Omdat ik niet lekker werd gisteravond was ik bang vandaag niet te kunnen lopen. Al mijn moed bij elkaar geraapt en toch vertrokken, desnoods gaan we er met de auto naartoe. Maar in Hooghalen aangekomen besloot ik het erop te wagen in een laag tempo.
Het was het laatste gedeelte van het pad, en het is het stuk wat mij het meest emotioneerde. Want over dit traject zijn duizenden mensen naar het werkkamp gebracht om vanuit daar in vernietigingskampen te eindigen. Een zwarte bladzijde uit onze geschiedenis……
Langs het pad stonden palen met de aantallen personen die op die dag vervoerd werden naar zo’n kamp zoals Auschwitz en Sobibor. En aan het eind van dat pad was dus dat kamp wat nu een soort museum is. We hebben daar rondgelopen en bij het monument stil gestaan.
Op weg naar dat kamp zagen we een bus rijden. Dus we konden terug met die bus, een meevaller! Die bracht ons naar het informatiecentrum waar ik mijn speldje mocht ophalen. De dame achter de balie begreep het niet zo goed want ze zei dat ik daarvoor moest betalen terwijl in het boekje iets anders staat. Ze zei dat de bus ook niet gratis was, dus die maar betaald. Maar als ik lid was van de vriendenloterij was het museumkaartje en dus de speld ook gratis. Ik ben lid, maar het pasje had ik niet bij me en mijn telefoon was op dat moment buiten werking ivm wisseling van provider (heel toevallig was de overgang vandaag) maar Hans kon met een list ook bij de kaartjes komen via zijn telefoon terwijl wij een broodje gingen eten. Zo kon ik toch nog het speldje krijgen!
Omdat ik nog steeds niet lekker was, was ik blij dat het stukje terug naar de auto niet meer zo ver was. En zo kwam er een einde aan onze eerste LAW. Een pad van 336 km. Op naar de volgende LAW!