aankleden, spullen pakken en eten ga ik richting Lange Pad alwaar de start is zoals altijd van de Winterserie. Ik heb met Sabine afgesproken om daar 15 km weg te trappen.
In de kantine is het om 9.00 uur nog rustig, de start is tenslotte pas om 9.45 uur want we mogen de pijlers niet inhalen, en ik neem even een bakkie koffie. Danyell zit er ook al en we maken een praatje. Even later komt Paul ook aangelopen en al snel zijn we compleet, Sabine is er ook.
Gijs doet nog even zijn speech en dan worden de routes uitgedeeld, die we natuurlijk niet nodig hebben omdat de pijlen perfect geplaatst worden dus we hoeven niet bang te zijn om te verdwalen. Net voordat we vertrekken herken ik twee leden van "De Dordtse Bende", Hans en Marja, zij zitten tegenover ons aan het tafeltje. Leuk ze even gezien te hebben!
Het weer is niet om naar huis te schrijven, het miezert flink en ik besluit mijn poncho aan te trekken, die de rest van de tocht aangebleven is.
Leuk, de route gaat door de kinderboerderij, zie ik die ook eens een keer. Er is aan wandelaars met een hond gedacht, zij kunnen een andere route kiezen.
Ik merk aan Sabine dat het niet zo lekker gaat en bij navraag klopt dit ook. Wij besluiten de route in te korten, het is beter naar het lichaam te luisteren. Ik heb net nieuwe schoenen en misschien is het ook beter om de schoenen wat in te lopen maar tot nu toe gaat het uitstekend, nergens last van!
Bij restaurant "De Big" nemen we even een break en gaan lekker buiten zitten. Wat? Ja hoor onder een afdakje is het best uit te houden, het is helemaal niet koud.
Wij vervolgen de 10-km route om erger te voorkomen bij Sabine. Dat lukt prima.
In het Kralingse bos is het ondanks het weer toch best druk met hardlopers en fietsers! We komen langs het chinees restaurant wat "De Schone Lei" heet, nooit geweten dat dit zo heette! Langs het water probeert Sabine visjes te ontdekken maar nee, niets gezien.
De molens die we voorbij lopen gaan ook op de gevoelige plaat, hier ben ik vaker geweest maar heb dit nog nooit gedaan dus vooruit dan maar.
Een "leuk" trappetje zit in de route, tja je loopt bij de RWV of niet! Er is altijd wel iets spannends te vinden blijkbaar, het is best nog oppassen geblazen voor een PBS (Plat-op-je-Bek-Smak).
Al snel lopen we weer langs de kinderboerderij en het bezoekerscentrum "De Groene inval" en de parkeerplaats voorbij waar mijn koets staat te wachten.
Na het afmelden neem ik eens een heerlijke erwtensoep, want de traditie van "soep-bij-Lisette" is voorbij, helaas! Maar niettemin is deze soep ook heel erg lekker!
Paul komt niet veel later ons vergezellen en we blijven even nakletsen in de kantine waar ook Ardie aanschuift.
Na wat afspraakjes heen en weer nemen we afscheid van elkaar, Sabine stapt op de fiets naar huis, Paul en ik in de auto ieder ons weegs.
Prima wandeltochtje om de schoenen uit te lopen! 13.15 uur stap ik weer in Spijkenisse over de drempel.
De foto's van deze tocht staan rechts onder het kopje "foto's",

Mo Hayder - Diep

De donkerste kant van de mens, met een scalpel blootgelegd

In Bristol wordt met bruut geweld een auto gestolen: een dief met een kerstmannenmasker slaat de bestuurster neer en scheurt hard weg. Met haar vierjarige dochtertje nog op de achterbank.

Rechercheur Jack Caffery maakt zich niet al te druk, want het gebeurt zo vaak dat een autodief per ongeluk een kind ontvoert. Het kind duikt altijd op, in tegenstelling tot de auto. Maar dit kind duikt niet op. Dus Jack speurt verder. En ontdekt dat er zo al enkele meisjes zijn ontvoerd...

Politieduiker Flea Marley heeft zo haar eigen geheimen, diep onder de grond begraven. Jack lijkt haar niet meer te vertrouwen. Flea heeft zich nog nooit zo alleen gevoeld.

Ik ben er eergisteren in begonnen en kan het nu al niet meer wegleggen. Het is op een aparte manier geschreven, je zit er helemaal in. De gedachtengang van Jack is onnavolgbaar weergegeven. Ik ben zo benieuwd hoe het afloopt!
Cijfer tot nu toe: 8,5

Mark Billingham - Slaapdood

Tom Thorne, inspecteur bij de afdeling Ernstige Delicten, wordt onverwacht geconfronteerd met een Londense seriemoordenaar die bij zijn slachtoffers een beroerte veroorzaakt.

NBD|Biblion recensie
Na een poging tot moord in 2000 waarbij het slachtoffer blijvend verlamd raakte, legt inspecteur Tom Thorne van de afdeling Ernstige Delicten van de Londense politie de link naar drie moorden op vrouwen in andere delen van Londen. De misdrijven zijn op dezelfde manier gepleegd: de vrouwen werden eerst verdoofd, waarna een beroerte werd opgewekt die tot de dood leidde. Tijdens zijn onderzoek raakt Thorne ervan overtuigd dat de moordenaar een arts is die hem probeert uit te dagen. Na nog drie moorden vindt een dramatische ontknoping plaats waarbij Thorne's nieuwe vriendin en haar dochter bijna omkomen. Roman van de bekende Engelse stand-up comedian en televisiemaker. Het verhaal is spannend door een sterke goede opbouw met verschillende subplots die op een uitzondering na goed in het verhaal verweven zijn en door enkele onverwachte wendingen. Hoewel Thorne's prive-leven niet echt uit de verf komt, is dit beslist een veelbelovende thriller. De vertaling is redelijk. Vage omslagfoto van een deel van een mannengezicht. Kleine druk.

Mijn oordeel van dit boek: vlot geschreven maar je ziet van ver al hoe het af gaat lopen, het einde was dus geen verrassing voor mij!
Cijfer 7,5

Brielle Najaarstocht 23 oktober 2010 - 25 km

Heel nat in Brielle!
Sporthal de Dukdalf is het startbureau
Quirinus Lisette en ik

De weersvoorspellingen waren niet goed, maar ik heb toch met Lisette afgesproken dat we vandaag in Brielle gaan lopen. Dit is geen favoriete tocht van mij maar ik vind het wel weer gezellig om Lisette te zien en te spreken dus vooruit!

Bij Brielle aangekomen slaat de schrik om het hart: het is helemaal opgebroken! Waar moet ik naartoe om de sporthal te bereiken? Ik ben nogal kippig en helemaal in het donker! Op goed geluk ben ik Brielle ingereden en op gevoel naar de sporthal en jawel hoor, het is toch nog goed gekomen..........pffff.......

Op de afgesproken tijd komt Lisette binnenstappen, terwijl ik net aan de koffie zit en om 8.15 uur vertrekken wij om 25 km te gaan lopen.
De route is nogal saai, de beschrijving staat op twee A-4tjes!! Helaas heb ik de routebeschrijving meegewassen dus ik kan niet meer precies achterhalen waar we precies gelopen hebben.

De eerste rust na ruim tien km is in de mooi verbouwde Meidoorn, daar nemen we het er lekker van: koffie met appeltaart! Na ruim drie kwartier (!) stappen we weer op om de route te vervolgen. Het is regenachtig weer en de poncho's gaan weer om. De wegen zijn recht en lang, maar omdat wij zo lopen te kletsen met elkaar heb je er niet zo'n erg in. We lopen ook weer een stuk door het Kruininger Gors, een recreatiegebied vol met vakantiehuisjes. Het is er verlaten en stil. Ja, vind je het gek met dit weer??

We verlaten het recreatiegebied om naar de volgende rust te lopen, de Kogeloven. Deze is ook al drastisch verbouwd en we mogen daar niet onze meegebrachte etenswaren opeten! We bestellen een warme chocomel met slagroom, daar is het weer wel naar!
Danyell komt ook eventjes langs ons tafeltje om bij te kletsen.
Hier blijven we niet zo lang, want we moeten weer verder en het weer wordt er niet beter op! We komen Rinus tegen met een clubje mannen, hij vertelt mij dat hij ziek is maar zolang het nog kan blijft hij elk weekend(!) nog lopen. Vandaag loopt hij toch maar weer 40 km met zijn maten. Hij zet Lisette en mij op de foto en vraag ons of wij ook op 27 november naar Zwijndrecht komen voor de WS'78 tocht die hij organiseert. Tuurlijk doen we dat!

Het weer verslechterd opeens, de regen komt met bakken uit de hemel en mijn poncho begeeft het onder dit geweld. Dan maar nat worden, het is nu toch niet ver meer naar Brielle?
Maar dit valt nog best tegen. In Brielle aangekomen lopen we ook nog een klein stukje verkeerd, en om het centrum van Brielle te verlaten was ook even een puzzeltje, omdat ze zo aan het verbouwen zijn! Maar uiteindelijk zien we toch de sporthal weer opdoemen en om 15.15 uur melden wij ons weer af.
Dit was een gezellige tocht maar niet omdat het zo'n mooie route is. Ik heb het hier wel weer gezien voorlopig! Om 16.00 uur kom ik verzopen thuis, snel onder de douche!!
Foto's zijn van Henny van de Burg (zie voor meer foto's van deze tocht: www.franshobby.nl)

RET Metromars 9-10-2010

Kasteel van Rhoon en Sabine in de zon
Kasteel van Rhoon
We zijn in Rotterdam Zuid, de Waalhaven

De weersomstandigheden zijn perfect voor een wandeling. Ik heb samen met Sabine afgesproken bij het startbureau van de RET in Hoogvliet om de Metromars te gaan doen en wel 40 km! Op de afgesproken tijd vertrekken we met goede moed al is Sabine wel wat nerveus omdat dit de eerste keer is dat ze 40 km gaat lopen. Bij de start kom ik Ardi tegen, zij gaat in haar eigen tempo de 40 volbrengen.
De eerste kilometers gaan door Hoogvliet, een stukje langs de Oude Maas over vlonders en door het Ruigeplaatbos, ook over vlonders maar dan met leuning. De Digna Johannaweg is erg veranderd, de flats zijn afgebroken en daarvoor in de plaats staat nieuwbouw. De sfeer is daardoor wel veranderd vind ik.
Achter de Texasweg woont mijn moeder en daar gaan we eventjes rusten, de McDonalds is de eerste rust en die slaan we daarom over.

Via het park in Oudeland gaan we naar het Middengebied waar het kantoor staat van mijn vorige werkgever. Achter dit kantoor langs lopen we weer in een park waar veel paarden grazen, om naar de wagenrust van de RET te gaan. Marjanneke zien we voorbij stuiven, het gaat haar goed af zo te zien. Bij de rust drinken we (snel) een bakkie koffie en thee, Sabine heeft nauwelijks de kans dit op te drinken want we gaan weer op weg om de lus van de 40 km te gaan lopen.

We gaan richting Waalhaven en lopen een lange rechte weg langs het havengebied. Hier gaat het eventjes goed mis, een kuitspier dwingt mij te stoppen om deze goed in te smeren. Een tijd geleden heb ik eens een zweepslag gehad in dat been, en het blijft daardoor gevoelig. Het lopen gaat hierdoor iets langzamer maar gaandeweg kom ik beter in het ritme en de pijn trekt weg.
Ineens worden we aangesproken door Dirk van BOTU, hij loopt ook de 40 en stapt de rest van de route met ons mee, heel gezellig!
Het water van de Waalhaven ruikt lekker fris en doet me aan vroeger denken toen wij als gezin vaak naar Rotterdam gingen op de fiets.

In Rotterdam Charlois gekomen lopen we langs het landhuis de Oliphant, waar ik in een ver verleden gewerkt heb in de catering.
Er is een rust in een manege maar die laat lang op zich wachten want we zijn wel toe aan een rust. Daar aangekomen kunnen we lekker in het zonnetje zitten, wat een luxe!
Dit geeft ons weer genoeg energie om de tocht te vervolgen en we gaan richting Rhoon. De metroremise lopen we voorbij. Dit stuk kan ik wel dromen omdat ik voor mijn werk in Rotterdam drie keer per week hier fietste in de zomermaanden. Dus ik weet hoe ver het nog is naar de volgende rust!
We lopen langs Intratuin waardoor ik even in verwarring word gebracht omdat station Rhoon de andere kant op is. Maar we gaan via het begrazingsgebied van de Hooglanders naar het Kasteel van Rhoon, ook leuk! Het distripark Eemhaven zien we ook van dichtbij.

Eindelijk lopen we langs het Kasteel van Rhoon om via het metrostation Rhoon door het dorp naar de laatste rust te gaan, cafe de Gouden Arend. Hier neem ik een heerlijke cappuccino en daar ligt een zalig koekje bij die ik niet kon laten liggen! Een blaar doorgeprikt en weer verder want de finish lokt! We hebben nog 7,5 km voor de boeg dus het wordt aanpoten om op tijd te finishen.
Dit laatste stuk kan ik ook dromen en vind ik wat minder want het is vrij eentonig.
Bij de voetbalvelden van de RET mag Sabine een victory-sigaretje nemen om te vieren dat ze nu meer dan ooit gelopen heeft. Nu is het echt niet ver meer tot de finish.
De dijk langs het huis van mijn broertje is best nog wel lang volgens haar.
Rust in cafe de Gouden Arend
Het beeld van man en paard

Eindelijk is dan het metrostation in zicht waar de finish om 17.15 uur bereikt word.
Tranen van geluk stromen over de wangen bij Sabine, gehaald!! Supertrots ben ik op ons dat we dit weer geflikt hebben. Helemaal stuk neemt ze de felicitaties in ontvangst en een mooie medaille. Die heeft ze wel verdiend vind ik want het ging super goed.
We gaan ieder ons weg, Dirk en Sabine richting Rotterdam en ik richting Spijkenisse met de metro. Om 6 uur stap ik thuis over de drempel met een glimlach op mijn gezicht. Het is ZO leuk om iemand te helpen een doel te bereiken!

Tatiana de Rosnay - Haar naam was Sara

De tienjarige Sarah wordt samen met haar ouders opgepakt en naar het wielerstadion in Parijs gebracht, waarvandaan duizenden joden worden gedeporteerd. Niemand heeft echter gezien dat Sarah haar kleine broertje Michel in een kledingkast opsloot, net voordat de politie het appartement binnendrong, en de sleutel bij zich stak.

Heel mooi boek, in één ruk uitgelezen! Heel ontroerend en beeldend geschreven.
Cijfer 8,5